POSTANOWIENIE SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(trzecia izba)

z dnia 31 marca 2011 r.

Sprawa F-10/10

André Hecq

przeciwko

Komisji Europejskiej

Służba publiczna – Urzędnicy – Zabezpieczenie społeczne – Pokrycie kosztów leczenia w 100% – Dorozumiana decyzja odmowna – Brak decyzji w sprawie uznania zawodowego podłoża schorzenia – Ograniczona swoboda administracji – Decyzja o oddaleniu zażalenia – Decyzja niemająca wyłącznie potwierdzającego charakteru – Niezłożenie zażalenia – Niedopuszczalność

Przedmiot: Skarga, wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której A. Hecq żąda, po pierwsze, stwierdzenia nieważności dorozumianej decyzji odmownej Komisji z dnia 7 kwietnia 2009 r. w sprawie jego wniosku z dnia 7 grudnia 2008 r. o zwrot różnych kosztów leczenia w 100%, a po drugie, „jeśli zajdzie taka potrzeba”, stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 20 października 2009 r. oddalającej jego zażalenie.

Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona jako w części oczywiście bezzasadna, a w części oczywiście niedopuszczalna. Skarżący pokrywa całość kosztów postępowania.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Skarga – Akt niekorzystny – Dorozumiana decyzja oddalająca wniosek – Dopuszczalność – Późniejsze pismo administracji informujące zainteresowanego, że jego wniosek zostanie rozpatrzony w późniejszym terminie – Brak wpływu na akt niekorzystny

(regulamin pracowniczy, art. 90 ust. 1)

2.      Urzędnicy – Zabezpieczenie społeczne – Ubezpieczenie z tytułu wypadków i chorób zawodowych – Świadczenia – Zwrot 100% kosztów – Warunek

(regulamin pracowniczy, art. 73 ust. 3)

3.      Urzędnicy – Skarga – Akt niekorzystny – Decyzja oddalająca zażalenie – Oddalenie niewnoszące niczego nowego – Akt potwierdzający – Niedopuszczalność – Wyjątek

(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)

4.      Urzędnicy – Skarga – Uprzednie zażalenie w drodze administracyjnej – Cofnięcie zaskarżonej decyzji i wydanie nowej decyzji

(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)

1.      Artykuł 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego jest bezwzględnie wiążący, a strony nie mogą same nim rozporządzać. Wspomniany przepis ma na celu zapobieżenie sytuacji, w której urzędnik byłby pozbawiony jakiegokolwiek aktu niekorzystnego, którego zgodność z prawem mógłby podważyć, a także ma na celu ochronę zainteresowanego przed ewentualnym brakiem działania ze strony administracji.

W rezultacie okoliczność, że administracja informuje urzędnika, po tym, jak zapadnie dorozumiana decyzja odmowna w sprawie wniosku, że omawiany wniosek zostanie rozpatrzony w terminie późniejszym, nie może podważyć istnienia wspomnianej decyzji. Z tego wynika, że żądania skierowane przeciwko dorozumianej decyzji odmownej w sprawie wniosku są dopuszczalne.

(zob. pkt 50–52)

2.      Wydanie decyzji w sprawie pokrycia w 100% kosztów świadczeń, na podstawie art. 73 ust. 3 regulaminu pracowniczego, wymaga istnienia decyzji w sprawie uznania zawodowego podłoża choroby, na leczenie której rozpatrywane koszty zostały poniesione, natomiast ta ostatnia decyzja może zostać wydana dopiero po zakończeniu postępowania przewidzianego we wspólnych zasadach ubezpieczenia urzędników Unii od ryzyka wypadku i choroby zawodowej. Innymi słowy, w braku decyzji w sprawie uznania zawodowego podłoża schorzenia, wydanej zgodnie z postępowaniem przewidzianym we wspólnych zasadach, właściwy organ, celem zastosowania art. 73 ust. 3 regulaminu pracowniczego, może jedynie rozpatrzyć odmownie wniosek o zwrot w 100% kosztów świadczeń poniesionych na leczenie wspomnianego schorzenia.

(zob. pkt 53)

3.      Żądania stwierdzenia nieważności formalnie skierowane przeciwko decyzji w sprawie oddalenia zażalenia są zasadniczo pozbawione niezależnej treści i skutkują skierowaniem do Sądu do spraw Służby Publicznej aktu niekorzystnego, na który złożono zażalenie. Wyraźna lub dorozumiana decyzja oddalająca zażalenie, jeśli nie zawiera warunku lub zastrzeżenia, utrzymuje bowiem jedynie w mocy akt lub powstrzymanie się od działania, na które zostało wniesione zażalenie i jako taka, rozpatrywana odrębnie, nie stanowi aktu podlegającego zaskarżeniu.

Akt wyłącznie potwierdzający decyzję, czyli akt, który nie zawiera żadnego nowego elementu w stosunku do wcześniej przyjętego aktu, z którym wiążą się niekorzystne skutki i który tego wcześniejszego aktu nie zastąpił, nie może zostać uznany za akt niekorzystny.

Jednakże decyzja oddalająca w wyraźny sposób zażalenie może, ze względu na swą treść, nie stanowić decyzji wyłącznie potwierdzającej akt podważany w zażaleniu. Jest tak w przypadku decyzji oddalającej zażalenie, w której ponownie zbadano sytuację skarżącego w świetle nowych okoliczności prawnych i faktycznych lub która zmienia albo uzupełnia decyzję wydaną pierwotnie. W takim wypadku decyzja oddalająca zażalenie stanowi akt podlegający kontroli sądu, który uwzględnia ją przy ocenie zgodności kwestionowanego aktu z prawem, a nawet uznaje za akt niekorzystny zastępujący kwestionowany akt. W takich okolicznościach nie jest konieczne, by osoba składająca zażalenie złożyła nowe zażalenie na zmienioną decyzję zawartą w decyzji oddalającej zażalenie.

(zob. pkt 60–63)

Odesłanie:

Trybunał: sprawy połączone 33/79 i 75/79 Kuhner przeciwko Komisji, 28 maja 1980 r., pkt 9; sprawa 23/80 Grasselli przeciwko Komisji, 10 grudnia 1980 r., pkt 18; sprawa 371/87 Progoulis przeciwko Komisji, 16 czerwca 1988 r., pkt 17; sprawa 293/87 Vainker przeciwko Parlamentowi, 17 stycznia 1989 r., pkt 8

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑608/97 Plug przeciwko Komisji, 27 czerwca 2000 r., pkt 23; sprawy połączone T‑338/00 i T‑376/00 Morello przeciwko Komisji, 12 grudnia 2002 r., pkt 34, 35; sprawa T‑14/03 Di Marzio przeciwko Komisji, 2 marca 2004 r., pkt 54; sprawa T‑258/01 Eveillard przeciwko Komisji, 10 czerwca 2004 r., pkt 30–32; sprawa T‑389/02 Sandini przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 14 października 2004 r., pkt 49; sprawa T‑375/02 Cavallaro przeciwko Komisji, 7 czerwca 2005 r., pkt 63–66

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑18/08 Ritto przeciwko Komisji, 9 września 2008 r., pkt 17; sprawa F‑93/08 N przeciwko Parlamentowi, 10 listopada 2009 r., pkt 41

4.      Cel postępowania poprzedzającego wniesienie skargi zostałby zniweczony, gdyby Sąd do spraw Służby Publicznej orzekł, że żądania skierowane bezpośrednio przeciwko pierwszemu stanowisku administracji, bez uprzedniego złożenia zażalenia, są dopuszczalne. Postępowanie, które toczy się w ten sposób, nie pozwala bowiem administracji ponownie rozpatrzyć decyzji w sprawie wniosku urzędnika, a, w odpowiednim razie, zmienić zdania w sprawie tej decyzji, jak wymaga tego cel postępowania poprzedzającego wniesienie skargi.

Jeśli w następstwie zażalenia, złożonego na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego, administracja wycofuje zaskarżoną decyzję i zastępuje ją nową decyzją, to akt początkowo zaskarżony zostaje wycofany z mocą wsteczną z porządku prawnego a osoba składająca zażalenie, jeśli uzna, że nowa decyzja nie w pełni ją satysfakcjonuje, musi złożyć na nią nowe zażalenie, zanim zaskarży omawianą decyzję przed Sądem do spraw Służby Publicznej.

(zob. pkt 73, 76)

Odesłanie:

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑45/07 Mandt przeciwko Parlamentowi, 1 lipca 2010 r., pkt 111 i przytoczone tam orzecznictwo; sprawy połączone F‑116/07, F‑13/08 i F‑31/08 Tomas przeciwko Parlamentowi, 7 lipca 2010 r., pkt 63–66