Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Curtea de Apel Constanța (Ρουμανία) στις 10 Ιουλίου 2019 – TS, UT, VU κατά Casa Națională de Asigurări de Sănătate, Casa de Asigurări de Sănătate Constanța
(Υπόθεση C-538/19)
Γλώσσα διαδικασίας: η ρουμανική
Αιτούν δικαστήριο
Curtea de Apel Constanța
Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης
Ενάγοντες/εκκαλούντες: TS, UT, VU
Εναγόμενοι/εφεσίβλητοι: Casa Națională de Asigurări de Sănătate, Casa de Asigurări de Sănătate Constanța
Προδικαστικά ερωτήματα
Εξομοιώνεται με επείγουσα κατάσταση κατά την έννοια της σκέψεως 45 της αποφάσεως στην υπόθεση C-173/09 (Elchinov) ή συνιστά περίπτωση αντικειμενικής αδυναμίας να ζητηθεί η έγκριση του άρθρου 20, παράγραφοι 1 και 2, του κανονισμού (ΕΚ) 883/2004 1 , που μπορεί να δικαιολογήσει την πλήρη απόδοση των εξόδων που πραγματοποιήθηκαν για την παροχή κατάλληλης ιατρικής περιθάλψεως (νοσοκομειακής περιθάλψεως) εντός κράτους μέλους άλλου από το κράτος κατοικίας του ασφαλισμένου, το γεγονός ότι η ιατρική περίθαλψη την οποία επέλεξε ο ασφαλισμένος προτάθηκε από ιατρό κράτους μέλους άλλου από το κράτος κατοικίας του ασφαλισμένου, σε μια κατάσταση όπου η διάγνωση και αυτή καθ’ εαυτή η ανάγκη επείγουσας υποβολής σε θεραπεία επιβεβαιώθηκαν από ιατρό που ανήκει στο υγειονομικό ασφαλιστικό σύστημα του κράτους μέλους κατοικίας, ο οποίος όμως συνέστησε άλλη θεραπεία σε σχέση με την οποία η θεραπεία που επελέγη από τον ασφαλισμένος έχει, για λόγους που μπορούν να χαρακτηριστούν ως κατάλληλοι, τουλάχιστον τον ίδιο βαθμό αποτελεσματικότητας, ενώ έχει το πλεονέκτημα ότι δεν προκαλεί αναπηρία;
Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα, αν ο ασφαλισμένος δεν δέχεται, για λόγους που μπορούν να χαρακτηριστούν ως κατάλληλοι, τη θεραπευτική αγωγή που προτείνει ιατρός ανήκων στο υγειονομικό ασφαλιστικό σύστημα του κράτους μέλους κατοικίας και μεταβαίνει σε άλλο κράτος μέλος με σκοπό να ζητήσει εκεί δεύτερη ιατρική γνώμη, η οποία προτείνει άλλη θεραπευτική αγωγή, με την οποία συναινεί ο ασφαλισμένος και η οποία έχει τουλάχιστον τον ίδιο βαθμό αποτελεσματικότητας, ενώ έχει το πλεονέκτημα ότι δεν προκαλεί αναπηρία, και πληροί τις απαιτήσεις του άρθρου 20, παράγραφος 2, δεύτερη περίοδος, του κανονισμού (ΕΚ) 883/2004, εξακολουθεί ο ασφαλισμένος να οφείλει, προκειμένου να επιτύχει την απόδοση των εξόδων αυτής της άλλης θεραπευτικής αγωγής, να ζητήσει την έγκριση που προβλέπεται στο άρθρο 20, παράγραφος 1, του εν λόγω κανονισμού;
Αντιτίθενται το άρθρο 56 ΣΛΕΕ και το άρθρο 20, παράγραφοι 1 και 2, του κανονισμού (ΕΚ) 883/2004 σε εθνική ρύθμιση η οποία, αφενός, εξαρτά την έγκριση, από τον αρμόδιο φορέα, της παροχής κατάλληλης ιατρικής περιθάλψεως (νοσοκομειακής περιθάλψεως) εντός κράτους μέλους άλλου από το κράτος μέλος κατοικίας του ασφαλισμένου από τη σύνταξη ιατρικής εκθέσεως μόνον από ιατρό που εκτελεί τα καθήκοντά του στο πλαίσιο του υγειονομικού ασφαλιστικού συστήματος του κράτους μέλους κατοικίας, εγκεκριμένης από τον επικεφαλής ιατρό του αρμόδιου φορέα του εν λόγω κράτους, επίσης στην περίπτωση όπου η θεραπευτική αγωγή που επελέγη από τον ασφαλισμένο, για λόγους που μπορούν να χαρακτηριστούν ως κατάλληλοι, επειδή έχει το πλεονέκτημα ότι δεν προκαλεί αναπηρία, έχει προταθεί μόνον από ιατρό άλλου κράτους μέλους, ως δεύτερη ιατρική γνώμη, και, αφετέρου δεν εγγυάται, στο πλαίσιο προσβάσιμης και προβλέψιμης διαδικασίας, την αποτελεσματική από ιατρικής απόψεως εξέταση, στο πλαίσιο του υγειονομικού ασφαλιστικού συστήματος του κράτους μέλους κατοικίας, της δυνατότητας να εφαρμοστεί η δεύτερη ιατρική γνώμη που διατυπώθηκε σε άλλο κράτος μέλος.
Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο πρώτο και στο τρίτο ερώτημα, δύνανται ο ασφαλισμένος ή, αναλόγως της περιπτώσεως, οι κληρονόμοι του, υπό την προϋπόθεση της τηρήσεως των δύο απαιτήσεων του άρθρου 20, παράγραφος 2, δεύτερη περίοδος, του κανονισμού (ΕΚ) 883/2004, να επιτύχουν την πλήρη απόδοση, από τον αρμόδιο φορέα του κράτους κατοικίας του ασφαλισμένου, των εξόδων που πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο της θεραπευτικής αγωγής που εφαρμόστηκε σε άλλο κράτος μέλος;
____________
1 Κανονισμός (ΕΚ) 883/2004 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 29ης Απριλίου 2004, για τον συντονισμό των συστημάτων κοινωνικής ασφάλειας (ΕΕ 2004, L 166, σ. 1).