POSTANOWIENIE SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ

UNII EUROPEJSKIEJ
(pierwsza izba)

z dnia 20 marca 2014 r.

Sprawa F‑84/10 DEP

Efstratios Chatzidoukakis

przeciwko

Komisji Europejskiej

Służba publiczna – Postępowanie – Ustalenie kosztów

Przedmiot:      Wniosek o ustalenie kosztów na podstawie art. 92 § 1 regulaminu postępowania, złożony przez Komisję Europejską w następstwie wyroku Sądu z dnia 5 czerwca 2012 r. w sprawie F‑84/10 Chatzidoukakis przeciwko Komisji (zwanego dalej „wyrokiem z dnia 5 czerwca 2012 r.”).

Orzeczenie:      Całkowitą kwotę kosztów podlegających zwrotowi Komisji Europejskiej przez E. Chatzidoukakisa tytułem kosztów podlegających zwrotowi w sprawie F‑84/10 ustala się na 2555,50 EUR, wraz z odsetkami za zwłokę od dnia doręczenia niniejszego postanowienia do dnia zapłaty w oparciu o stawkę ustaloną przez Europejski Bank Centralny dla podstawowych operacji refinansujących obowiązującą we wskazanym okresie, podwyższoną o 2 punkty.

Streszczenie

1.      Postępowanie sądowe – Koszty – Ustalenie – Koszty podlegające zwrotowi – Pojęcie – Niezbędne wydatki poczynione przez strony – Koszty tłumaczeń zewnętrznych dotyczące tłumaczenia pism procesowych składanych przez instytucje Unii – Wyłączenie

[rozporządzenie Rady nr 1, art. 1; regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 91 lit. b)]

2.      Postępowanie sądowe – Koszty – Ustalenie – Koszty podlegające zwrotowi – Niezbędne wydatki poczynione przez strony – Honoraria wypłacane przez instytucję jej adwokatowi – Włączenie – Okoliczności, jakie należy wziąć pod uwagę w celu ustalenia kosztów

[statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 19 akapit pierwszy; załącznik I, art. 7 ust. 1; regulamin postępowania przed Trybunałem, art. 144 lit. b), art. 145 § 1]

1.      Z przepisu art. 91 lit. b) regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej wynika, że koszty podlegające zwrotowi obejmują wyłącznie, po pierwsze, koszty poniesione w związku z postępowaniem przed Sądem do spraw Służby Publicznej, oraz po drugie, koszty, które były w tym celu niezbędne.

W tym względzie kosztów tłumaczeń zewnętrznych dotyczących tłumaczenia pism procesowych składanych przez instytucje Unii w Sądzie do spraw Służby Publicznej nie można uznać za koszty niezbędne w celu prowadzenia postepowania, a więc podlegające zwrotowi. Instytucje są obowiązane przedkładać tłumaczenia wszystkich dokumentów procesowych swojego autorstwa. U podstaw tego obowiązku ciążącego na instytucjach Unii na mocy regulaminu postępowania leży fakt, że wspomniane instytucje działają w wielojęzycznym środowisku i dysponują wszelkimi zasobami ludzkimi niezbędnymi do sporządzenia tłumaczeń pism procesowych na wszystkie języki, o których mowa w art. 1 rozporządzenia nr 1 w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej. Kosztami tymi nie można obciążyć urzędnika, który ma prawo wybrać język postępowania i który zostałby poddany dyskryminacji, gdyby musiał pokrywać tego koszty. Ponadto adwokat nie powinien tłumaczyć dokumentów, a jego honoraria powinny odpowiadać pracy o charakterze prawniczym, wykonanej w celu wspomagania i reprezentowania klienta.

(zob. pkt 20, 32)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa C‑198/02 P (R)-DEP EBI przeciwko De Nicoli, 26 listopada 2004 r., pkt 21

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑7/08 DEP Schönberger przeciwko Parlamentowi, 26 kwietnia 2010 r., pkt 23

2.      Jak wynika z art. 19 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości, mającego zastosowanie do Sądu do spraw Służby Publicznej na podstawie art. 7 ust. 1 załącznika I do rzeczonego statutu, instytucji Unii przysługuje swoboda decyzji o skorzystaniu z pomocy adwokata. Jego wynagrodzenie mieści się więc w pojęciu koniecznych kosztów poniesionych w związku z postępowaniem, przy czym instytucja nie musi wykazać, że pomoc ta była obiektywnie uzasadniona.

Jeśli chodzi o ustalenie kwoty, do wysokości której honoraria adwokata lub radcy prawnego mogą podlegać zwrotowi, sąd Unii nie jest uprawniony do ustalania wynagrodzenia należnego od stron ich własnym adwokatom lub radcom prawnym, lecz do określenia kwoty, do której te wynagrodzenia mogą podlegać zwrotowi przez stronę obciążoną kosztami postępowania. Rozstrzygając w przedmiocie wniosku o ustalenie kosztów, sąd Unii nie musi brać pod uwagę krajowych taryf ustalających wysokość wynagrodzenia adwokatów lub radców prawnych ani ewentualnej umowy w tym zakresie między zainteresowaną stroną a jej pełnomocnikami lub doradcami.

W tym względzie, w braku przepisów o charakterze taryfowym w prawie Unii, sąd winien swobodnie ocenić okoliczności danego przypadku, uwzględniając przedmiot i charakter sporu, jego znaczenie z punktu widzenia prawa Unii, a także stopień trudności sprawy, nakład pracy wymagany w postępowaniu spornym od biorących udział w sprawie pełnomocników lub doradców oraz interes ekonomiczny, jaki strony miały w sporze.

Podobnie podlegającej zwrotowi kwoty wynagrodzenia adwokata zainteresowanej instytucji nie można ustalać w oderwaniu od pracy wykonanej, jeszcze przed wniesieniem sprawy do Sądu, przez służby tej instytucji. Skoro bowiem dopuszczalność skargi zależy od złożenia zażalenia oraz jego oddalenia przez organ powołujący, służby instytucji co do zasady zajmują się sporami, zanim w ogóle trafią one do Sądu.

Jeśli chodzi o nakład pracy związany z postępowaniem przed Sądem, to sąd powinien wziąć pod uwagę łączną liczbę godzin pracy, które mogły być obiektywnie niezbędne do celów tego postępowania.

(zob. pkt 21–24, 29)

Odesłanie:

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑14/08 DEP X przeciwko Parlamentowi, 10 listopada 2009 r., pkt 22; ww. sprawa Schönberger przeciwko Parlamentowi, pkt 24, 29; sprawa F‑55/08 DEP De Nicola przeciwko EBI, 27 września 2011 r., pkt 41, 42

Sąd Unii Europejskiej: sprawa T‑498/09 P-DEP Kerstens przeciwko Komisji, 23 marca 2012 r., pkt 20; prawa T‑278/07 P-DEP Marcuccio przeciwko Komisji, s28 maja 2013 r., pkt 14