ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

(δεύτερο τμήμα)

της 13ης Νοεμβρίου 2008

Υπόθεση F-90/07

Amadou Traore

κατά

Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων

«Υπαλληλική υπόθεση – Υπάλληλοι – Ανακοίνωση κενής θέσεως – Απόρριψη της υποψηφιότητας του προσφεύγοντος – Τοποθέτηση σε νέα θέση – Συμφέρον της υπηρεσίας»

Αντικείμενο: Προσφυγή-αγωγή ασκηθείσα δυνάμει των άρθρων 236 ΕΚ και 152 ΕΑ, με την οποία ο A. Traore ζητεί να ακυρωθεί, πρώτον, η απόφαση του διευθυντή της εξωτερικής υπηρεσίας της Γενικής Διευθύνσεως «Εξωτερικές σχέσεις» της Επιτροπής, της 19ης Ιανουαρίου 2007, περί απορρίψεως της υποψηφιότητάς του για τη θέση του προϊσταμένου επιχειρήσεων της αντιπροσωπείας της Επιτροπής στο Τόγκο, δεύτερον, η απόφαση του διευθυντή πόρων του Γραφείου Συνεργασίας EuropeAid, της 12ης Δεκεμβρίου 2006, περί απορρίψεως της υποψηφιότητάς του για τη θέση του προϊσταμένου επιχειρήσεων της αντιπροσωπείας της Επιτροπής στην Τανζανία και, τρίτον, οι αποφάσεις διορισμού των M. και S. στις αντίστοιχες θέσεις, καθώς και να υποχρεωθεί η Επιτροπή να καταβάλει αποζημίωση, υπολογιζόμενη σε 3 500 ευρώ, για την αποκατάσταση της υλικής ζημίας και την ικανοποίηση της ηθικής βλάβης που φέρεται ότι υπέστη.

Απόφαση: Ακυρώνεται η απόφαση του διευθυντή πόρων του Γραφείου Συνεργασίας EuropeAid της Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, της 12ης Δεκεμβρίου 2006, περί απορρίψεως της υποψηφιότητας του προσφεύγοντος-ενάγοντος για τη θέση του προϊσταμένου επιχειρήσεων της αντιπροσωπείας της Επιτροπής στην Τανζανία, καθώς και η απόφαση διορισμού του S. στην εν λόγω θέση. Η προσφυγή-αγωγή απορρίπτεται κατά τα λοιπά. Ο προσφεύγων-ενάγων φέρει το ήμισυ των δικαστικών του εξόδων. H Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων φέρει τα δικαστικά έξοδά της καθώς και το ήμισυ των εξόδων στα οποία υποβλήθηκε ο προσφεύγων-ενάγων.

Περίληψη

1.      Υπάλληλοι – Κενή θέση – Απόφαση της αρμόδιας για τους διορισμούς αρχής να μην προβεί σε διαδικασία πληρώσεως κενής θέσεως αλλά στη μετακίνηση υπαλλήλου με τη θέση του

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρα 4 και 29)

2.      Υπάλληλοι – Οργάνωση των υπηρεσιών – Καθορισμός του επιπέδου της προς πλήρωση θέσεως

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρο 7 § 1· παράρτημα I, τμήμα A)

3.      Υπάλληλοι – Προσφυγή – Αγωγή αποζημιώσεως – Ακύρωση της προσβαλλομένης παράνομης πράξεως – Προσήκουσα ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρο 91)

1.      Μολονότι η αρμόδια για τους διορισμούς αρχή διαθέτει ευρεία εξουσία εκτιμήσεως συναφώς, μπορεί να μην κάνει χρήση της διαδικασίας προς πλήρωση κενής θέσεως και να λάβει μέτρο μετακινήσεως μονίμου υπαλλήλου με τη θέση εργασίας του, το οποίο δεν υπόκειται στις διατάξεις των άρθρων 4 και 29 του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων (ΚΥΚ), μόνο για αντικειμενικούς λόγους αντλούμενους από το συμφέρον της υπηρεσίας και υποχρεούται να εξηγήσει τους λόγους λήψεως του εν λόγω μέτρου.

(βλ. σκέψεις 49 και 50)

Παραπομπή:

ΔΕΚ: 9 Φεβρουαρίου 1984, 316/82 και 40/83, Kohler κατά Ελεγκτικού Συνεδρίου, Συλλογή 1984, σ. 641, σκέψη 22

ΠΕΚ: 6 Ιουλίου 1993, T‑32/92, Rasmussen κατά Επιτροπής, Συλλογή 1993, σ. II‑765, σκέψη 37· 27 Νοεμβρίου 2003, T‑331/00 και T-115/01, Bories κ.λπ. κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2003, σ. I‑A‑309 και II‑1479, σκέψεις 150 έως 153

2.      Πέραν των καθηκόντων του προϊσταμένου μονάδας, για τα οποία ο ΚΥΚ, στο παράρτημα Ι, τμήμα Α, περιλαμβάνει συγκεκριμένους κανόνες όσον αφορά τον καθορισμό του επιπέδου της προς πλήρωση θέσεως, από τις γενικές αρχές του δικαίου που διέπουν την οργάνωση της κοινοτικής δημόσιας διοίκησης προκύπτει ότι το επίπεδο της προς πλήρωση θέσεως πρέπει να αποφασίζεται λαμβανομένης υπόψη της σπουδαιότητας των καθηκόντων τα οποία ανατίθενται στην επίδικη θέση και προς το συμφέρον μόνον της υπηρεσίας. Το άρθρο 7, παράγραφος 1, του ΚΥΚ θεσπίζει ρητώς την τελευταία αυτή απαίτηση.

(βλ. σκέψη 83)

Παραπομπή:

ΠΕΚ: 17 Μαΐου 1995, T‑10/94, Kratz κατά Επιτροπής, Συλλογή 1995, σ. II‑1455, σκέψεις 56 έως 60· 16 Οκτωβρίου 1996, T‑36/94, Capitanio κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 1996, σ. I‑A‑449 και II‑1279, σκέψη 57· 16 Οκτωβρίου 1996, T‑37/94, Μπενέκος κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 1996, σ. I‑A‑461 και II‑1301, σκέψη 56· 19 Φεβρουαρίου 1998, T‑3/97, Campogrande κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 1998, σ. I‑A‑89 και II‑215, σκέψη 30

ΔΔΔ: 14 Δεκεμβρίου 2006, F‑122/05, Οικονομίδης κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2006, σ. I‑A‑1‑179 και II‑A‑1‑725

3.      Πλην ιδιαιτέρων περιστάσεων, η ακύρωση της προσβαλλομένης αποφάσεως εκ μέρους ενός υπαλλήλου συνιστά, καθεαυτή, πρόσφορη και, καταρχήν, επαρκή ικανοποίηση της ηθικής βλάβης την οποία δύναται να έχει υποστεί ο εν λόγω υπάλληλος.

(βλ. σκέψη 114)

Παραπομπή:

ΠΕΚ: 27 Φεβρουαρίου 1992, T‑165/89, Plug κατά Επιτροπής, Συλλογή 1992, σ. II‑367, σκέψη 118· 28 Σεπτεμβρίου 1999, T‑140/97, Hautem κατά ΕΤΕπ, Συλλογή Υπ.Υπ. 1999, σ. I‑A‑171 και II‑897, σκέψη 82· 11 Σεπτεμβρίου 2002, T‑89/01, Willeme κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2002, σ. I‑A‑153 και II‑803, σκέψη 97