WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(pierwsza izba)
z dnia 15 czerwca 2010 r.
Sprawa F‑35/08
Dimitrios Pachtitis
przeciwko
Komisji Europejskiej
Konkurs otwarty EPSO/AD/77/06 – Niedopuszczenie do egzaminów pisemnych w konkursie wskutek wyniku uzyskanego na testach wstępnych – Uprawnienia EPSO
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i art. 152 EWEA, w której D. Pachtitis żąda stwierdzenia nieważności, po pierwsze, decyzji Europejskiego Urzędu Doboru Kadr (EPSO) z dnia 31 maja 2007 r. stwierdzającej negatywny wynik testów wstępnych w konkursie otwartym EPSO/AD/77/06, a po drugie, decyzji EPSO z dnia 6 grudnia 2007 r. oddalającej jego zażalenie na decyzję z dnia 31 maja 2007 r. oraz, po trzecie, wszystkich aktów z nimi związanych.
Orzeczenie: Stwierdza się nieważność decyzji EPSO z dnia 31 maja 2007 r. i z dnia 6 grudnia 2007 r. wykluczających skarżącego z listy 110 kandydatów, którzy uzyskali najlepsze wyniki na testach wstępnych w konkursie otwartym EPSO/AD/77/06. Komisja pokrywa własne koszty i koszty poniesione przez skarżącego. Europejski Inspektor Ochrony Danych, interwenient, ponosi własne koszty.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Skarga – Akt niekorzystny – Wyraźna decyzja o oddaleniu zażalenia – Decyzja podjęta po ponownej analizie decyzji wcześniejszej – Dopuszczalność
(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
2. Europejski Urząd Doboru Kadr (EPSO) – Kompetencje – Ustalanie treści wstępnych testów konkursowych oraz ich sprawdzanie – Wyłączenie
(regulamin pracowniczy, załącznik III, art. 7; decyzja Parlamentu Europejskiego, Rady, Komisji, Trybunału Sprawiedliwości, Trybunału Obrachunkowego, Komitetu Ekonomiczno‑Społecznego, Komitetu Regionów i Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich 2002/620, art. 2)
3. Urzędnicy – Konkurs – Pojęcie – Faza wstępna obejmująca testy wstępne składające się z pytań wielokrotnego wyboru – Włączenie
(regulamin pracowniczy, załącznik III)
1. Wyraźna lub dorozumiana decyzja oddalająca zażalenie, jeśli nie jest obwarowana warunkiem, utrzymuje jedynie w mocy akt lub potwierdza zasadność powstrzymania się od działania, na które zostało wniesione zażalenie i nie stanowi, rozpatrywana odrębnie, aktu podlegającego zaskarżeniu. Jest tak w przypadku aktu, który nie zawiera żadnego nowego elementu w stosunku do wcześniej przyjętego aktu, z którym wiążą się niekorzystne skutki i który tego wcześniejszego aktu nie zastąpił. Jednakże wyraźna decyzja oddalająca zażalenie może, ze względu na swą treść, nie stanowić decyzji potwierdzającej akt podważany przez skarżącego.
Ma to miejsce w przypadku decyzji oddalającej zażalenie, w której ponownie zbadano prawną lub faktyczną sytuację skarżącego w świetle nowych okoliczności lub która zmienia albo uzupełnia decyzję wydaną pierwotnie. W takim wypadku decyzja oddalająca zażalenie stanowi akt podlegający kontroli sądu, który uwzględnia ją przy ocenie zgodności z prawem zaskarżonego aktu. W takim wypadku decyzja oddalająca zażalenie stanowi akt podlegający kontroli sądu Unii, który uwzględnia ją przy ocenie zgodności z prawem zaskarżonego aktu, a nawet uznaje za akt niekorzystny zastępujący akt zaskarżony.
(zob. pkt 37–39)
Odesłanie:
Trybunał: sprawy połączone 33/79 i 75/79 Kuhner przeciwko Komisji, 28 maja 1980 r., Rec. s. 1677, pkt 9; sprawa 23/80 Grasselli przeciwko Komisji, 10 grudnia 1980 r., Rec. s. 3709, pkt 18; sprawa 371/87 Progoulis przeciwko Komisji, 16 czerwca 1988 r., Rec. s. 3081, pkt 17
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑608/97 Plug przeciwko Komisji, 27 czerwca 2000 r., RecFP s. I‑A‑125, II‑569, pkt 23; sprawy połączone T‑338/00 i T‑376/00 Morello przeciwko Komisji, 12 grudnia 2002 r., RecFP s. I‑A‑301, II‑1457, pkt 34, 35; sprawa T‑14/03 Di Marzio przeciwko Komisji, 2 marca 2004 r., RecFP s. I‑A‑43, II‑167, pkt 54; sprawa T‑258/01 Eveillard przeciwko Komisji, 10 czerwca 2004 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑167, II‑747, pkt 31; sprawa T‑389/02 Sandini przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 14 października 2004 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑295, II‑1339, pkt 49; sprawa T‑375/02 Cavallaro przeciwko Komisji, 7 czerwca 2005 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑151, II‑673, pkt 63–66
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑18/08 Ritto przeciwko Komisji, 9 września 2008 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑281, II‑A‑1‑1495, pkt 17
2. Z załącznika III do regulaminu pracowniczego wynika w szczególności, że uregulowania w sprawie konkursów opierają się na zasadzie podziału uprawnień między organem powołującym a komisją konkursową. Stanowiąc przykład samoograniczenia uprawnień administracyjnych, ta diarchia ustalona w regulaminie jest wyrazem woli prawodawcy, który regulamin przyjął, działającego w trosce o zapewnienie przejrzystości procedury naboru personelu Unii, by nie zastrzegać wyłącznie na rzecz administracji delikatnego zadania przeprowadzania naboru personelu, ale zapewnić przy jego realizacji, za pośrednictwem komisji konkursowej, udział osób niezwiązanych z hierarchią administracyjną, w szczególności przedstawicieli personelu.
Omawiany podział uprawnień nie został zmieniony w wyniku powołania Europejskiego Urzędu Doboru Kadr (EPSO), ponieważ decyzja 2002/620 ustanawiająca EPSO przewiduje wyraźnie w art. 2, że wykonuje on uprawnienia w zakresie naboru przypadające organowi powołującemu w odniesieniu do konkursów. Ponadto z art. 7 załącznika III do regulaminu pracowniczego wynika, że – co się tyczy przebiegu konkursów związanych z naborem urzędników – zadania EPSO mają charakter zasadniczo organizacyjny. W tym względzie zarówno wybór, jak i ocena tematów pytań stawianych w ramach konkursu nie podlegają uprawnieniom EPSO.
Podsumowując, o ile zadania powierzone EPSO czynią z tego urzędu ważny podmiot w kształtowaniu i realizacji polityki Unii w zakresie doboru personelu, o tyle w przedmiocie przebiegu konkursów związanych z naborem urzędników jego rola, chociaż istotna w zakresie, w jakim służy pomocą komisji konkursowej, pozostaje w każdym razie pomocnicza w stosunku do roli komisji konkursowej, której EPSO nie może ponadto zastąpić.
Należy w związku z tym stwierdzić nieważność decyzji, na mocy której EPSO odrzucił kandydata w konkursie z tego względu, że uzyskał on niewystarczające oceny na testach wstępnych. Chociaż bowiem prawdą jest, że testy te, składające się z pytań wielokrotnego wyboru, były sprawdzane przez komputer i że tym samym takie sprawdzanie jest oparte na procedurze zautomatyzowanej, niepozostawiającej miejsca na subiektywną ocenę, niemniej jednak przeprowadzenie tej procedury zautomatyzowanej wymagało podjęcia decyzji merytorycznych w zakresie ustalenia poziomu trudności pytań stawianych w testach wstępnych oraz usunięcia niektórych pytań. Tymczasem, w związku z tym, że brak w regulaminie pracowniczym unormowań upoważniających EPSO do wykonywania zadań związanych z określeniem treści egzaminów i ich sprawdzaniem, są to wyraźnie zadania należące zwykle do obowiązków komisji konkursowej.
(zob. pkt 50, 56–58, 63, 65, 70)
3. Podczas postępowania konkursowego faza wstępna, która prowadzi do wyeliminowania ponad 90% kandydatów biorących udział w tym konkursie, i to nie z przyczyn formalnych, ale z tego powodu, iż niewystarczająco pomyślnie zdali testy wstępne, stanowi istotę konkursu. Charakter „konkursowy” tych testów wstępnych jest tym bardziej oczywisty, że nie wystarczy uzyskać średniego wyniku w tych testach, by zostać dopuszczonym do drugiego etapu konkursu, lecz trzeba znaleźć się w gronie kandydatów, którzy uzyskali najlepsze wyniki na tych testach wstępnych. Tymczasem ten charakter porównawczy testów etapu wstępnego jest nierozłącznie związany z samym pojęciem konkursu.
(zob. pkt 61, 62)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa C‑254/95 P Parlament przeciwko Innamoratiemu, 4 lipca 1996 r., Rec. s. I‑3423, pkt 28
Sąd Pierwszej Instancji: sprawy połączone T‑167/99 i T‑174/99 Giulietti i in. przeciwko Komisji, 2 maja 2001 r., RecFP s. I‑A‑93, II‑441, pkt 81