WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
(trzecia izba)

z dnia 1 października 2014 r.

Sprawa F‑91/13

DF

przeciwko

Komisji Europejskiej

Służba publiczna – Wynagrodzenie – Dodatek zagraniczny – Koszty podróży – Oddelegowanie skarżącego do państwa, którego jest obywatelem – Warunek przewidziany w art. 4 ust. 1 lit. b) załącznika VII do regulaminu pracowniczego

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której DF żąda przede wszystkim stwierdzenia nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 20 grudnia 2012 r. o zwróceniu się do niego o zwrot dodatku zagranicznego oraz kosztów corocznej podróży, jakie pobierał podczas swego oddelegowania w Niemczech w okresie od dnia 1 września 2009 r. do dnia 31 sierpnia 2012 r., zwrotu kwot już pobranych, a także przyznania odszkodowania.

Orzeczenie:      Komisja Europejska zapłaci DF kwotę 1500 EUR tytułem zadośćuczynienia za krzywdę. W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona. Komisja Europejska pokrywa własne koszty i zostaje obciążona jedną czwartą kosztów poniesionych przez DF. DF pokrywa trzy czwarte swoich kosztów.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Wynagrodzenie – Dodatek zagraniczny –Warunki przyznania – Zwykłe miejsce zamieszkania poza państwem członkowskim zatrudnienia w trakcie okresu odniesienia – Okres odniesienia – Ustalenie daty upływu w wypadku oddelegowania urzędnika – Początkowa data podjęcia służby

[regulamin pracowniczy, załącznik VII, art. 4 ust. 1 lit. b)]

2.      Urzędnicy – Zwrot nadpłaconych kwot – Przesłanki – Oczywisty brak podstawy prawnej wypłaty – Kryteria

(regulamin pracowniczy, art. 85)

3.      Urzędnicy – Zasady – Prawo do obrony – Obowiązek wysłuchania zainteresowanego przed przyjęciem aktu dla niego niekorzystnego – Zakres – Naruszenie – Konsekwencje

[Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 41 ust. 2 lit. a)]

1.      W odniesieniu do warunków przyznawania dodatku zagranicznego w wypadku oddelegowania urzędnika dziesięcioletni okres ustalony w art. 4 ust. 1 lit. b) załącznika VII do regulaminu pracowniczego wygasa zawsze z początkową datą podjęcia służby.

(zob. pkt 17)

Odesłanie

Sąd Pierwszej Instancji, wyrok Magdalena Fernández/Komisja, T‑90/92, EU:T:1993:78, pkt 32

Sąd do spraw Służby Publicznej, wyroki: B/Komisja, F‑7/06, EU:F:2007:129, pkt 39; Cavallaro/Komisja, F‑108/05, EU:F:2007:164, pkt 71; Blais/BCE, F‑6/08, EU:F:2008:160, pkt 67

2.      Co się tyczy przesłanek zwrotu nadpłaconych kwot, wyrażenie „na tyle oczywisty”, charakteryzujące brak podstawy prawnej wypłaty w rozumieniu art. 85 regulaminu pracowniczego, oznacza nie to, że urzędnik, który otrzymał nienależnie wypłaconą kwotę, jest zwolniony z jakiegokolwiek obowiązku refleksji czy kontroli, lecz że zwrot należy się, gdy mamy do czynienia z błędem, który nie umknie uwadze urzędnika wykazującego zwykłą staranność, co do którego domniemywa się, że zna zasady regulujące jego wynagrodzenie.

Tym samym wykazujący zwykłą staranność urzędnik o długim stażu pracy i zaszeregowany do wysokiej grupy nie może nie zuważać faktu, że wypłata dodatku zagranicznego jest związana z przebywaniem za granicą w rozumieniu art. 4 załącznika VII do regulaminu pracowniczego, który to element nie występuje w przypadku urzędnika oddelegowanego do wykonywania obowiązków w państwie, którego jest obywatelem.

Wykazujący zwykłą staranność urzędnik o długim stażu pracy, zaszeregowany do wysokiej grupy, również mając do czynienia z odmową potwierdzenia przez administrację na piśmie tego, co zostało podane jedynie ustnie, zobowiązany jest do sprawdzenia prawdziwości takich ustnych zapewnień, na przykład zwracając się z pisemnym wnioskiem do administracji na podstawie art. 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego.

(zob. pkt 35, 37, 38)

Odesłanie

Trybunał, wyrok Stempels/Komisja, 310/87, EU:C:1989:9, pkt 10; postanowienie Gouvras/Komisja, C‑420/04 P, EU:C:2005:482, pkt 59

Sąd Pierwszej Instancji, wyroki: Maslias/Parlament, T‑92/94, EU:T:1996:70, pkt 60; Jensen/Komisja, T‑156/96, EU:T:1998:174, pkt 63; Barth/Komisja, T‑348/00, EU:T:2001:144, pkt 29; Gussetti/Komisja, T‑312/02, EU:T:2004:102, pkt 82

3.      Zgodnie z art. 41 ust. 2 lit. a) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej każda osoba ma prawo do bycia wysłuchaną, zanim zostaną podjęte indywidualne środki mogące negatywnie wpłynąć na jej sytuację.

Jednakże aby naruszenie prawa do bycia wysłuchanym mogło prowadzić do stwierdzenia nieważności decyzji, trzeba jeszcze zbadać, czy w braku tej nieprawidłowości postępowanie mogło zakończyć się inaczej.

Tym samym w sytuacji gdy okoliczność, że zainteresowanemu nie dano możliwości przedstawienia uwag i udzielenia wyjaśnień przed wydaniem decyzji o zwrocie nienależnie pobranych kwot, nie mogła wywrzeć wpływu na jej treść, naruszenie prawa zainteresowanego do bycia wysłuchanym nie może samo w sobie uzasadniać stwierdzenia nieważności decyzji. Nie zmienia to faktu, że organ administracji z tego samego powodu dopuścił się nieprawidłowości stanowiącej przewinienie służbowe, które może uzasadniać żądania odszkodowawcze.

(zob. pkt 41–47)

Odesłanie

Sąd do spraw Służby Publicznej, wyrok CH/Parlament, F‑129/12, EU:F:2013:203, pkt 33, 38