POSTANOWIENIE SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
UNII EUROPEJSKIEJ (trzecia izba)

z dnia 22 marca 2012 r.

Sprawa F‑5/08 DEP

Markus Brune

przeciwko

Komisji Europejskiej

Postępowanie – Ustalenie kosztów – Faktyczne poniesienie kosztów – Wynagrodzenie adwokata – Skarżący wykonujący zawód adwokata

Przedmiot:      Wniosek o ustalenie kosztów podlegających zwrotowi na podstawie art. 92 regulaminu postępowania, w którym M. Brune żąda ustalenia kosztów w sprawie F‑5/08 Brune przeciwko Komisji na podstawie art. 92 ust. 1 regulaminu postępowania.

Orzeczenie:      Wysokość kosztów podlegających zwrotowi na rzecz M. Brune’a w sprawie F‑5/08 zostaje ustalona na kwotę 11 140,05 EUR.

Streszczenie

1.      Postępowanie – Koszty – Koszty podlegające zwrotowi – Faktyczne poniesienie kosztów, których zwrotu się żąda – Ciężar dowodu

[regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 91 lit. b)]

2.      Postępowanie – Koszty – Ustalenie – Okoliczności, jakie należy wziąć pod uwagę

[regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 91 lit. b)]

3.      Postępowanie – Koszty – Ustalenie – Koszty podlegające zwrotowi – Koszty podróży poniesione przez adwokata w celu stawienia się na rozprawę

[regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 91 lit. b)]

4.      Postępowanie – Koszty – Koszty podlegające zwrotowi – Wystawienie przez adwokata rachunku za czas spędzony w środkach transportu w celu stawienia się na rozprawę

[regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 91 lit. b)]

5.      Postępowanie – Koszty – Ustalenie – Koszty podlegające zwrotowi – Koszty prowadzenia biura i łączności

[regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 91 lit. b)]

6.      Postępowanie – Koszty – Koszty podlegające zwrotowi – Koszty poniesione w związku z postępowaniem w sprawie ustalenia kosztów – Umorzenie postępowania

(regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 86, 91, 92)

1.      Jeżeli pozwana instytucja uważa, że skarżący i jego adwokat zawarli nieuczciwe porozumienie w celu fikcyjnego ustalenia żądanych kosztów, powinna o swoich podejrzeniach poinformować właściwe krajowe organy samorządu zawodowego, aby mogły one ocenić z pełną znajomością rzeczy zgodność takiego zachowania z obwiązującymi zasadami deontologicznymi. Wprawdzie skarżący powinien przedstawić dokumenty mogące potwierdzić faktyczne poniesienie kosztów, których zwrotu się domaga, lecz z faktu, że adwokat wniósł skargę, uczestniczył w rozprawie i sporządzał rozmaite pisma, można wnioskować, że rzeczywiście wypełniał on czynności i świadczył usługi niezbędne do celów postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej. Zatem skarżący ma prawo wnosić do Sądu o ustalenie, w jakiej wysokości może domagać się on od strony obciążanej kosztami postępowania zwrotu kosztów, których zapłaty żąda jego adwokat.

(zob. pkt 18, 19)

Odesłanie:

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑100/05 DEP Chatziioannidou przeciwko Komisji, 16 maja 2007 r., pkt 19; sprawa F‑14/08 DEP X przeciwko Parlamentowi, 10 listopada 2009 r., pkt 21; sprawa F‑92/09 DEP U przeciwko Parlamentowi, 8 listopada 2011 r., pkt 37, 38

2.      Sąd Unii nie jest uprawniony do ustalania wynagrodzenia należnego od stron ich własnym adwokatom lub radcom prawnym, lecz do określenia kwoty, do której te wynagrodzenia mogą podlegać zwrotowi przez stronę obciążoną kosztami postępowania. W braku przepisów unijnych o charakterze taryfowym sąd winien ocenić kwotę kosztów podlegających zwrotowi, biorąc pod uwagę liczbę godzin obiektywnie niezbędnych adwokatowi do poprowadzenia sprawy. W tym celu należy zasadniczo uwzględnić przedmiot i charakter sporu, jego znaczenie z punktu widzenia prawa Unii, a także stopień trudności sprawy, nakład pracy wymagany w postępowaniu spornym od biorących udział w sprawie pełnomocników lub doradców oraz interes ekonomiczny, jaki strony miały w sporze. Tym samym można przyjąć stawkę godzinową wyspecjalizowanego adwokata, w razie gdy z punktu widzenia poinformowanej w rozsądnym zakresie strony w sporze mogły być poruszane szczególnie trudne kwestie prawne lub gdy spór miał dla tej strony szczególne znaczenie, przez co zatrudnienie wyspecjalizowanego adwokata było uzasadnione. Jednakże sąd Unii nie musi brać pod uwagę krajowych taryf ustalających wysokość wynagrodzenia adwokatów lub radców prawnych ani ewentualnej umowy w tym zakresie między zainteresowaną stroną a jej pełnomocnikami lub doradcami.

(zob. pkt 18, 21–23)

Odesłanie:

Sąd do spraw Służby Publicznej: ww. sprawa Chatziioannidou przeciwko Komisji, pkt 19; sprawa F‑6/07 DEP Suvikas przeciwko Radzie, 1 lipca 2009 r., pkt 18; ww. sprawa U przeciwko Parlamentowi, pkt 38

3.      Koszty podróży poniesione w celu dotarcia przez adwokata lub radcę ze swojej kancelarii prawnej na rozprawę przed Sądem do spraw Służby Publicznej mogą podlegać zwrotowi. Jako że koszt podróży adwokata jest trudny do ustalenia, gdy korzysta on z własnego samochodu, gdyż wymaga to uwzględnienia zużycia paliwa i amortyzacji pojazdu, koszy podróży mogą zostać ustalone poprzez odniesienie do przeciętnej ceny biletu kolejowego pierwszej klasy.

(zob. pkt 35)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawy połączone T‑7/98 DEP, T‑208/98 DEP i T‑109/99 DEP De Nicola przeciwko EBI, 8 lipca 2004 r., pkt 40

Sąd do spraw Służby Publicznej: ww. sprawa Chatziioannidou przeciwko Komisji, pkt 30

4.      Jeśli chodzi o rachunek wystawiony za godziny spędzone przez adwokata lub radcę prawnego w środkach transportu, żądanie przez niego wynagrodzenia za czas spędzony w środkach transportu nie jest nieuzasadnione, jakkolwiek czas spędzony w ten sposób w celu przybycia na rozprawę nie może zostać policzony według stawki za godziny pracy.

(zob. pkt 36)

5.      Kosztów łączności poniesionych przez adwokata lub radcę prawnego nie uznaje się za zawyżone, jeżeli ich kwota wraz z kosztami za prace biurowe nie przekracza 5% wynagrodzenia podlegającego zwrotowi.

(zob. pkt 38)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawy połączone T‑79/96 DEP i T‑260/97 DEP Camar przeciwko Radzie i Komisji, 26 stycznia 2006 r., pkt 71

Sąd do spraw Służby Publicznej: ww. sprawa Suvikas przeciwko Radzie, pkt 41

6.      Jeżeli art. 92 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej dotyczący postępowania w przedmiocie sporu co do kosztów nie przewiduje, w odróżnieniu od art. 86 tego regulaminu, w odniesieniu do wyroków i postanowień kończących postępowanie, rozstrzygnięcia o kosztach postępowania w sprawie ustalenia kosztów w postanowieniu w sprawie ustalenia kosztów, to stwierdzić należy, że gdyby w skardze wniesionej na podstawie art. 92 regulaminu postępowania w przedmiocie sporu co do kosztów w postępowaniu głównym Sąd orzekał w przedmiocie spornych kosztów, a oddzielnie – w przedmiocie nowych kosztów poniesionych w ramach sporu co do kosztów, mógłby przed nim zawisnąć potem w danym razie nowy spór dotyczący tych nowych kosztów.

Zadaniem Sądu jest, gdy ustala koszty podlegające zwrotowi, uwzględnienie wszystkich okoliczności sprawy według stanu na chwilę ogłoszenia postanowienia w sprawie ustalenia kosztów. Tym samym Sąd może ustalić kwotę kosztów postępowania w sprawie ustalenia kosztów, które były niezbędne w rozumieniu art. 91 regulaminu postępowania, w celu uniknięcia wniesienia do niego nowego sporu dotyczącego tych nowych kosztów.

(zob. pkt 40, 41)

Odesłanie:

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑55/08 DEP De Nicola przeciwko EBI, 27 września 2011 r., pkt 51, 52; ww. sprawa U przeciwko Parlamentowi, pkt 63, 64