WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
(trzecia izba)
z dnia 29 lutego 2012 r.
Sprawa F‑100/10
AM
przeciwko
Parlamentowi Europejskiemu
Służba publiczna – Urzędnicy – Zabezpieczenie społeczne – Ubezpieczenie z tytułu wypadków i chorób zawodowych – Artykuł 73 regulaminu pracowniczego – Odmowa uznania incydentu mózgowo-naczyniowego za spowodowany wypadkiem – Komisja lekarska – Zasada kolegialności
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której AM żąda tytułem głównym, po pierwsze, stwierdzenia nieważności odmownej decyzji Parlamentu z dnia 12 listopada 2009 r. w sprawie uznania za wypadek w rozumieniu art. 73 Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej incydentu mózgowo-naczyniowego, którego doznał w dniu 5 marca 2006 r., a po drugie, zasądzenia od Parlamentu na jego rzecz 25 000 EUR tytułem naprawienia szkody oraz 50 000 EUR tytułem zadośćuczynienia.
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. AM pokrywa całość kosztów postępowania.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Zabezpieczenie społeczne – Ubezpieczenie z tytułu wypadków i chorób zawodowych – Opinia lekarska – Uznanie przysługujące komisji lekarskiej – Kontrola sądowa – Granice – Obowiązek uzasadnienia – Zakres
(regulamin pracowniczy, art. 73; przepisy dotyczące ubezpieczenia od ryzyka wypadku i choroby zawodowej, art. 23)
2. Urzędnicy – Zabezpieczenie społeczne – Ubezpieczenie z tytułu wypadków i chorób zawodowych – Opinia lekarska – Odmowa podpisania sprawozdania przez jednego z członków komisji lekarskiej – Wada formalna – Brak – Przesłanki
(regulamin pracowniczy, art. 73; przepisy dotyczące ubezpieczenia od ryzyka wypadku i choroby zawodowej, art. 22 ust. 3)
1. Rola komisji lekarskiej, przewidzianej w art. 23 przepisów dotyczących ubezpieczenia urzędników Unii od ryzyka wypadku i choroby zawodowej, polegająca na całkowicie obiektywnym i niezawisłym dokonaniu oceny kwestii medycznych wymaga, po pierwsze, aby komisja dysponowała wszelkimi danymi, które mogą okazać się użyteczne, a po drugie, aby miała pełną swobodę oceny. Oceny medyczne we właściwym tego słowa znaczeniu wydane przez komisję lekarską należy uznać za ostateczne, o ile zostały wydane w sposób prawidłowy. Sąd Unii jest jedynie uprawniony do sprawdzenia, po pierwsze, czy powołanie i działanie tej komisji przebiegały prawidłowo, a po drugie, czy orzeczenie wydane przez komisję lekarską jest prawidłowe, a w szczególności czy zawiera uzasadnienie umożliwiające ocenę przesłanek, na podstawie których została wydana, a także czy wykazano w niej zrozumiały związek między medycznymi ustaleniami a wnioskami, jakie zawiera.
Zważywszy na ograniczony zakres kontroli sprawowanej przez sąd, zarzut popełnienia przez komisję lekarską oczywistego błędu w ocenie nie może zostać uwzględniony. Omawiana kontrola musi uwzględniać sam charakter prac komisji lekarskiej, które mają na celu nie rozstrzygnięcie kontradyktoryjnego postępowania, lecz poczynienie ustaleń natury medycznej.
W sytuacji gdy komisja lekarska bada złożone kwestie o charakterze medycznym dotyczące trudnej diagnozy lub związku przyczynowego między dolegliwościami, na jakie cierpi zainteresowany, a wykonywaną przez niego działalnością zawodową w instytucji, powinna ona między innymi wskazać w swej opinii informacje zawarte w dokumentacji, na których się opiera, a w przypadku znacznych rozbieżności także podać powody, dla których jej orzeczenie odbiega od poprzednich, korzystniejszych dla zainteresowanego, sprawozdań lekarskich.
(zob. pkt 65, 66, 68, 85, 110)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 2/87 Biedermann przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, 19 stycznia 1988 r., pkt 16
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑300/97 Latino przeciwko Komisji, 15 grudnia 1999 r., pkt 41; sprawa T‑27/98 Nardone przeciwko Komisji, 15 grudnia 1999 r., pkt 30, 68, 87; sprawa T‑84/98 C przeciwko Radzie, 16 czerwca 2000 r., pkt 43; sprawa T‑47/97 Plug przeciwko Komisji, 27 czerwca 2000 r., pkt 117; sprawa T‑145/01 Latino przeciwko Komisji, 26 lutego 2003 r., pkt 47
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑79/09 AE przeciwko Komisji, 14 września 2010 r., pkt 64, 65, 84, 89 i przytoczone tam orzecznictwo; sprawa F‑53/09 J przeciwko Komisji, 11 maja 2011 r., pkt 102, 104
2. Komisja lekarska może decyzją większości swoich członków zakończyć prace, a jej sprawozdanie nie jest obarczone błędem formalnym z tego względu, że jeden z jej członków odmówił jego podpisania, skoro wykazano, że członek, który się wstrzymał od złożenia podpisu, miał okazję przedstawić swój punkt widzenia dwóm pozostałym członkom.
(zob. pkt 73, 78)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 277/84 Jänsch przeciwko Komisji, 10 grudnia 1987 r., pkt 14; ww. sprawa Biedermann przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, pkt 10, 16
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑62/96 De Corte przeciwko Komisji, 29 stycznia 1998 r., pkt 81; sprawa T‑20/00 Camacho-Fernandes, 15 listopada 2000 r., pkt 31, 32