Language of document : ECLI:EU:F:2015:25

WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
(pierwsza izba)

z dnia 26 marca 2015

Sprawa F‑38/14

Ángel Coedo Suárez

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

Służba publiczna – Urzędnicy – Postępowanie dyscyplinarne – Kara dyscyplinarna – Wydalenie ze służby z obniżeniem renty inwalidzkiej – Proporcjonalny charakter kary – Oczywisty błąd w ocenie – Pojęcie zachowania urzędnika w toku całej kariery zawodowej – Przestrzeganie godzin pracy

Przedmiot:      Skarga, wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy art. 106a, w której Á. Coedo Suárez żąda stwierdzenia nieważności decyzji Rady Unii Europejskiej z dnia 11 czerwca 2013 r. o nałożeniu na niego kary w postaci wydalenia z obniżeniem renty inwalidzkiej o 15% począwszy od dnia 1 lipca 2013 r. do dnia przejścia na emeryturę.

Orzeczenie:      Skarga zostaje oddalona. Ángel Coedo Suárez pokrywa własne koszty oraz zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Radę Unii Europejskiej.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Środki dyscyplinarne – Sankcja – Zasada proporcjonalności – Pojęcie – Uznanie przysługujące organowi powołującemu – Kontrola sądowa – Granice

(regulamin pracowniczy, art. 86–89, załącznik IX, art. 9)

2.      Urzędnicy – Środki dyscyplinarne – Sankcja – Waga popełnionego uchybienia – Kryteria oceny – Zachowanie urzędnika w toku całej kariery zawodowej – Kompleksowa ocena

[regulamin pracowniczy, załącznik IX, art. 10 lit. i)]

1.      Artykuły 86–89 regulaminu pracowniczego nie przewidują żadnej stałej relacji między przewidzianymi w nich karami dyscyplinarnymi a różnego rodzaju przewinieniami popełnionymi przez urzędników i nie uściślają również, w jaki sposób istnienie okoliczności obciążających lub łagodzących wpływa na wybór kary oraz określanie jej proporcjonalnego charakteru.

Tymczasem, aby dokonać oceny proporcjonalnego charakteru kary dyscyplinarnej w stosunku do powagi zebranych okoliczności, sąd Unii musi w pierwszej kolejności wziąć pod uwagę fakt, że ustalenie kary opiera się na dokonanej przez organ powołujący kompleksowej ocenie wszystkich poszczególnych faktów i okoliczności każdego indywidualnego przypadku. Badanie sądu pierwszej instancji ogranicza się zatem do kwestii tego, czy wyważenie okoliczności obciążających i łagodzących okoliczności zostało przeprowadzone przez ten organ w sposób proporcjonalny, biorąc pod uwagę to, że podczas tego badania sąd ten nie może zastąpić organu powołującego w ocenach wartościujących dokonanych przez niego w tym zakresie.

W szczególności zastosowanie kary w postaci wydalenia ze służby – najdotkliwszej spośród wymienionych w art. 9 załącznika IX do regulaminu pracowniczego – wymaga koniecznie przeprowadzenia delikatnych ustaleń w ramach instytucji, biorąc pod uwagę szczególnie poważne konsekwencje, jakie z niej wynikają zarówno dla danego urzędnika jak i instytucji. W każdym razie zgodność z prawem jakiejkolwiek kary dyscyplinarnej wymaga, by wykazane zostało rzeczywiste wystąpienie zdarzeń zarzucanych zainteresowanemu.

(zob. pkt 35–37)

Odesłanie

Sąd Pierwszej Instancji, wyrok Tzikis/Komisja, T‑203/98, EU:T:2000:130, pkt 48–51

Sąd Unii Europejskiej, wyrok BG/Rzecznik Praw Obywatelskich, T‑406/12 P, EU:T:2014:273, pkt 64

Sąd do spraw Służby Publicznej, wyrok EH/Komisja, F‑42/14, EU:F:2014:250, pkt 93

2.      Jeśli chodzi o ustalenie kary dyscyplinarnej, jaką należy nałożyć, kryterium „zachowania urzędnika w toku kariery zawodowej”, przewidziane w art. 10 lit. i) załącznika IX do regulaminu pracowniczego, niekoniecznie oznacza dokonanie przez komisję dyscyplinarną oceny zachowania danego urzędnika od chwili jego zatrudnienia a następnie w każdym momencie jego kariery zawodowej, ale raczej kompleksową ocenę całej kariery.

(zob. pkt 61)