WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
(pierwsza izba)
z dnia 8 lutego 2012 r.
Sprawa F‑11/11
Vincent Bouillez i in.
przeciwko
Radzie Unii Europejskiej
Służba publiczna – Urzędnicy – Awans – Postępowanie w sprawie awansu (2010) – Odmowa awansu – Porównanie osiągnięć urzędników z grupy funkcyjnej AST według ich ścieżki kariery – Obowiązek niestosowania przez instytucję niezgodnego z prawem przepisu wykonawczego do regulaminu pracowniczego
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której skarżący żądają stwierdzenia nieważności decyzji, w drodze których Rada odmówiła awansowania ich do wyższej grupy zaszeregowania w postępowaniu w sprawie awansu (2010).
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Rada pokrywa własne koszty i koszty poniesione przez skarżących.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Awans – Zażalenie kandydata, który nie został awansowany – Decyzja o oddaleniu – Obowiązek uzasadnienia – Zakres
(regulamin pracowniczy, art. 25, 45)
2. Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć – Zasady – Urzędnicy z grupy funkcyjnej AST – Oddzielne porównanie w zależności od ścieżki kariery
(regulamin pracowniczy, art. 45, załącznik XIII, art. 10)
3. Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć – Uznanie administracyjne – Informacje, jakie mogą zostać uwzględnione – Poziom odpowiedzialności wykonywanych obowiązków
(regulamin pracowniczy, art. 45 ust. 1)
4. Urzędnicy – Regulamin pracowniczy – Ogólne przepisy wykonawcze – Kompetencje instytucji – Granice – Niezgodne z prawem odstępstwo od przepisów wyższego rzędu – Niedopuszczalność
(regulamin pracowniczy, art. 110)
1. Chociaż organ powołujący nie ma obowiązku uzasadniania decyzji o przyznaniu awansu w stosunku do kandydatów, którzy nie zostali awansowani, ma on za to obowiązek uzasadnienia decyzji o oddaleniu zażalenia wniesionego przez kandydata, który nie został awansowany.
W tych ramach wystarczający charakter uzasadnienia oceniany jest w odniesieniu do kontekstu faktycznego i prawnego, w który wpisuje się wydanie zaskarżonego aktu. Jako że awans obejmuje zgodnie z brzmieniem art. 45 regulaminu pracowniczego osoby wybrane, wystarczy, że uzasadnienie oddalenia zażalenia pozostaje w związku ze stosowaniem do indywidualnej sytuacji urzędnika wymogów prawnych i regulaminowych dotyczących awansowania.
Ponadto w przypadku uzasadnienia decyzji wydanej w ramach postępowania dotyczącego znacznej liczby urzędników lub pracowników od organu powołującego nie można wymagać, by uzasadniając swą decyzję przy okazji decyzji oddalającej zażalenie wykraczał poza zarzuty podniesione w tymże zażaleniu, a w szczególności wyjaśnił, dlaczego wszyscy poszczególni awansowani kandydaci mieli większe osiągnięcia niż wnoszący zażalenie.
(zob. pkt 21–23)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑177/03 Strohm przeciwko Komisji, 2 czerwca 2005 r., pkt 54
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑18/09 Merhzaoui przeciwko Radzie, 10 listopada 2011 r., pkt 60; sprawa F‑20/09 Juvyns przeciwko Radzie, 10 listopada 2011 r., pkt 70
2. Dla urzędników z grupy funkcyjnej AST art. 10 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego wprowadza mnożniki odniesienia w celu ustalenia liczby wolnych stanowisk dla każdej grupy zaszeregowania, które różnią się od siebie w zależności od poszczególnych ścieżek kariery. Z uwagi na to, że administracja musi przestrzegać tych mnożników, organ powołujący słusznie przeprowadza oddzielne porównanie osiągnięć urzędników AST w zależności od ich ścieżki kariery zawodowej.
W tym względzie porównanie na potrzeby postępowania w sprawie awansu osiągnięć urzędników z grupy funkcyjnej AST według ścieżek kariery nie narusza art. 45 regulaminu, ponieważ art. 10 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, jako lex specialis, wprowadza wyjątek od ogólnych przepisów regulaminu pracowniczego.
(zob. pkt 31, 32, 34)
Odesłanie:
Sąd do spraw Służby Publicznej: ww. sprawa Juvyns przeciwko Radzie, pkt 42, 43
3. Z przepisów art. 45 ust. 1 regulaminu pracowniczego wynika, że poziom odpowiedzialności obowiązków wykonywanych przez urzędników uprawnionych do ubiegania się o awans stanowi jeden z trzech istotnych elementów, które administracja powinna tytułem głównym uwzględnić przy przeprowadzaniu analizy porównawczej osiągnięć urzędników uprawnionych do ubiegania się o awans.
(zob. pkt 38)
Odesłanie:
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑53/08 Bouillez i in. przeciwko Radzie, 5 maja 2010 r., pkt 52
4. O ile zadaniem instytucji jest określenie w drodze decyzji zasad wykonania danej procedury ustanowionej przez regulamin pracowniczy, zwłaszcza gdy regulamin pracowniczy wyraźnie przewiduje wydanie takich przepisów wykonawczych, omawiane decyzje nie mogą zgodnie z prawem ustanawiać norm stanowiących odstępstwo od przepisów wyższego rzędu, takich jak ogólne zasady prawa lub przepisy regulaminu pracowniczego.
W tym względzie, jeżeli decyzja o charakterze generalnym wydana przez instytucję wprowadza niezgodnie z prawem odstępstwo od przepisów wyższego rzędu, rzeczona instytucja powinna nie stosować tej decyzji o charakterze generalnym. Ma to w szczególności miejsce, gdy instytucja rozstrzyga w sprawie indywidualnej sytuacji urzędnika i napotyka na ogólny przepis wykonawczy naruszający normę wyższego rzędu: instytucja musi wówczas wydać rozstrzygnięcie w przedmiocie indywidualnej sytuacji urzędnika, nie stosując przy tym niezgodnego z prawem ogólnego przepisu wykonawczego.
Tym samym w przypadku ogólnego przepisu wykonawczego uzależniającego postęp na ścieżce kariery urzędnika AST, który podlegał akredytacji na podstawie art. 10 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, od faktycznego sprawowania funkcji asystenta zastrzeżonych przez instytucję, wbrew art. 7 ust. 1 regulaminu pracowniczego, dla określonej kategorii urzędników AST, co więcej w sytuacji, gdy art. 45 regulaminu pracowniczego nie ustanawia takiego warunku, instytucja nie narusza prawa, jeżeli przestrzega wyższego rzędu przepisów regulaminu pracowniczego, nie stosując tego niezgodnego z prawem ogólnego przepisu wykonawczego.
(zob. pkt 45, 46, 50, 51)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa C‑61/11 PPU El Dridi, 28 kwietnia 2011 r., pkt 61
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑308/04 Ianniello przeciwko Komisji, 20 listopada 2007 r., pkt 38