Language of document : ECLI:EU:F:2009:55

ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

(πρώτο τμήμα)

της 4ης Ιουνίου 2009

Υπόθεση F-56/08

Jorge de Britto Patricio-Dias

κατά

Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων

«Υπαλληλική υπόθεση – Υπάλληλοι – Κοινό σύστημα υγειονομικής ασφαλίσεως – Κύρια κάλυψη των συντηρουμένων τέκνων από το κοινό σύστημα υγειονομικής ασφαλίσεως – Παράλειψη υποβολής διοικητικής ενστάσεως – Προσφυγή προδήλως απαράδεκτη»

Αντικείμενο: Προσφυγή, ασκηθείσα δυνάμει των άρθρων 236 ΕΚ και 152 EA, με την οποία ο J. de Britto Patricio-Dias αμφισβητεί την απόφαση της Επιτροπής περί απορρίψεως του αιτήματος υπαγωγής των συντηρούμενων τέκνων του, ως κυρίως ασφαλισμένων, στο κοινό σύστημα υγειονομικής ασφαλίσεως για τα θεσμικά όργανα των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.

Απόφαση: Η προσφυγή απορρίπτεται ως προδήλως απαράδεκτη. Ο προσφεύγων καταδικάζεται στα δικαστικά έξοδα.

Περίληψη

1.      Προσφυγή ακυρώσεως – Πράξεις δεκτικές προσφυγής – Έννοια – Πράξεις ικανές να θίξουν συγκεκριμένη νομική κατάσταση – Προσφυγή βάλλουσα αποκλειστικώς κατά της αιτιολογίας της πράξεως – Απαράδεκτο

(Άρθρο 230 ΕΚ)

2.      Υπάλληλοι – Προσφυγή – Προηγούμενη διοικητική ένσταση – Παράλειψη – Απαράδεκτο

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρα 90 και 91)

1.      Συνιστούν πράξεις ή αποφάσεις κατά των οποίων μπορεί να ασκηθεί προσφυγή ακυρώσεως μόνον τα μέτρα τα οποία παράγουν δεσμευτικά έννομα αποτελέσματα ικανά να επηρεάσουν ευθέως και αμέσως τα συμφέροντα του προσφεύγοντος μεταβάλλοντας ουσιωδώς την νομική του κατάσταση. Αντιθέτως, η αιτιολογία των ανωτέρω πράξεων δεν μπορεί, αυτή καθαυτή, να προσβληθεί με προσφυγή ακυρώσεως στην περίπτωση στην οποία η αιτιολογία δεν αποτελεί το αναγκαίο έρεισμα των ουσιαστικών διατάξεων της βλαπτικής πράξεως.

(βλ. σκέψη 15)

Παραπομπή:

ΠΕΚ: 17 Σεπτεμβρίου 1992, T‑138/89, NBV και NVB κατά Επιτροπής, Συλλογή 1992, σ. II‑2181, σκέψη 31

2.      Κατά το άρθρο 91, παράγραφος 2, του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, προσφυγή κατά βλαπτικής πράξεως ασκείται παραδεκτώς μόνον εφόσον προηγουμένως έχει υποβληθεί ένσταση υπό την έννοια του άρθρου 90, παράγραφος 2, στην αρμόδια για τους διορισμούς αρχή εντός της προβλεπόμενης προθεσμίας και εφόσον η ένσταση αυτή έχει απορριφθεί ρητώς ή σιωπηρώς.

(βλ. σκέψη 16)

Παραπομπή:

ΠΕΚ: 7 Δεκεμβρίου 1999, T‑108/99, Reggimenti κατά Κοινοβουλίου, Συλλογή Υπ.Υπ. 1999, σ. I‑A‑243 και II‑1205, σκέψη 19