Language of document : ECLI:EU:F:2012:88

WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
(trzecia izba)

z dnia 20 czerwca 2012 r.

Sprawa F‑66/11

Alma Yael Cristina

przeciwko

Komisji Europejskiej

Służba publiczna – Konkurs otwarty – Decyzja komisji konkursowej o niedopuszczeniu do etapu oceny zintegrowanej – Środki odwoławcze – Skarga do sądu wniesiona bez oczekiwania na decyzję w przedmiocie zażalenia administracyjnego – Dopuszczalność – Szczegółowe warunki dopuszczenia do konkursu – Wymagane doświadczenie zawodowe

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, po pierwsze, o stwierdzenie nieważności decyzji komisji konkursu otwartego EPSO/AST/111/10 o niedopuszczeniu jej do etapu oceny zintegrowanej w tym konkursie, a po drugie, o nakazanie Komisji Europejskiej naprawienia szkody, jaką poniosła na skutek tej decyzji.

Orzeczenie:      Skarga zostaje oddalona. Skarżąca pokrywa własne koszty oraz zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Komisję.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Skarga – Decyzja komisji konkursowej – Uprzednie zażalenie w drodze administracyjnej – Fakultatywny charakter – Wniesienie – Konsekwencje – Zachowanie prawa do skierowania sprawy bezpośrednio do sądu Unii

(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)

2.      Urzędnicy – Konkurs – Konkurs w oparciu o świadectwa posiadanych kwalifikacji oraz egzaminy – Warunki dopuszczenia – Przedłożone dyplomy i potwierdzone doświadczenie zawodowe – Ocena komisji konkursowej – Kontrola sądowa – Granice

(regulamin pracowniczy, załącznik III, art. 2 akapit drugi, art. 5)

1.      Jeżeli odrzucony kandydat kwestionuje decyzję komisji konkursowej, w żadnym wypadku nie ma potrzeby, by uprzednio wniósł zażalenie na decyzję, którą kwestionuje. Jeżeli jednak taki kandydat zwróci się do organu powołującego, takie działanie, bez względu na jego znaczenie prawne, nie może w konsekwencji pozbawiać kandydata przysługującego mu prawa do wniesienia sprawy bezpośrednio do sądu. Dopuszczalność takiej skargi przed sądem nie może być uzależniona od warunku wyczerpania postępowania poprzedzającego wniesienie skargi, o którym mowa w art. 91 regulaminu pracowniczego, jako że warunek ten znajduje zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do skarg, wobec których odwołanie administracyjne jest obowiązkowe.

W tym względzie spełnienie wymogu pewności prawa nie uzasadnia zastosowania wobec bezpośredniego skierowania sprawy do sądu warunku dopuszczalności niewłaściwego dla tego rodzaju skarg, ponieważ takie działanie może pozbawić odrzuconych kandydatów przysługującego im prawa do zaskarżenia decyzji komisji konkursowej bezpośrednio do sądu. Co się tyczy przestrzegania zasady prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości, najlepszym sposobem realizowania tej zasady jest rozpoznanie zawisłej przed sądem skargi bezpośredniej bez zajmowania się niepewnymi losami zażalenia, które nie było do niego skierowane.

(zob. pkt 38, 40, 42, 50, 51)

Odesłanie:

Trybunał: sprawy połączone 4/78, 19/78 i 8/78 Salerno i in. przeciwko Komisji, 30 listopada 1978 r., pkt 10

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑133/89 Burban przeciwko Parlamentowi, 20 czerwca 1990 r., pkt 17

2.      Komisja konkursowa jest zobowiązana zbadać dla każdego przypadku oddzielnie, czy doświadczenie zawodowe, na które powołuje się dany kandydat, odpowiada wykształceniu wymaganemu w ogłoszeniu o konkursie. Komisji konkursowej przysługują w tym zakresie uprawnienia dyskrecjonalne, w ramach przepisów regulaminu pracowniczego dotyczących procedury konkursowej, odnośnie do oceny zarówno charakteru oraz czasu trwania wcześniejszego doświadczenia zawodowego kandydatów, jak i mniej lub bardziej ścisłego związku tego doświadczenia z wymogami stanowiska do obsadzenia. W ramach kontroli zgodności z prawem sąd Unii powinien ograniczyć się do sprawdzenia, czy nie popełniono oczywistego błędu przy korzystaniu z tych uprawnień.

W tym względzie, aby ocenić, czy spełnione są warunki dopuszczenia do konkursu, komisja konkursowa może jedynie brać pod uwagę informacje podane w zgłoszeniach kandydatów i w dokumentach, które powinni przedstawić na potwierdzenie tego doświadczenia i nie ma żadnego obowiązku zwracać się do kandydatów o przedstawienie dodatkowych dokumentów ani też prowadzić samodzielnie badania, by ustalić, czy zainteresowany spełnia wszystkie wymogi wskazane w ogłoszeniu o konkursie. Z przepisów art. 2 akapit drugi załącznika III do regulaminu pracowniczego wynika, że dają one komisji konkursowej jedynie możliwość zwrócenia się do kandydatów o przedstawienie dodatkowych dokumentów lub informacji, w sytuacji gdy komisja konkursowa ma wątpliwości co do treści przedstawionego dokumentu. W tym względzie nie może być mowy o przekształceniu w obowiązek tego, co prawodawca przewidział jako zwykłe uprawnienie komisji konkursowej.

(zob. pkt 67–69, 80, 81)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑214/99 Carrasco Benítez przeciwko Komisji, 21 listopada 2000 r., pkt 71, 78; sprawa T‑145/02 Petrich przeciwko Komisji, 25 marca 2004 r., pkt 37; sprawa T‑293/03 Giulietti przeciwko Komisji, 31 stycznia 2006 r., pkt 65, 66

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑40/09 Časta przeciwko Komisji, 1 lipca 2010 r., pkt 58, 67 i przytoczone tam orzecznictwo