WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ

(pierwsza izba)

z dnia 17 listopada 2009 r.

Sprawa F-99/08

Rita Di Prospero

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Służba publiczna – Konkurs otwarty – Dziedzina zwalczania nadużyć finansowych – Ogłoszenia o konkursie EPSO/AD/116/08 i EPSO/AD/117/08 – Brak możliwości zgłoszenia się przez kandydatów jednocześnie do kilku konkursów – Odrzucenie kandydatury skarżącej do konkursu EPSO/AD/117/08

Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA, w której R. Di Prospero żąda stwierdzenia nieważności decyzji Europejskiego Urzędu Doboru Kadr (EPSO), w której nie zezwolono jej na zgłoszenie kandydatury do konkursu EPSO/AD/117/08, przy czym decyzja ta wynikała z ogłoszenia o konkursach opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 23 stycznia 2008 r. (Dz.U. C 16 A, s. 1), przewidującego organizację konkursów otwartych EPSO/AD/116/08 w celu naboru administratorów (AD 8) w dziedzinie zwalczania nadużyć finansowych i EPSO/AD/117/08 w celu naboru głównych administratorów (AD 11) w tej samej dziedzinie w związku z wiadomościami elektronicznymi przesłanymi skarżącej przez EPSO w dniach 26 i 27 lutego 2008 r.

Orzeczenie: Stwierdza się nieważność decyzji EPSO, na mocy której nie zezwolono skarżącej na zgłoszenie kandydatury do konkursu EPSO/AD/117/08. Komisja Wspólnot Europejskich pokrywa całość kosztów postępowania.

Streszczenie

Urzędnicy – Konkurs – Warunki dopuszczenia

(regulamin pracowniczy, art. 27 akapit pierwszy)

Organ powołujący posiada szeroki zakres uznania w odniesieniu do określania kryteriów dotyczących umiejętności, których wymagają obsadzane stanowiska, i w odniesieniu do wyszczególnienia, na podstawie tych kryteriów i ogólnie w interesie służby, warunków i sposobu organizacji konkursu. Jednakże korzystanie z uprawnień dyskrecjonalnych, jakie posiadają instytucje w zakresie organizacji konkursów, w szczególności w odniesieniu do określania warunków dopuszczalności kandydatur, jest ograniczone przez wymóg zgodności z bezwzględnie obowiązującymi przepisami art. 27 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego. W rzeczywistości bowiem art. 27 akapit pierwszy w sposób bezwzględny określa cel każdej rekrutacji. Przepis ten nie przestaje obowiązywać organu powołującego i zarówno wymogi związane ze stanowiskami, które podlegają obsadzeniu, jak i interes służby mogą być określane jedynie z pełnym poszanowaniem tego przepisu. Jednakże, chociaż klauzule warunkujące zgłoszenie kandydatów do konkursu mogą ograniczać możliwości rekrutowania przez instytucję najlepszych kandydatów w rozumieniu art. 27 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego, to z powyższego nie wynika jednak, że każda klauzula dotycząca takiego ograniczenia jest sprzeczna ze wspomnianym artykułem. Uprawnienia dyskrecjonalne administracji w zakresie organizacji konkursu, a bardziej ogólnie interes służby dają bowiem instytucji prawo określenia warunków, jakie uzna za stosowne i które, ograniczając dostęp kandydatów do konkursu, a zatem siłą rzeczy liczbę zgłoszonych kandydatów, nie powodują jednak ryzyka podważenia celu zapewnienia zgłoszenia kandydatów spełniających najwyższe wymogi w zakresie kwalifikacji, wydajności i uczciwości w rozumieniu art. 27 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego.

O ile warunki ograniczające dostęp kandydatów do konkursu powodują ryzyko podważenia celu zapewnienia zgłoszenia kandydatów posiadających najwyższe kwalifikacje, rozpatrywane warunki są uznane za sprzeczne z art. 27 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego. Każda klauzula dotycząca dopuszczenia do konkursu, aby była zgodna z prawem, powinna spełniać podwójny warunek – po pierwsze, musi być uzasadniona wymogami związanymi ze stanowiskami, które podlegają obsadzeniu, a ogólniej interesem służby, a po drugie, musi być zgodna z celem art. 27 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego. Chociaż te dwa elementy najczęściej w dużym stopniu pokrywają się, to odpowiadają one jednak odrębnym koncepcjom.

(zob. pkt 27–30, 32, 35)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑56/89 Bataille i in. przeciwko Parlamentowi, 8 listopada 1990 r., Rec. s. II‑597, pkt 48; sprawy połączone T‑40/96 i T‑55/96 de Kerros i Kohn-Bergé przeciwko Komisji, 6 marca 1997 r., RecFP s. I‑A‑47, II‑135, pkt 40, 51; sprawa T‑256/01 Pyres przeciwko Komisji, 15 lutego 2005 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑23, II‑99, pkt 36; sprawa T‑420/04 Blackler przeciwko Parlamentowi, 27 września 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑2‑185, II‑A‑2‑943, pkt 45 i przytoczone tam orzecznictwo