WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ

(pierwsza izba)

z dnia 7 lipca 2009 r.

Sprawa F-54/08

Marjorie Danielle Bernard

przeciwko

Europejskiemu Urzędowi Policji (Europol)

Służba publiczna – Personel Europolu – Zakończenie służby – Nieprzedłużenie umowy – Oczywisty błąd w ocenie – Środek organizacji postępowania – Umorzenie

Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 40 ust. 3 Konwencji sporządzonej na podstawie art. K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Policji (konwencji o Europolu) oraz art. 93 ust. 1 regulaminu pracowniczego Europolu, w której M.D. Bernard żąda po pierwsze, stwierdzenia nieważności odmownej decyzji dyrektora Europolu z dnia 31 lipca 2007 r. w sprawie przedłużenia z nią umowy po dniu 31 maja 2008 r. oraz decyzji dyrektora Europolu z dnia 29 lutego 2008 r. oddalającej uprzednie zażalenie na ww. decyzję z dnia 31 lipca 2007 r., następnie przekazania sprawozdania z zakończenia okresu próbnego z dnia 25 lutego 2004 r. i, wreszcie, obciążenia Europolu kosztami postępowania.

Orzeczenie: Umarza się postępowanie w przedmiocie wniosku o przekazanie sprawozdania z zakończenia okresu próbnego z dnia 25 lutego 2004 r. Stwierdza się nieważność odmownej decyzji dyrektora Europolu z dnia 31 lipca 2007 r. w sprawie przedłużenia umowy ze skarżącą po dniu 31 maja 2008 r. Europol zostaje obciążony kosztami postępowania.

Streszczenie

Urzędnicy – Personel tymczasowy – Zatrudnienie – Przedłużenie umowy zawartej na czas określony – Uznanie administracyjne – Pracownicy Europolu

(regulamin pracowniczy Europolu, art. 6)

Administracji przysługuje zasadniczo znaczny zakres uznania w kwestii przedłużania umów członków personelu tymczasowego zawartych na czas określony, a kontrola sądu wspólnotowego powinna się ograniczyć do zbadania, czy nie wystąpił oczywisty błąd czy nadużycie władzy.

Jednakże od momentu, w którym administracja wprowadziła w drodze wewnętrznych wytycznych specjalny system, mający gwarantować przejrzystość procedur przedłużania umów, przyjęcie tego systemu należy rozumieć jako samoograniczenie uznania przysługującego instytucji, które spowodowało przekształcenie systemu wyjściowego członków personelu kontraktowego charakteryzującego się brakiem stabilności umów na czas określony, w system wprowadzający zasadę przedłużania umów pod określonymi warunkami. Decyzja instytucji wspólnotowej zakomunikowana całemu personelowi i uściślająca kryteria i procedurę stosowane w zakresie przedłużania umów stanowi bowiem wewnętrzną wytyczną, która powinna jako taka być uważana za zasadę postępowania, jaką administracja sama sobie narzuca i od której nie może odejść bez wskazania dokładnych, skłaniających ją do tego przyczyn, pod rygorem naruszenia zasady równego traktowania.

Ponieważ Europol wprowadził w drodze wewnętrznych wytycznych specjalny system ustanawiający zasadę przedłużania umów pod określonymi warunkami, wśród których znajduje się warunek co najmniej zadowalających wyników pracy pracownika, ocenianych w oparciu o roczne sprawozdania z oceny, dopuszczono się oczywistego błędu w ocenie w odmownej decyzji w sprawie przedłużenia umowy ze względu na to, że pracownik wykonuje obowiązki zawodowe w sposób niezadowalający, podczas gdy uzyskał on ogólnie zadowalające oceny w sprawozdaniach z oceny.

(zob. pkt 46–48, 50, 51, 53)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑258/03 Mausolf przeciwko Europolowi, 1 marca 2005 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑45, II‑189, pkt 23, 25, 26, 47–49