POSTANOWIENIE TRYBUNAŁU (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania)
z dnia 28 maja 2020 r.(*)
Odwołanie – Znak towarowy Unii Europejskiej – Przyjmowanie odwołań do rozpoznania – Artykuł 170b regulaminu postępowania przed Trybunałem – Wniosek niewykazujący istotności danej kwestii dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii – Nieprzyjęcie odwołania do rozpoznania
W sprawie C‑101/20 P
mającej za przedmiot odwołanie w trybie art. 56 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wniesione w dniu 19 lutego 2020 r.,
Currency One S.A., z siedzibą w Poznaniu (Polska), którą reprezentował P. Szmidt, adwokat,
strona wnosząca odwołanie,
w której drugą stroną postępowania były:
Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO),
strona pozwana w pierwszej instancji,
Cinkciarz.pl sp. z o.o., z siedzibą w Zielonej Górze (Polska), którą reprezentowali E. Skrzydło-Tefelska, radca prawna, oraz K. Gajek, adwokat,
interwenient w pierwszej instancji,
TRYBUNAŁ (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania)
w składzie: R. Silva de Lapuerta, wiceprezes Trybunału, L.S. Rossi i F. Biltgen (sprawozdawca), sędziowie,
sekretarz: A. Calot Escobar,
uwzględniając wniosek sędziego sprawozdawcy i po wysłuchaniu rzecznika generalnego M. Szpunara,
wydaje następujące
Postanowienie
1 W odwołaniu Currency One S.A. wnosi o uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 19 grudnia 2019 r., Currency One/EUIPO – Cinkciarz.pl (CINKCIARZ) (T‑501/18, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”, EU:T:2019:879), którym Sąd oddalił jej skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 18 czerwca 2018 r. (sprawa R 2598/2017-5), dotyczącej postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Currency One a Cinkciarz.pl.
W przedmiocie przyjęcia odwołania do rozpoznania
2 Na mocy art. 58a akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w przypadku odwołania wniesionego od orzeczenia Sądu dotyczącego decyzji niezależnej izby odwoławczej EUIPO Trybunał decyduje wcześniej o jego przyjęciu do rozpoznania.
3 Na podstawie art. 58a akapit trzeci tego statutu odwołanie przyjmuje się do rozpoznania, w całości lub w części, zgodnie ze szczegółowymi przepisami określonymi w regulaminie postępowania przed Trybunałem, jeżeli występuje w nim kwestia istotna dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii.
4 Zgodnie z brzmieniem art. 170a § 1 regulaminu postępowania przed Trybunałem w sytuacjach, o których mowa w art. 58a akapit pierwszy statutu Trybunału, wnoszący odwołanie załącza do niego wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania, w którym wyjaśnia, jakiej kwestii istotnej dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii ono dotyczy, i który zawiera wszystkie niezbędne elementy, mające umożliwić Trybunałowi rozstrzygnięcie tego wniosku.
5 Zgodnie z art. 170b §§ 1 i 3 tego regulaminu w przedmiocie wniosku o przyjęcie odwołania do rozpoznania Trybunał orzeka w możliwie najkrótszym czasie postanowieniem z uzasadnieniem.
6 Na poparcie odwołania wnosząca odwołanie podnosi dwa zarzuty, które jej zdaniem poruszają trzy kwestie istotne dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii.
7 W zarzucie pierwszym, który składa się z trzech części, wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi, że błędnie zastosował art 7 ust. 1 lit. c) w związku z art. 59 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1), ze względu na to, iż uznał, że słowny znak towarowy „CINKCIARZ” w znaczeniu przez niego ustalonym nie opisuje rodzaju i właściwości objętych nim usług, zwłaszcza usług handlu walutami i wymiany walut.
8 W szczególności wnosząca odwołanie wskazuje, że część pierwsza zarzutu pierwszego porusza kwestię istotną dla spójności prawa Unii, ze względu na to, że przyjmując, iż bezwzględna podstawa odmowy rejestracji znaku towarowego, o której mowa w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001, dotyczy jedynie wyrażeń opisowych, które odnoszą się do samoistnie zgodnego z prawem charakteru towarów lub usług objętych znakiem towarowym, Sąd błędnie zinterpretował ten przepis i ograniczył zakres ochrony znaku towarowego tylko do zgodnych z prawem towarów i usług. Wnosząca odwołanie utrzymuje więc, że Sąd dokonał takiej wykładni mimo braku jakiegokolwiek wymogu zgodności z prawem zawartego we wspomnianym przepisie rozporządzenia 2017/1001 lub w orzecznictwie Trybunału i że taka wykładnia art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001 narusza spójność prawa Unii. Po pierwsze bowiem, wykładnia taka jest jej zdaniem sprzeczna z wartościami, na jakich opiera się rynek wewnętrzny, ustanawiając ograniczenie konkurencji, po drugie zaś, jest sprzeczna z art. 15 ust. 4 Porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej, którego Unia jest stroną (zwanego dalej „TRIPS”), a który gwarantuje, że nie odmawia się rejestracji znaku towarowego jedynie z tego względu, że znak ten ma służyć opisowi towarów sprzecznych z zasadami moralnymi, niebezpiecznych lub nieadekwatnych z innych powodów.
9 Wnosząca odwołanie utrzymuje, że część druga zarzutu pierwszego porusza kwestię istotną dla spójności prawa Unii, gdyż orzekając, że oznaczenia, które opisuje usługi w sposób krytyczny, negatywny lub odnosząc się do ich świadczenia w niezgodnych z prawem okolicznościach, nie można uznać za opisowe w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001, Sąd, w braku jakiegokolwiek odniesienia do kwestii pozytywnej lub negatywnej konotacji tego rodzaju oznaczenia w tym przepisie, stworzył precedens w orzecznictwie, który jest sprzeczny, po pierwsze, z obecnym orzecznictwem Trybunału, a po drugie, z celem rzeczonego przepisu. Ponadto wnosząca odwołanie podnosi, że analiza tego precedensu przez Trybunał posiada zasadnicze znaczenie dla jedności prawa Unii, z uwagi na to, że może on być używany w przyszłości przez osoby rejestrujące inne oznaczenia posiadające pejoratywną lub negatywną konotację i w pewnych wypadkach odnoszące się do niezgodnej z prawem działalności, takie jak oznaczenia odnoszące się do graczy w gry hazardowe, stręczycieli czy handlarzy narkotyków.
10 W części trzeciej zarzutu pierwszego, która porusza jej zdaniem kwestię istotną dla jedności i rozwoju prawa Unii, wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi przyjęcie błędnej wykładni pojęcia „przeciętnego konsumenta”. W tym względzie utrzymuje ona przede wszystkim, że orzekając, iż przeciętnego konsumenta należy uznać za osobę posiadającą znajomość, choćby podstawową, kwestii prawnych, Sąd odszedł od interpretacji tego pojęcia wykształconej przez Trybunał, która odnosi się do osoby posiadającej cechy konsumenta uważnego, ostrożnego i przeciętnie poinformowanego. Wnosząca odwołanie podnosi następnie, że z żadnej definicji zawartej w dyrektywach unijnych nie wynika, że konsument powinien posiadać tego rodzaju znajomość prawa. Wnosząca odwołanie dodaje wreszcie, po pierwsze, że odpowiedź na pytanie, czy przeciętnego konsumenta należy uznać za osobę posiadającą znajomość prawa, jest niezbędna dla jedności i rozwoju prawa Unii, ponieważ może doprowadzić do modyfikacji zdefiniowanego przez prawo Unii pojęcia „przeciętnego konsumenta”, a po drugie, że modyfikacja ta może naruszyć spójność prawa Unii poprzez ograniczenie zakresu stosowania art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001.
11 W zarzucie drugim wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi, że nieprawidłowo zastosował przepisy art. 7 ust. 1 lit b) w związku z art. 59 ust. 1 lit. a) rozporządzenia 2017/1001, dlatego, że uznał, że oznaczenie słowne „CINKCIARZ” posiada charakter odróżniający.
12 Na wstępie należy zaznaczyć, że to na wnoszącej odwołanie spoczywa ciężar wykazania, że kwestie podnoszone w odwołaniu są istotne dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii (postanowienia: z dnia 16 września 2019 r., Kiku/OCVV, C‑444/19 P, niepublikowane, EU:C:2019:746, pkt 11; z dnia 24 października 2019 r., Porsche/EUIPO, C‑613/19 P, EU:C:2019:905, pkt 13).
13 Ponadto, jak wynika z art. 58a akapit trzeci statutu Trybunału Sprawiedliwości Europejskiej w związku z art. 170a § 1 i art. 170b § 4 regulaminu postępowania przed Trybunałem, wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania musi zawierać wszystkie niezbędne elementy, aby umożliwić Trybunałowi rozstrzygnięcie w przedmiocie przyjęcia odwołania do rozpoznania oraz określenie, w przypadku częściowego przyjęcia tego odwołania, zarzutów lub części odwołania, których powinna dotyczyć odpowiedź na odwołanie. Skoro bowiem przewidziany w art. 58a tego statutu mechanizm wstępnego przyjmowania odwołań do rozpoznania ma na celu ograniczenie kontroli sprawowanej przez Trybunał do kwestii istotnych dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii, jedynie zarzuty podnoszące takie kwestie i wykazane przez wnoszącego odwołanie powinny być rozpoznawane przez Trybunał w ramach procedury odwoławczej (postanowienie z dnia 11 lutego 2020 r, Rutzinger-Kurpas/EUIPO, C‑887/19 P, niepublikowane, EU:C:2020:91, pkt 10 i przytoczone tam orzecznictwo).
14 Wobec powyższego, wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania powinien w każdym wypadku w sposób jasny i precyzyjny wskazywać zarzuty, na których odwołanie się opiera, z taką samą precyzją i jasnością określać kwestię prawną podnoszoną w każdym zarzucie, precyzować, czy ta kwestia jest istotna dla jedności, spójności lub dla rozwoju prawa Unii oraz w konkretny sposób przedstawiać powody, dla których owa kwestia jest istotna w świetle przywołanego kryterium. Co się tyczy w szczególności zarzutów odwołania, wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania powinien określać przepis prawa Unii lub orzecznictwo, które miałby naruszać zaskarżony wyrok lub postanowienie, zawierać zwięzłe wyjaśnienie, na czym polega naruszenie prawa, którego miałby się dopuścić Sąd, oraz wskazywać, w jakim zakresie owo naruszenie miało wpływ na rozstrzygniecie przyjęte w zaskarżonym wyroku lub postanowieniu. W przypadku gdy podnoszone naruszenie prawa wynika z nieuwzględnienia orzecznictwa, wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania powinien przedstawiać w sposób zwięzły, lecz jasny i precyzyjny, po pierwsze, gdzie występuje zarzucana sprzeczność, poprzez wskazanie zarówno punktów zaskarżonego wyroku lub postanowienia, które wnoszący odwołanie podważa, jak i punktów wyroku lub postanowienia Trybunału lub Sądu, których jego zdaniem nieuwzględniono, a po drugie, konkretne powody, dla których taka sprzeczność stanowi kwestię istotną dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii (postanowienie z dnia 11 lutego 2020 r., Rutzinger-Kurpas/EUIPO, C‑887/19 P, niepublikowane, EU:C:2020:91, pkt 11 i przytoczone tam orzecznictwo).
15 Wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania, który nie zawiera elementów wyszczególnionych w poprzednim punkcie niniejszego postanowienia, od samego początku nie pozwala bowiem na wykazanie, że odwołanie dotyczy kwestii istotnej dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii, co uzasadnia przyjęcie tego odwołania do rozpoznania (postanowienie z dnia 11 lutego 2020 r., Rutzinger-Kurpas/EUIPO, C‑887/19 P, niepublikowane, EU:C:2020:91, pkt 12 i przytoczone tam orzecznictwo).
16 W niniejszej sprawie, co się tyczy w pierwszej kolejności argumentacji wysuniętej na poparcie kwestii poruszonej w pkt 8 niniejszego postanowienia, zgodnie z którą błąd popełniony przez Sąd w wykładni art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001, polegający na przyznaniu ochrony znakowi towarowemu jedynie w odniesieniu do towarów i usług zgodnych z prawem, dotyczy kwestii istotnej dla spójności prawa Unii, należy podkreślić, że zgodnie z ciężarem dowodu, który spoczywa na autorze wniosku o przyjęcie odwołania do rozpoznania, tego rodzaju argumentacja nie jest sama w sobie wystarczająca do tego, aby wykazać, że odwołanie to porusza kwestię istotną dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii, ponieważ wnioskodawca musi przestrzegać w tym celu wszystkich wymogów określonych w pkt 14 niniejszego postanowienia (zob. podobnie postanowienie z dnia 24 października 2019 r., Porsche/EUIPO, C‑613/19 P, EU:C:2019:905, pkt 17).
17 O ile zaś wnosząca odwołanie wskazuje naruszenie prawa, jakiego miał dopuścić się Sąd, i powody, dla których tego rodzaju naruszenie miałoby negatywny wpływ na spójność prawa Unii, o tyle nie przedstawia ona dokładnych powodów, dla których naruszenie to, przy założeniu, że zostało dowiedzione, dotyczyłoby kwestii istotnej z punktu widzenia spójności prawa Unii. Należy bowiem zaznaczyć, że wnosząca odwołanie ogranicza się do podniesienia w ogólny sposób, że Sąd w pkt 50–64 zaskarżonego wyroku zinterpretował w sposób zbyt ścisły art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001 i naruszył tym samym wartości, na których opiera się rynek wewnętrzny, a także naruszył art. 15 ust. 4 TRIPS.
18 Co się tyczy w drugiej kolejności argumentacji wysuniętej na poparcie kwestii, o której mowa w pkt 9 niniejszego postanowienia, zgodnie z którą dokonana przez Sąd wykładnia art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001 nie uwzględnia, po pierwsze, orzecznictwa Trybunału i jest sprzeczna z celem tego przepisu, a po drugie, że może być wykorzystywana do rejestrowania innych oznaczeń o pejoratywnej konotacji, to należy przede wszystkim podkreślić, w odniesieniu do zarzucanego nieuwzględnienia orzecznictwa Trybunału, że zgodnie z ciężarem dowodu, który spoczywa na autorze wniosku o przyjęcie odwołania do rozpoznania, tego rodzaju argumentacja nie jest sama w sobie wystarczająca do tego, aby wykazać, że niniejsze odwołanie porusza kwestię istotną dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii. W przypadku bowiem, gdy podnoszone naruszenie prawa wynika z nieuwzględnienia orzecznictwa, wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania powinien przedstawiać w sposób zwięzły, lecz jasny i precyzyjny, po pierwsze, gdzie występuje zarzucana sprzeczność, poprzez wskazanie zarówno punktów zaskarżonego wyroku lub postanowienia, które wnoszący odwołanie podważa, jak i punktów orzeczenia Trybunału lub Sądu, których jego zdaniem nie uwzględniono, a po drugie, konkretne powody, dla których taka sprzeczność stanowi kwestię istotną dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii (zob. podobnie postanowienie z dnia 21 kwietnia 2020 r., Rezon/EUIPO, C‑26/20 P, niepublikowane, EU:C:2020:283, pkt 12). W niniejszej sprawie zaś wnosząca odwołanie ogranicza się do stwierdzenia, że Sąd nie uwzględnił aktualnego orzecznictwa Trybunału, bez wskazania wyroków lub postanowień, które nie zostały uwzględnione, i nie dostarcza najmniejszej wskazówki w odniesieniu do przyczyn, z powodu których tego rodzaju nieuwzględnienie, przy założeniu, że zostało dowiedzione, dotyczyłoby kwestii istotnej dla spójności prawa Unii, co uzasadniałoby przyjęcie odwołania do rozpoznania.
19 Następnie, co się tyczy zarzucanego nieuwzględnienia przez Sąd celu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001, należy zauważyć, że wnosząca odwołanie nie uściśla ponadto, w jaki sposób nieuwzględnienie to, przy założeniu, że zostało dowiedzione, dotyczyłoby kwestii istotnej dla spójności prawa Unii.
20 Wreszcie w odniesieniu do potencjalnego wykorzystywania przyjętej przez Sąd wykładni rzeczonego artykułu rozporządzenia 2017/1001 przez inne osoby rejestrujące inne oznaczenia o pejoratywnej konotacji i odnoszące się do działalności niezgodnej z prawem, należy stwierdzić, że wnosząca odwołanie ogranicza się do twierdzenia w bardzo ogólny sposób, że tego rodzaju potencjalne wykorzystywanie mogłoby naruszyć jedność prawa Unii, nie wykazując jednak wystarczająco pod względem prawnym, w jaki sposób odwołanie to porusza kwestię istotną z punktu widzenia tego kryterium.
21 Co się tyczy w trzeciej kolejności argumentacji wysuniętej na poparcie kwestii przywołanej w pkt 10 niniejszego postanowienia, zgodnie z którą Sąd zasadniczo błędnie ocenił pojęcie „przeciętnego konsumenta”, należy zaznaczyć, po pierwsze, że wnosząca odwołanie nie wyjaśnia, w jaki sposób fakt, iż Sąd przyjął, że przeciętnego konsumenta należy uznać za osobę, która musi posiadać znajomość kwestii prawnych, odbiega od zwykłego rozumienia rzeczonego pojęcia. Po drugie, wnosząca odwołanie nie wykazuje wystarczająco pod względem prawnym, w jaki sposób przyjęta przez Sąd wykładnia pojęcia „przeciętnego konsumenta”, przy założeniu, że może zmodyfikować zakres tego pojęcia i ograniczyć zakres stosowania art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001, dotyczy kwestii istotnej dla jedności lub rozwoju prawa Unii, co uzasadniałoby przyjęcie niniejszego odwołania do rozpoznania.
22 W odniesieniu do zarzutu drugiego i argumentacji przywołanej w pkt 11 niniejszego postanowienia, zgodnie z którą Sąd błędnie zastosował przepisy art. 7 ust. 1 lit. b) w związku z art. 59 ust. 1 lit a) rozporządzenia 2017/1001, należy podkreślić, że tego rodzaju argumentacja nie jest wystarczająca do tego, aby wykazać, że odwołanie to porusza kwestie istotne dla jedności, spójności i rozwoju prawa Unii, ponieważ wnioskodawca musi przestrzegać w tym celu wszystkich wymogów określonych w pkt 14 niniejszego postanowienia (zob. postanowienie z dnia 24 października 2019 r., Porsche/EUIPO, C‑613/19 P, EU:C:2019:905, pkt 17 i przytoczone tam orzecznictwo). W niniejszej zaś sprawie, nie przestrzegając tych wymogów, wnosząca odwołanie ogranicza się do odesłania do stwierdzeń wyrażonych we wstępie do jej wniosku o przyjęcie odwołania do rozpoznania oraz do kwestii i argumentów podniesionych w ramach zarzutu pierwszego, nie dostarczając najmniejszej wskazówki co do przyczyn, z powodu których błąd, jaki miałby popełnić Sąd, dotyczyłby kwestii istotnej dla jedności, spójności i rozwoju prawa Unii, co uzasadniałoby przyjęcie niniejszego odwołania do rozpoznania.
23 W tych okolicznościach należy stwierdzić, że argumentacja przedstawiona przez wnoszącą odwołanie nie pozwala na wykazanie, że odwołanie to dotyczy kwestii istotnej dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii.
24 Zważywszy na ogół powyższych rozważań, odwołania tego nie należy przyjmować do rozpoznania.
W przedmiocie kosztów
25 Zgodnie z art. 137 regulaminu postępowania, który znajduje zastosowanie do postępowania odwoławczego na mocy art. 184 § 1 tego regulaminu, Trybunał orzeka o kosztach w postanowieniu kończącym postępowanie.
26 Ponieważ niniejsze postanowienie zostało wydane przed doręczeniem odwołania pozostałym uczestnikom postępowania, a w konsekwencji, zanim mogli oni ponieść koszty, należy orzec, że wnosząca odwołanie pokrywa własne koszty.
Z powyższych względów Trybunał (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania) postanawia, co następuje:
1) Odwołanie nie zostaje przyjęte do rozpoznania
2) Currency One S.A. pokrywa własne koszty.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 28 maja 2020 r.
Sekretarz | | Prezes izby ds. przyjmowania
odwołań do rozpoznania |
A. Calot Escobar | | R. Silva de Lapuerta |