Language of document : ECLI:EU:F:2010:167

WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(trzecia izba)

z dnia 15 grudnia 2010 r.


Sprawa F‑14/09


Ana Maria Almeida Campos i in.

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

Służba publiczna – Urzędnicy – Awans – Postępowanie w sprawie awansu za 2008 r. – Porównanie osiągnięć administratorów zajmujących stanowiska lingwistyczne z osiągnięciami administratorów zajmujących stanowiska ogólne

Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i art. 152 EWEA, w której A.M. Almeida Campos i czterech innych urzędników Rady żądają stwierdzenia nieważności, po pierwsze, odmownych decyzji Rady w sprawie wpisania ich na listę urzędników awansowanych do grupy AD 12 w ramach postępowania w sprawie awansu za 2008 r., po drugie, decyzji o awansowaniu do grupy AD 12 urzędników kategorii AD zajmujących stanowiska inne niż lingwistyczne.

Orzeczenie: Stwierdza się nieważność odmownych decyzji Rady w sprawie awansowania skarżących do grupy zaszeregowania AD 12 w ramach postępowania w sprawie awansu za 2008 r. W pozostałym zakresie skarga zostaje odrzucona. Rada pokrywa całość kosztów postępowania.


Streszczenie


1.      Urzędnicy – Skarga – Uprzednie zażalenie w drodze administracyjnej – Identyczność przedmiotu i podstawy

(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)

2.      Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć – Zasady – Uznanie administracyjne – Granice – Przestrzeganie zasady równego traktowania

(regulamin pracowniczy, art. 45 ust. 1; rozporządzenie Rady nr 723/2004)


1.      Do naruszenia zasady zgodności między zażaleniem i skargą dochodzi wyłącznie w przypadku, gdy skarga zmienia przedmiot zażalenia lub jego podstawę, przy czym należy dokonywać szerokiej wykładni samego pojęcia „podstawy”. Zgodnie z taką wykładnią, w przypadku skarg o stwierdzenie nieważności, za „podstawę sporu” należy uważać podważanie przez skarżącego zgodności zaskarżonego aktu z prawem materialnym albo podważanie jego zgodności z prawem formalnym.

Tymczasem w sytuacji, gdy skarżący podważali w swych zażaleniach zgodność zaskarżonych aktów z prawem materialnym, podniesiony w ramach skargi zarzut kwestionujący zgodność tych aktów z prawem materialnym jest również dopuszczalny.

(zob. pkt 28)

Odesłanie:

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑45/07 Mandt przeciwko Parlamentowi, 1 lipca 2010 r., pkt 119, 120


2.      Z brzmienia art. 45 ust. 1 regulaminu pracowniczego wynika wyraźnie, że w ramach postępowania w sprawie awansu organ powołujący jest zobowiązany do dokonania wyboru w oparciu o porównanie osiągnięć urzędników mających prawo do ubiegania się o awans.

O ile organowi powołującemu przysługuje na gruncie regulaminu pracowniczego uznanie w celu dokonania takiego porównania według procedury lub metody, jaką uzna za najbardziej odpowiednią, to takie uznanie jest ograniczone koniecznością przeprowadzenia omawianego porównania przy dochowaniu wszelkiej staranności i bezstronności, w interesie służby i zgodnie z zasadą równego traktowania. W praktyce porównanie powinno być prowadzone na zasadzie równości i na podstawie porównywalnych źródeł informacji.

Ponadto art. 45 ust. 1 regulaminu pracowniczego, który zobowiązuje organ powołujący do porównania osiągnięć urzędników mających prawo do ubiegania się o awans, wymaga, by zakres takiego porównania został rozszerzony na wszystkich urzędników mających prawo do ubiegania się o awans, bez względu na wykonywane przez nich zadania. Taki bowiem wymóg stanowi zarazem wyraz zasady równego traktowania urzędników, jak i zasady ich ekspektatywy rozwoju kariery zawodowej.

W ramach postępowania w sprawie awansu obejmującego dwa kolejne etapy: najpierw etap polegający na uprzednim zbadaniu przez dwa odrębne komitety konsultacyjne ds. awansów osiągnięć administratorów zajmujących stanowiska lingwistyczne oraz zajmujących inne stanowiska, następnie zaś etap polegający na porównaniu przez organ powołujący osiągnięć administratorów należących odpowiednio do każdej z tych grup, pierwszy etap postępowania w sprawie awansu, czyli uprzednie zbadanie przez dwa odrębne komitety konsultacyjne ds. awansów osiągnięć dwóch grup administratorów w świetle specyfiki zadań zleconych pierwszym w porównaniu z zadaniami powierzonymi drugim, takie badanie, mające na celu wyłącznie dostarczenie organowi powołującemu informacji o nazwiskach urzędników, których należy awansować, nie może stanowić przeszkody w porównaniu osiągnięć kandydatów, a przeciwnie, przyczynia się do realizacji zasady dobrej administracji.

Natomiast co się tyczy drugiego etapu postępowania w sprawie awansu, czyli porównania przez organ powołujący osiągnięć urzędników mających prawo ubiegać się o awans, rozporządzenie nr 723/2004 zmieniające Regulamin pracowniczy urzędników Unii Europejskiej i Warunki zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej zniosło wcześniejsze rozróżnienie na stanowiska o charakterze nielingwistycznym zajmowane przez urzędników należących do kategorii od A do D i na stanowiska o charakterze lingwistycznym zajmowane przez urzędników należących do kategorii LA, a także stworzyło nową strukturę zatrudnienia obejmującą dwie grupy funkcyjne, czyli grupę funkcyjną asystentów (AST), mającą zastąpić dawne kategorie C i B oraz grupę funkcyjną administratorów (AD), mającą zastąpić dawną kategorię A oraz służby lingwistyczne LA. Tym samym, skoro zamiarem prawodawcy było połączenie w jednej grupie funkcyjnej wszystkich administratorów, którzy zajmują stanowiska lingwistyczne lub inne, do organu powołującego, właściwego w zakresie podejmowania decyzji o awansie, należy przeprowadzenie jednolitego porównania osiągnięć wszystkich administratorów mających prawo ubiegać się o awans do grupy AD 12.

(zob. pkt 29–31, 33–35)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa 62/75 de Wind przeciwko Komisji, 1 lipca 1976 r., Rec. s. 1167, pkt 17

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑76/92 Tsirimokos przeciwko Parlamentowi, 30 listopada 1993 r., Rec. s. II‑1281, pkt 21; sprawa T‑134/02 Tejada Fernández przeciwko Komisji, 9 kwietnia 2003 r., RecFP s. I‑A‑125, II‑609, pkt 41; sprawa T‑557/93 Rasmussen przeciwko Komisji, 13 lipca 1995 r., RecFP s. I‑A‑195, II‑603, pkt 20, 21; sprawy połączone od T‑188/01 do T‑190/01 Tsarnavas przeciwko Komisji, 19 marca 2003 r., RecFP s. I‑A‑95, II‑495, pkt 98, 121