ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
(μονομελές)

της 21ης Ιουλίου 2016

Υπόθεση F‑9/12 RENV

CC

κατά

Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

«Υπαλληλική υπόθεση – Αναπομπή στο Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης κατόπιν αναιρέσεως – Αγωγή αποζημιώσεως – Εξωσυμβατική ευθύνη – Σφάλματα κατά τη διαχείριση πίνακα επιτυχόντων – Γενικός διαγωνισμός – Προκήρυξη διαγωνισμού EUR/A/151/98 – Ίση μεταχείριση – Μέτρα εκτελέσεως της δικαστικής αποφάσεως – Έρευνα του Ευρωπαίου Διαμεσολαβητή»

Αντικείμενο:      Προσφυγή ασκηθείσα δυνάμει του άρθρου 270 ΣΛΕΕ, το οποίο έχει εφαρμογή στη Συνθήκη ΕΚΑΕ βάσει του άρθρου 106α της Συνθήκης αυτής, με την οποία η CC ζητεί την αποκατάσταση της ζημίας που υπέστη εξαιτίας διαφόρων σφαλμάτων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κατά τη διαχείριση του πίνακα επιτυχόντων που καταρτίστηκε κατόπιν του γενικού διαγωνισμού EUR/A/151/98 και στον οποίο συμπεριλήφθηκε το όνομα της προσφεύγουσας κατόπιν της αποφάσεως του γενικού διευθυντή προσωπικού του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 17ης Μαΐου 2005.

Απόφαση: Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υποχρεώνεται να καταβάλει στη CC το ποσό των 12 000 EUR. Η προσφυγή απορρίπτεται κατά τα λοιπά. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο φέρει τα δικαστικά έξοδά του και καταδικάζεται στα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η CC στις υποθέσεις F‑9/12, T‑457/13 P και F‑9/12 RENV.

Περίληψη

1.      Δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης – Αρχές – Ίση μεταχείριση – Έννοια – Διαφορετική διάρκεια ισχύος πίνακα επιτυχόντων αναλόγως των επιτυχόντων του διαγωνισμού

2.      Υπάλληλοι – Εξωσυμβατική ευθύνη των θεσμικών οργάνων – Προϋποθέσεις –Έλλειψη νομιμότητας – Ζημία – Αιτιώδης συνάφεια – Έννοια – Απώλεια ευκαιρίας προσλήψεως – Βάρος αποδείξεως

(Άρθρο 340 § 2 ΣΛΕΕ)

1.      Η γενική αρχή της ίσης μεταχειρίσεως αποτελεί θεμελιώδη αρχή του δικαίου της Ένωσης και απαιτεί να μην επιφυλάσσεται διαφορετική μεταχείριση σε ανάλογες καταστάσεις, εκτός αν η διαφοροποίηση δικαιολογείται αντικειμενικά. Παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχειρίσεως στοιχειοθετείται όταν δύο κατηγορίες προσώπων των οποίων οι πραγματικές και νομικές καταστάσεις δεν έχουν ουσιώδη διαφορά τυγχάνουν διαφορετικής μεταχειρίσεως ή όταν διαφορετικές καταστάσεις αντιμετωπίζονται κατά πανομοιότυπο τρόπο.

Εφόσον το όνομα του ενδιαφερομένου εγγράφηκε στον πίνακα επιτυχόντων υποψηφίων του διαγωνισμού για διάρκεια μικρότερη από αυτή των λοιπών επιτυχόντων, συντρέχει παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχειρίσεως.

(βλ. σκέψεις 89, 90 και 93)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ: απόφαση της 20ής Φεβρουαρίου 2009, Επιτροπή κατά Bertolete κ.λπ., T‑359/07 P έως T‑361/07 P, EU:T:2009:40, σκέψεις 37 και 38 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία

2.      Ως προς το ζήτημα της εξωσυμβατικής ευθύνης, δεν δύναται να θεμελιωθεί ευθύνη της Ένωσης για πρόκληση ζημίας παρά μόνο στην περίπτωση που αυτή προκαλείται κατά τρόπο αρκούντως άμεσο από την παράνομη συμπεριφορά θεσμικού οργάνου της, πράγμα το οποίο προϋποθέτει ότι η παρανομία του θεσμικού οργάνου, στο οποίο καταλογίζεται η εν λόγω συμπεριφορά, αποτέλεσε την καθοριστική αιτία για την απώλεια ευκαιρίας.

Εφόσον η προβαλλόμενη ζημία συνίσταται σε απώλεια ευκαιρίας, εναπόκειται στον επικαλούμενο την εν λόγω ζημία να αποδείξει ότι πρόκειται για πραγματική ευκαιρία, η απώλεια της οποίας κατέστη πράγματι οριστική.

(βλ. σκέψεις 122 και 123)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ: αποφάσεις της 5ης Οκτωβρίου 2004, Sanders κ.λπ. κατά Επιτροπής, T‑45/01, EU:T:2004:289, σκέψη 150· Eagle κ.λπ. κατά Επιτροπής, T‑144/02, EU:T:2004:290, σκέψη 165, και της 6ης Ιουνίου 2006, Girardot κατά Επιτροπής, T‑10/02, EU:T:2006:148, σκέψη 96

ΔΔΔΕΕ: απόφαση της 12ης Μαΐου 2011, Missir Mamachi di Lusignano κατά Επιτροπής, F‑50/09, EU:F:2011:55, σκέψη 179 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία