POSTANOWIENIE SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(pierwsza izba)
z dnia 3 lutego 2009 r.
Sprawa F-40/08
Daniela Paula Carvalhal Garcia
przeciwko
Radzie Unii Europejskiej
Służba publiczna – Byli urzędnicy – Wynagrodzenie – Dodatek edukacyjny – Odmowa przyznania – Wniesienie skargi po terminie – Oczywista niedopuszczalność
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA, w której D.P. Carvalhal Garcia żąda w szczególności stwierdzenia nieważności decyzji zastępcy sekretarza generalnego Rady z dnia 16 listopada 2007 r. oddalającej jej zażalenie na decyzję o odebraniu dodatku edukacyjnego, jaki otrzymywała na swoją córkę.
Orzeczenie: Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna. Skarżąca pokrywa całość kosztów postępowania.
Streszczenie
Postępowanie – Orzeczenie w drodze postanowienia z uzasadnieniem – Przesłanki – Skarga oczywiście niedopuszczalna lub oczywiście pozbawiona podstawy prawnej – Uprzednie zażalenie w drodze administracyjnej złożone z przekroczeniem terminu
(regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 76; regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
W przypadku skargi oczywiście niedopuszczalnej Sąd może wydać orzeczenie bez podejmowania dalszych czynności procesowych, w drodze postanowienia z uzasadnieniem, na podstawie art. 76 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, nie jedynie wówczas, gdy naruszenie zasad dotyczących dopuszczalności jest na tyle oczywiste i poważne, że nie można przedstawić żadnego poważnego argumentu za dopuszczalnością, ale również wówczas, gdy skład orzekający, po zapoznaniu się z aktami i stwierdzeniu, że na podstawie akt ma wystarczającą wiedzę o sprawie, jest całkowicie przekonany o niedopuszczalności skargi, w szczególności ze względu na to, że skarga ta nie spełnia warunków określonych przez utrwalone orzecznictwo, a przede wszystkim uważa, że przeprowadzenie rozprawy nie wniosłoby żadnego nowego elementu w tym zakresie. W takim przypadku odrzucenie skargi w drodze postanowienia z uzasadnieniem nie tylko przyczynia się do ekonomiki procesowej, ale również oszczędza stronom kosztów, jakie wiązałyby się z przeprowadzeniem rozprawy.
Ma to miejsce wówczas, gdy urzędnik, nie znając utrwalonego orzecznictwa, zgodnie z którym dopuszczalność skargi jest uzależniona od prawidłowego przebiegu, w zakresie między innymi przestrzegania terminów, uprzedniego postępowania administracyjnego przewidzianego w art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego, w sytuacji gdy jest to norma bezwzględnie wiążąca, a jej stosowanie nie zależy od woli stron ani sądu, składa zwykły wniosek, a nie zażalenie na akt niekorzystny albo w terminie składa zażalenie na akt wyłącznie potwierdzający, albo wnosi skargę z przekroczeniem terminu w następstwie oddalenia zażalenia.
Usprawiedliwiony błąd, pozwalający na ewentualne odstąpienie od tych terminów, winien być interpretowany w sposób zawężający i dotyczy jedynie wyjątkowych okoliczności, w szczególności kiedy zachowanie danej instytucji mogło doprowadzić do powstania zrozumiałej wątpliwości u podmiotu, który działa w dobrej wierze i dochowuje należytej staranności wymaganej od dostatecznie poinformowanej osoby. Nie jest tak w przypadku, gdy administracja kieruje do osoby składającej zażalenie pocztę elektroniczną, w której wskazuje jej jasno na swój obowiązek stosowania obowiązujących, choćby nawet surowych, norm i informuje ją, że ponownie przedłoży jej sprawę do rozpatrzenia ekspertom, nie zniechęcając zainteresowanej do skorzystania z dostępnych środków prawnych do podważenia decyzji niekorzystnej czy decyzji odmownej ani nawet nie powodując powstania wątpliwości odnośnie do terminów do wniesienia odwołania związanych z tymi środkami, czy nie dając jej do zrozumienia, że te terminy mogłyby zostać przedłużone.
Sama okoliczność, że skarżący na swój sposób dokonał interpretacji okoliczności faktycznych i charakteru prawnego przyjętych aktów i wymiany poczty elektronicznej, nie pozwala na dorozumiane powołanie się na usprawiedliwiony błąd, gdyż w takiej sytuacji Sąd byłby zmuszony poszukiwać istnienia takiego błędu prawie w każdej sprawie, w której stawałoby pytanie o dopuszczalność i w której nie byłaby uwzględniana interpretacja skarżącego.
(zob. pkt 13, 14, 16–21, 23–25)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 227/83 Moussis przeciwko Komisji, 12 lipca 1984 r., Rec. s. 3133, pkt 12; sprawa C‑154/99 P Politi przeciwko Europejskiej Fundacji Kształcenia, 29 czerwca 2000 r., Rec. s. I‑5019, pkt 15
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑34/91 Whitehead przeciwko Komisji, 11 maja 1992 r., Rec. s. II‑1723, pkt 18; sprawa T‑112/94 Moat przeciwko Komisji, 15 lutego 1995 r., RecFP s. I‑A‑37, II‑135, pkt 20; sprawa T‑6/94 A przeciwko Parlamentowi, 24 kwietnia 1996 r., RecFP s. I‑A‑191, II‑555, pkt 52–54; sprawa T‑312/00 Tavares przeciwko Komisji, 30 marca 2001 r., RecFP s. I‑A‑75, II‑367, pkt 23; sprawa T‑186/01 Robert przeciwko Parlamentowi, 10 kwietnia 2003 r., RecFP s. I‑A‑131, II‑631, pkt 52, 53, 54 i przytoczone tam orzecznictwo, pkt 55, 56; sprawa T‑95/04 Lavagnoli przeciwko Komisji, 17 maja 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑2‑121, II‑A‑2‑569, pkt 41
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑87/06 Manté przeciwko Radzie, 27 marca 2007 r., dotychczas nieopublikowana w Zbiorze, pkt 16, 18