Προσφυγή-αγωγή της 15ης Ιουνίου 2007 - Feral κατά Επιτροπής των Περιφερειών
(Υπόθεση F-59/07)
Γλώσσα διαδικασίας: η γαλλική
Διάδικοι
Προσφεύγων-Ενάγων: Pierre-Alexis Feral (Βρυξέλλες, Βέλγιο) (εκπρόσωπος: M.-A. Lucas, δικηγόρος)
Καθής-εναγομένη: Επιτροπή Περιφερειών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΠΕΕ)
Αιτήματα του προσφεύγοντος-ενάγοντος
Ο προσφεύγων-ενάγων ζητεί από το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης:
να ακυρώσει την απόφαση της 26ης Ιουλίου 2006 του διευθυντή διοικήσεως και του γενικού γραμματέα της ΕΠΕΕ περί επιστροφής των ποσών που είχαν καταβληθεί στον προσφεύγοντα-ενάγοντα υπό μορφή διορθωτικού συντελεστή για το τμήμα των αποδοχών του που είχε μεταφερθεί στη Γαλλία κατά το διάστημα από Μάρτιο 2003 έως Μάιο 2005·
να ακυρώσει την απόφαση της 4ης Δεκεμβρίου 2006 του διευθυντή διοικήσεως της ΕΠΕΕ περί καθορισμού του ως άνω ποσού σε 3 600,16 ευρώ·
να υποχρεώσει την ΕΠΕΕ να επιστρέψει στον προσφεύγοντα-ενάγοντα το ποσό των 3 600,16 ευρώ, προσαυξημένο με τόκους υπερημερίας, εφαρμόζοντας επιτόκιο ύψους 8 % ετησίως από την ημερομηνία επιστροφής του ποσού και μέχρι την πλήρη καταβολή του·
να υποχρεώσει την ΕΠΕΕ να καταβάλει στον προσφεύγοντα-ενάγοντα στο ποσό που θα έπρεπε να του είχε καταβάλει ως διορθωτικό συντελεστή επί του τμήματος των αποδοχών του που επρόκειτο να μεταφέρει στη Γαλλία από τον Ιούνιο 2005, προσαυξημένο με τόκους υπερημερίας, εφαρμόζοντας επιτόκιο ύψους 8 % ετησίως από την ημερομηνία επιστροφής του ποσού και μέχρι την πλήρη καταβολή του·
να υποχρεώσει την ΕΠΕΕ να ανακαλέσει, από την ημερομηνία εκδόσεως της αποφάσεως, την παύση μεταφοράς τμήματος των αποδοχών του προσφεύγοντος-ενάγοντος προς τη Γαλλία, με τον ισχύοντα στην εν λόγω χώρα διορθωτικό συντελεστή·
να καταδικάσει την ΕΠΕΕ στα δικαστικά έξοδα.
Λόγοι ακυρώσεως και κύρια επιχειρήματα
Ο πρώτος λόγος ακυρώσεως αντλείται από παράβαση του άρθρου 85 του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (στο εξής: ΚΥΚ), του άρθρου 2, δεύτερο εδάφιο, τρίτη παύλα, της ρυθμίσεως περί καθορισμού τον τρόπο μεταφοράς μέρους των αποδοχών των υπαλλήλων των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (στο εξής: κοινή ρύθμιση) και των σημείων 2 και 4 των συμπερασμάτων αριθ. 204/92, της 3ης Δεκεμβρίου 1992, των προϊσταμένων διοικήσεως. Κατά τον προσφεύγοντα-ενάγοντα, η ΕΠΕΕ όφειλε να μην εκλάβει τη μεταφορά τμήματος των αποδοχών του προς τη Γαλλία, δυνάμει του άρθρου 17, παράγραφος 2, του παραρτήματος VII του ΚΥΚ ως μη επιβαλλόμενη δυνάμει του Λογαριασμού του Στεγαστικού Ταμιευτηρίου (στο εξής: ΛΣΤ) ως εκ της καταργήσεως του ανώτατου ορίου του λογαριασμού αυτού μέσω εμβασμάτων σε βιβλιάριο καταθέσεων. Ειδικότερα, παρατηρεί ότι η κοινή ρύθμιση δεν απαιτεί οι μεταφορές να αντιστοιχούν σε υποχρεωτικά εμβάσματα, η δε σχετική κατάργηση του ανώτατου ορίου αντιστοιχούσε σε πάγια τραπεζική πρακτική, συνάδουσα προς τη γαλλική κανονιστική ρύθμιση περί ΛΣΤ, στην οποία παρέπεμπαν τα συμπεράσματα των προϊσταμένων διοικήσεως.
Ο δεύτερος λόγος ακυρώσεως αντλείται από παράβαση του άρθρου 85 του ΚΥΚ, καθόσον η ΕΠΕΕ έκρινε ότι η παρατυπία των επίδικων μεταφορών ήταν τόσο πρόδηλη ώστε ο προσφεύγων-ενάγων να είχε γνώση αυτής ή τουλάχιστον όφειλε να είχε γνώση της, λαμβανομένων υπόψη των προσόντων του ως νομικού. Συναφώς, ο προσφεύγων-ενάγων κρίνει ότι: i) υπό το φως των συμπερασμάτων των προϊσταμένων διοικήσεως, ο ΛΣΤ που είχε ανοίξει αντιστοιχούσε προφανώς στην έννοια του ΛΣΤ κατά την κοινή ρύθμιση, ii) η πράξη της καταργήσεως του ανώτατου ορίου στην οποία είχε προβεί παρίστατο σύμφωνη προς την ως άνω ρύθμιση, iii) ο φάκελός του παρίστατο πλήρης και νομότυπος κατόπιν των ελέγχων που είχαν διενεργηθεί τον Δεκέμβριο 2003 και τον Δεκέμβριο 2004, και iv) λόγω της περιορισμένης προσβάσεώς του στον προσωπικό φάκελό του, δεν ήταν σε θέση να συμβουλευθεί τα αναγκαία έγγραφα προκειμένου να ελέγξει τη νομιμότητα των μεταφορών.
____________