POSTANOWIENIE SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(pierwsza izba)

z dnia 27 września 2011 r.

Sprawa F‑75/07

Colin Brown

i

Alberto Volpato

przeciwko

Komisji Europejskiej

Służba publiczna – Urzędnicy – Awans – Postępowanie w sprawie awansu (2006) – Nowa struktura zatrudnienia – Wydłużenie ścieżki kariery poprzez wprowadzenie nowych grup zaszeregowania, które nie mają odpowiedników w dawnym regulaminie pracowniczym – Zastosowanie art. 45 regulaminu pracowniczego, załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, jak również ogólnych przepisów wykonawczych, obowiązujących od 2005 r. – Zasada równego traktowania – Moc wsteczna decyzji w sprawie awansu od daty sprzed dnia 1 maja 2004 r. – Przepisy przejściowe – Skarga w sposób oczywisty podlegająca oddaleniu

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i art. 152 EWEA, w której C. Brown i A. Volpato żądają tytułem głównym stwierdzenia nieważności decyzji, w drodze której zostali awansowani do grupy zaszeregowania A*9 zamiast do A*10 w ramach postępowania w sprawie awansu (2006).

Orzeczenie:      Skarga zostaje oddalona. Skarżący i Komisja pokrywają swoje własne koszty. Rada, interwenient, pokrywa własne koszty.

Streszczenie

1.      Postępowanie – Orzeczenie w drodze postanowienia z uzasadnieniem – Przesłanki – Skarga oczywiście niedopuszczalna lub oczywiście pozbawiona podstawy prawnej – Zakres

(regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 76)

2.      Urzędnicy – Awans – Właściwe przepisy – Postępowanie w sprawie awansu (2004)

(regulamin pracowniczy, art. 45, załącznik XIII, art. 6 akapit drugi; rozporządzenie Rady nr 723/2004, motyw 37)

3.      Urzędnicy – Awans – Przyjęcie nowego systemu awansowania – Przejście od dawnego do nowego systemu

(regulamin pracowniczy, art. 45)

4.      Urzędnicy – Awans – Właściwe przepisy – Zasada ciągłości kariery zawodowej – Zasada nieustanowiona w prawie Unii

5.      Urzędnicy – Regulamin pracowniczy – Rozszerzenie per analogiam stosowania przepisu regulaminu pracowniczego – Przesłanki

(regulamin pracowniczy, art. 45, załącznik XIII, art. 6 akapit drugi)

6.      Urzędnicy – Awans – Zażalenie kandydata, który nie został awansowany – Decyzja o oddaleniu – Obowiązek uzasadnienia

(regulamin pracowniczy, art. 25 akapit drugi, art. 45, art. 90 ust. 2)

7.      Urzędnicy – Skarga – Interes prawny – Zarzut naruszenia istotnych wymogów proceduralnych – Ograniczona swoboda administracji

(regulamin pracowniczy, art. 91)

1.      Zgodnie z art. 76 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, jeżeli skarga jest, w całości lub w części, oczywiście niedopuszczalna albo oczywiście pozbawiona podstawy prawnej, Sąd może, bez dalszych czynności procesowych, orzec postanowieniem z uzasadnieniem. W zakresie tego przepisu mieszczą się wszystkie skargi oczywiście podlegające oddaleniu ze względów związanych z istotą sprawy.

(zob. pkt 36, 37)

2.      Gdy do regulaminu pracowniczego wprowadza się zmiany legislacyjne, zważywszy, że zatrudniony już personel może być w stanie powoływać się na uzasadnione oczekiwania i prawa nabyte pod rządami przepisów regulaminu pracowniczego obowiązujących przed zmianą, może być konieczne przyjęcie przez prawodawcę środków przejściowych.

Do celów ustalenia struktury zatrudnienia, w odniesieniu do której powinna wywierać skutki decyzja w sprawie awansu urzędnika w ramach postępowania w sprawie awansu następującego po wejściu w życie nowego regulaminu pracowniczego w dniu 1 maja 2004 r., art. 6 akapit drugi załącznika XIII do regulaminu pracowniczego wprowadza rozróżnienie między datą wydania takiej decyzji a datą, od której wywiera ona skutki, wskazując datę wywarcia skutków. Zgodnie z tym przepisem dla awansu mającego miejsce przed dniem 1 maja 2004 r. wyższy stopień zaszeregowania, o którym mowa w art. 45 nowego regulaminu pracowniczego, ustala się nie na podstawie struktury zatrudnienia wynikającej z nowego regulaminu pracowniczego, lecz tej określonej w dawnym regulaminie pracowniczym. Przepis ten jest zatem przepisem przejściowym, który umożliwia zagwarantowanie danym urzędnikom, że dawna struktura zatrudnienia będzie stosowana do awansów wywołujących skutki przed dniem 1 maja 2004 r.

Zakres zastosowania art. 6 akapit drugi załącznika XIII do regulaminu pracowniczego może obejmować wyłącznie decyzje w sprawie awansu wydane w ramach postępowania w sprawie awansu (2004), wywołujące skutki przed dniem 1 maja 2004 r., a więc nie ma on zastosowania do urzędników, którzy w dniu 30 kwietnia 2004 r. nie otrzymali awansu w ramach postępowania (2004), a w każdym razie nie otrzymali awansu ze skutkiem przed dniem 1 maja 2004 r.

W tym względzie, skoro postępowanie w sprawie awansu odbywa się co roku i zawsze wywołuje skutki wsteczne ograniczone do danego postępowania, jeżeli instytucja postanawia nadać moc wsteczną niektórym decyzjom w sprawie awansu, aby stały się one skuteczne w dacie przypadającej przed dniem 1 maja 2004 r., decyzja ta nie jest obarczona niezgodnością z prawem, ponieważ jej podstawę prawną stanowi art. 6 akapit drugi załącznika XIII do regulaminu pracowniczego.

(zob. pkt 56, 59, 60, 113)

3.      Urzędnicy mogący ubiegać się o awans na wyższy stopień zaszeregowania w dniu 30 kwietnia 2004 r., przed wejściem w życie nowego regulaminu, którzy jednak zostali faktycznie awansowani w ramach postępowania w sprawie awansu (2006), nie są w takiej samej sytuacji prawnej i faktycznej jak urzędnicy zaszeregowani w tej samej grupie, mogący ubiegać się o awans do wyższej grupy zaszeregowania w dniu 30 kwietnia 2004 r., którzy faktycznie otrzymali awans w ramach postępowania w sprawie awansu (2004).

Zgodnie z przepisami prawnymi regulującymi awans zawodowy urzędników z oceny osiągnięć, którą ma obowiązek przeprowadzić organ powołujący, dla każdego corocznego postępowania w sprawie oceny wynika bowiem, że po dokonaniu tej oceny awansowani są wyłącznie urzędnicy o największych osiągnięciach na przestrzeni danego okresu. W tym względzie faktyczna i prawna sytuacja urzędników, co do których uznano, że mieli mniejsze osiągnięcia na przestrzeni danego okresu, oraz sytuacja ich faktycznie awansowanych współpracowników jest zasadniczo odmienna. Pierwsi z nich nie należą więc do tej samej grupy osób co ich awansowani współpracownicy i nie mogą powoływać się na równość traktowania.

Ponadto w braku zawartego w regulaminie pracowniczym upoważnienia dla instytucji do przyjmowania środków przejściowych stanowiących odstępstwo, w ramach postępowania w sprawie awansu (2006), od bezpośredniego zastosowania nowej struktury zatrudnienia, zaniechanie przyjęcia przez instytucję tego rodzaju środków nie narusza ani zasady równego traktowania, ani ekspektatywy rozwoju kariery zawodowej, ani też ochrony uzasadnionych oczekiwań.

(zob. pkt 72–74, 93, 94)

4.      Prawo Unii nie ustanawia wyraźnie ani zasady ciągłości kariery zawodowej, ani zasady prawa do kariery zawodowej. Orzecznictwo ustanowiło natomiast zasadę ekspektatywy rozwoju kariery zawodowej jako szczególną postać zasady równego traktowania mającą zastosowanie do urzędników.

(zob. pkt 77, 78, 117)

Odesłanie:

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑33/07 Toronjo Benitez przeciwko Komisji, 5 marca 2008 r., pkt 87, 88

5.      Jednym z warunków wymaganych do tego, by przepis znajdował zastosowanie w drodze analogii, jest to, by reżim prawny, któremu podlegają zainteresowani, zawierał lukę niezgodną z którąś z ogólnych zasad prawa Unii, którą można wypełnić poprzez zastosowanie takiej analogii.

Tym samym, skoro nie wykazano, by art. 45 regulaminu pracowniczego i załącznik XIII do tego regulaminu zawierały lukę niezgodną z którąś z ogólnych zasad prawa Unii, należy wykluczyć zastosowanie w drodze analogii art. 6 akapit drugi załącznika XIII do regulaminu pracowniczego do decyzji w sprawie awansu wydanych w ramach postępowań w sprawie awansu późniejszych niż postępowanie w sprawie awansu (2004).

Ponadto należy mieć na względzie, że więź prawna między urzędnikami i administracją ma charakter wynikający ze stosunku powołania, a nie ze stosunku umownego, i że prawa i obowiązki urzędników mogą zostać w każdej chwili zmodyfikowane przez prawodawcę, o ile przestrzegane są wymogi płynące z prawa Unii.

(zob. pkt 95–97)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa C‑496/08 P Angé Serrano, 4 marca 2010 r., pkt 82

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑81/09 Marcuccio przeciwko Komisji, 15 lutego 2011 r., pkt 55, odwołanie w toku przed Sądem Unii Europejskiej, sprawa T‑238/11 P

6.      Organ powołujący nie ma obowiązku uzasadniania decyzji w sprawie awansu w odniesieniu do urzędników, którzy nie zostali awansowani, ma za to obowiązek uzasadnienia decyzji o oddaleniu zażalenia urzędnika, który nie został awansowany. W tym względzie administracja spełnia wymogi uzasadnienia decyzji administracyjnych, jeżeli urzędnik ma możliwość oceny zasadności niekorzystnego dla niego aktu i tego, czy należy wnieść skargę do Sądu oraz jeżeli Sąd jest w stanie sprawować kontrolę nad zgodnością aktu z prawem.

(zob. pkt 124, 125)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑177/03 Strohm przeciwko Komisji, 2 czerwca 2005 r., pkt 53

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑124/07 Behmer przeciwko Parlamentowi, 10 września 2009 r., pkt 58 i przytoczone tam orzecznictwo

7.      Urzędnik nie ma żadnego uzasadnionego interesu w żądaniu stwierdzenia nieważności decyzji ze względu na wadę formalną, a konkretnie na naruszenie obowiązku uzasadnienia, w razie gdy administracji nie przysługuje jakikolwiek zakres swobodnego uznania i jest zobowiązana do takiego działania, jakie podjęła, gdyż stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji może doprowadzić jedynie do wydania decyzji co do istoty identycznej jak decyzja, której nieważność stwierdzono.

(zob. pkt 132)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑372/00 Campolargo przeciwko Komisji, 23 kwietnia 2002 r., pkt 62