Language of document : ECLI:EU:F:2011:23

WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(druga izba)


z dnia 15 marca 2011 r.


Sprawa F-28/10

VE

przeciwko

Komisji Europejskiej

Służba publiczna – Personel kontraktowy – Wynagrodzenie – Dodatek zagraniczny – Warunki przewidziane w art. 4 załącznika VII do regulaminu pracowniczego – Zwykłe miejsce zamieszkania przed podjęciem służby

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której VE żąda zasadniczo stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 18 czerwca 2009 r. w sprawie zaprzestania wypłacania z dniem 1 lipca 2009 r. dodatku zagranicznego, jaki pobierał od dnia podjęcia służby w dniu 1 lipca 2005 r.

Orzeczenie:      Skarga zostaje oddalona. Skarżący zostaje obciążony kosztami postępowania.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Wynagrodzenie – Dodatek zagraniczny – Przedmiot – Zwykłe miejsce zamieszkania w państwie członkowskim zatrudnienia w trakcie okresu odniesienia – Pojęcie

(regulamin pracowniczy, załącznik VII, art. 4 ust. 1 lit. a))

2.      Urzędnicy – Zasady – Ochrona uzasadnionych oczekiwań – Zakres

(regulamin pracowniczy, art. 85)

1.      W odniesieniu do dodatku zagranicznego zwykłe miejsce zamieszkania w rozumieniu art. 4 ust. 1 lit. a) załącznika VII do regulaminu pracowniczego oznacza miejsce, w którym dany urzędnik lub pracownik ustanowił, z zamiarem nadania mu trwałego charakteru, stały bądź zwykły ośrodek swych interesów życiowych, przy czym dla ustalenia zwykłego miejsca zamieszkania ważne jest uwzględnienie wszystkich składających się nań okoliczności faktycznych, a w szczególności faktycznego miejsca zamieszkania zainteresowanego.

Celem dodatku zagranicznego jest wynagrodzenie kosztów i szczególnych niedogodności wynikających z podjęcia służby w jednej z instytucji Unii dla urzędników, którzy z tego powodu są zmuszeni do przeniesienia swego miejsca zamieszkania z państwa, w którym dotąd zamieszkiwali, do państwa zatrudnienia i do zintegrowania się w nowym środowisku. Pojęcie przeniesienia za granicę zależy również od subiektywnej sytuacji urzędnika, a mianowicie stopnia jego zintegrowania z nowym środowiskiem, wynikającego na przykład z jego zwykłego zamieszkiwania lub wykonywania głównej działalności zawodowej. Ponadto przyznanie dodatku zagranicznego ma w ten sposób na celu zaradzenie powstałym nierównościom faktycznym pomiędzy urzędnikami zintegrowanymi ze społeczeństwem państwa zatrudnienia a tymi, którzy nie są zintegrowani.

Okoliczność pobytu w państwie, celem między innymi ukończenia tam studiów, które z definicji są tymczasowe, nie oznacza z góry zamiaru przeniesienia ośrodka swych życiowych interesów do tego państwa, lecz co najwyżej jeszcze niepewną perspektywę dokonania tego. Byłoby inaczej, gdyby okoliczność pobytu w danym państwie w charakterze studenta, rozpatrywana w połączeniu z innymi istotnymi okolicznościami, wskazywała na istnienie trwałych związków społecznych i zawodowych zainteresowanego z rozpatrywanym państwem; w tym kontekście, w wypadku gdy dana osoba po studiach podejmuje w tym samym miejscu praktykę lub zatrudnienie, to ciągła obecność zainteresowanego w omawianym państwie może tworzyć domniemanie, choć możliwe do obalenia, istnienia po jego stronie ewentualnego zamiaru przeniesienia stałego lub zwykłego ośrodka swych interesów, a tym samym zwykłego miejsca zamieszkania, do tego państwa.

(zob. pkt 22, 24, 31, 32)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa C‑7/06 P Salvador García przeciwko Komisji, 29 listopada 2007 r., pkt 43, 44

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑317/99 Lemaître przeciwko Komisji, 27 września 2000 r., pkt 51; sprawa T‑60/00 Liaskou przeciwko Radzie, 3 maja 2001 r., pkt 55; sprawa T‑283/03 Recalde Langarica przeciwko Komisji, 13 września 2005 r., pkt 114; sprawa T‑205/02 Salvador García przeciwko Komisji, 25 października 2005 r., pkt 72

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa T‑299/02 Dedeu i Fontcuberta przeciwko Komisji, 25 października 2005 r., pkt 67; sprawa F‑129/06 Salvador Roldán przeciwko Komisji, 26 września 2007 r., pkt 48; sprawa F‑33/09 Tzvetanova przeciwko Komisji, 9 marca 2010 r., pkt 48

2.      Wypłata urzędnikowi lub pracownikowi świadczeń pieniężnych przez administrację, nawet przez kilka lat, nie może sama w sobie być traktowana jako precyzyjne, bezwarunkowe i spójne zapewnienia, ponieważ gdyby tak było, sąd Unii automatycznie stwierdzałby, z powodu naruszenia zasady uzasadnionych oczekiwań, nieważność każdej decyzji administracji odmawiającej na przyszłość, ewentualnie ze skutkiem wstecznym, wypłaty takich świadczeń, nienależnie przekazywanych osobie zainteresowanej przez kilka lat, i skutkiem tego byłaby utrata w dużej mierze skuteczności art. 85 regulaminu pracowniczego dotyczącego zwrotu nienależnie pobranych świadczeń.

(zob. pkt 41)

Odesłanie:

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑45/07 Mandt przeciwko Parlamentowi, 1 lipca 2010 r., pkt 125