WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ (trzecia izba)
z dnia 12 marca 2014 r.(*)
Służba publiczna – Wynagrodzenie – Dodatki rodzinne – Dodatek na dziecko pozostające na utrzymaniu – Zwrot nienależnych kwot – Zamiar wprowadzenia administracji w błąd – Dowód – Niemożność powołania się przeciwko administracji na pięcioletni termin przedawnienia zgłoszenia żądania zwrotu nienależnych kwot – Zarzut niezgodności z prawem – Postępowanie poprzedzające wniesienie skargi – Zasada zgodności – Zarzut niezgodności z prawem podniesiony po raz pierwszy w skardze – Dopuszczalność
W sprawie F‑128/12
mającej za przedmiot skargę wniesioną na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a,
CR, urzędnik Parlamentu Europejskiego, zamieszkały w M. (Francja), reprezentowany przez adwokatów A. Salerno oraz B. Cortesego,
strona skarżąca,
przeciwko
Parlamentowi Europejskiemu, reprezentowanemu przez V. Montebello-Demogeot oraz E. Taneva, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
popieranemu przez
Radę Unii Europejskiej, reprezentowaną przez M. Bauera oraz A. Bischa, działających w charakterze pełnomocników,
interwenient,
SĄD DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ (trzecia izba),
w składzie: S. Van Raepenbusch, prezes, R. Barents i K. Bradley (sprawozdawca), sędziowie,
sekretarz: M.J. Tomac, administrator,
uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 12 grudnia 2013 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 29 października 2012 r. CR wniósł w niniejszej sprawie skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego o zwrocie nienależnych kwot z tytułu zasiłku na dziecko pozostające na utrzymaniu po upływie pięcioletniego terminu przedawnienia.
Ramy prawne
2 Artykuł 67 Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”) stanowi:
„1. Dodatki rodzinne obejmują:
[…]
b) dodatek na dziecko pozostające na utrzymaniu,
[…]
2. Urzędnicy pobierający dodatki rodzinne przewidziane w niniejszym artykule zgłaszają dodatki podobnego rodzaju wypłacane im z innych źródeł; kwotę takich dodatków odlicza się od kwoty dodatków wypłacanych na podstawie art. 1, 2 i 3 załącznika VII [do regulaminu pracowniczego].
[…]”.
3 Zgodnie z art. 85 regulaminu pracowniczego:
„Każda kwota wypłacona bez podstawy prawnej podlega zwrotowi, jeśli osoba, która ją otrzymała, była świadoma braku podstawy prawnej wypłaty lub jeżeli jej brak był na tyle oczywisty, że osoba ta musiała być go świadoma.
Żądanie zwrotu musi być przedłożone nie później niż pięć lat od dnia, w którym kwota została wypłacona. W przypadkach, w których organ powołujący jest w stanie ustalić, że odbiorca umyślnie wprowadził w błąd administrację w celu uzyskania danej kwoty, żądanie zwrotu jest możliwe także po upływie tego okresu”.
Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu
4 Skarżący, będący urzędnikiem w grupie zaszeregowania AD 12, został zatrudniony w Parlamencie w dniu 1 lipca 1983 r. i od tego czasu zajmował tam różne stanowiska administracyjne. W szczególności w okresie od dnia 1 stycznia 2004 r. do maja 2008 r. był zatrudniony w służbie prawnej, która w okresie między dniem 1 lutego 2005 r. a dniem 30 kwietnia 2008 r. wchodziła w skład wydziału zajmującego się prawami wynikającymi z regulaminu pracowniczego.
5 Będąc ojcem czworga dzieci, skarżący korzystał począwszy od października 1991 r. z dodatku na dziecko pozostające na utrzymaniu przewidzianego w art. 67 ust. 1 lit. b) regulaminu pracowniczego.
6 Notą z dnia 13 października 2011 r. kierownik działu „Prawa indywidualne i wynagrodzenie”, należącego do dyrekcji „Zarządzanie sprawami administracyjnymi” w Dyrekcji Generalnej ds. Personelu Parlamentu, powiadomił skarżącego o tym, że dane będące w dyspozycji Parlamentu wskazują na to, że miał on prawo do korzystania z zasiłku na dziecko pozostające na utrzymaniu wypłacanego przez władze francuskie oraz zwrócił się do niego o przedłożenie wystawionego przez Caisse d’allocations familiales (kasa świadczeń rodzinnych, zwanej dalej „CAF”) jego miejsca zamieszkania zaświadczenia dotyczącego jego sytuacji, a mianowicie zaświadczenia o dokonaniu wypłaty bądź też o odmowie wypłaty. Następnie kierownik działu sprecyzował, że w przypadku braku dostarczenia tego zaświadczenia do dnia 30 października 2011 r., po pierwsze, wypłacany dotąd skarżącemu dodatek na dziecko pozostające na utrzymaniu zostanie zmniejszony o kwotę, którą skarżący mógł otrzymać ze strony CAF, a po drugie, administracja przeprowadzi szczegółową kontrolę dokumentacji w jego sprawie oraz, w stosownym przypadku, przystąpi do odzyskania wszelkiej nienależnie wypłaconej kwoty.
7 Po otrzymaniu noty z dnia 13 października 2011 r. skarżący zwrócił się do CAF z prośbą o dostarczenie wymaganego przez Parlament zaświadczenia oraz poinformował administrację Parlamentu, iż wydaje mu się, że nie będzie w stanie uzyskać go w wyznaczonym terminie.
8 Pismem z dnia 11 listopada 2011 r. kierownik działu „Prawa indywidualne i wynagrodzenie” poinformował skarżącego, że ponieważ nie dostarczył on wymaganego zaświadczenia w określonym terminie, wypłacany przez Parlament dodatek na dziecko pozostające na utrzymaniu ulegnie zmniejszeniu z urzędu począwszy od grudnia 2011 r. o kwotę odpowiadającą tej, jaką mógł on otrzymać ze strony CAF. Kierownik ten dodał również, że zmniejszenie to będzie miało zastosowanie wsteczne od daty urodzin drugiego dziecka skarżącego, w styczniu 1996 r., zdarzenia, które wiąże się z powstaniem prawa do zasiłku wypłacanego przez CAF.
9 Notą z dnia 9 grudnia 2011 r. dyrektor dyrekcji „Zarządzanie sprawami administracyjnymi” (zwany dalej „dyrektorem”) poinformował skarżącego, że po zbadaniu dokumentacji w jego sprawie stwierdzono, że „począwszy od września 1999 r., w związku z narodzinami [jego] drugiego dziecka”, korzystał on z dodatku rodzinnego wypłacanego przez CAF. Według dyrektora skarżący „umyślnie wprowadził w błąd administrację w celu uzyskania wypłaty dodatku rodzinnego bez odliczenia podobnego rodzaju świadczenia wypłacanego mu z innych źródeł”, ponieważ nie powiadomił on administracji o otrzymywanym zasiłku krajowym oraz nie dokonał aktualizacji informacji osobowych w rocznym formularzu informacyjnym z ostatnich dwóch lat. W związku z powyższym, uznając, że warunki określone w art. 85 akapit drugi regulaminu pracowniczego zostały spełnione, dyrektor poinformował skarżącego, że działając w charakterze organu powołującego (zwanego dalej „AIPN”) wydał decyzję o nakazaniu zwrotu nienależnie pobranych kwot nie tylko za pięć ostatnich lat, lecz począwszy od września 1999 r., w drodze potrąceń z wynagrodzenia od stycznia 2012 r. do stycznia 2014 r. (zwaną dalej „sporną decyzją”).
10 Pismem z dnia 5 stycznia 2012 r. CAF odpowiedziała na wniosek skarżącego o udzielenie informacji oraz dostarczyła mu wykaz wypłaconych świadczeń za okres od dnia 1 kwietnia 1998 r. do dnia 31 grudnia 2011 r., łącznie ze świadczeniem zwanym „dodatkiem rodzinnym”, wypłacanym od września 1999 r. Ponadto CAF poinformowała skarżącego, że nie jest możliwe wystawienie zaświadczenia za okres od stycznia 1996 r.
11 W dniu 7 marca 2012 r. skarżący złożył na podstawie art. 90 akapit drugi regulaminu pracowniczego zażalenie na sporną decyzję – wyłącznie z tego powodu, że nakazywała ona zwrot nienależnie pobranych kwot po upływie pięcioletniego terminu przedawnienia. Skarżący nie kwestionował bowiem zwrotu nienależnie pobranych kwot za okres pięciu ostatnich lat.
12 Decyzją z dnia 2 lipca 2012 r. Sekretarz Generalny Parlamentu, działając w charakterze AIPN, oddalił zażalenie skarżącego, informując go jednocześnie o tym, że na podstawie informacji przekazanych w piśmie CAF z dnia 5 stycznia 2012 r. właściwe służby dokonały nowego obliczenia kwoty podlegającej zwrotowi.
Przebieg postępowania i żądania stron
13 Pismem, które wpłynęło do sekretariatu Sądu w dniu 1 marca 2013 r., Rada Unii Europejskiej wniosła o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania Parlamentu. Postanowieniem z dnia 8 maja 2013 r. prezes trzeciej izby Sądu uwzględnił ten wniosek, a także wnioski o zachowanie poufności złożone przez skarżącego i Parlament, dotyczące załączników dołączonych do skargi oraz odpowiedzi na skargę.
14 W swej skardze skarżący wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności spornej decyzji w zakresie, w jakim, na podstawie art. 85 akapit drugi zdanie drugie regulaminu pracowniczego, nakazała ona dokonanie zwrotu wszelkich nienależnie pobranych kwot począwszy od września 1999 r., a nie tylko kwot pobranych w ciągu ostatnich pięciu lat;
– w razie potrzeby stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 2 lipca 2012 r. oddalającej zażalenie skarżącego;
– obciążenie strony pozwanej całością kosztów postępowania.
15 Parlament wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącego kosztami postępowania.
16 Rada wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie, że podniesiony w odniesieniu do art. 85 akapit drugi zdanie drugie regulaminu pracowniczego zarzut niezgodności z prawem jest bezzasadny;
– oddalenie skargi jako bezzasadnej.
Co do prawa
W przedmiocie żądania stwierdzenia nieważności decyzji o oddaleniu zażalenia
17 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem żądanie stwierdzenia nieważności formalnie skierowane przeciwko decyzji w sprawie oddalenia zażalenia skutkuje, w przypadku gdy decyzja jest pozbawiona autonomicznej treści, zaskarżeniem do Sądu aktu, na który zażalenie zostało złożone (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 17 stycznia 1989 r. w sprawie 293/87 Vainker przeciwko Parlamentowi, pkt 8).
18 W niniejszej sprawie z dokumentów zawartych w aktach wynika, że decyzja z dnia 2 lipca 2012 r. oddalająca zażalenie skarżącego utrzymuje w mocy sporną decyzję, precyzując uzasadnienie na jej poparcie. W takim przypadku należy zbadać zgodność z prawem aktu pierwotnego, z którym wiążą się niekorzystne skutki, biorąc pod uwagę uzasadnienie zawarte w decyzji oddalającej zażalenie, które powinno być zbieżne z tym aktem (wyrok Sądu z dnia 18 kwietnia 2012 r. w sprawie F‑50/11 Bruxton przeciwko Parlamentowi, pkt 21 i przytoczone tam orzecznictwo). W związku z powyższym żądanie stwierdzenia nieważności decyzji oddalającej zażalenie nie ma autonomicznej treści i należy uznać, że skarga skierowana jest przeciwko spornej decyzji, której uzasadnienie doprecyzowane zostało w decyzji oddalającej zażalenie (zob. podobnie wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 10 czerwca 2004 r. w sprawie T‑258/01 Eveillard przeciwko Komisji, pkt 32).
W przedmiocie żądania stwierdzenia nieważności spornej decyzji
19 Niniejszą skargę należy rozumieć w ten sposób, że na poparcie wniosku o stwierdzenie nieważności spornej decyzji podnoszone są w niej zasadniczo dwa zarzuty, dotyczące, po pierwsze, naruszenia art. 85 akapit drugi zdanie drugie regulaminu pracowniczego, oraz po drugie, niezgodności z prawem art. 85 akapit drugi zdanie drugie regulaminu pracowniczego.
20 W pierwszej kolejności Sąd zbada zarzut skargi dotyczący niezgodności z prawem art. 85 akapit drugi zdanie drugie regulaminu pracowniczego, ponieważ jeżeli zarzut ten zostanie uwzględniony, nie będzie już potrzeby badania zarzutu pierwszego skargi.
W przedmiocie podniesionego w skardze zarzutu niezgodności z prawem art. 85 akapit drugi zdanie drugie regulaminu pracowniczego
21 Skarżący uważa, że należy stwierdzić nieważność spornej decyzji, ponieważ opiera się ona na art. 85 akapit drugi zdanie drugie, przepisie będącym niezgodnym z prawem. Otóż według skarżącego przepis ten narusza zasadę bezpieczeństwa prawnego oraz zasadę proporcjonalności, nie przewidując terminu przedawnienia na podjęcie działań przez administrację, w przypadku gdy urzędnik umyślnie wprowadził ją w błąd.
– W przedmiocie dopuszczalności zarzutu niezgodności z prawem
22 Na wstępie należy stwierdzić, że zarzut niezgodności z prawem art. 85 akapit drugi zdanie drugie nie został w żaden sposób wspomniany w ramach postępowania poprzedzającego wniesienie skargi.
23 Pewne jest, że strona pozwana i interwenient nie podniosły względem skarżącego zarzutu niedopuszczalności. Przeciwnie, przesłuchiwane przez Sąd podczas rozprawy w przedmiocie dopuszczalności zarzutu niezgodności z prawem w świetle zasady zgodności pomiędzy zażaleniem a wniesioną następnie skargą, obydwie strony były zgodne w kwestii rozróżnienia między zarzutem niezgodności z prawem, w odniesieniu do którego zasada zgodności nie powinna mieć zastosowania, a innymi zarzutami skargi, względem których zasada zgodności przypomniana przez Sąd Unii Europejskiej w wyroku z dnia 25 października 2013 r. w sprawie T‑476/11 Komisja przeciwko Moschonaki (pkt 70–80 i 82) powinna mieć zastosowanie, a zatem strony te nie zwróciły się do Sądu o stwierdzenie niedopuszczalności podniesionego zarzutu niezgodności z prawem.
24 Jednakże zgodność pomiędzy zażaleniem a skargą, od której zależy dopuszczalność tej skargi, stanowi bezwzględną przesłankę procesową, którą sąd powinien zbadać z urzędu (wyrok Sądu z dnia 17 lipca 2012 r. w sprawie F‑54/11 BG przeciwko Rzecznikowi Praw Obywatelskich, pkt 57 i przytoczone tam orzecznictwo, odwołanie w toku przed Sądem Unii Europejskiej, sprawa T‑406/12 P).
25 W tym względzie należy przypomnieć, że art. 91 ust. 2 regulaminu pracowniczego stanowi, że skarga do sądu Unii jest dopuszczalna tylko wtedy, gdy złożono wcześniej zażalenie do AIPN.
26 Orzecznictwo wywodzi z art. 91 ust. 2 regulaminu pracowniczego zasadę zgodności pomiędzy zażaleniem w rozumieniu tego przepisu a wniesioną następnie skargą. Zasada ta wymaga, pod rygorem niedopuszczalności, aby zarzut podniesiony przed sądem Unii został już podniesiony w ramach postępowania poprzedzającego wniesienie skargi, po to, by AIPN mógł zapoznać się wystarczająco dokładnie z uwagami krytycznymi, jakie zainteresowany formułuje w odniesieniu do decyzji, którą zaskarża. Zasada zgodności znajduje swoje uzasadnienie w samym celu postępowania poprzedzającego wniesienie skargi, którym jest umożliwienie polubownego rozstrzygnięcia różnic poglądów powstałych pomiędzy urzędnikami a administracją (ww. wyrok w sprawie Komisja przeciwko Moschonaki, pkt 71, 72 i przytoczone tam orzecznictwo).
27 Ponadto w orzecznictwie uściślono, że zastosowanie zasady zgodności pomiędzy skargą a zażaleniem, a także jej kontrola przez sąd Unii, powinny zapewnić poszanowanie zarówno, po pierwsze, zasady skutecznej ochrony sądowej, która stanowi zasadę ogólną prawa Unii, określoną w art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, aby umożliwić skarżącemu skuteczne zakwestionowanie niekorzystnej dla niego decyzji AIPN, jak i, po drugie, zasady bezpieczeństwa prawnego, aby AIPN mógł zapoznać się począwszy od etapu zażalenia z uwagami krytycznymi, jakie zainteresowany formułuje w odniesieniu do decyzji, którą zaskarża (ww. wyrok w sprawie Komisja przeciwko Moschonaki, pkt 82).
28 Wreszcie w orzecznictwie zastosowano zasadę zgodności w odniesieniu do skargi podnoszącej zarzut niezgodności z prawem, zaznaczając, że aby zarzut ten mógł być dopuszczalny, musi on zostać podniesiony w zażaleniu (wyrok Sądu z dnia 11 grudnia 2008 r. w sprawie F‑136/06 P Reali przeciwko Komisji, pkt 44–51, utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Unii Europejskiej z dnia 27 października 2010 r. w sprawie T‑65/09 P Reali przeciwko Komisji, pkt 46–49).
29 Sąd uważa jednak, że od chwili wydania ww. wyroku z dnia 27 października 2010 r. w sprawie Reali przeciwko Komisji orzecznictwo dotyczące zasady skutecznej ochrony sądowej w świetle art. 47 karty [zob. przykładowo wyroki Trybunału: z dnia 6 listopada 2012 r. w sprawie C‑199/11 Otis i in., pkt 54–63; z dnia 26 listopada 2013 r. w sprawie C‑40/12 P Gascogne Sack Deutschland (dawniej Sachsa Verpackung) przeciwko Komisji, pkt 75, 76; wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawie T‑234/07 Koninklijke Grolsch przeciwko Komisji, pkt 39, 40] uległo zmianie, co uzasadnia zbadanie celowości zastosowania zasady zgodności, w przypadku gdy zarzut niezgodności z prawem został podniesiony po raz pierwszy w skardze.
30 W szczególności we wspomnianym wyroku w sprawie Koninklijke Grolsch przeciwko Komisji Sąd Unii Europejskiej, stwierdziwszy, że żaden przepis prawa Unii Europejskiej nie nakłada na adresata pisma w sprawie przedstawienia zarzutów w zakresie naruszenia reguł konkurencji obowiązku podważenia jego różnych okoliczności faktycznych lub prawnych w toku postępowania administracyjnego pod rygorem późniejszej niemożności uczynienia tego na etapie postępowania sądowego, oddalił argument Komisji Europejskiej kwestionujący dopuszczalność zarzutu z uwagi na to, że nie został on podniesiony w sposób jasny i szczegółowy na etapie postępowania administracyjnego (pkt 37 i 39). Sąd Unii Europejskiej uznał bowiem, że w opisanych okolicznościach argument taki sprowadza się do ograniczenia dostępu skarżącej do sądu, a w szczególności przysługującego jej prawa do wysłuchania jej przed sądem. Otóż jak przypomniał o tym Sąd Unii Europejskiej, prawo do skutecznego środka prawnego i dostępu do bezstronnego sądu zapewnione jest w art. 47 karty (pkt 40).
31 O ile prawdą jest, że cytowane w pkt 27 i 28 niniejszego wyroku orzecznictwo zostało rozwinięte w innych niż służba publiczna dziedzinach, wspomniany wyrok w sprawie Koninklijke Grolsch przeciwko Komisji dotyczy zgodności z art. 47 karty ograniczenia dostępu do sądu, które nie zostało wyraźnie przewidziane przez prawodawcę. Chodzi zatem o sytuację podobną do tej, w jakiej zastosowano zasadę zgodności w przypadku zarzutu niezgodności z prawem, zasadę, która jakkolwiek znajduje swoje oparcie w art. 91 ust. 1 regulaminu pracowniczego, to jednak wywodzi się z orzecznictwa.
32 Sąd uważa jednak, że względy dotyczące, odpowiednio, celu postępowania poprzedzającego wniesienie skargi, charakteru zarzutu niezgodności z prawem oraz zasady skutecznej ochrony sądowej sprzeciwiają się temu, aby zarzut niezgodności z prawem podniesiony po raz pierwszy w skardze miał zostać uznany za niedopuszczalny tylko z tego powodu, że nie został on podniesiony w poprzedzającym tę skargę zażaleniu.
33 W pierwszej kolejności, w odniesieniu do celu postępowania poprzedzającego wniesienie skargi, nalezy zauważyć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem postępowanie to jest zbędne, w przypadku gdy zarzuty są skierowane przeciwko decyzji, której AIPN nie może zmienić (wyroki Trybunału: z dnia 16 marca 1978 r. w sprawie 7/77 Ritter von Wüllerstorff und Urbair przeciwko Komisji, pkt 7; z dnia 14 lipca 1983 r. w sprawie 144/82 Detti przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, pkt 16; wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 stycznia 2002 r. w sprawie T‑386/00 Gonçalves przeciwko Parlamentowi, pkt 34). I tak orzecznictwo Trybunału wykluczyło potrzebę wniesienia zażalenia na decyzję komisji konkursowej (wyrok Sądu z dnia 20 czerwca 2012 r. w sprawie F‑66/11 Cristina przeciwko Komisji, pkt 34) lub na sprawozdanie z oceny (wyrok Trybunału z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawach połączonych 6/79 i 97/79 Grassi przeciwko Radzie, pkt 15).
34 Podobnie obowiązek podniesienia zarzutu niezgodności z prawem w zażaleniu, pod groźbą niedopuszczalności, nie odpowiada celowi postępowania poprzedzającego wniesienie skargi, przypomnianemu w pkt 24 niniejszego wyroku.
35 W istocie, uwzględniając zasadę domniemania zgodności z prawem aktów prawnych instytucji Unii Europejskiej, zgodnie z którą uregulowania Unii Europejskiej wywołują w pełni skutki prawne, dopóki właściwy sąd nie stwierdzi ich niezgodności z prawem [wyroki Trybunału: z dnia 13 lutego 1979 r. w sprawie 101/78 Granaria, pkt 4; z dnia 7 czerwca 1988 r. w sprawie 63/87 Komisja przeciwko Grecji, pkt 10; z dnia 5 października 2004 r. w sprawie C‑475/01 Komisja przeciwko Grecji, pkt 18; wyroki Sądu Pierwszej Instancji: z dnia 30 września 1998 r. w sprawie T‑13/97 Losch przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, pkt 99; w sprawie T‑154/96 Chvatal i in. przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, pkt 112; z dnia 12 lipca 2001 r. w sprawie T‑120/99 Kik przeciwko OHIM (Kik), pkt 55; z dnia 17 września 2008 r. w sprawie T‑218/06 Neurim Pharmaceuticals (1991) przeciwko OHMI – Eurim-Pharm Arzneimittel (Neurim PHARMACEUTICALS), pkt 52], AIPN nie mógł podjąć decyzji o niezastosowaniu obowiązującego przepisu, który ewentualnie narusza przepis wyższej rangi, wyłącznie w celu umożliwienia pozasądowego uregulowania sporu (zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 7 czerwca 2011 r. w sprawie F‑64/10 Mantzouratos przeciwko Parlamentowi, pkt 22).
36 Taka decyzja jest a fortiori wykluczona, w sytuacji gdy dany AIPN wykonuje kompetencje związane, jak ma to miejsce w przypadku spełnienia warunków stosowania art. 85 regulaminu pracowniczego, oraz gdy administracja ma obowiązek odzyskania kwot nienależnie pobranych przez członka jej personelu. W ramach wykonywania kompetencji związanych AIPN nie jest w stanie cofnąć lub zmienić zaskarżonej przez urzędnika decyzji, nawet gdyby uznał on za uzasadniony zarzut niezgodności z prawem skierowany przeciwko uregulowaniu, w oparciu o które wydana została zaskarżona decyzja.
37 Ponadto fakt podniesienia zarzutu niezgodności z prawem po raz pierwszy w skardze nie może naruszać zasady pewności prawa, ponieważ nawet jeżeli, począwszy od momentu złożenia zażalenia, AIPN wiedział o istnieniu zarzutu niezgodności z prawem, nie mógłby on wykorzystać tej okoliczności, aby rozstrzygnąć spór z członkiem personelu w drodze ugody.
38 W drugiej kolejności, w odniesieniu do charakteru zarzutu niezgodności z prawem, zauważyć trzeba, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem art. 277 TFUE jest wyrazem zasady ogólnej, gwarantującej każdej stronie prawo do podważenia w trybie incydentalnym, celem uzyskania stwierdzenia nieważności aktu, który może ona zaskarżyć, ważności wcześniejszego aktu instytucji stanowiącego podstawę prawną zaskarżonego tego aktu, jeśli strona ta nie miała prawa wniesienia bezpośredniej skargi na taki akt, którego jednak konsekwencje w ten sposób ponosi ona bez uprzedniej możliwości żądania stwierdzenia jego nieważności (wyroki Trybunału: z dnia 6 marca 1979 r. w sprawie 92/78 Simmenthal przeciwko Komisji, pkt 39; z dnia 19 stycznia 1984 r. w sprawie 262/80 Andersen i in. przeciwko Parlamentowi, pkt 6). Artykuł 277 TFUE ma więc na celu ochronę podmiotu prawa przed zastosowaniem niezgodnego z prawem aktu prawnego, przy czym oczywiste jest, że skutki wyroku stwierdzającego brak obowiązywania danego aktu ograniczają się jedynie do stron sporu i że wyrok ten nie podważa jako takiego aktu, który stał się niezaskarżalny (wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 25 października 2006 r. w sprawie T‑173/04 Carius przeciwko Komisji, pkt 45 i przytoczone tam orzecznictwo).
39 Otóż przy założeniu, że obowiązek podniesienia zarzutu niezgodności z prawem w zażaleniu, pod groźbą niedopuszczalności, jest zgodny z celem postępowania poprzedzającego wniesienie skargi, Sąd uważa, że charakter zarzutu niezgodności z prawem polega na pogodzeniu zasady zgodności z prawem z zasadą pewności prawa.
40 Wreszcie z brzmienia art. 277 TFUE wynika, że możliwość podważenia aktu o zasięgu ogólnym po upływie terminu na złożenie skargi jest otwarta dla strony wyłącznie w ramach sporu przed sądem Unii. Zarzut taki nie może zatem wywierać w pełni skutków w ramach administracyjnego postępowania zażaleniowego.
41 W trzeciej i ostatniej kolejności Sąd przypomina, że zasada skutecznej ochrony sądowej stanowi zasadę ogólną prawa Unii, wyrażoną w art. 47 akapit drugi karty, zgodnie z którym „[k]ażdy ma prawo do […] rozpatrzenia jego sprawy […] przez niezawisły i bezstronny sąd, ustanowiony […] na mocy ustawy […]”. Akapit ten odpowiada art. 6 ust. 1 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, podpisanej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r. (zwanej dalej „EKPC”) [wyrok Trybunału z dnia 28 lutego 2013 r. w sprawie C‑334/12 RX‑II Arango Jaramillo i in. przeciwko EBI (szczególna procedura kontroli orzeczenia), pkt 40, 42].
42 Z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka dotyczącego wykładni art. 6 ust. 1 EKPC, do której należy się odwołać zgodnie z art. 52 ust. 3 karty, wynika, że prawo do sądu nie jest prawem absolutnym. Wykonywanie tego prawa może podlegać ograniczeniom w szczególności w zakresie przesłanek dopuszczalności skargi. O ile zainteresowani powinni spodziewać się, że zasady te będą stosowane, to stosowanie ich nie może jednak uniemożliwiać jednostkom korzystania z dostępnego im środka zaskarżenia (zob. podobnie wyrok ETPC z dnia 6 grudnia 2011 r. w sprawie Anastasakis przeciwko Grecji, skarga nr 41959/08, dotychczas nieopublikowany w Recueil des arrêts et décisions, § 24; ww. wyrok w sprawie Arango Jaramillo i in. przeciwko EBI (szczególna procedura kontroli orzeczenia), pkt 43; postanowienie Trybunału z dnia 16 listopada 2010 r. w sprawie C‑73/10 P Internationale Fruchtimport Gesellschaft Weichert przeciwko Komisji, pkt 53).
43 W szczególności Europejski Trybunał Praw Człowieka wskazał, że ograniczenia prawa do sądu w zakresie przesłanek dopuszczalności skargi nie mogą uszczuplać dostępu otwartego dla jednostki w taki sposób lub w takim zakresie, że zostanie naruszona istota jej prawa do sądu. Są one zgodne z art. 6 ust. 1 EKPC tylko wtedy, gdy zmierzają do zgodnego z prawem celu i gdy istnieje racjonalny stosunek proporcjonalności między zastosowanymi środkami a zamierzonym celem (zob. wyroki ETPC: z dnia 24 maja 2006 r. w sprawie Liakopoulou przeciwko Grecji, skarga nr 17140/05, dotychczas nieopublikowany w Recueil des arrêts et décisions, § 17; z dnia 24 kwietnia 2008 r. w sprawie Kemp i in. przeciwko Luksembourgowi, skarga nr 17140/05, dotychczas nieopublikowany w Recueil des arrêts et décisions,§ 47; z dnia 9 stycznia 2014 r. w sprawie Viard przeciwko Francji, skarga nr 71658/10, § 29). W istocie prawo dostępu do sądu zostaje naruszone, w przypadku gdy dane uregulowanie przestaje mieć na celu poszanowanie zasady pewności prawa oraz zapewnienie prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości i tworzy rodzaj bariery, w wyniku której odmawia się podmiotowi prawa rozpatrzenia istoty sporu przez właściwy sąd (zob. stanowisko rzecznika generalnego P. Mengozziego w ww. sprawie Arango Jaramillo i in. przeciwko EBI (szczególna procedura kontroli orzeczenia), pkt 58–60; wyrok ETPC z dnia 24 lutego 2009 r., dotychczas nieopublikowany w Recueil des arrêts et décisions, skarga nr 49230/07, § 35).
44 Otóż rygor niedopuszczalności zarzutu niezgodności z prawem podniesionego po raz pierwszy w skardze stanowi ograniczenie prawa do skutecznej ochrony sądowej nieproporcjonalne do celu zamierzonego przez zasadę zgodności, a mianowicie doprowadzenia do polubownego rozstrzygnięcia sporu pomiędzy danym urzędnikiem a administracją (zob. podobnie ww. wyrok ETPC w sprawie Liakopoulou przeciwko Grecji, § 20).
45 W tym względzie Sąd przypomina, że zgodnie z orzecznictwem każdy urzędnik wykazujący się zwykłym stopniem staranności powinien znać regulamin pracowniczy (wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 19 maja 1999 r. w sprawach połączonych T‑34/96 i T‑163/96, pkt 168 i przytoczone tam orzecznictwo), a w szczególności przepisy dotyczące jego wynagrodzenia (zob. wyrok Sądu z dnia 21 listopada 2013 r. w sprawach połączonych F‑72/12 i F‑10/13 Roulet przeciwko Komisji, pkt 48 i przytoczone tam orzecznictwo). Natomiast zarzut niezgodności z prawem może doprowadzić do zbadania przez Sąd zgodności z prawem przepisów, z którymi urzędnicy mają obowiązek być zaznajomieni, w świetle zasad ogólnych lub przepisów prawa wyższej rangi, które mogą wykraczać poza zakres regulaminu pracowniczego. Z uwagi na czysto prawny charakter zarzutu niezgodności z prawem oraz rozumowanie, które doprowadziło zainteresowanego do przeanalizowania i podniesienia takiej niezgodności z prawem, nie można wymagać od urzędnika czy pracownika, który wnosi zażalenie i który niekoniecznie posiada odpowiednie kwalifikacje prawnicze, by podniósł taki zarzut na etapie postępowania poprzedzającego wniesienie skargi pod rygorem jego późniejszej niedopuszczalności. Stwierdzenie niedopuszczalności zarzutu na takiej podstawie stanowiłoby zatem nieproporcjonalną i nieuzasadnioną sankcję dla zainteresowanego urzędnika.
46 W związku z powyższym podniesiony zarzut niezgodności z prawem powinien zostać uznany za dopuszczalny.
– W przedmiocie części pierwszej zarzutu niezgodności z prawem, opartej na naruszeniu zasady pewności prawa
47 Skarżący podnosi zasadniczo, że brak określenia terminu przedawnienia dla podjęcia działań przez administrację w ramach art. 85 akapit drugi zdanie drugie umożliwił AIPN opóźnianie bez końca wykonywania jej uprawnień w zakresie odzyskania nienależnie wypłaconych kwot. W związku z tym przepis ten jest sprzeczny z zasadą pewności prawa i w niniejszym przypadku należy odstapić od jego stosownaia na rzecz pięcioletniego terminu przedawnienia.
48 W pierwszej kolejności Sąd przypomina, że przedawnienie, zapobiegając możliwości wzruszania bez końca stanów utrwalonych wskutek upływu czasu, służy wzmocnieniu pewności prawa, lecz może też stanowić akceptację sytuacji, która przynajmniej pierwotnie była bezprawna. Stopień, w jakim czyni się do niego odwołanie, stanowi zatem kompromis między wymogami pewności prawa a wymogami legalności, będący wypadkową kontekstu historycznego i społecznego przeważających w danym czasie w społeczeństwie. Dlatego też jego określenie należy wyłącznie do ustawodawcy. Wybory dokonane przez prawodawcę Unii w zakresie ustanawiania reżimu przedawnienia i określania jego terminów nie mogą tym samym być podawane w wątpliwość przez sąd Unii (wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 6 października 2005 r. w sprawach połączonych T‑22/02 i T‑23/02 Sumitomo Chemical i Sumika Fine Chemicals przeciwko Komisji, pkt 82, 83).
49 Fakt, że wprowadzono brak możliwości powołania się przeciwko administracji na pięcioletni termin przedawnienia dla wykonywania przez nią uprawnień do zwrotu nienależnych świadczeń, w przypadku gdy jest ona w stanie udowodnić, że zainteresowany umyślnie wprowadził ją w błąd, nie jest więc sam w sobie bezprawny z punktu widzenia zasady pewności prawa (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Sumitomo Chemical i Sumika Fine Chemicals przeciwko Komisji, pkt 83).
50 Ponadto argument skarżącego, zgodnie z którym ze względu na brak terminu przedawnienia administracja może odkładać w nieskończoność podjęcie działań, jest oczywiście pozbawiony jakiejkolwiek podstawy prawnej. Z utrwalonego orzecznictwa wynika bowiem, że w braku ustalonego przez prawodawcę Unii terminu przedawnienia podstawowy wymóg pewności prawa stoi w sprzeczności z możliwością opóźniania bez końca przez administrację wykonania przysługujących jej uprawnień (w odniesieniu do zwrotu pomocy państwa zob. wyrok Trybunału z dnia 22 kwietnia 2008 r. w sprawie C‑408/04 P Komisja przeciwko Salzgitter, pkt 100). W takiej sytuacji zainteresowana administracja ma obowiązek działania w rozsądnym terminie, począwszy od momentu, w którym dowiedziała się o faktach (w odniesieniu do zwrotu nienależnie pobranego dodatku na gospodarstwo domowe zob. wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 5 listopada 2002 r. w sprawie T‑205/01 Ronsse przeciwko Komisji, pkt 52; w odniesieniu do wszczęcia postępowania dyscyplinarnego zob. także wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 10 czerwca 2004 r. w sprawie T‑307/01 François przeciwko Komisji, pkt 48, 49; wyrok Sądu z dnia 8 marca 2012 r. w sprawie F‑12/10 Kerstens przeciwko Komisji, pkt 124, 125).
51 Z powyższego wynika, że pierwszą część zarzutu niezgodności z prawem należy uznać za bezzasadną, bez konieczności zajęcia się przez Sąd kwestią, czy w niniejszej sprawie administracja podjęła działania w rozsądnym terminie, ponieważ skarżący nie sformułował w tym względzie zarzutów przeciwko administracji.
– W przedmiocie części drugiej zarzutu niezgodności z prawem, opartej na naruszeniu zasady proporcjonalności
52 Skarżący uważa, że brak możliwości powołania się na pięcioletni termin przedawnienia w sytuacji przewidzianej w art. 85 akapit drugi zdanie drugie narusza zasadę proporcjonalności.
53 W szczególności skarżący podnosi, że orzecznictwo w zakresie prawa konkurencji przyjęło terminy przedawnienia od trzech do pięciu lat. Trybunał Sprawiedliwości natomiast orzekł, że zasada proporcjonalności sprzeciwia się stosowaniu trzydziestoletniego terminu przedawnienia do sporów dotyczących zwrotu nienależnie pobranych refundacji w ramach ochrony interesów finansowych Unii.
54 Ponadto skarżący podnosi, że art. 73a rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 248, s. 1), po zmianie tego rozporządzenia wprowadzonej rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 1995/2006 z dnia 13 grudnia 2006 r. (Dz.U. L 390, s. 1), przewiduje pięcioletni termin przedawnienia „dla należności [Unii] od osób trzecich, jak również dla należności osób trzecich od [Unii]”.
55 Tymczasem w niniejszej sprawie zwrot nienależnych kwot obejmował okres przekraczający 12 lat, co naraziło skarżącego na długi okres niepewności prawnej oraz na niebezpieczeństwo, iż nie będzie on już w stanie przedstawić dowodu na zgodność swojego zachowania z prawem.
56 Sąd uważa w pierwszej kolejności, że należy odrzucić argument skarżącego, zgodnie z którym, jak wynika z orzecznictwa Trybunału, trzydziestoletni termin przedawnienia jest sam w sobie niezgodny z zasadą proporcjonalności, a w konsekwencji brak jakiegokolwiek terminu przedawnienia musi być niezgodny z prawem.
57 W istocie wyrok Trybunału z dnia 5 maja 2011 r. w sprawach połączonych C‑201/10 i C‑202/10 Ze Fu Fleischhandel i Vion Trading, na który powołał się skarżący na poparcie swojego argumentu, dotyczy wykładni rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 312, s. 1) w sprawie kontroli, środków i kar administracyjnych odnoszących się do nieprawidłowości popełnionych przez podmioty gospodarcze (wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 22 listopada 2006 r. w sprawie T‑282/04 Włochy przeciwko Komisji, pkt 83), a zatem nie ma on zastosowania do stosunków między instytucjami Unii, a ich urzędnikami.
58 W każdym wypadku przytoczony powyżej wyrok w sprawie Ze Fu Fleischhandel i Vion Trading nie może wzmocnić argumentu skarżącego. W pkt 41 i 43 tego wyroku Trybunał orzekł bowiem, że „nie można wykluczyć, iż trzydziestoletni termin przedawnienia wynikający z przepisu prawa cywilnego może okazać się konieczny i proporcjonalny […] ze względu na cel zamierzony przez ten przepis określony przez prawodawcę krajowego”, choć w przytoczonej sprawie termin ten wykraczał poza to, co było konieczne „z punktu widzenia celu ochrony interesów finansowych Unii – w odniesieniu do którego prawodawca unijny uznał, że czteroletni, a nawet trzyletni okres przedawnienia był już sam w sobie wystarczający”.
59 Brak możliwości powołania się na pięcioletni termin przedawnienia dla odzyskania nienależnie pobranych kwot w sytuacji przewidzianej w art. 85 akapit drugi zdanie drugie regulaminu pracowniczego nie jest zatem sam w sobie sprzeczny z zasadą proporcjonalności. Jednakże konieczne jest zbadanie, czy w świetle wyznaczonego w art. 85 regulaminu pracowniczego celu prawodawca naruszył w niniejszej sprawie zasadę proporcjonalności.
60 Sąd przypomina na wstępie, że na podstawie orzecznictwa, zgodnie z zasadą proporcjonalności, zgodność z prawem regulacji Unii uzależniona jest od warunku, by wprowadzane przez nią środki były właściwe do realizacji uzasadnionych celów i nie wykraczały poza to, co konieczne do ich osiągnięcia, przy założeniu, że w razie możliwości wyboru pomiędzy kilkoma odpowiednimi środkami należy co do zasady zastosować środek najmniej dolegliwy (wyrok Sądu z dnia 28 marca 2012 r. w sprawie F‑36/10 Rapone przeciwko Komisji, pkt 50).
61 Jest oczywiste, że celem art. 85 regulaminu pracowniczego jest ochrona interesów finansowych Unii w szczególnym kontekście stosunków między instytucjami Unii a ich urzędnikami, a mianowicie osobami, które są z tymi instytucjami związane szczególnym obowiązkiem lojalności ustanowionym w art. 11 regulaminu pracowniczego, który żąda w szczególności, aby urzędnik w swoim postępowaniu kierował się „wyłącznie interesem Unii” i pełnił powierzone mu funkcje „w poszanowaniu obowiązku zachowania lojalności wobec Unii”.
62 Otóż należy stwierdzić, że art. 85 akapit drugi zdanie drugie zobowiązuje administrację do odzyskania w całości nienależnie wypłaconych kwot w szczególnej sytuacji, w której jest ona w stanie udowodnić, że dany urzędnik umyślnie wprowadził ją w błąd, z naruszeniem wyżej wspomnianego obowiązku zachowania lojalności.
63 W związku z powyższym Sąd uważa, że niemożność powołania się na pięcioletni termin przedawnienia nie wykracza poza to, co konieczne do osiągnięcia zamierzonego celu.
64 Ponadto brak możliwości powołania się względem administracji na pięcioletni termin przedawnienia dla żądania zwrotu nienależnie wypłaconych kwot w przypadku określonym w art. 85 akapit drugi zdanie drugie jest zgodny z art. 73a rozporządzenia finansowego, które ustanawia pięcioletni termin przedawnienia „[b]ez uszczerbku dla przepisów szczególnych uregulowań”. Otóż art. 85 akapit drugi zdanie drugie jest właśnie takim „szczególnym uregulowaniem”, które dotyczy szczególnego przypadku, w którym urzędnik umyślnie wprowadził w błąd administrację.
65 W związku z powyższym należy oddalić drugą część zarzutu niezgodności z prawem jako bezzasadną, a tym samym zarzut niezgodności z prawem w całości.
W przedmiocie zarzutu dotyczącego naruszenia art. 85 akapit drugi zdanie drugie regulaminu pracowniczego
66 Skarżący zauważa, że zastosowanie art. 85 akapit drugi zdanie drugie uzależnione jest od przedstawienia przez administrację dowodu, że dany urzędnik miał zamiar wprowadzenia jej w błąd, i uważa, że w niniejszym przypadku AIPN zastosował ten przepis bez dostarczenia tego dowodu. W szczególności, według skarżącego, sporna decyzja opiera się na „zwykłych stwierdzeniach”, które w świetle „bardzo ścisłej” wykładni, jaką należałoby nadać art. 85 akapit drugi zdanie drugie, nie są wystarczające, aby wykazać jego zamiar wprowadzenia w błąd administracji.
67 Sąd przypomina na wstępie, że zgodnie z art. 85 akapit drugi regulaminu pracowniczego żądanie zwrotu nienależnie pobranej kwoty musi być przedłożone nie później niż pięć lat od dnia, w którym kwota została wypłacona. Jednakże w przypadkach, w których AIPN jest w stanie wykazać, że odbiorca umyślnie wprowadził w błąd administrację w celu uzyskania danej kwoty, żądanie zwrotu jest możliwe także po upływie tego pięcioletniego okresu.
68 Z treści art. 85 akapit drugi zdanie drugie wynika zatem wyraźnie, że obowiązek udowodnienia zamiaru danego urzędnika wprowadzenia w błąd administracji spoczywa na tej ostatniej, czego zresztą strony nie kwestionują.
69 W niniejszej sprawie skarżący domaga się stwierdzenia nieważności spornej decyzji jedynie w zakresie, w jakim dotyczy ona zwrotu nienależnych kwot za okres wcześniejszy niż wspomniany powyżej okres pięciu lat. Po pierwsze, należy zatem stwierdzić, że skarżący nie kwestionuje ani tego, że był on świadomy, że wypłata dodatku rodzinnego była nienależna, ani tego, że fakt nadpłaty był na tyle oczywisty, że nie mógł on być jej nieświadomy.
70 Po drugie, należy zauważyć, że w spornej decyzji AIPN zauważył, że skarżący nie zgłosił administracji zasiłków wypłaconych przez CAF, pomimo tego, że ze względu na różne stanowiska zajmowane w Parlamencie znajdował się on w sytuacji wyjątkowo sprzyjającej, aby wiedzieć, że miał obowiązek to zrobić. AIPN wspomniał również, że skarżący nie odpowiedział także na prośbę o aktualizację swoich danych w formularzach informacyjnych rocznych z 2009 i 2010 r.
71 Po trzecie, w decyzji oddalającej zażalenie AIPN zaznaczył, że skarżący „przy wypełnianiu formularzóy informacyjnych zarówno za lata 1996–2005, jak i rocznych formularzy informacyjnych […] przekazanych przy narodzinach [jego] dzieci, kilkakrotnie składał nieprawdziwe oświadczenia” oraz że w okresie od 1996 r. do 1998 r. oświadczał zawsze, że ani on, ani jego małżonka nie pobierali „poza Wspólnotami” dodatku rodzinnego na rzecz dzieci. Podobnie skarżący potwierdził składając swój podpis, że za okres od 1999 r. do 2005 r. nie pobierał dodatku z innego źródła, ponieważ nie zaznaczył pola dotyczącego tych świadczeń. Ponadto, wbrew instrukcjom zawartym w rocznych formularzach informacyjnych, nigdy nie dołączył on do swoich deklaracji zaświadczeń wystawionych przez CAF. AIPN wskazał także, że „przy narodzinach [swojego] drugiego, trzeciego i czwartego dziecka [skarżący] składał nieprawdziwe oświadczenia, zeznając każdorazowo w formularzach informacyjnych, które należało wypełnić w celu uzyskania dodatku na dziecko pozostające na utrzymaniu, że nie pobierał dodatku podobnego rodzaju uzyskiwanego z innego źródła”. Wreszcie AIPN zauważył, po pierwsze, że skarżący nie kwestionował zwrotu nienależnie pobranych kwot za pięć ostatnich lat, oraz po drugie, że ze względu na wysoką grupę zaszeregowania, wykształcenie prawnicze oraz z uwagi na fakt, że pracował w dziedzinie służby publicznej, znajdował się on w szczególnie korzystnej pozycji, aby wiedzieć o obowiązku na mocy art. 67 ust. 2 regulaminu pracowniczego, dotyczącym zadeklarowania świadczeń podobnego rodzaju co dodatek na dziecko pozostające na utrzymaniu.
72 W związku z powyższym należy stwierdzić, że AIPN oparł sporną decyzję nie na „zwykłych stwierdzeniach”, jak to utrzymuje skarżący, lecz na okoliczności, że kilkakrotnie przedkładał on administracji nieprawdziwe oświadczenia oraz że te nieprawdziwe oświadczenia pochodziły od urzędnika posiadającego wysoką grupę zaszeregowania oraz doświadczenie prawnicze w dziedzinie służby publicznej, który nie kwestionował ani tego, że był świadomy, iż wypłata była nienależna, ani tego, że powinien był być tego świadomy.
73 Sąd uważa, że okoliczności opisane powyżej mogą wykazać w sposób wystarczający pod względem prawnym zamiar wprowadzenia administracji w błąd przez skarżącego, a zatem że warunki wymagane do zastosowania art. 85 akapit drugi zdanie drugie zostały spełnione.
74 Na wniosek ten nie ma wpływu twierdzenie skarżącego, zgodnie z którym po narodzinach swego drugiego dziecka skontaktował się on drogą telefoniczną z administracją Parlamentu, która poinformowała go, że nie ma potrzeby deklarowania dodatku wypłacanego przez CAF. Skarżący nie tylko nie dostarczył bowiem żadnego dowodu na poparcie tego twierdzenia, ale też nie wyciągnął z niego żadnych wniosków czy argumentów.
75 Należy zatem oddalić niniejszy zarzut jako pozbawiony jakiejkolwiek podstawy prawnej.
76 Z całości powyższych rozważań wynika, że skargę należy oddalić jako bezzasadną.
W przedmiocie kosztów
77 Zgodnie z art. 87 § 1 regulaminu postępowania, z zastrzeżeniem odmiennych przepisów rozdziału ósmego tytułu drugiego wspomnianego regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Na podstawie art. 87 § 2, jeżeli wymagają tego względy słuszności, Sąd może zdecydować, że strona przegrywająca sprawę zostanie obciążona tylko częścią kosztów, a nawet że nie zostanie nimi obciążona w ogóle.
78 Z przedstawionych w niniejszym wyroku względów skarżący przegrał sprawę. Ponadto Parlament w swoich żądaniach wyraźnie wniósł o obciążenie skarżącego kosztami postępowania. Ponieważ okoliczności sprawy nie uzasadniają zastosowania przepisów art. 87 § 2 regulaminu postępowania, skarżący pokrywa własne koszty oraz zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Parlament.
79 Zgodnie z art. 89 § 4 regulaminu postępowania interwenient pokrywa własne koszty.
Z powyższych względów
SĄD DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ (trzecia izba)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) CR pokrywa własne koszty oraz zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Parlament Europejski.
3) Rada Unii Europejskiej, interwenient, pokrywa własne koszty.
Van Raepenbusch | Barents | Bradley |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 12 marca 2014 r.
W. Hakenberg | | S. Van Raepenbusch |