WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
(druga izba)
z dnia 16 września 2013 r.
Sprawa F‑46/12
Dagmar Höpcke
przeciwko
Komisji Europejskiej
Służba publiczna – Konkurs otwarty – Ogłoszenie o konkursie EPSO/AST/111/10 – Nieumieszczenie na liście rezerwy kadrowej – Polecenie zredagowania tekstu minimalnej długości – Niezastosowanie się
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której D. Höpcke żąda stwierdzenia nieważności decyzji komisji konkursu EPSO/AST/111/10 z dnia 8 sierpnia 2011 r. w sprawie nieumieszczenia jej na liście rezerwy kadrowej.
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. D. Höpcke pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Konkurs – Komisja konkursowa – Odrzucenie kandydatury – Obowiązek uzasadnienia – Zakres – Poszanowanie tajemnicy zawodowej
(regulamin pracowniczy, art. 25; załącznik III, art. 6)
2. Urzędnicy – Konkurs – Sposoby przeprowadzenia i treść egzaminów – Uznanie przysługujące komisji konkursowej – Kontrola sądowa – Granice
(regulamin pracowniczy, załącznik III)
3. Urzędnicy – Konkurs – Sposoby przeprowadzenia i treść egzaminów – Metody sprawdzania – Uznanie przysługujące komisji konkursowej – Kontrola sądowa – Granice
(regulamin pracowniczy, załącznik III)
1. Obowiązek uzasadnienia decyzji niekorzystnej ma na celu, po pierwsze, dostarczenie zainteresowanemu wskazówek koniecznych do ustalenia, czy decyzja jest zasadna, a po drugie, umożliwienie przeprowadzenia jej kontroli sądowej. Jeżeli chodzi o decyzje podjęte przez komisję konkursową, obowiązek uzasadnienia trzeba pogodzić z przestrzeganiem tajności prac komisji na podstawie art. 6 załącznika III do regulaminu pracowniczego.
Z uwagi na tajność, jaka winna otaczać prace komisji konkursowej, poinformowanie o ocenach uzyskanych z poszczególnych egzaminów stanowi wystarczające uzasadnienie decyzji komisji konkursowej. Ponadto zważywszy na szeroki zakres uznania, jakim dysponuje komisja konkursowa przy ocenie wyników egzaminów, nie może być ona zobowiązana przy uzasadnianiu przyznania kandydatowi niedostatecznej oceny z egzaminu do precyzyjnego wskazania, które z jego odpowiedzi zostały uznane za niezadowalające, lub wyjaśniania, dlaczego odpowiedzi te zostały uznane za niezadowalające. Tym samym komisja konkursowa może w uprawniony sposób zamieścić uwagi na temat wyników kandydata w odniesieniu do egzaminów ogólnych i nie robić tego w odniesieniu do egzaminów specjalistycznych.
(zob. pkt 37, 38, 40, 44)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa C‑254/95 P Parlament przeciwko Innamoratiemu, 4 lipca 1996 r., pkt 21–31
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑291/94 Pimley-Smith przeciwko Komisji, 14 lipca 1995 r., pkt 63, 64; sprawa T‑19/03 Konstantopoulou przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 19 lutego 2004 r., pkt 34
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑16/07 Dragoman przeciwko Komisji, 30 kwietnia 2008 r., pkt 63 i przytoczone tam orzecznictwo
2. Komisja konkursowa posiada szerokie uprawnienia dyskrecjonalne w zakresie sposobu przeprowadzania i treści egzaminów przewidzianych w danym konkursie. Sąd Unii może kwestionować sposób przeprowadzenia egzaminu tylko w zakresie, w jakim jest to konieczne dla zapewnienia równego traktowania kandydatów i obiektywizmu dokonanego spośród nich wyboru. Sąd nie powinien też podważać szczegółowej treści danego egzaminu, chyba że wykracza ona poza ramy określone w ogłoszeniu o konkursie lub nie przystaje do celu egzaminu lub konkursu.
Wydane przez komisję konkursową polecenie napisania minimalnej liczby wierszy na jednym z egzaminów konkursowych, odnoszące się do wszystkich kandydatów i mające na celu, po pierwsze, zapewnienie kandydatom jednakowych warunków przy redagowaniu pracy egzaminacyjnej, a po drugie, umożliwienie jednolitego zastosowania przez sprawdzających obiektywnych kryteriów do porównywalnych prac, zmierza do zapewnienia równego traktowania kandydatów.
Wniosku tego nie podważa argument, iż komisja konkursowa nie określa ani kroju, ani rozmiaru czcionki, jakie należy zastosować, skoro format tekstu w zakresie kroju i rozmiaru czcionki przewidziany przez komisję konkursową dla udostępnianych kandydatom w tym konkursie komputerów odpowiada standardowemu tekstowi skonfigurowanemu jednakowo dla wszystkich kandydatów. Gdyby jeden z nich zmienił tę konfigurację, komisja konkursowa z łatwością by to zauważyła. W tych okolicznościach należy uznać, że dana konfiguracja komputerów jest obowiązkowa, nie ma potrzeby wydawania przez komisję konkursową poleceń dotyczących kroju i rozmiaru czcionki, które należy stosować, a kandydaci nie są uprawnieni do wprowadzania zmian w tej konfiguracji pod rygorem kary.
Wniosku tego nie podważa też argument, iż komisja konkursowa nie wskazuje liczby wcięć i przejść do nowej linijki, której należy przestrzegać, skoro – jako że dany egzamin ma na celu ocenę znajomości ortografii, składni i gramatyki – każdy z kandydatów powinien sprawić, że zredagowany przez niego tekst będzie wystarczająco długi i że będzie zawierał wymaganą minimalną liczbę wierszy. Każdy z kandydatów powinien postarać się o to, by wcięcia i przejścia do nowej linijki nie pojawiały się arbitralnie, by sztucznie zwiększyć liczbę zapisanych wierszy, lecz by odpowiadały wymogom redakcyjnym i spójności tekstu. Tym samym przy sprawdzaniu, czy kandydaci zastosowali się do polecenia napisania minimalnej liczby wierszy, komisja konkursowa powinna ocenić zastosowane przez kandydatów wcięcia i przejścia do nowej linijki w świetle kryteriów sprawdzania prac, które ustaliła przed egzaminami, a które objęte są tajnością obrad.
(zob. pkt 63–67)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: ww. sprawa Konstantopoulou przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, pkt 48
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑19/10 Marsili przeciwko Komisji, 28 marca 2012 r., pkt 20
3. W ramach konkursu sąd Unii powinien kwestionować metody sprawdzania prac przyjęte przez komisję konkursową w ramach jej szerokich uprawnień dyskrecjonalnych tylko w zakresie, w jakim jest to konieczne dla zapewnienia równego traktowania kandydatów i obiektywizmu dokonanego spośród nich wyboru.
(zob. pkt 76)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: ww. sprawa Konstantopoulou przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, pkt 60; sprawa T‑267/03 Roccato przeciwko Komisji, 26 stycznia 2005 r., pkt 49