WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(druga izba)
z dnia 14 kwietnia 2011 r.
Sprawa F-113/07
Irmantas Šimonis
przeciwko
Komisji Europejskiej
Służba publiczna – Urzędnicy – Przeniesienie do innej instytucji – Prawnik lingwista – Zastąpienie uzasadnienia innym uzasadnieniem – Wymóg minimalnego stażu pracy
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i art. 152 EWEA, w której I. Šimonis żąda tytułem głównym stwierdzenia nieważności decyzji Komisji o wykluczeniu go z postępowania w sprawie naboru przewidzianego w międzyinstytucjonalnym ogłoszeniu o naborze COM/2007/142 poprzez rezygnację z wystąpienia do Trybunału Sprawiedliwości o jego przeniesienie, o której to decyzji skarżący dowiedział się w dniu 8 marca 2007 r.
Orzeczenie: Stwierdza się nieważność decyzji, poprzez którą Komisja wykluczyła skarżącego z postępowania w sprawie naboru przewidzianego w ogłoszeniu o naborze COM/2007/142, rezygnując ze złożenia wniosku do Trybunału Sprawiedliwości o jego przeniesienie. Komisja pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez skarżącego. Republika Litewska, występująca w charakterze interwenienta popierającego żądania skarżącego, pokrywa własne koszty.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Skarga – Akt niekorzystny – Wyraźna decyzja o oddaleniu zażalenia – Decyzja podjęta po ponownej analizie decyzji wcześniejszej – Dopuszczalność
(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
2. Urzędnicy – Ogłoszenie o naborze na stanowisko – Przedmiot – Spoczywający na administracji obowiązek wskazania warunków, których spełnienie wymagane jest w celu objęcia danego stanowiska – Zakres
(regulamin pracowniczy, art. 29)
3. Urzędnicy – Zatrudnienie – Kryteria – Interes służby – Uznanie administracyjne – Granice
(regulamin pracowniczy, art. 29)
4. Urzędnicy – Zatrudnienie – Postępowanie – Wybór – Uznanie administracyjne
(regulamin pracowniczy, art. 29 ust. 1)
5. Urzędnicy – Zatrudnienie – Spoczywający na administracji obowiązek obsadzenia stanowiska, na które ogłoszono nabór – Brak – Wyjątek
6. Urzędnicy – Skarga – Zastąpienie uzasadnienia kwestionowanego aktu innym uzasadnieniem w toku postępowania – Niedopuszczalność – Wyjątek
(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
1. Wyraźna lub dorozumiana decyzja oddalająca zażalenie, jeśli tylko utrzymuje w mocy akt lub potwierdza powstrzymanie się od działania, na które zostało wniesione zażalenie, rozpatrywana odrębnie, nie stanowi aktu zaskarżalnego. Akt wyłącznie potwierdzający, jak ma to miejsce w przypadku aktu, który nie zawiera żadnego nowego elementu w stosunku do wcześniej przyjętego niekorzystnego aktu i który tego wcześniejszego aktu nie zastąpił, nie może bowiem zostać uznany za akt niekorzystny.
Jednakże decyzja oddalająca w wyraźny sposób zażalenie może ze względu na swą treść nie stanowić decyzji potwierdzającej akt podważany przez skarżącego. Jest tak w przypadku decyzji oddalającej zażalenie, w której ponownie zbadano sytuację skarżącego w świetle nowych okoliczności prawnych lub faktycznych, lub decyzji, która zmienia albo uzupełnia decyzję wydaną pierwotnie. W takich przypadkach oddalenie zażalenia stanowi akt podlegający kontroli sądu Unii, który bierze go pod uwagę przy ocenie zgodności z prawem zaskarżonego aktu, a nawet uznaje za akt niekorzystny zastępujący akt zaskarżony.
(zob. pkt 35, 36)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑14/03 Di Marzio przeciwko Komisji, 2 marca 2004 r., pkt 54
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑86/08 Voslamber przeciwko Komisji, 30 listopada 2009 r., pkt 29, 30 i przytoczone tam orzecznictwo
2. Zważywszy, że zasada pewności prawa wymaga, by organ administracji umożliwił zainteresowanym szczegółowe zapoznanie się z zakresem ciążących na nich obowiązków lub przysługujących im praw, zasada ta nakazuje, by norma określająca prawa i obowiązki członków personelu tego organu administracji została w stosowny sposób opublikowana zgodnie ze szczegółowymi zasadami i w formie, których określenie jest obowiązkiem administracji. Tego rodzaju publikacji wymaga się w odniesieniu do wewnętrznej normy stanowiącej, że administratorzy zajmujący stanowisko prawnika lingwisty muszą spełniać warunek czteroletniego stażu pracy od chwili zatrudnienia ich po raz pierwszy, aby mogli zostać zatrudnieni na innym stanowisku.
W szczególności w odniesieniu do przepisów dotyczących naboru urzędników organ powołujący ma obowiązek wskazać w ogłoszeniu o naborze w możliwie najdokładniejszy sposób warunki wymagane do objęcia danego stanowiska, aby umożliwić zainteresowanym osobom dokonanie oceny, czy powinny zgłosić na nie swoją kandydaturę. Wprawdzie od rzeczonego organu nie można wymagać, by przytaczał warunki wyraźnie określone w regulaminie pracowniczym, gdyż domniemywa się, że są one kandydatom znane, lecz ogłoszenie o naborze byłoby bezprzedmiotowe, jako że jego zadaniem jest poinformowanie kandydatów o warunkach wymaganych do objęcia danego stanowiska, gdyby administracja mogła wykluczyć kandydata z powodu, który nie został wyraźnie ujęty w omawianym ogłoszeniu lub w regulaminie pracowniczym, lub który nie został opublikowany. Przepisy regulaminu pracowniczego, a w szczególności zasada obiektywności, nie byłyby przestrzegane, gdyby administracja powoływała się na określone warunki, wymagane jej zdaniem w celu objęcia danego stanowiska, po fakcie opublikowania ogłoszenia, w świetle zgłoszonych kandydatur.
(zob. pkt 73–75, 90)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 188/73 Grassi przeciwko Radzie, 30 października 1974 r., pkt 40; sprawa C‑158/06 ROM-projecten, 21 czerwca 2007 r., pkt 25; sprawa C‑161/06 Skoma-Lux, 11 grudnia 2007 r., pkt 28; sprawa C‑345/06 Heinrich, 10 marca 2009 r., pkt 44
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑356/94 Vecchi przeciwko Komisji, 2 października 1996 r., pkt 50
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑80/08 Wenig przeciwko Komisji, 30 listopada 2009 r., pkt 90
3. Jakkolwiek w zakresie oceny interesu służby administracji przysługuje szeroki zakres uznania, niemniej w celu wydania indywidualnej decyzji jest ona zobowiązana dokonać oceny okoliczności konkretnej sprawy. Tym samym w zakresie naboru administracja nie może poprzestać na powołaniu się na interes służby, czy nawet na względy słuszności, w celu wydania decyzji bez wyjaśnienia, dlaczego jest ona uzasadniona szczególnymi cechami danego stanowiska.
Komisja nie przestrzega powyższego wymogu, jeżeli w celu uzasadnienia decyzji o wykluczeniu prawnika lingwisty z innej instytucji z naboru przewidzianego w międzyinstytucjonalnym ogłoszeniu podnosi, że musi promować wewnętrzną mobilność zawodową swoich urzędników, że trzeba uwzględnić specyficzny charakter konkursów organizowanych w celu naboru prawników lingwistów i że mają oni wyższą grupę zaszeregowania, a nie wyjaśnia przy tym, dlaczego zgodnie z nakazami interesu służby dane stanowisko nie może być obsadzone przez prawnika lingwistę zatrudnionego przed mniej niż czterema laty – który to staż jest wymagany, jakkolwiek niekonsekwentnie, na podstawie wewnętrznej normy – a nie po prostu przed trzema laty, jak przewiduje porozumienie międzyinstytucjonalne z 2005 r.
(zob. pkt 77, 78)
Odesłanie:
Trybunał: sprawy połączone 33/86, 44/86, 110/86, 226/86 i 285/86 Stahlwerke Peine-Salzgitter i Hoogovens Groep przeciwko Komisji, 14 lipca 1988 r., pkt 27
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑17/95 Alexopoulou przeciwko Komisji, 5 października 1995 r., pkt 21
4. Zgodnie z art. 29 ust. 1 regulaminu pracowniczego organ powołujący, zamierzając obsadzić wakujące stanowisko, powinien zbadać w następującej kolejności priorytetowej: po pierwsze, możliwości awansu lub przeniesienia w ramach instytucji, w której pojawił się wakat, po drugie, przeprowadzenia konkursów wewnętrznych w ramach danej instytucji, a po trzecie, wnioski o przeniesienie urzędników z innych instytucji, zanim przejdzie do wszczęcia postępowania konkursowego w oparciu o świadectwa posiadanych kwalifikacji, egzaminy lub świadectwa i egzaminy.
Naturalnie organ powołujący nie jest bezwzględnie zobowiązany do potraktowania priorytetowo awansu lub przeniesienia, nawet jeżeli wpłynęły ważne kandydatury urzędników spełniających wszystkie określone w ogłoszeniu o naborze wymogi i warunki. Jednak zanim organ powołujący rozszerzy swój zakres wyboru, organizując konkurs wewnętrzny lub badając możliwości międzyinstytucjonalnego przeniesienia, powinien on zbadać, czy istniejące możliwości mogą przynieść skutek w postaci powołania osoby spełniającej najwyższe wymogi w zakresie kwalifikacji, wydajności i uczciwości.
(zob. pkt 81, 82)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 176/73 Van Belle przeciwko Radzie, 5 grudnia 1974 r., pkt 5, 6; sprawa C‑304/97 P Carbajo Ferrero przeciwko Parlamentowi, 18 marca 1999 r., pkt 29
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑372/00 Campolargo przeciwko Komisji, 23 kwietnia 2002 r., pkt 98
5. Jakkolwiek organ powołujący nie jest zobowiązany do kontynuowania postępowania rekrutacyjnego, to może on tak postąpić wyłącznie z obiektywnych i wystarczających powodów, tak by przeważały one nad ekspektatywą zainteresowanej osoby uzyskania powołania na stanowisko, na które złożyła swoją kandydaturę. Omawiana ekspektatywa jest różna w zależności od etapu postępowania w sprawie naboru, do którego doszła wspomniana osoba. Powyższe powody muszą być niemożliwe do zidentyfikowania przed ustaleniem treści ogłoszenia o naborze dla organu administracji zachowującego zwykłą staranność.
(zob. pkt 90)
Odesłanie:
Trybunał: sprawy połączone 316/82 i 40/83 Kohler przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, 9 lutego 1984 r., pkt 22
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑35/96 Rasmussen przeciwko Komisji, 18 marca 1997 r., pkt 60; sprawa T‑56/96 Maccaferri przeciwko Komisji, 17 lutego 1998 r., pkt 33; sprawy połączone T‑331/00 i T‑115/01 Bories i in. przeciwko Komisji, 27 listopada 2003 r., pkt 173
6. Administracja nie może zastąpić części uzasadnienia decyzji lub jej dodać w toku postępowania, chyba że okaże się, że w danej sytuacji administracja ma ograniczoną swobodę, tak że ewentualne stwierdzenie nieważności spornej decyzji mogłoby wyłącznie skutkować zobowiązaniem jej do wydania nowej decyzji merytorycznie identycznej z decyzją, której nieważność została stwierdzona.
(zob. pkt 93)
Odesłanie:
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑67/09 Angulo Sánchez przeciwko Radzie, 15 grudnia 2010 r., pkt 71