ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

(δεύτερο τμήμα)

της 30ής Σεπτεμβρίου 2014

Υπόθεση F‑35/12

DM

κατά

Φορέα ευρωπαϊκών ρυθμιστικών αρχών για τις ηλεκτρονικές επικοινωνίες (ORECE)

«Υπαλληλική υπόθεση — Συμβασιούχος υπάλληλος — Όροι προσλήψεως — Ιατρική εξέταση πριν την πρόσληψη — Άρθρο 100 του ΚΛΠ — Επιφύλαξη για ιατρικούς λόγους — Απόλυση κατά τη λήξη της περιόδου δοκιμαστικής υπηρεσίας — Ακυρωτικά αιτήματα που κατέστησαν άνευ αντικειμένου — Επιφύλαξη για ιατρικούς λόγους κατά την πρόσληψη του ενδιαφερομένου από άλλο οργανισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης — Δεν ασκεί επιρροή — Κατάργηση της δίκης»

Αντικείμενο:      Προσφυγή που άσκησε ο DM δυνάμει του άρθρου 270 ΣΛΕΕ και με την οποία ζητεί την ακύρωση της αποφάσεως του Φορέα ευρωπαϊκών ρυθμιστικών αρχών για τις ηλεκτρονικές επικοινωνίες (ORECE), της 2ας Δεκεμβρίου 2011, με την οποία απορρίφθηκε η ένστασή του κατά της αποφάσεως της 6ης Μαΐου 2011 να εφαρμοστεί στην περίπτωσή του η επιφύλαξη για ιατρικούς λόγους που προβλέπεται στο άρθρο 100 του Καθεστώτος που εφαρμόζεται επί του λοιπού προσωπικού της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως ίσχυε κατά τον κρίσιμο χρόνο (στο εξής: ΚΛΠ), από την ημερομηνία της εισόδου του στην υπηρεσία και, εφόσον είναι αναγκαίο, την ακύρωση της εν λόγω αποφάσεως της 6ης Μαΐου 2011.

Απόφαση:      Καταργείται η δίκη επί της προσφυγής. Ο Φορέας ευρωπαϊκών ρυθμιστικών αρχών για τις ηλεκτρονικές επικοινωνίες φέρει τα δικαστικά του έξοδα καθώς και τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε ο DM.

Περίληψη

1.      Υπαλληλικές προσφυγές — Προσφυγή κατά της αποφάσεως απορρίψεως της διοικητικής ενστάσεως — Παραδεκτό — Υποχρέωση αποφάνσεως επί του αιτήματος το οποίο στρέφεται κατά της αποφάσεως απορρίψεως της διοικητικής ενστάσεως — Αίτημα μη αυτοτελές ή απόφαση αμιγώς επιβεβαιωτική — Δεν υφίσταται

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρα 90 και 91)

2.      Υπαλληλικές προσφυγές — Συμβασιούχοι υπάλληλοι — Έννομο συμφέρον — Προσφυγή πρώην μη μονίμου υπαλλήλου κατά αποφάσεως οργανισμού της Ένωσης που επιβάλλει επιφύλαξη για ιατρικούς λόγους — Λήξη της υπαγωγής του υπαλλήλου στο κοινό σύστημα ασφαλίσεως κατά των κινδύνων ασθενείας επερχόμενη κατά τη διάρκεια της εκκρεμοδικίας — Κατάργηση της δίκης — Επιβολή νέας επιφυλάξεως για ιατρικούς λόγους κατά την πρόσληψη του υπαλλήλου από άλλο οργανισμό της Ένωσης — Δεν ασκεί επιρροή

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρα 72, 90 και 91· Καθεστώς που εφαρμόζεται επί του λοιπού προσωπικού, άρθρα 96 § 5, εδ. 3, και 100, εδ. 1)

1.      Δεδομένου ότι, στο σύστημα του ΚΥΚ, ο ενδιαφερόμενος πρέπει να υποβάλει διοικητική ένσταση κατά της αποφάσεως την οποία αμφισβητεί και να ασκήσει προσφυγή κατά της αποφάσεως απορρίψεως της διοικητικής αυτής ενστάσεως, η προσφυγή είναι παραδεκτή ανεξαρτήτως του αν στρέφεται κατά μόνο της αποφάσεως που αποτέλεσε αντικείμενο της διοικητικής ενστάσεως, κατά της αποφάσεως απορρίψεως της διοικητικής ενστάσεως ή κατά αμφοτέρων των αποφάσεων από κοινού, αρκεί η διοικητική ένσταση να έχει υποβληθεί και η προσφυγή να έχει ασκηθεί εντός των προθεσμιών που προβλέπουν τα άρθρα 90 και 91 του ΚΥΚ. Παρά ταύτα, σύμφωνα με την αρχή της οικονομίας της δίκης, ο δικαστής μπορεί να αποφασίσει ότι η δίκη καταργείται, όσον αφορά ειδικά το αίτημα που στρέφεται κατά της αποφάσεως απορρίψεως της διοικητικής ενστάσεως, όταν διαπιστώνει ότι το αίτημα αυτό δεν είναι αυτοτελές και, στην πραγματικότητα, συγχέεται με το αίτημα που στρέφεται κατά της αποφάσεως κατά της οποίας υποβλήθηκε η διοικητική ένσταση. Αυτό μπορεί να συμβαίνει ιδίως στην περίπτωση κατά την οποία ο δικαστής της Ένωσης διαπιστώνει ότι η απόφαση απορρίψεως της διοικητικής ενστάσεως, ενδεχομένως επειδή είναι σιωπηρή, είναι απλώς επιβεβαιωτική της αποφάσεως που αποτέλεσε αντικείμενο της διοικητικής ενστάσεως και ότι, επομένως, η ακύρωσή της δεν θα είχε, για τη νομική κατάσταση του ενδιαφερομένου, κανένα διαφορετικό αποτέλεσμα από ό,τι η ακύρωση της άλλης αποφάσεως.

Από την άποψη αυτή, όταν η απόφαση που απορρίπτει την ένσταση δεν επανεξετάζει την κατάσταση του ενδιαφερομένου σε συνάρτηση με νέα νομικά ή πραγματικά στοιχεία, αλλά επιβεβαιώνει την προσβαλλόμενη απόφαση, πρέπει να εξεταστεί η νομιμότητα της αρχικής βλαπτικής πράξης με βάση την αιτιολογία που περιέχεται στην απόφαση απορρίψεως της ενστάσεως, καθόσον τεκμαίρεται ότι η αιτιολογία αυτή συμπίπτει με την εν λόγω πράξη.

(βλ. σκέψεις 30 και 31)

Παραπομπή:

ΔΕΕ: απόφαση Vainker κατά Κοινοβουλίου, 293/87, EU:C:1989:8, σκέψεις 7 και 8

ΓΔΕΕ: αποφάσεις Επιτροπή κατά Birkhoff, T‑377/08 P, EU:T:2009:485, σκέψεις 58 και 59 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία, και Adjemian κ.λπ. κατά Επιτροπής, T‑325/09 P, EU:T:2011:506, σκέψη 33

2.      Το αντικείμενο της προσφυγής πρέπει να υφίσταται κατά τον χρόνο ασκήσεώς της, ειδάλλως η προσφυγή κρίνεται απαράδεκτη, και πρέπει να εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι την έκδοση της δικαστικής αποφάσεως, ειδάλλως καταργείται η δίκη, πράγμα που σημαίνει ότι η έκβαση της προσφυγής πρέπει να μπορεί να ωφελήσει τον διάδικο που την άσκησε.

Όταν έχει ασκηθεί από πρώην συμβασιούχο υπάλληλο προσφυγή κατά της αποφάσεως οργανισμού της Ένωσης να εφαρμόσει στην περίπτωσή του την επιφύλαξη για ιατρικούς λόγους που προβλέπεται στο άρθρο 100, πρώτο εδάφιο, του καθεστώτος που εφαρμόζεται επί του λοιπού προσωπικού της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το γεγονός ότι ο προσφεύγων απολύθηκε κατά τη διάρκεια της εκκρεμοδικίας δεν σημαίνει ότι έπαυσε αυτόματα να μπορεί η επιφύλαξη αυτή να αντιταχθεί στον προσφεύγοντα. Μολονότι δηλαδή η συμβατική σχέση του προσφεύγοντος με τον οργανισμό έληξε κατά τη λήξη της προθεσμίας καταγγελίας της συμβάσεως εργασίας, είναι γεγονός ότι στη συνέχεια ο προσφεύγων είχε για ορισμένο διάστημα το δικαίωμα να λαμβάνει επιδόματα ανεργίας και να υπάγεται στο κοινό σύστημα ασφαλίσεως κατά των κινδύνων ασθενείας χωρίς να καταβάλει ο ίδιος εισφορές. Κατά το εν λόγω διάστημα η εφαρμογή της επιφυλάξεως για ιατρικούς λόγους θα είχε ως αποτέλεσμα να μην ισχύουν γι’ αυτόν οι εγγυήσεις που παρέχονται σε περίπτωση αναπηρίας ή θανάτου που επέρχεται ως συνέπεια της ασθένειας ή του προβλήματος υγείας λόγω του οποίου εφαρμόστηκε η επιφύλαξη για ιατρικούς λόγους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η προσφυγή ακυρώσεως εξακολουθεί να έχει αντικείμενο μετά από την ημερομηνία κατά την οποία έληξε η υπαγωγή του προσφεύγοντος στο κοινό σύστημα ασφαλίσεως κατά των κινδύνων ασθενείας.

Εξάλλου, η ορθότητα του συμπεράσματος αυτού δεν κλονίζεται από το γεγονός ότι ο εν λόγω υπάλληλος προσελήφθη στη συνέχεια από άλλο ευρωπαϊκό οργανισμό, ο οποίος επίσης εφάρμοσε την επιφύλαξη για ιατρικούς λόγους. Συγκεκριμένα, αφού η απόφαση του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης παράγει αποτελέσματα μόνο έναντι των διαδίκων, η ακύρωση της προσβαλλόμενης αποφάσεως δεν επισύρει την ακύρωση της αποφάσεως εφαρμογής στον ενδιαφερόμενο υπάλληλο του άρθρου 100 του εν λόγω συστήματος, κατόπιν της ιατρικής εξετάσεως που πραγματοποιήθηκε πριν από την πρόσληψή του από άλλο οργανισμό της Ένωσης, καθόσον η ακύρωση αυτή μπορεί να επιτευχθεί μόνο κατόπιν της ασκήσεως προσφυγής από τον προσφεύγοντα κατά της τελευταίας αυτής αποφάσεως.

(βλ. σκέψεις 33, 36 έως 39 και 44)

Παραπομπή:

ΔΔΔΕΕ: απόφαση Mische κατά Κοινοβουλίου, F‑93/05, EU:F:2011:168, σκέψη 27 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία