WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
UNII EUROPEJSKIEJ
(trzecia izba)

z dnia 25 czerwca 2014 r.

Sprawa F‑66/13

Beatriz Molina Solano

przeciwko

Europejskiemu Urzędowi Policji (Europol)

Służba publiczna – Personel Europolu – Konwencja o Europolu – Regulamin pracowniczy Europolu – Decyzja 2009/371/WSiSW – Zastosowanie WZiP do pracowników Europolu – Nieprzedłużenie umowy o pracę na czas określony w charakterze członka personelu tymczasowego – Odmowa zawarcia umowy o pracę na czas nieokreślony w charakterze członka personelu tymczasowego

Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, w której B. Molina Solano żąda stwierdzenia nieważności decyzji odmownej Europejskiego Urzędu Policji (Europol) z dnia 28 września 2012 r. w sprawie przedłużenia z nią na czas nieokreślony umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego, która była zawarta na czas określony i miała wygasnąć w dniu 31 grudnia 2012 r.

Orzeczenie:      Skarga zostaje oddalona. Beatriz Molina Solano pokrywa własne koszty postępowania oraz zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Europejski Urząd Policji.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Zasady – Ochrona uzasadnionych oczekiwań – Przesłanki – Szczegółowe zapewnienia udzielone przez administrację

2.      Urzędnicy – Personel tymczasowy – Zatrudnienie – Przedłużenie umowy zawartej na czas określony – Uznanie administracyjne – Obowiązek staranności ciążący na administracji – Uwzględnienie interesu danego pracownika – Kontrola sądowa – Granice

(warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 88)

1.      Prawo do żądania ochrony uzasadnionych oczekiwań przysługuje każdej jednostce znajdującej się w sytuacji, w której można stwierdzić, że administracja wzbudziła u niej uzasadnione nadzieje, dostarczając jej precyzyjnych zapewnień w formie dokładnych, bezwarunkowych i spójnych informacji pochodzących z uprawnionych i wiarygodnych źródeł.

(zob. pkt 42)

Odesłanie

Sąd do spraw Służby Publicznej, wyrok Mendes/Komisja, F‑125/11, EU:F:2013:35, pkt 62

2.      Organ administracji korzysta z szerokiego zakresu uznania w odniesieniu do przedłużania umów o pracę i w tym kontekście kontrola sądu ogranicza się do kwestii tego, czy w świetle sposobów i środków, które mogły doprowadzić administrację do jej oceny, nie wykroczyła ona poza rozsądne granice i nie skorzystała z tego uznania w sposób oczywiście błędny.

Ponadto obowiązek staranności wymaga w szczególności, by przy podejmowaniu decyzji w sprawie sytuacji pracownika właściwy organ, nawet korzystając z szerokiego zakresu uznania, brał pod uwagę wszystkie okoliczności mogące wpłynąć na tę decyzję. W tym zakresie powinien mieć on na względzie nie tylko interes służby, ale również interes danego urzędnika lub pracownika. Zważywszy właśnie na margines zakresu uznania przysługujący instytucjom przy ocenie interesu służby, kontrola sądu Unii powinna ograniczyć się do tego, czy właściwy organ utrzymał się w rozsądnych granicach i nie skorzystał z uznania w sposób oczywiście błędny.

(zob. pkt 54, 55)

Odesłanie

Sąd Pierwszej Instancji, wyrok BUPA i in./Komisja, T‑289/03, EU:T:2008:29, pkt 221

Sąd do spraw Służby Publicznej, wyrok Gheysens/Rada, F‑8/10, EU:F:2010:151, pkt 75