POSTANOWIENIE SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ (druga izba)
z dnia 30 września 2014 r.
Sprawa F‑35/12
DM
przeciwko
Organowi Europejskich Regulatorów Łączności Elektronicznej (BEREC)
Służba publiczna – Członek personelu kontraktowego – Warunki zatrudnienia – Wstępne badania lekarskie – Artykuł 100 WZIP – Zastrzeżenie medyczne – Zwolnienie po okresie próbnym – Bezprzedmiotowość żądań skargi o stwierdzenie nieważności – Zastosowanie wobec zainteresowanego zastrzeżenia medycznego przy zatrudnianiu go przez inną agencję Unii Europejskiej – Brak wpływu – Umorzenie postępowania
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, w której DM żąda stwierdzenia nieważności decyzji Organu Europejskich Regulatorów Łączności Elektronicznej (BEREC) z dnia 2 grudnia 2011 r. oddalającej jego zażalenie na decyzję z dnia 6 maja 2011 r. w sprawie zastosowania wobec niego zastrzeżenia medycznego przewidzianego w art. 100 Warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej, w brzmieniu mającym zastosowanie do sporu (zwanych dalej „WZIP”), począwszy od dnia podjęcia przez niego służby oraz, o ile zajdzie taka potrzeba, stwierdzenia nieważności tej decyzji z dnia 6 maja 2011 r.
Orzeczenie: Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone. Organ Europejskich Regulatorów Łączności Elektronicznej pokrywa własne koszty oraz zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez DM.
Streszczenie
1. Skargi urzędników – Skarga na decyzję oddalającą zażalenie – Dopuszczalność – Obowiązek wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie żądania kierowanego przeciwko decyzji oddalającej zażalenie – Żądanie pozbawione autonomicznej treści lub decyzja wyłącznie potwierdzająca – Brak
(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
2. Skargi urzędników – Personel kontraktowy – Interes prawny – Skarga byłego pracownika na decyzję agencji Unii w sprawie zastosowania wobec niego zastrzeżenia medycznego – Zakończenie przynależności pracownika do wspólnego systemu ubezpieczenia zdrowotnego w trakcie trwania postępowania – Umorzenie postępowania – Zastosowanie nowego zastrzeżenia medycznego przy zatrudnianiu pracownika przez inną agencję Unii – Brak wpływu
(regulamin pracowniczy, art. 72, 90, 91; warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 96 ust. 5 akapit trzeci, art. 100 akapit pierwszy)
1. Jako że w systemie regulaminu pracowniczego zainteresowany powinien złożyć zażalenie na decyzję, z którą się nie zgadza, i wnieść skargę na decyzję oddalającą to zażalenie, skarga jest dopuszczalna niezależnie od tego, czy jest wniesiona wyłącznie na decyzję będącą przedmiotem zażalenia, na decyzję oddalającą zażalenie, czy na obie te decyzje łącznie, o ile zażalenie i skarga zostały wniesione w terminach określonych w art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego. Jednak zgodnie z zasadą ekonomii procesowej sąd może postanowić, iż nie ma potrzeby rozstrzygania w przedmiocie żądań dotyczących konkretnie decyzji oddalającej zażalenie, jeżeli stwierdzi, że nie mają one autonomicznej treści i w rzeczywistości pokrywają się z żądaniami dotyczącymi decyzji, na którą złożono zażalenie. W szczególności może tak się zdarzyć, jeżeli sąd Unii stwierdzi, że decyzja oddalająca zażalenie, na przykład dlatego że jest dorozumiana, wyłącznie potwierdza decyzję będącą przedmiotem zażalenia, a tym samym stwierdzenie nieważności tej drugiej decyzji nie wywrze na sytuację prawną zainteresowanej osoby żadnego innego skutku niż skutek wypływający ze stwierdzenia nieważności pierwszej z nich.
W tym względzie, w odniesieniu do decyzji oddalającej zażalenie, w której nie dokonano ponownego rozpatrzenia sytuacji zainteresowanego w świetle nowych okoliczności faktycznych i prawnych, lecz potwierdzono jedynie podważoną decyzję, należy zbadać właśnie zgodność z prawem pierwotnego aktu niekorzystnego, biorąc pod uwagę uzasadnienie znajdujące się w decyzji oddalającej zażalenie, gdyż zakłada się, że jej uzasadnienie powinno pokrywać się z uzasadnieniem tego aktu.
(zob. pkt 30, 31)
Odesłanie:
Trybunał: wyrok Vainker/Parlament, 293/87, EU:C:1989:8, pkt 7, 8
Sąd Unii Europejskiej, wyroki: Komisja/Birkhoff, T‑377/08 P, EU:T:2009:485, pkt 58, 59 i przytoczone tam orzecznictwo; Adjemian i in./Komisja, T‑325/09 P, EU:T:2011:506, pkt 33
2. Przedmiot skargi musi istnieć na etapie jej wniesienia, pod rygorem nieważności, i aż do momentu wydania orzeczenia sądowego, pod rygorem umorzenia postępowania, co oznacza, że skarga powinna w efekcie móc przynieść korzyść stronie, która ją wniosła.
W przypadku skargi byłego członka personelu kontraktowego na decyzję agencji Unii w sprawie zastosowania wobec niego przy jego zatrudnianiu zastrzeżenia medycznego przewidzianego w art. 100 akapit pierwszy warunków zatrudnienia innych pracowników fakt, że skarżący został zwolniony z pracy w trakcie postępowania, nie oznacza, iż wspomniane zastrzeżenie medyczne automatycznie przestaje mieć zastosowanie. Nawet bowiem o ile rzeczywiście stosunek umowny skarżącego z agencją zakończony wraz z upływem okresu wypowiedzenia, faktem pozostaje, że miał on potem przez pewien okres prawo pobierać zasiłek dla bezrobotnych oraz należeć do wspólnego systemu ubezpieczenia zdrowotnego bez opłacania składek. Zastosowanie w tym okresie zastrzeżenia medycznego skutkowałoby odmową prawa do korzystania z gwarancji na wypadek niezdolności do pracy i wskutek tego śmierci oraz skutków choroby lub niepełnosprawności uzasadniających zastosowanie zastrzeżenia medycznego. Okoliczność ta nie oznacza jednak, że skarga o stwierdzenie nieważności zachowała swój przedmiot po dacie zakończenia przynależności skarżącego do wspólnego systemu ubezpieczenia zdrowotnego.
Ponadto wniosku tego nie może podważać okoliczność, że wspomniany pracownik został następnie zatrudniony przez inną agencję europejską, która również zastosowała wobec niego zastrzeżenie medyczne. Skoro bowiem wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej wywołuje skutki jedynie wobec stron sporu, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji nie może wiązać się ze stwierdzeniem nieważności decyzji w sprawie zastosowania art. 100 tych warunków wobec danego pracownika w następstwie badania lekarskiego przeprowadzonego przed jego zatrudnieniem przez inną agencję Unii, gdyż takie stwierdzenie nieważności można uzyskać jedynie w drodze wniesienia skargi przez skarżącego celem podważenia tej ostatniej decyzji.
(zob. pkt 33, 36–39, 44)
Odesłanie:
Sąd do spraw Służby Publicznej: wyrok Mische/Parlament, F‑93/05, EU:F:2011:168, pkt 27 i przytoczone tam orzecznictwo