Language of document : ECLI:EU:F:2014:209

POSTANOWIENIE SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ (trzecia izba)

z dnia 10 września 2014 r.

Sprawa F‑122/13

Maria José Carneiro

przeciwko

Europejskiemu Urzędowi Policji (Europol)

Służba publiczna – Personel Europolu – Nieprzedłużenie umowy zawartej na czas określony – Przekształcenie umowy na czas określony w umowę na czas nieokreślony – Skarga w części oczywiście niedopuszczalna, a w części oczywiście pozbawiona podstawy prawnej

Przedmiot:      Skarga, wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, w której M.J. Carneiro żąda stwierdzenia nieważności decyzji, na podstawie których Europejski Urząd Policji (Europol) odmówił przyznania, że wiążąca go z nią umowa o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego została zawarta na czas nieokreślony, i przedłużenia tej umowy, wygasłej w dniu 31 października 2013 r., na czas nieokreślony.

Orzeczenie:      Skarga zostaje w części odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna, a w części oddalona jako oczywiście pozbawiona podstawy prawnej. Maria José Carneiro pokrywa własne koszty oraz zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Europejski Urząd Policji.

Streszczenie

1.      Skargi urzędników – Uprzednie zażalenie w drodze administracyjnej – Termin – Rozpoczęcie biegu terminu – Data podpisania umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego

(regulamin pracowniczy, art. 90 ust. 2)

2.      Skargi urzędników – Uprzednie zażalenie w drodze administracyjnej – Zgodność pomiędzy zażaleniem i skargą – Identyczność przedmiotu i podstawy – Zarzuty i argumenty niezawarte w zażaleniu, lecz ściśle z nim związane – Dopuszczalność

(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)

3.      Urzędnicy – Zasady – Ochrona uzasadnionych oczekiwań – Warunki – Szczegółowe zapewnienia udzielone przez administrację

4.      Urzędnicy – Personel tymczasowy – Zatrudnienie – Przedłużenie umowy zawartej na czas określony – Uznanie administracyjne – Obowiązek staranności ciążący na administracji – Uwzględnienie interesu danego pracownika – Kontrola sądowa – Granice

(regulamin pracowniczy Europolu, art. 6, art. 57 ust. 3; warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 88)

1.      Co się tyczy stwierdzenia momentu, w którym został wydany akt niekorzystny, to znaczy ustalenia daty, od której należy liczyć bieg terminu do złożenia zażalenia, należy zauważyć, że umowa wywołuje skutki od momentu jej podpisania, a zatem również od tego momentu może ona wywoływać niekorzystne dla pracownika skutki; tym samym w zasadzie od chwili podpisania należy liczyć bieg terminu na złożenie zażalenia w stosownym czasie w rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego.

(zob. pkt 36)

Odesłanie

Sąd do spraw Służby Publicznej, wyroki: Scheefer/Parlament, F‑105/09, EU:F:2011:41, pkt 48 i przytoczone tam orzecznictwo; Davids/Komisja, F‑105/11, EU:F:2012:84, pkt 54

2.      W ramach skarg urzędników żądania przedstawione przed sądem Unii mogą zawierać jedynie zastrzeżenia oparte na tej samej podstawie, na której oparte są zastrzeżenia podniesione w zażaleniu, choć oczywiście zastrzeżenia te mogą zostać rozwinięte przed sądem Unii poprzez przedstawienie zarzutów i argumentów niekoniecznie zawartych w zażaleniu, lecz ściśle z nimi związanych. W tym względzie należy podkreślić, po pierwsze, że ponieważ postępowanie poprzedzające wniesienie skargi ma charakter nieformalny, a zainteresowani działają na ogół na tym etapie bez pomocy adwokata, administracja nie powinna interpretować zażaleń w sposób ścisły, lecz przeciwnie, powinna je rozpatrywać w duchu otwartości, a po drugie, że art. 91 regulaminu pracowniczego nie ma na celu związania, w sposób rygorystyczny i ostateczny, ewentualnej fazy spornej, jeżeli skarga nie zmienia ani podstawy, ani przedmiotu zażalenia. Niemniej jednak, aby przewidziane w art. 91 ust. 2 regulaminu pracowniczego postępowanie poprzedzające wniesienie skargi mogło osiągnąć swój cel, organ powołujący lub organ upoważniony do zawierania umów o pracę powinien być w stanie wystarczająco dokładnie poznać uwagi krytyczne, jakie zainteresowani formułują pod adresem kwestionowanej decyzji.

(zob. pkt 41, 42)

Odesłanie

Sąd Unii Europejskiej, wyrok Komisja/Moschonaki, T‑476/11 P, EU:T:2013:557, pkt 73, 76, 77 i przytoczone tam orzecznictwo

3.      Prawo do żądania ochrony uzasadnionych oczekiwań przysługuje każdemu, kto znajduje się w sytuacji, w której można stwierdzić, że administracja wzbudziła u niego uzasadnione nadzieje, dostarczając mu precyzyjnych zapewnień w formie dokładnych, bezwarunkowych i spójnych informacji pochodzących z uprawnionych i wiarygodnych źródeł.

Tym samym pracownik nie może skutecznie zarzucać administracji, że ta uwzględniła ograniczenia budżetowe, ponieważ zaliczają się one do czynników, które administracja musi mieć na uwadze w polityce kadrowej.

(zob. pkt 48, 56)

Odesłanie

Sąd do spraw Służby Publicznej, wyroki: Bellantone/Trybunał Obrachunkowy, F‑85/06, EU:F:2007:171, pkt 64; Mendes/Komisja, EU:F:2013:35, F‑125/11, pkt 62

4.      Administracji przysługuje szeroki zakres uznania odnośnie do przedłużania umów o pracę i w tym kontekście kontrola sądu ogranicza się do zbadania tego, czy w świetle sposobów i środków, przy zastosowaniu których administracja mogła dokonać oceny, utrzymała się ona w rozsądnych granicach i czy nie skorzystała ze swego uznania w sposób oczywiście błędny.

W tym względzie może zajść konieczność dokonania przez Sąd do spraw Służby Publicznej kontroli, czy administracja nie oparła swojej decyzji na nieprawdziwych lub niepełnych ustaleniach faktycznych. W tym zakresie Sąd powinien sprawdzić, czy administracja skutecznie wykorzystała posiadane kompetencje w celu ustalenia okoliczności faktycznych leżących u podstaw decyzji, biorąc przy tym pod uwagę wszystkie istotne elementy. Może również zajść konieczność zbadania przez Sąd, czy administracja przeprowadziła szczegółową lub konkretną analizę istotnych elementów danej sprawy, dokonując w ten sposób badania w sposób staranny i bezstronny.

Ponadto obowiązek staranności wymaga, by przy podejmowaniu decyzji w sprawie sytuacji pracownika właściwy organ, nawet korzystając z szerokiego zakresu uznania, brał pod uwagę wszystkie okoliczności mogące wpłynąć na tę decyzję, przy czym powinien on mieć na względzie nie tylko interes służby, ale również interes danego urzędnika lub pracownika. Właśnie z uwagi na na szeroki zakres uznania przysługujący instytucjom przy ocenie interesu służby kontrola sądu Unii powinna ograniczyć się do tego, czy dana instytucja utrzymała się w rozsądnych granicach i nie skorzystała z uznania w sposób błędny.

(zob. pkt 50, 51, 60)

Odesłanie

Trybunał, wyrok Komisja/Tetra Laval, C‑12/03 P, EU:C:2005:87, pkt 39

Sąd Pierwszej Instancji, wyroki: Caravelis/Parlamentowi, T‑182/99, EU:T:2001:131, pkt 32; Brendel/Komisja, T‑55/03, EU:T:2004:316, pkt 60; BUPA i in./Komisja, T‑289/03, EU:T:2008:29, pkt 221

Sąd do spraw Służby Publicznej, wyrok Gheysens/Rada, F‑8/10, EU:F:2010:151, pkt 75