WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
UNII EUROPEJSKIEJ
(trzecia izba)

z dnia 20 lipca 2016 r.

Sprawa F‑123/15

GY

przeciwko

Komisji Europejskiej

Służba publiczna – Konkurs otwarty – Ogłoszenie o konkursie EPSO/AD/293/14 – Niewystarczająca liczba punków na etapie „oceny zdolności” – Niedopuszczenie do etapu oceny zintegrowanej – Oddalenie wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której GY żąda stwierdzenia nieważności decyzji odmownej komisji konkursowej konkursu otwartego EPSO/AD/293/14 (zwanej dalej „komisją konkursową”) z dnia 11 czerwca 2015 r. w sprawie dopuszczenia do egzaminów konkursu na etapie oceny zintegrowanej Europejskiego Urzędu Doboru Kadr (EPSO).

Orzeczenie:      Stwierdza się nieważność decyzji komisji konkursu EPSO/AD/293/14 z dnia 11 czerwca 2015 r. o niedopuszczeniu GY do egzaminów selekcyjnych etapu oceny zintegrowanej. Komisja Europejska pokrywa własne koszty i zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez GY.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Konkurs – Konkurs przeprowadzony w oparciu o świadectwa posiadanych kwalifikacji oraz egzaminy – Ocena osiągnięć kandydatów – Ponowne rozpatrzenie kandydatur – Obowiązki komisji konkursowej

2.      Urzędnicy – Konkurs – Konkurs przeprowadzony w oparciu o świadectwa posiadanych kwalifikacji oraz egzaminy – Warunki dopuszczenia – Ustalenie w ogłoszeniu o konkursie – Wprowadzenie przez komisję warunków niezawartych w ogłoszeniu o konkursie – Niedopuszczalność

(regulamin pracowniczy, załącznik III, art. 5)

1.      Komisja konkursowa jest zobowiązana ustalić, czy kandydaci posiadają umiejętności i doświadczenie zawodowe konieczne do wykonywania zadań na danym stanowisku, wymienionych w danym ogłoszeniu o konkursie. Jest również zobowiązana do porównania umiejętności i przydatności kandydatów w celu wyłonienia osób najbardziej przydatnych do wykonywania obowiązków na danym stanowisku.

W tym kontekście komisja konkursowa zobowiązana jest zapewnić, by jej oceny w stosunku do wszystkich egzaminowanych kandydatów wydawane były w warunkach równości i obiektywizmu oraz by kryteria oceny były jednolite i stosowane w sposób spójny wobec wszystkich kandydatów.

W przypadku gdy komisja konkursowa przystępuje do ponownego rozpatrzenia kandydatur, powinna wywiązywać się z tego zadania z wymaganą starannością i szczególną pieczołowitością.

(zob. pkt 35–37)

Odesłanie

Trybunał, wyrok z dnia 28 lutego 1989 r., Basch i in./Komisja, 100/87, 146/87, 153/87, EU:C:1989:97, pkt 16

Sąd Pierwszej Instancji, wyrok z dnia 17 stycznia 2001 r., Gerochristos/Komisja, T‑189/99, EU:T:2001:12, pkt 19

Sąd do spraw Służby Publicznej, wyroki: z dnia 24 kwietnia 2013 r., BX/Komisja, F‑88/11, EU:F:2013:51, pkt 39; z dnia 22 września 2015 r., Gioria/Komisja, F‑82/14, EU:F:2015:108, pkt 50

2.      Niezależnie od przysługującego komisji konkursowej zakresu uznania w odniesieniu do zasad przeprowadzania egzaminów konkursowych i ich treści, jest ona związana treścią ogłoszenia o konkursie, a w szczególności ustalonymi w nim warunkami dopuszczenia do udziału w konkursie. Zasadniczą rolą ogłoszenia o konkursie, zgodnie z regulaminem pracowniczym, jest bowiem dostarczenie zainteresowanym osobom możliwie najdokładniejszych informacji o charakterze warunków wymaganych do objęcia wskazanego w nim stanowiska, w celu między innymi umożliwienia im dokonania oceny, czy powinny zgłosić swą kandydaturę.

W niniejszej sprawie z ogłoszenia o konkursie wynika, że jeśli chodzi o rekrutację administratorów w zakresie europejskiego prawa konkurencji, komisja konkursowa jest zobowiązana do dokonania wyboru, na podstawie oświadczeń złożonych w ramach programu „ocena zdolności”, w oparciu o świadectwa posiadanych kwalifikacji, w celu wyłonienia tych kandydatów, których kwalifikacje (m.in. dyplomy i doświadczenie zawodowe) są najbardziej istotne w świetle charakteru zadań oraz kryteriów wyboru, a to najpierw poprzez nadanie tym kryteriom stopnia istotności w skali 1–3 w zależności od znaczenia, które komisja konkursowa im przyznaje, a po drugie, poprzez przyznanie oceny 0–4 odpowiedziom udzielonym przez kandydatów, a z oceną tą są związane kwalifikacje kandydatów.

Tym samym, w celu wyłonienia, w pierwszej kolejności za pomocą „oceny zdolności”, najlepszych kandydatów pod względem potrzeb służby i priorytetów Komisji, komisja konkursowa była zobowiązana wpierw ocenić, w skali 1–3, znaczenie każdego z kryteriów wyboru zawartych w załączniku do ogłoszenia o konkursie, a następnie przyznać ocenę 0–4 za każdą odpowiedź kandydatów, w zależności od istotności ich kwalifikacji w świetle kryteriów wyboru, którym z kolei przyznawane są punkty według ich znaczenia.

Poprzez ustalenie oceny maksymalnej poniżej 4 za udzielane przez kandydatów odpowiedzi w odniesieniu do czterech kryteriów wyboru spośród ośmiu kryteriów określonych w ogłoszeniu o konkursie komisja konkursowa na nowo ustaliła stopień istotności rozważanych kryteriów poprzez jego dalsze zmniejszenie poza ramy określone w tym ogłoszeniu.

Dokonana przez komisję konkursową ocena odpowiedzi w kontekście czterech pytań „oceny zdolności” opiera się na naruszeniu prawa, które spowodowało, że komisja konkursowa pomyliła parametr odnoszący się do znaczenia przyznawanego każdemu kryterium wyboru z parametrem dotyczącym kwalifikacji kandydatów. Tymczasem taki błąd, który dotyczył czterech z ośmiu pytań w „ocenie zdolności”, może zniekształcać ogólną ocenę kwalifikacji i doświadczenia odrzuconego kandydata, dokonaną przez komisję konkursową, która znajduje odzwierciedlenie w końcowym wyniku, jaki kandydat uzyskał we wszystkich pytaniach. Dochodzi zatem do naruszenia ogłoszenia o konkursie.

(zob. pkt 49, 50, 53, 54, 60, 61)

Odesłanie

Sąd Pierwszej Instancji, postanowienie z dnia 3 kwietnia 2001 r., Zaur-Gora i Dubigh/Komisja, T‑95/00 i T‑96/00, EU:T:2001:114, pkt 47; wyrok z dnia 25 marca 2004 r., Petrich/Komisja, T‑145/02, EU:T:2004:91, pkt 34

Sąd do spraw Służby Publicznej, wyroki: z dnia 11 lipca 2006 r., Tas/Komisja, F‑12/05, EU:F:2006:68, pkt 43; z dnia 12 marca 2009 r., Hambura/Parlament, F‑4/08, EU:F:2009:25, pkt 46; z dnia 24 kwietnia 2013 r., Demeneix/Komisja, F‑96/12, EU:F:2013:52, pkt 41; z dnia 26 marca 2014 r., CP/Parlament, F‑8/13, EU:F:2014:44, pkt 91