ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

(δεύτερο τμήμα)

της 8ης Νοεμβρίου 2011

Υπόθεση F‑92/09 DEP

U

κατά

Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

«Διαδικασία – Καθορισμός των δικαστικών εξόδων – Απόφαση περί απορρίψεως ενστάσεως – Διαδικασία ασφαλιστικών μέτρων»

Αντικείμενο: Αίτηση του U προς το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης για τον καθορισμό των δικαστικών εξόδων βάσει του άρθρου 92, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας.

Απόφαση:      Το ποσό των δικαστικών εξόδων που οφείλει να αποδώσει το Κοινοβούλιο στον αιτούντα ορίζεται στα 23 670 ευρώ πλέον τόκων υπερημερίας, από την ημερομηνία επιδόσεως της παρούσας διατάξεως έως την ημερομηνία καταβολής, με επιτόκιο που υπολογίζεται βάσει του επιτοκίου που καθορίζει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για τις κύριες πράξεις αναχρηματοδοτήσεως, όπως ίσχυε κατά την προμνησθείσα περίοδο, προσαυξημένο κατά δύο μονάδες.

Περίληψη

1.      Διαδικασία – Δικαστικά έξοδα – Καθορισμός των εξόδων – Αποδοτέα έξοδα – Έννοια – Αναγκαία έξοδα στα οποία υποβλήθηκαν οι διάδικοι

(Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρο 91, στοιχείο β΄)

2.      Διαδικασία – Δικαστικά έξοδα – Καθορισμός των εξόδων – Στοιχεία που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη

(Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρο 91, στοιχείο β΄)

3.      Διαδικασία – Δικαστικά έξοδα – Καθορισμός των εξόδων – Αποδοτέα έξοδα – Αναγκαία έξοδα στα οποία υποβλήθηκαν οι διάδικοι

(Άρθρα 278 ΣΛΕΕ και 235 ΣΛΕΕ· Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρο 91, στοιχείο β΄)

4.      Διαδικασία – Δικαστικά έξοδα – Καθορισμός των εξόδων – Αποδοτέα έξοδα – Αναγκαία έξοδα στα οποία υποβλήθηκαν οι διάδικοι

(Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρο 91, στοιχείο β΄· Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρο 91 § 4)

5.      Διαδικασία – Δικαστικά έξοδα – Καθορισμός των εξόδων – Αποδοτέα έξοδα – Έννοια – Έξοδα στα οποία υποβλήθηκαν οι διάδικοι κατά το προ της ασκήσεως της προσφυγής στάδιο – Δεν εμπίπτουν

(Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρο 91, στοιχείο β΄)

6.      Διαδικασία – Αποδοτέα έξοδα – Έξοδα στο πλαίσιο της διαδικασίας καθορισμού των δικαστικών εξόδων – Κατάργηση της δίκης

(Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρα 86 και 92)

7.      Διαδικασία – Δικαστικά έξοδα – Καθορισμός των εξόδων – Τόκοι υπερημερίας

1.      Από το άρθρο 91, στοιχείο β΄, του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης προκύπτει ότι τα έξοδα που μπορούν να αναζητηθούν περιορίζονται, αφενός, σε εκείνα τα οποία πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο της διαδικασίας ενώπιον του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης και, αφετέρου, σε εκείνα τα οποία υπήρξαν απολύτως αναγκαία για τον σκοπό αυτόν. Εξάλλου, στον αιτούντα εναπόκειται να προσκομίσει δικαιολογητικά ικανά να αποδείξουν το υποστατό των εξόδων των οποίων ζητεί την απόδοση.

(βλ. σκέψη 37)

2.      Ο δικαστής της Ένωσης δεν είναι αρμόδιος να καθορίζει τις αμοιβές που οφείλουν οι διάδικοι στους δικηγόρους τους, αλλά το ποσό μέχρι του οποίου μπορούν να αναζητηθούν οι αμοιβές αυτές από τον καταδικασθέντα στα δικαστικά έξοδα διάδικο. Αποφαινόμενος επί της αιτήσεως καθορισμού των δικαστικών εξόδων, ο δικαστής της Ένωσης δεν υποχρεούται να λάβει υπόψη του ούτε τον εθνικό πίνακα δικηγορικών αμοιβών ούτε τυχόν σχετική συμφωνία μεταξύ του διαδίκου και των εκπροσώπων ή συμβούλων του.

Ελλείψει διατάξεων περί τιμολογήσεως στο δίκαιο της Ένωσης, ο δικαστής οφείλει να εκτιμήσει ελεύθερα τα στοιχεία της υποθέσεως, λαμβάνοντας υπόψη το αντικείμενο και τη φύση της διαφοράς, τη σημασία της από πλευράς δικαίου της Ένωσης, καθώς και τις δυσχέρειες της υποθέσεως, την έκταση της εργασίας που κλήθηκαν να εκτελέσουν οι εκπρόσωποι ή σύμβουλοι στο πλαίσιο της ένδικης διαδικασίας και τα οικονομικά συμφέροντα που αντιπροσώπευσε η διαφορά για τους διαδίκους.

(βλ. σκέψεις 38 και 39)

3.      Γίνεται δεκτό ότι οι σχετικές με τη μεταγενέστερη της προφορικής διαδικασίας περίοδο αμοιβές που οφείλουν οι διάδικοι στους δικηγόρους τους δεν μπορούν να ληφθούν υπόψη ως αποδοτέα έξοδα. Τέτοια είναι, ειδικότερα, η περίπτωση των αμοιβών που ζητούνται για την ανάλυση των αποφάσεων και την προετοιμασία των αιτήσεων αναιρέσεως. Εντούτοις, από τα άρθρα 278 ΣΛΕΕ και 279 ΣΛΕΕ προκύπτει ότι το αντικείμενο διαδικασίας ασφαλιστικών μέτρων έγκειται στη διευθέτηση μιας προσωρινής καταστάσεως στο πλαίσιο μιας διαδικασίας επί της ουσίας και εν αναμονή μιας αποφάσεως επ’ αυτής. Σε κάθε περίπτωση, η ανάγκη να λαμβάνονται υπόψη, στη διαδικασία επί της ουσίας, τα έξοδα σχετικά με την ανάλυση μιας διατάξεως ασφαλιστικών μέτρων απορρέει από το ότι οι διαδικασίες αυτές δεν είναι αυτοτελείς και ανεξάρτητες μεταξύ τους, διότι ανάγονται στην ίδια υπόθεση και έχουν, ως εκ τούτου, ουσιώδη κοινά στοιχεία.

(βλ. σκέψη 46)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ: 31 Μαρτίου 2011, T‑5/02 DEP και T‑80/02 DEP, Tetra Laval κατά Επιτροπής, σκέψη 77

4.      Όσον αφορά τα αποδοτέα έξοδα, μια παροχή σε σχέση με την ερμηνεία της αποφάσεως περί απορρίψεως ενστάσεως αφορά a priori το προ της ασκήσεως προσφυγής στάδιο της διαδικασίας επί της ουσίας. Εντούτοις, δεδομένου ότι η διαδικασία ενώπιον του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης κινήθηκε κατ’ εξαίρεση βάσει του άρθρου 91, παράγραφος 4, του ΚΥΚ, ήτοι αμέσως μετά την υποβολή της ενστάσεως και πριν εκδοθεί επ’ αυτής η απόφαση της αρμόδιας για τους διορισμούς αρχής, είναι αναγκαίο για τη συνέχιση της διαδικασίας επί της ουσίας να λάβει ο προσφεύγων γνώση της αποφάσεως αυτής, η οποία εκδόθηκε κατά τη διάρκεια της δίκης, και να συνειδητοποιήσει τις συνέπειές της.

(βλ. σκέψη 47)

5.      Αποκλείονται, ως μη αναγκαία για τη διεξαγωγή της δίκης, τα δικηγορικά έξοδα που αφορούν περιόδους κατά τις οποίες δεν σημειώθηκε καμία διαδικαστική πράξη.

(βλ. σκέψη 48)

Παραπομπή:

ΔΕΕ: 6 Ιανουαρίου 2004, C‑104/89 DEP, Mulder κ.λπ. κατά Συμβουλίου και Επιτροπής, σκέψη 47· Willeme κατά Επιτροπής, προμνησθείσα, σκέψη 37

ΓΔΕΕ: 21 Δεκεμβρίου 2010, T‑34/02 DEP, Le Levant 015 κ.λπ. κατά Επιτροπής, σκέψη 33

6.      Σε αντίθεση προς το άρθρο 86 του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, το οποίο προβλέπει ότι απόφαση για τα έξοδα λαμβάνεται με την απόφαση ή τη διάταξη που περατώνει τη δίκη, το άρθρο 92 του εν λόγω Κανονισμού, περί της διαδικασίας αμφισβητήσεως σχετικά με τα δικαστικά έξοδα, δεν περιέχει ανάλογη διάταξη. Συγκεκριμένα, εάν, δυνάμει του άρθρου 92 του Κανονισμού Διαδικασίας, το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης αποφαινόταν επί αιτήσεως αμφισβητήσεως των εξόδων κύριας δίκης και, χωριστά, επί των νέων εξόδων που πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο της εν λόγω αιτήσεως αμφισβητήσεως, θα ήταν, ενδεχομένως, δυνατόν να υποβληθεί σε μεταγενέστερο στάδιο νέα αίτηση αμφισβητήσεως των νέων εξόδων. Συνεπώς, δεν απαιτείται χωριστή απόφαση για τα έξοδα και τη δικηγορική αμοιβή στο πλαίσιο διαδικασίας αμφισβητήσεως των δικαστικών εξόδων. Απόκειται, ωστόσο, στον δικαστή της Ένωσης, όταν ορίζει το ύψος των αποδοτέων εξόδων, να λαμβάνει υπόψη του όλες τις περιστάσεις της υποθέσεως έως την έκδοση της διατάξεως επί των εξόδων.

(βλ. σκέψεις 63 έως 65)

Παραπομπή:

ΔΔΔΕΕ: 26 Απριλίου 2010, F‑7/08 DEP, Schönberger κατά Κοινοβουλίου, σκέψεις 45 έως 47

7.      Δυνάμει του άρθρου 92 του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, εμπίπτουν στην αποκλειστική του αρμοδιότητα, αφενός, η διαπίστωση της υποχρεώσεως καταβολή τόκων υπερημερίας σε περίπτωση καταδίκης από το εν λόγω δικαστήριο στα δικαστικά έξοδα και, αφετέρου, ο προσδιορισμός του εφαρμοστέου επιτοκίου.

(βλ. σκέψη 67)

Παραπομπή:

ΔΔΔΕΕ: 10 Νοεμβρίου 2009, F‑147/08 DEP, X κατά Κοινοβουλίου, σκέψη 35