WYROK SĄDU (ósma izba)
z dnia 26 czerwca 2019 r.(*)
Znak towarowy Unii Europejskiej – Zgłoszenie słownych unijnych znaków towarowych 200 PANORAMICZNYCH, 300 PANORAMICZNYCH, 400 PANORAMICZNYCH, 500 PANORAMICZNYCH i 1000 PANORAMICZNYCH – Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji – Charakter opisowy – Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001 – Brak charakteru odróżniającego uzyskanego w następstwie używania – Artykuł 7 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001 – Brak nadużycia władzy
W sprawach połączonych od T‑117/18 do T‑121/18
Agencja Wydawnicza Technopol sp. z o.o., z siedzibą w Częstochowie (Polska), reprezentowana przez C. Rogulę, adwokata,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), reprezentowanemu przez D. Walicką, działającą w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana,
mających za przedmiot skargi na pięć decyzji Piątej Izby Odwoławczej z dnia 15 grudnia 2017 r. (sprawy R 2194/2016‑5, R 2195/2016‑5, R 2200/2016‑5, R 2201/2016‑5 i R 2208/2016‑5) dotyczących rejestracji oznaczeń słownych 200 PANORAMICZNYCH, 300 PANORAMICZNYCH, 400 PANORAMICZNYCH, 500 PANORAMICZNYCH i 1000 PANORAMICZNYCH jako unijnych znaków towarowych,
SĄD (ósma izba),
w składzie: A.M. Collins, prezes, R. Barents i J. Passer (sprawozdawca), sędziowie,
sekretarz: E. Hendrix, administrator,
po zapoznaniu się ze skargami złożonymi w sekretariacie Sądu w dniu 20 lutego 2018 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedziami na skargi złożonymi w sekretariacie Sądu w dniu 4 lipca 2018 r.,
uwzględniając decyzję z dnia 5 października 2018 r. w sprawie połączenia spraw od T‑117/18 do T‑121/18 do celów ustnego etapu postępowania i wydania orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 5 grudnia 2018 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 W dniu 1 kwietnia 2016 r. skarżąca, Agencja Wydawnicza Technopol sp. z o.o., dokonała w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zgłoszenia do rejestracji pięciu unijnych znaków towarowych na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, L 78, s. 1), ze zmianami [zastąpionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1)].
2 Znakami towarowymi, które zgłoszono do rejestracji, są oznaczenia słowne 200 PANORAMICZNYCH, 300 PANORAMICZNYCH, 400 PANORAMICZNYCH, 500 PANORAMICZNYCH i 1000 PANORAMICZNYCH.
3 Towary, dla których wniesiono o rejestrację, należą do klasy 16 Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami, i odpowiadają następującemu opisowi: „czasopisma [periodyki]”.
4 Pismami z dnia 2 i 3 maja 2016 r. ekspert zawiadomił skarżącą, że rejestracji zgłoszonych znaków towarowych stoją na przeszkodzie podstawy odmowy rejestracji przewidziane w art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia 2017/1001]. W tym względzie uznał on, że określenie „panoramicznych” oznacza dla polskojęzycznych odbiorców rodzaj krzyżówki i że oznaczenia wskazują, iż publikacje zawierają, odpowiednio, 200, 300, 400, 500 i 1000 krzyżówek panoramicznych.
5 W pismach z dnia 28 i 30 czerwca 2016 r. skarżąca przedstawiła uwagi i dowody mające wykazać, że określenie „panoramicznych” nie oznacza w języku polskim rodzaju krzyżówki i że w każdym razie zgłoszone znaki towarowe uzyskały wtórną zdolność odróżniającą.
6 W pięciu decyzjach z dnia 29 września 2016 r. ekspert podtrzymał swoje stanowisko i odmówił rejestracji zgłoszonych znaków w odniesieniu do towarów „czasopisma [periodyki]” na podstawie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 207/2009.
7 W dniu 27 listopada 2016 r. skarżąca wniosła odwołanie od każdej z decyzji eksperta na podstawie art. 58–64 rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 66–71 rozporządzenia 2017/1001]. W dniach 29 i 30 stycznia 2017 r. skarżąca przedłożyła uzasadnienia odwołań.
8 W dniu 16 maja 2017 r. Izba Odwoławcza przesłała skarżącej na podstawie art. 63 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 70 rozporządzenia 2017/1001) pismo, w którym wezwała ją do przedstawienia uwag odnoszących się do szczegółów dotyczących zgłoszeń i postępowań w sprawie unieważnienia w Polsce w zakresie, w jakim dotyczą one znaków identycznych ze zgłoszonymi znakami towarowymi.
9 W pismach z dnia 26 czerwca i 18 sierpnia 2017 r. skarżąca przedstawiła swoje uwagi Izbie Odwoławczej.
10 W dniu 17 października 2017 r. Izba Odwoławcza poinformowała skarżącą, że przedstawione przez nią dokumenty nie dotyczą używania oznaczeń słownych jako znaków towarowych, lecz ich funkcji opisowej i że nie można stwierdzić uzyskania przez te oznaczenia wtórnej zdolności odróżniającej.
11 Pismem z dnia 17 listopada 2017 r. skarżąca przedstawiła dalsze wyjaśnienia dotyczące krajowych postępowań w sprawie krajowych znaków towarowych, które są identyczne ze zgłoszonymi znakami towarowymi, oraz w kwestii wtórnej zdolności odróżniającej.
12 W pięciu decyzjach z dnia 15 grudnia 2017 r. (zwanych dalej łącznie „zaskarżonymi decyzjami”) Piąta Izba Odwoławcza oddaliła odwołania na tej podstawie, że zgłoszone znaki towarowe mają charakter opisowy w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001 oraz że za pomocą przedstawionych przez skarżącą dowodów nie wykazano uzyskania przez zgłoszone znaki towarowe charakteru odróżniającego w następstwie używania na mocy art. 7 ust. 3 wspomnianego rozporządzenia.
13 W pierwszej kolejności w ramach oceny bezwzględnej podstawy odmowy rejestracji przewidzianej w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001 Izba Odwoławcza uznała w pkt 21 i 22 zaskarżonych decyzji, że skoro zgłoszone znaki towarowe zawierają wyraz polski, właściwy krąg odbiorców stanowią odbiorcy polskojęzyczni i że chodzi o przeciętnego konsumenta, którego poziom uwagi jest na poziomie przeciętnego, stosunkowo dobrze poinformowanego, spostrzegawczego i rozsądnego użytkownika. Izba wskazała w pkt 24 zaskarżonych decyzji, że polskie określenie „panoramicznych”, będące formą dopełniacza liczby mnogiej od słowa „panoramiczna”, oznacza między innymi rodzaj krzyżówki. Uznała ona w istocie w pkt 26 i 31 zaskarżonych decyzji, że znaczenie rozpatrywanych oznaczeń jest opisowe w odniesieniu do „czasopism [periodyków]” w zakresie, w jakim liczby 200, 300, 400, 500 lub 1000 przekazują informację na temat liczby krzyżówek zawartych w czasopismach, co właściwy krąg odbiorców spostrzeże natychmiast i bez konieczności dalszej refleksji, mimo że określenie „krzyżówek” zostało pominięte w zgłoszonych znakach towarowych. Izba Odwoławcza uznała w pkt 28 i 32–34 zaskarżonych decyzji, że przedstawione przez skarżącą dowody, takie jak opinie językowe, nie podważają charakteru opisowego zgłoszonych znaków towarowych i że rejestracja tych znaków jako tytułów prasowych nie pozwala stwierdzić, że znaki te mają charakter odróżniający. Co więcej, Izba Odwoławcza dodała w pkt 35 i 36 zaskarżonych decyzji, że wcześniejsza praktyka decyzyjna EUIPO dotycząca rejestracji znaków zawierających liczby nie unieważnia tego wniosku.
14 Ponadto Izba Odwoławcza wskazała w pkt 37 i 41 zaskarżonych decyzji, że decyzje organów polskich dotyczące oznaczeń słownych 100 PANORAMICZNYCH, 200 PANORAMICZNYCH i 300 PANORAMICZNYCH oraz orzeczenia sądów polskich dotyczące w szczególności oznaczeń graficznych zawierających elementy „100 panoramicznych”, „300 panoramicznych” i „500 panoramicznych” potwierdzają, iż oznaczenia skarżącej zawierające liczby nie mają charakteru odróżniającego.
15 W drugiej kolejności Izba Odwoławcza uznała, że zgłoszone znaki towarowe nie uzyskały charakteru odróżniającego w następstwie używania w rozumieniu art. 7 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001. W istocie stwierdziła ona w pkt 46–55 zaskarżonych decyzji, że przedstawione przez skarżącą dowody, takie jak sondaże opinii publicznej, pisma dystrybutora prasy dotyczące wysokości sprzedaży, zestawienia wydatków na reklamę oraz faktury wskazujące na intensywną promocję i reklamę, nie wykazują, że właściwy krąg odbiorców postrzega oznaczenia jako wskazówkę pochodzenia handlowego, a nie jako opisową informację o zawartości czasopism. Ponadto Izba Odwoławcza uznała w pkt 56–61 zaskarżonych decyzji, że przedłożone przez skarżącą okładki czasopism wskazują na konsekwentne promowanie zgłoszonych znaków towarowych w szczególnej formie graficznej, że znaki te są używane w tych czasopismach jako informacja o ich zawartości, a nie wskazówka pochodzenia handlowego oraz że wskazówkę pochodzenia handlowego stanowi natomiast firma TECHNOPOL składająca się na oznaczenie graficzne umieszczone na wspomnianych okładkach. W konsekwencji Izba Odwoławcza doszła w pkt 65 zaskarżonych decyzji do wniosku, że pomimo popularności serii należących do skarżącej czasopism zawierających liczby nie można stwierdzić, iż zgłoszone znaki towarowe uzyskały charakter odróżniający w następstwie używania w rozumieniu art. 7 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001.
Żądania stron
16 Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– tytułem żądania głównego – zmianę zaskarżonych decyzji poprzez uwzględnienie odwołań i dokonanie rejestracji zgłoszonych znaków towarowych ze względu na uznanie, że oznaczenia słowne nie spełniają przesłanek art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia 2017/1001 lub że zgłoszone znaki towarowe uzyskały charakter odróżniający w następstwie używania w rozumieniu art. 7 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001;
– ewentualnie – stwierdzenie nieważności zaskarżonych decyzji i zobowiązanie EUIPO do ponownego rozpatrzenia zgłoszeń ze względu na uznanie, że oznaczenia słowne nie spełniają przesłanek art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia 2017/1001 lub że zgłoszone znaki towarowe uzyskały charakter odróżniający w następstwie używania w rozumieniu art. 7 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001;
– obciążenie EUIPO kosztami postępowania.
17 EUIPO wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
W przedmiocie dopuszczalności niektórych dokumentów przedstawionych po raz pierwszy w postępowaniu przed Sądem
18 EUIPO podnosi zarzut niedopuszczalności w zakresie, w jakim skarżąca przedstawiła jego zdaniem dokumenty zawarte w załącznikach A.7 i A.8 do skargi po raz pierwszy w postępowaniu przed Sądem. Na rozprawie EUIPO podniosło również niedopuszczalność załącznika A.23 do skargi na tej samej podstawie.
19 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem skarga do Sądu ma na celu dokonanie kontroli zgodności z prawem decyzji izb odwoławczych EUIPO w rozumieniu art. 72 rozporządzenia 2017/1001, a zatem zadaniem Sądu nie jest ponowne rozpoznanie stanu faktycznego w świetle dokumentów przedłożonych przed nim po raz pierwszy. Należy zatem odrzucić wspomniane dokumenty bez konieczności badania ich mocy dowodowej [zob. wyroki: z dnia 24 listopada 2005 r., Sadas/OHIM – LTJ Diffusion (ARTHUR ET FELICIE), T‑346/04, EU:T:2005:420, pkt 19 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 12 marca 2014 r., Tubes Radiatori/OHIM – Antrax It (Grzejnik), T‑315/12, niepublikowany, EU:T:2014:115, pkt 27 i przytoczone tam orzecznictwo].
20 W niniejszym przypadku to w ramach zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001, oraz w ramach zarzutu piątego, dotyczącego naruszenia art. 7 ust. 3 wspomnianego rozporządzenia, skarżąca odnosi się, po pierwsze, do załącznika A.7, przedstawiającego zrzut ekranu z witryny internetowej encyklopedii Wikipedia, oraz załącznika A.8 do skarg, przedstawiającego stronę Panorama dnia z witryny internetowej „https://szarada.net”, proponującą codziennie krzyżówkę, a po drugie, do załącznika A.23, obejmującego płytę DVD zawierającą nagranie wideo z badań przeprowadzonych wśród studentów w Warszawie (Polska), a także nagranie wideo stanowiące fragment polskiego programu telewizyjnego Śmiechu Warte.
21 Na rozprawie skarżąca nie zakwestionowała zaś, że dokumenty te nie zostały przedstawione w toku postępowania administracyjnego przed instancjami EUIPO.
22 Ponadto należy stwierdzić, że to również po raz pierwszy w postępowaniu przed Sądem skarżąca powołała się w ramach zarzutu piątego na załącznik A.22 obejmujący dokument „Badania i opinia [profesora F.] na temat zdolności odróżniającej cyfr”.
23 Jako że odmowa rejestracji opiera się zaś na charakterze opisowym zgłoszonych znaków towarowych w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001 oraz na braku charakteru odróżniającego uzyskanego w następstwie używania w rozumieniu art. 7 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001, należy stwierdzić, że skarżąca miała możliwość przedstawienia dowodów w toku postępowania administracyjnego przed instancjami EUIPO (zob. pkt 5 i 9–11 powyżej). Wynika stąd, że argumentu skarżącej, zgodnie z którym dodatkowe załączniki przedstawione na etapie skarg są „w pełni uzasadnione, gdyż są niezbędne do udowodnienia lub zilustrowania treści skargi i odparcia bezzasadnych twierdzeń [Izby Odwoławczej], ujawnionych dopiero w [zaskarżonych decyzjach]”, nie można uwzględnić.
24 W konsekwencji załączniki A.7, A.8, A.22 i A.23 należy odrzucić jako niedopuszczalne.
Co do istoty
25 Na poparcie skarg skarżąca podnosi dwanaście zarzutów, które można pogrupować następująco. W pierwszej kolejności, w ramach zarzutów pierwszego i drugiego, podnosi ona naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001. W drugiej kolejności, w ramach zarzutów trzeciego i piątego, wskazuje na naruszenie art. 7 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001. W trzeciej kolejności, w ramach zarzutów czwartego i siódmego, powołuje się na nadużycie władzy odnoszące się, odpowiednio, do zarejestrowania przez EUIPO innych oznaczeń zawierających liczby oraz do nieposzanowania przez Izbę Odwoławczą zasady autonomii systemu ochrony znaków towarowych. W czwartej kolejności, w ramach zarzutów szóstego i od ósmego do dwunastego, skarżąca podnosi, po pierwsze, nadużycie władzy w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza ograniczyła przysługującą skarżącej swobodę wyboru sposobu ochrony, po drugie, naruszenie art. 118 TFUE i nadużycie władzy w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza pozbawiła skarżącą efektywnego środka ochrony, po trzecie, naruszenie art. 4 lit. a) rozporządzenia 2017/1001 w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza odróżniła towary jednego przedsiębiorstwa od towarów innych przedsiębiorstw w oderwaniu od realiów rynkowych, po czwarte, naruszenie art. 4 rozporządzenia 2017/1001 w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza dokonała niewłaściwej interpretacji pojęcia przedstawienia graficznego słownego znaku towarowego, po piąte, nadużycie władzy i naruszenie istotnego wymogu proceduralnego w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza dopuściła się stawiania bezprawnych warunków co do przedstawiania kolejnych dowodów, a po szóste, naruszenie art. 36 TFUE oraz art. 14 rozporządzenia 2017/1001 w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza dokonała niewłaściwej interpretacji prawa wyłącznego związanego z zarejestrowanym znakiem towarowym.
W przedmiocie zarzutów pierwszego i drugiego, dotyczących naruszeniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001
26 Po pierwsze, skarżąca twierdzi, że Izba Odwoławcza dopuściła się błędu w ocenie w odniesieniu do określenia właściwego kręgu odbiorców, ponieważ wbrew wytycznym EUIPO stwierdziła, że właściwy krąg odbiorców stanowią przeciętni konsumenci czasopism szaradziarskich, a nie przeciętni konsumenci czasopism, którzy niekoniecznie są zainteresowani czasopismami szaradziarskimi. Skarżąca dodaje, że stosunkowo dobrze poinformowany, dostatecznie uważny i rozsądny konsument, czytelnik ogółu czasopism, niekoniecznie musi znać czasopisma z krzyżówkami.
27 Po drugie, skarżąca utrzymuje w istocie, że dowody, na których Izba Odwoławcza oparła się w ramach wykładni wyrazu „panoramiczna”, takie jak witryna internetowa encyklopedii Wikipedia i witryna internetowa z krzyżówkami, nie stanowią wiarygodnych źródeł, a przyznanie im przez Izbę Odwoławczą mocy dowodowej narusza wytyczne EUIPO dotyczące rozpatrywania spraw związanych z unijnymi znakami towarowymi.
28 Po trzecie, skarżąca podnosi, że w każdym razie Izba Odwoławcza dokonała oceny znaczenia zgłoszonych znaków towarowych w sposób „błędny, wybiórczy i stronniczy”. Według skarżącej Izba Odwoławcza, stwierdzając charakter opisowy wspomnianych znaków towarowych, nie podała bowiem znaczenia wyrazu „panoramiczny”, lecz wyrażenia „krzyżówka panoramiczna”. W tym względzie skarżąca utrzymuje, że świadomie pominęła wyraz „krzyżówki” w celu nadania rozpatrywanym oznaczeniom fantazyjnego charakteru, mogącego mieć wiele znaczeń. Twierdzi ona, że uznanie przez Izbę Odwoławczą, iż wyraz „panoramiczny” odnosi się od razu do krzyżówek, a nie do czasopism, stanowi nieobiektywne i wybiórcze traktowanie dowodów, które doprowadziło tę Izbę do nieprawidłowej analizy dokonywanej pod uprzednio obraną tezę poprzez pominięcie opinii językowych i opinii z zakresu szaradziarstwa przedstawionych przez skarżącą. Skarżąca twierdzi, że rozpatrywane oznaczenia nie zawierają oczywistej informacji o zawartości czasopism. W tym względzie podnosi, że określenie „panorama” jest wieloznaczne i nie odnosi się do krzyżówek, wobec czego rozpatrywane oznaczenia zawierają określenie fantazyjne i wzbudzają refleksję, nie wskazując w sposób bezpośredni, konkretny i oczywisty zawartości czasopism. Ponadto skarżąca wyjaśnia, że istnieje wiele czasopism, których nazwa jest związana z zawartością, przy czym jednak wspomniany związek nie jest oczywisty ani bezpośredni, w tym czasopisma zawierające wyraz „panorama”.
29 EUIPO kwestionuje argumenty skarżącej.
30 Zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001 nie są rejestrowane znaki towarowe, które składają się wyłącznie z oznaczeń lub wskazówek mogących służyć w obrocie do oznaczania rodzaju, jakości, ilości, przeznaczenia, wartości, pochodzenia geograficznego lub czasu produkcji towaru lub świadczenia usługi, lub innych właściwości towarów lub usług. Przewidując zakaz rejestracji takich oznaczeń lub wskazówek jako unijnego znaku towarowego, art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001 służy realizacji celu leżącego w ogólnym interesie, polegającego na umożliwieniu wszystkim swobodnego używania oznaczeń lub wskazówek określających cechy towarów lub usług, dla których występuje się o rejestrację. Przepis ten zapobiega w rezultacie temu, by używanie takich oznaczeń lub wskazówek było zastrzeżone dla jednego tylko przedsiębiorstwa z tytułu dokonania ich rejestracji jako znaków towarowych [zob. wyrok z dnia 10 lutego 2010 r., O2 (Germany)/OHIM (Homezone), T‑344/07, EU:T:2010:35, pkt 18, 20 i przytoczone tam orzecznictwo].
31 Ponadto z art. 7 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001 wynika, iż wystarczy, że podstawy odmowy rejestracji istnieją tylko w części Unii Europejskiej. Tym samym należy odmówić rejestracji oznaczenia, jeżeli oznaczenie ma charakter opisowy w języku jednego państwa członkowskiego, mimo że mogłoby zostać dopuszczone do rejestracji w innym państwie członkowskim (wyrok z dnia 19 września 2002 r., DKV/OHIM, C‑104/00 P, EU:C:2002:506, pkt 40).
32 Aby oznaczenie zostało objęte zakazem ustanowionym w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001, musi ono mieć wystarczająco bezpośredni i konkretny związek z rozpatrywanymi produktami lub usługami, który pozwoli danemu kręgowi odbiorców natychmiast i bez głębszego zastanowienia dostrzec w nim opis tych towarów lub usług lub jednej z ich właściwości [zob. wyroki: z dnia 12 czerwca 2007 r., MacLean-Fogg/OHIM (LOKTHREAD), T‑339/05, niepublikowany, EU:T:2007:172, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 27 kwietnia 2016 r., Niagara Bottling/EUIPO (NIAGARA), T‑89/15, niepublikowany, EU:T:2016:244, pkt 14 i przytoczone tam orzecznictwo].
33 W tym względzie wyjaśnić należy, że dokonany przez legislatora wybór słowa „właściwość” podkreśla fakt, iż oznaczeniami, do których odnosi się wspomniany przepis, są tylko te, które służą do określania z łatwością rozpoznawanej przez zainteresowane kręgi cechy towarów lub usług, dla których wystąpiono o rejestrację. A zatem oznaczenie może zostać wykluczone z rejestracji na podstawie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001 tylko wtedy, gdy można zasadnie przyjąć, że faktycznie zostanie ono rozpoznane przez zainteresowane kręgi jako opis jednej ze wspomnianych właściwości [zob. wyrok z dnia 24 kwietnia 2012 r. Leifheit/OHIM (EcoPerfect), T‑328/11, niepublikowany, EU:T:2012:197, pkt 16 i przytoczone tam orzecznictwo].
34 Ponadto oznaczenia lub wskazówki mogące służyć w obrocie do oznaczania cech towaru lub usługi, dla których wnosi się o rejestrację, są uznawane zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001 za nienadające się do wypełniania podstawowej funkcji znaku towarowego, która polega na wskazywaniu pochodzenia handlowego towaru lub usługi, aby umożliwić w ten sposób konsumentowi nabywającemu towar lub usługę oznaczone danym znakiem towarowym dokonanie przy późniejszym zakupie takiego samego wyboru – jeśli doświadczenie okazało się pozytywne, lub dokonanie odmiennego wyboru – jeśli było ono negatywne [zob. wyrok z dnia 17 grudnia 2015 r., Olympus Medical Systems/OHIM (3D), T‑79/15, niepublikowany, EU:T:2015:999, pkt 17 i przytoczone tam orzecznictwo].
35 Aby EUIPO mogło odmówić rejestracji w oparciu o art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001, nie jest konieczne, by oznaczenia i wskazówki składające się na znak towarowy, o którym mowa w tym przepisie, były w momencie wniesienia o rejestrację faktycznie używane do opisu takich towarów lub usług jak te mające być objęte rejestracją, lub do opisu właściwości takich towarów lub usług. Wystarczy, jak na to wskazuje samo sformułowanie tego przepisu, by te oznaczenia lub wskazówki mogły być używane do takich celów [zob. wyrok z dnia 17 listopada 2016 r., Vince/EUIPO (ELECTRIC HIGHWAY), T‑315/15, niepublikowany, EU:T:2016:667, pkt 31 i przytoczone tam orzecznictwo].
36 Należy odmówić rejestracji oznaczenia słownego, jeżeli przynajmniej jedno z jego możliwych znaczeń wskazuje na właściwości rozpatrywanych towarów lub usług [zob. wyrok z dnia 23 września 2015 r., Mechadyne International/OHIM (FlexValve), T‑588/14, niepublikowany, EU:T:2015:676, pkt 38 i przytoczone tam orzecznictwo].
37 Wreszcie ocenę opisowego charakteru oznaczenia przeprowadzić można wyłącznie, po pierwsze, przy uwzględnieniu sposobu jego postrzegania przez dany krąg odbiorców, a po drugie, poprzez odniesienie do oznaczonych nim towarów lub usług [wyrok z dnia 27 lutego 2002 r., Eurocool Logistik/OHIM (EUROCOOL), T‑34/00, EU:T:2002:41, pkt 38].
38 To w świetle powyższych zasad należy zbadać zarzuty pierwszy i drugi.
39 W pierwszej kolejności, co się tyczy wyznaczenia właściwego kręgu odbiorców, należy zauważyć, że Izba Odwoławcza uznała w pkt 22 zaskarżonych decyzji – i czego skarżąca zresztą nie zakwestionowała – iż krąg ten stanowią odbiorcy polskojęzyczni na tej podstawie, że rozpatrywane oznaczenia składają się z wyrazu polskiego, mianowicie „panoramicznych”. Ponadto wbrew temu, co twierdzi skarżąca, Izba Odwoławcza nie popełniła błędu w ocenie, uznając w pkt 21 zaskarżonych decyzji, że „czasopisma [periodyki]” są przeznaczone dla przeciętnych konsumentów i że poziom uwagi właściwego kręgu odbiorców jest na poziomie przeciętnego, stosunkowo dobrze poinformowanego, spostrzegawczego i rozsądnego użytkownika.
40 W istocie podnoszona przez skarżącą rzekoma sprzeczność między uzasadnieniem zaskarżonych decyzji a wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2004 r., Procter, Gamble/OHIM (C‑473/01 P i C‑474/01 P, EU:C:2004:260, pkt 33), nie może zostać uwzględniona. W tym względzie, o ile Izba Odwoławcza uznała, że przeciętny konsument jest stosunkowo dobrze poinformowany, a nie właściwie poinformowany, o tyle nie wywiodła ona jednak na tej podstawie, że poziom uwagi konsumenta należy interpretować w odmienny sposób.
41 Co więcej, nawet przy założeniu, że sformułowanie przyjęte przez Izbę Odwoławczą w pkt 21 zdanie drugie zaskarżonych decyzji powinno być odmiennie interpretowane, wystarczy przypomnieć, że poziom uwagi przeciętnego konsumenta, właściwie poinformowanego oraz dostatecznie uważnego i rozsądnego, może ulegać zmianom w zależności od tego, o jaką kategorię towarów lub usług chodzi [zob. wyrok z dnia 9 grudnia 2010 r., Fédération internationale des logis/OHIM (Odcień brązowego), T‑329/09, niepublikowany, EU:T:2010:510, pkt 20 i przytoczone tam orzecznictwo].
42 Ponadto należy przypomnieć, że jak wynika z utrwalonego orzecznictwa Trybunału, w celu dokonania oceny, czy dany znak towarowy jest pozbawiony charakteru odróżniającego, należy wziąć pod uwagę wywierane przez niego całościowe wrażenie (zob. wyrok z dnia 12 lipca 2012 r., Smart Technologies/OHIM, C‑311/11 P, EU:C:2012:460, pkt 49 i przytoczone tam orzecznictwo).
43 W drugiej kolejności należy stwierdzić, że każde z oznaczeń składa się z liczby, czyli 200, 300, 400, 500 lub 1000, po której następuje element słowny „panoramicznych”.
44 Co się tyczy liczby zawartej w każdym z oznaczeń, orzeczono już, że w przypadku gdy zgłoszenie dotyczy między innymi kategorii towarów, których zawartość jest z łatwością i zazwyczaj określana za pomocą liczby składających się na nie jednostek, zasadne jest przyjęcie, że oznaczenie tworzone przez cyfry będzie faktycznie rozpoznawane przez zainteresowane kręgi jako opis wspomnianej liczby, a zatem jednej z właściwości tych towarów (wyrok z dnia 10 marca 2011 r., Agencja Wydawnicza Technopol/OHIM, C‑51/10 P, EU:C:2011:139, pkt 56). Tak jest zaś w oczywisty sposób w niniejszym przypadku, przy czym znaczenia tego skarżąca zresztą nie kwestionuje.
45 Co się tyczy znaczenia elementu słownego „panoramicznych”, Izba Odwoławcza wskazała w pkt 24 i 26 zaskarżonych decyzji, że wyraz „panoramicznych” to forma dopełniacza liczby mnogiej określenia „panoramiczna”, które samo pochodzi od wyrazu „panorama”, że wyraz „panoramiczna” oznacza między innymi rodzaj krzyżówki, wobec czego w odniesieniu do oznaczanych towarów zgłoszone znaki towarowe przekazują oczywistą informację o zawartości czasopisma (200, 300, 400, 500 lub 1000 krzyżówek panoramicznych).
46 Żaden z argumentów skarżącej nie może podważyć takiej oceny.
47 W zakresie, w jakim skarżąca twierdzi, że EUIPO, opierając się na dowodach w postaci źródeł elektronicznych dla celów ustalenia znaczenia elementu słownego „panoramicznych”, nie zastosowało się do swoich wytycznych dotyczących rozpatrywania spraw, należy przypomnieć, że chociaż wytyczne EUIPO dotyczące rozpatrywania spraw nie mają mocy wiążącej, stanowią one nie tylko źródło odniesienia dla praktyki EUIPO w dziedzinie znaków towarowych, lecz także zbiór wzorców postępowania, do których EUIPO samo pragnie się stosować, w związku z czym, przy założeniu, że są one zgodne z przepisami prawnymi wyższej rangi, stanowią one formę samoograniczenia się EUIPO poprzez dostosowanie się do reguł, które samo sobie narzuciło [zob. wyrok z dnia 18 września 2015 r., Federación Nacional de Cafeteros de Colombia/OHIM – Hautrive (COLOMBIANO HOUSE), T‑387/13, niepublikowany, EU:T:2015:647, pkt 45, 46 i przytoczone tam orzecznictwo].
48 Jednakże przede wszystkim z przytoczonego przez samą skarżącą tekstu wynika jasno, że wytyczne EUIPO dotyczące rozpatrywania spraw, w wersji, która weszła w życie w dniu 1 lutego 2014 r., nie ograniczały możliwości korzystania z wyszukiwania internetowego w celu wykazania znaczenia opisowego wyłącznie do nowych pojęć i wyrazów slangowych. Wskazując bowiem w rozdziale 4 sekcji 4 części B, że „[w]yszukiwanie internetowe również jest uznawanym sposobem wykazywania znaczenia opisowego, zwłaszcza w przypadku nowych pojęć lub wyrazów slangowych”, te wytyczne EUIPO dotyczące rozpatrywania spraw nie wykluczały wyszukiwania internetowego w innych przypadkach.
49 Następnie w każdym razie należy zauważyć, że w wersji wytycznych, która weszła w życie w dniu 1 października 2017 r., tenże tekst został zmieniony w sposób następujący: „[w]yszukiwanie internetowe również jest uznawanym sposobem wykazywania znaczenia opisowego, zwłaszcza w przypadku nowych pojęć, żargonu technicznego lub wyrazów slangowych”. O ile jest zaś prawdą, że wyraz „panoramiczna” nie jest nowy, o tyle pozostałe źródła, do których odniosła się Izba Odwoławcza w zaskarżonych decyzjach, dowodzą, że w dziedzinie szaradziarstwa wyraz ten należy do żargonu technicznego. W konsekwencji brak jest jakiejkolwiek sprzeczności z wytycznymi EUIPO dotyczącymi rozpatrywania spraw.
50 Wreszcie należy zauważyć, że w każdym razie Izba Odwoławcza nie oparła się wyłącznie na wymienionych przez skarżącą dwóch źródłach informacji, mianowicie witrynie internetowej encyklopedii Wikipedia i na witrynie internetowej „krzyzowki.net”, w celu dokonania oceny znaczenia elementu słownego „panoramicznych”. Izba Odwoławcza zgodziła się bowiem z innymi dowodami wskazanymi w uzasadnieniu decyzji eksperta z dnia 29 września 2016 r. i wyraźnie odesłała do tych dowodów w pkt 24 zaskarżonych decyzji, odwołując się również do różnych publikacji z zakresu szaradziarstwa, takich jak Leksykon terminów szaradziarskich i pokrewnych (1994), internetowy Leksykon Zadań Szaradziarskich, Vademecum szaradzisty (1988) i publikacja zatytułowana Szaradzista radzi… – Jak rozwiązywać i układać zadania umysłowe (1968).
51 Po drugie, należy również oddalić argument skarżącej, zgodnie z którym Izba Odwoławcza nie zbadała opinii językowych i opinii z zakresu szaradziarstwa, podczas gdy zostały one wyraźnie uwzględnione w pkt 28 i 29 zaskarżonych decyzji w ramach badania znaczenia elementu słownego „panoramicznych”. To właśnie w ramach analizy przedstawionych przez skarżącą opinii z zakresu szaradziarstwa Izba Odwoławcza wskazała, że ze wspomnianych opinii wynika, iż w związku frazeologicznym „krzyżówka panoramiczna” określenie „panoramiczna” oznacza rodzaj krzyżówki. Jak podniosło EUIPO, stwierdzenie to zostało potwierdzone przez skarżącą, gdy oświadczyła, że celowo pominęła wyraz „krzyżówki”, aby nadać rozpatrywanym oznaczeniom fantazyjny charakter. Z tego względu należy oddalić jako bezzasadny argument skarżącej, zgodnie z którym wspomniane określenie nie oznacza w żaden sposób rodzaju krzyżówki i że Izba Odwoławcza odniosła się faktycznie do znaczenia wyrażenia słownego „krzyżówka panoramiczna”.
52 Ponadto należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 36 powyżej należy odmówić rejestracji oznaczenia słownego, jeżeli przynajmniej jedno z jego możliwych znaczeń wskazuje na właściwości rozpatrywanych towarów lub usług. W konsekwencji okoliczność, że wyraz „panoramiczne” może mieć inne znaczenia, pozostaje w niniejszym przypadku bez wpływu na ocenę dokonaną przez Izbę Odwoławczą.
53 W tym kontekście nie ma również wpływu ewentualny błąd, który popełniła Izba Odwoławcza, przytaczając w pkt 29 zaskarżonych decyzji definicję wyrazu „panorama”, przedstawioną w piśmie Rady Języka Polskiego Polskiej Akademii Nauk z dnia 11 lutego 2002 r., która to definicja zdaniem Izby Odwoławczej określa wyraz „panorama” następująco: „1. rozległy widok, oglądany zwykle z miejsca wyżej położonego; też: rysunek, fotografia itp. przedstawiające taki widok; 2. obszerne przedstawienie jakiegoś zagadnienia w utworze literackim lub filmie; 3. malowidło bardzo dużych rozmiarów, zwykle batalistyczne, rozpięte na wewnętrznej ścianie okrągłego budynku; też: budynek mieszczący takie malowidło”, podczas gdy zdaniem skarżącej definicja ta brzmi następująco: „2. obszerne przedstawienie jakiegoś zagadnienia w książce, filmie, artykule itp. […]”. Jest oczywiste, że w obu przypadkach definicja ta dotyczy innych znaczeń, jak wspomniano to w pkt 52 powyżej.
54 Ponadto, w świetle innych dowodów, wniosek Izby Odwoławczej dotyczący znaczenia wyrazu „panoramicznych” nie może zostać podważony za pomocą odosobnionego dowodu, mianowicie opinii prezesa Polskiego Stowarzyszenia Szaradzistów, zgodnie z którą „spotykane określenia w prasie typu: panorama, panoramiczne, panoramix należy zaklasyfikować do fantazji twórczej wydawców w odniesieniu do nazw – tytułów prasowych, a nie do terminologii szaradziarskiej”. Co więcej, opinii tej przeczy sama skarżąca w zakresie, w jakim podnosi ona, że w witrynie internetowej „https://szarada.net” wyraz „panorama”, od którego pochodzi wyraz „panoramicznych”, jest używany do nazywania rodzaju krzyżówki.
55 Wynika stąd, że Izba Odwoławcza prawidłowo uznała w pkt 24 i 26 zaskarżonych decyzji, że określenie „panoramicznych” odpowiada między innymi rodzajowi krzyżówki, a jego skojarzenie z liczbą oznacza liczbę krzyżówek tego rodzaju.
56 Należy zatem stwierdzić, że Izba Odwoławcza słusznie uznała, iż w ramach całościowego wrażenia wywieranego przez rozpatrywane oznaczenia właściwy krąg odbiorców, a w szczególności czytelnicy czasopism krzyżówkowych, będzie postrzegać natychmiast i bez namysłu skojarzenie elementu „200”, „300”, „400”, „500” i „1000” z elementem słownym „panoramicznych” jako odniesienie, w jednym z jego możliwych znaczeń, do liczby krzyżówek tego rodzaju.
57 Ponadto należy przypomnieć, że znak towarowy nie może zostać zarejestrowany dla grupy towarów, w niniejszym przypadku dla „czasopism [periodyków]”, jeśli ma on charakter opisowy w stosunku do części tychże towarów stanowiących ich niewyodrębnioną podgrupę, czyli czasopism zawierających pewną liczbę krzyżówek [zob. podobnie wyrok z dnia 7 czerwca 2001 r., DKV/OHIM (EuroHealth), T‑359/99, EU:T:2001:151, pkt 33].
58 W istocie ten sam wniosek nasuwa się również wtedy, gdy – tak jak w niniejszym przypadku – zgłoszone znaki towarowe mogą zostać uznane za opisowe wyłącznie w odniesieniu do konsumentów niewyodrębnionej podgrupy.
59 W związku z powyższym zarzuty pierwszy i drugi należy oddalić.
W przedmiocie zarzutów trzeciego i piątego, dotyczących naruszenia art. 7 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001
60 W ramach zarzutów trzeciego i piątego skarżąca twierdzi, że zgłoszone znaki towarowe uzyskały „wtórną zdolność odróżniającą” „w wyniku intensywnego i długotrwałego używania”.
61 Po pierwsze, jej zdaniem znajduje to potwierdzenie w dokumencie „Badania i opinia [profesora F.] na temat zdolności odróżniającej cyfr” oraz w badaniach przeprowadzonych wśród studentów.
62 Po drugie, zgłoszone znaki towarowe cieszą się według skarżącej renomą, biorąc pod uwagę okoliczność, że są one używane od ponad 20 lat, co potwierdza data rejestracji tytułów prasowych. W konsekwencji zainteresowani odbiorcy są przyzwyczajeni do kojarzenia tych haseł z krzyżówkami wydawanymi przez skarżącą, co ułatwia również identyfikację przez tych odbiorców pochodzenia handlowego oznaczonych nimi towarów.
63 W tym względzie skarżąca podnosi, że skoro zgłoszone znaki towarowe są tytułami prasowymi chronionymi przed rejestracją innych czasopism o tym tytule, jest to równoznaczne z używaniem tych oznaczeń tylko przez jednego przedsiębiorcę – samą skarżącą. Z wyroku z dnia 18 czerwca 2002 r., Philips (C‑299/99, EU:C:2002:377), wynika zaś, że używanie oznaczenia przez tylko jednego przedsiębiorcę stanowi okoliczność sprzyjającą uznaniu jego wtórnej zdolności odróżniającej.
64 Po trzecie, wtórna zdolność odróżniająca zgłoszonych znaków towarowych została także wykazana za pomocą dowodów dotyczących współpracy skarżącej z polskim programem telewizyjnym Śmiechu Warte, mianowicie podziękowań związanych z tą współpracą, danych liczbowych wykazujących popularność tego programu wśród polskich telewidzów oraz faktur i umowy dotyczących finansowania nagród rzeczowych rozdawanych w tym programie oraz promowania w jego ramach rozpatrywanych oznaczeń.
65 Po czwarte, wtórna zdolność odróżniająca zgłoszonych znaków towarowych jest zdaniem skarżącej także wykazana za pomocą faktur za reklamę w prasie, radiu, telewizji i na billboardach reklamowych.
66 Ponadto należy według skarżącej wziąć pod uwagę specyfikę sprzedaży czasopism, w tym czasopism z krzyżówkami, mianowicie okoliczność, że zazwyczaj konsument kontaktuje się ze sprzedawcą tylko przez małe okienko i posługuje się zatem oznaczeniem słownym wyłącznie w formie głosowej dla wybranych przez siebie towarów. W konsekwencji, gdy konsument dokonuje wyboru między towarami skarżącej a towarami innych wydawców, posługuje się przede wszystkim rozpatrywanymi oznaczeniami słownymi.
67 Ponadto Izba Odwoławcza błędnie wskazała w pkt 56 zaskarżonych decyzji, że skarżąca konsekwentnie promowała zgłoszone znaki towarowe w określonej formie graficznej. Po pierwsze, dowody, na które powołała się sama Izba Odwoławcza, wskazują, że skarżąca używa również rozpatrywanych oznaczeń słownych w swojej witrynie internetowej. Po drugie, z wyroku z dnia 7 lipca 2005 r., Nestlé (C‑353/03, EU:C:2005:432), wynika, że przedstawienie rozpatrywanych oznaczeń w formie graficznej nie wyklucza ani ich używania, ani uzyskania przez nie wtórnej zdolności odróżniającej.
68 Zdaniem skarżącej Izba Odwoławcza również błędnie uznała, że tylko oznaczenie TECHNOPOL i znak towarowy zawierający element słowny „technopol” stanowią w niniejszym przypadku wskazówkę pochodzenia handlowego. Logo Technopol wskazuje tylko na jakość rozpatrywanych towarów, wyróżniających się na tle konkurencji nie tylko fantazyjnymi nazwami, ale także ich renomą.
69 Dlatego też, stawiając skarżącej liczne wymogi, także w sferze dowodowej, Izba Odwoławcza dopuściła się dalekiego nadużycia i działania bezprawnego. W tym względzie w celu podkreślenia braku używania rozpatrywanych oznaczeń jako znaków towarowych Izba Odwoławcza wiąże pierwotną i wtórną zdolność odróżniającą, bezprawnie doprowadzając do negatywnych konsekwencji dla skarżącej.
70 Ponadto posiłkowo skarżąca powołuje się na polskie orzecznictwo, a w szczególności orzecznictwo Sądu Najwyższego, który orzekł w wyroku z dnia 21 lutego 2008 r. (nr III CSK 264/07), że oznaczenia, którymi są opatrzone czasopisma, uzyskały wtórną zdolność odróżniającą.
71 EUIPO kwestionuje argumenty skarżącej.
72 Na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001 bezwzględne podstawy odmowy rejestracji wskazane w art. 7 ust. 1 lit. b) i c) wspomnianego rozporządzenia nie stoją na przeszkodzie rejestracji znaku towarowego, jeżeli w następstwie używania znak towarowy uzyskał charakter odróżniający w odniesieniu do towarów i usług, dla których występuje się o rejestrację.
73 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem art. 7 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001 należy interpretować w ten sposób, że charakter odróżniający musi zostać uzyskany przez znak towarowy w następstwie używania poprzedzającego dzień dokonania zgłoszenia. W konsekwencji pozbawiona znaczenia jest okoliczność, że znak towarowy uzyskał charakter odróżniający w następstwie używania następującego po dniu dokonania zgłoszenia znaku towarowego, a poprzedzającego chwilę, w której EUIPO – czyli ekspert lub, w stosownym przypadku, izba odwoławcza – rozstrzyga, czy bezwzględne podstawy odmowy rejestracji stoją na przeszkodzie zarejestrowaniu tego znaku towarowego. Wynika z tego, że wszelkie dowody dotyczące używania następującego po dniu dokonania zgłoszenia nie mogą zostać uwzględnione przez EUIPO [zob. wyrok z dnia 21 listopada 2012 r., Getty Images/OHIM (PHOTOS.COM), T‑338/11, niepublikowany, EU:T:2012:614, pkt 45 i przytoczone tam orzecznictwo; zob. także podobnie wyrok z dnia 11 czerwca 2009 r., Imagination Technologies/OHIM, C‑542/07 P, EU:C:2009:362, pkt 49]. Zatem, o ile Sąd może wziąć pod uwagę okoliczności, które wystąpiły po dniu dokonania zgłoszenia, o tyle uwzględnienie to jest uzależnione od warunku, że pozwalają one na wyciągnięcie wniosków co do sytuacji, jaka miała miejsce w tymże dniu [zob. wyrok z dnia 17 października 2017 r., Murka/EUIPO (SCATTER SLOTS), T‑704/16, niepublikowany, EU:T:2017:728, pkt 75 i przytoczone tam orzecznictwo].
74 Ponadto z orzecznictwa wynika, że uzyskanie przez znak towarowy charakteru odróżniającego w następstwie używania wymaga, by przynajmniej znacząca część właściwego kręgu odbiorców identyfikowała dzięki temu znakowi dane towary lub usługi jako pochodzące od określonego przedsiębiorstwa [wyroki: z dnia 29 kwietnia 2004 r., Eurocermex/OHIM (Kształt butelki piwa), T‑399/02, EU:T:2004:120, pkt 42; z dnia 15 grudnia 2005 r., BIC/OHIM (Kształt zapalniczki krzesiwowej), T‑262/04, EU:T:2005:463, pkt 61; z dnia 17 maja 2011 r., Diagnostiko kai Therapeftiko Kentro Athinon „Ygeia”/OHIM (υγεία), T‑7/10, niepublikowany, EU:T:2011:221, pkt 42]. Jednakże okoliczności, w których taki warunek można uznać za spełniony, nie mogą zostać wykazane wyłącznie na podstawie ogólnych i abstrakcyjnych danych (wyroki: z dnia 4 maja 1999 r., Windsurfing Chiemsee, C‑108/97 i C‑109/97, EU:C:1999:230, pkt 52; z dnia 17 maja 2011 r., υγεία, T‑7/10, niepublikowany, EU:T:2011:221, pkt 45).
75 Trybunał wyjaśnił, że w celu ustalenia, czy znak towarowy uzyskał charakter odróżniający w następstwie używania, właściwy organ musi dokonać całościowej oceny dowodów mogących wykazać, że znak towarowy stał się zdolny do identyfikowania danego towaru jako pochodzącego z określonego przedsiębiorstwa, a zatem do odróżniania tego towaru od towarów innych przedsiębiorstw (wyroki: z dnia 4 maja 1999 r., Windsurfing Chiemsee, C‑108/97 i C‑109/97, EU:C:1999:230, pkt 49; z dnia 15 grudnia 2005 r., Kształt zapalniczki krzesiwowej, T‑262/04, EU:T:2005:463, pkt 63; z dnia 17 maja 2011 r., υγεία, T‑7/10, niepublikowany, EU:T:2011:221, pkt 43).
76 W tym zakresie należy wziąć pod uwagę w szczególności takie czynniki jak udział tego znaku w rynku, intensywność, zasięg geograficzny i długość okresu używania tego znaku towarowego, wysokość nakładów przedsiębiorstwa związanych z jego promocją, odsetek zainteresowanego kręgu odbiorców, który dzięki temu znakowi rozpoznaje towar jako pochodzący od określonego przedsiębiorstwa, oświadczenia izb handlowych i przemysłowych oraz innych stowarzyszeń zawodowych, jak również wyniki badań opinii publicznej (zob. wyrok z dnia 15 grudnia 2005 r., Kształt zapalniczki krzesiwowej, T‑262/04, EU:T:2005:463, pkt 64 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 17 maja 2011 r., υγεία, T‑7/10, niepublikowany, EU:T:2011:221, pkt 44).
77 To w świetle tych rozważań należy zbadać, czy Izba Odwoławcza popełniła błąd w ocenie, uznając, że rozpatrywane oznaczenia nie uzyskały charakteru odróżniającego w następstwie używania w rozumieniu art. 7 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001 przed dokonaniem zgłoszenia do rejestracji, czyli przed dniem 1 kwietnia 2016 r., zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 73 powyżej.
78 W tym względzie należy zauważyć, że skarżąca przedstawiła dwie kategorie dowodów, mianowicie:
– sondaże opinii publicznej i inne dokumenty odnoszące się do danych dotyczących sprzedaży oraz popularności swoich miesięczników 100 PANORAMICZNYCH, 200 PANORAMICZNYCH, 300 PANORAMICZNYCH, 400 PANORAMICZNYCH, 500 PANORAMICZNYCH i 1000 PANORAMICZNYCH oraz pozycji zajmowanej przez skarżącą na rynku szaradziarskim w Polsce;
– faktury i inne dokumenty dotyczące reklamy i promocji wspomnianych miesięczników, w tym również w ramach współpracy skarżącej z polskim programem telewizyjnym Śmiechu Warte.
79 Należy ponadto przypomnieć, że załączniki A.22 i A.23 do skarg należy odrzucić jako niedopuszczalne w niniejszym przypadku ze względów przedstawionych w pkt 18–24 powyżej.
80 Co się zaś tyczy pierwszej kategorii dowodów (zob. pkt 78 tiret pierwsze powyżej), których oceny dokonanej przez Izbę Odwoławczą skarżąca zresztą nie zakwestionowała, należy stwierdzić, że Izba Odwoławcza słusznie uznała w pkt 48–54 zaskarżonych decyzji, iż o ile dowody te jednoznacznie wskazują, że od lat skarżąca jest jedną z najważniejszych spółek na rynku, a jej miesięczniki cieszą się ogromną popularnością wśród konsumentów, o tyle dowody te nie świadczą jednak o tym, że rozpatrywane oznaczenia są postrzegane jako wskazówka pochodzenia handlowego, a nie opisowa informacja o zawartości wspomnianych miesięczników.
81 W tym względzie należy przypomnieć, że dane dotyczące sprzedaży można uznać jedynie za dowody posiłkowe, które mogą w stosownym przypadku stanowić potwierdzenie dla bezpośrednich dowodów na okoliczność uzyskania charakteru odróżniającego w następstwie używania, przedstawionych za pośrednictwem oświadczeń stowarzyszeń zawodowych lub badań rynkowych [zob. wyrok z dnia 30 listopada 2017 r., Hanso Holding/EUIPO (REAL), T‑798/16, niepublikowany, EU:T:2017:854, pkt 49 i przytoczone tam orzecznictwo].
82 Dane dotyczące sprzedaży jako takie nie dowodzą bowiem, że krąg odbiorców, do którego są skierowane rozpatrywane towary, postrzega sporny znak towarowy jako wskazówkę pochodzenia handlowego. Samo wskazanie danych dotyczących sprzedaży nie może zatem co do zasady stanowić dowodu na uzyskanie charakteru odróżniającego w następstwie używania (zob. podobnie wyrok z dnia 30 listopada 2017 r., REAL, T‑798/16, niepublikowany, EU:T:2017:854, pkt 50 i przytoczone tam orzecznictwo).
83 W niniejszym przypadku jest tak, tym bardziej że druga kategoria dowodów (zob. pkt 78 tiret drugie powyżej) nie obejmuje dowodów bezpośrednich na uzyskanie charakteru odróżniającego w następstwie używania.
84 Co się tyczy bowiem w pierwszej kolejności faktur i innych dokumentów dotyczących współpracy skarżącej z polskim programem Śmiechu Warte, który był nadawany w latach 1994–2009 w pierwszym kanale polskiej Telewizji Polskiej (TVP1), należy zauważyć, po pierwsze, że dokumenty zawierające podziękowania związane z tą współpracą oraz dane liczbowe wykazujące popularność tego programu wśród polskich telewidzów należą ze swej istoty do tej samej kategorii co pierwsza grupa dowodów.
85 Po drugie, należy stwierdzić, że żadne z oznaczeń, o których rejestrację wniesiono, nie pojawia się na fakturach dotyczących zakupu przez skarżącą kamer wideo, które były rozdawane w ramach wspomnianego programu jako nagrody rzeczowe.
86 Po trzecie, to samo odnosi się do faktur dotyczących reklamy nadawanej na rzecz skarżącej w ramach tegoż programu. Co więcej, o ile faktury te wymieniają w szczególności „emisję billboardów sponsorskich” i „emisję 15/30 sekundowego filmu reklamowego »Technopol«”, o tyle nie zawierają one żadnej wskazówki co do zawartości tych emisji. Choć jest prawdą, że umowa zawarta pomiędzy skarżącą a Telewizją Polską w 2008 r. zawiera pewne szczegóły dotyczące treści reklamy zamieszczonej na rzecz skarżącej w ramach programu telewizyjnego Śmiechu Warte w zakresie, w jakim wskazuje brzmienie tekstu wypowiadanego w ramach tego programu – „[k]amerę ufundował Technopol z Częstochowy, wydawca krzyżówek100, 200, 300, 500 i 1000 panoramicznych” – należy jednak zauważyć, po pierwsze, że tekst ten nie dotyczy jednego z oznaczeń, o których rejestrację wniesiono, mianowicie 400 PANORAMICZNYCH, a po drugie, że z § 4 pkt 6 tej umowy wynika, iż została ona zawarta tylko na okres od 3 marca do 31 października 2008 r. W konsekwencji, jako że skarżąca zauważa, iż zgodnie z § 2 ust. 2 tej umowy spot reklamowy zawierający przytoczony powyżej tekst zostanie wyemitowany 52 razy w okresie siedmiu miesięcy w ciągu obowiązywania umowy, i na tej podstawie podnosi, iż „gdy zastosować powyższe kryteria do okresu dziesięcioletniego, emisja spotu nastąpiła prawie tysiąc razy”, należy stwierdzić, że w braku umów obejmujących inne okresy, to ostatnie twierdzenie nie jest niczym poparte.
87 Co się tyczy w drugiej kolejności faktur dotyczących reklamy i promocji w prasie, radiu, telewizji i na billboardach reklamowych, należy zauważyć, że o ile faktury te świadczą o wydatkach poniesionych przez skarżącą w szczególności w odniesieniu do usług „reklamy”, „zamieszczenia reklamy”, „kampanii reklamowej na nośnikach AMS” i „promocji krzyżówek [skarżącej]”, znaczna większość omawianych faktur także nie wymienia oznaczeń, o których rejestrację wniesiono, ani też treści zleconej reklamy lub promocji.
88 W tych okolicznościach należy stwierdzić, że nawet jeśli druga kategoria dowodów wskazuje, że przez lata skarżąca wydawała znaczne kwoty na promocję swoich towarów, większość z tych dowodów nie dostarcza żadnych informacji na temat formy i treści tej promocji. Ponadto i przede wszystkim ta kategoria dowodów nie świadczy w żadnym razie, że wskutek tej promocji rozpatrywane oznaczenia są postrzegane przez właściwy krąg odbiorców jako wskazówka pochodzenia handlowego, a nie opisowa wskazówka dotycząca zawartości tych czasopism.
89 Wniosku tego nie można także wywieść tylko na podstawie okoliczności, że w następstwie rejestracji w Polsce rozpatrywanych oznaczeń jako tytułów prasowych oznaczenia te są zastrzeżone tylko dla jednego przedsiębiorcy – skarżącej. W tym względzie należy podkreślić, że o ile jest prawdą, iż Trybunał orzekł, że częste używanie oznaczenia składającego się z kształtu towarów może wystarczyć do nadania temu oznaczeniu charakteru odróżniającego, o tyle dodał on, że może to wystarczyć, w sytuacji gdy dany podmiot gospodarczy jest jedynym podmiotem oferującym na rynku towary szczególnego rodzaju i w okolicznościach, w których w wyniku tego używania znaczna część zainteresowanych odbiorców kojarzy ten kształt z tym podmiotem gospodarczym, a nie z innym przedsiębiorstwem lub sądzi, iż towary o tym kształcie pochodzą od tego podmiotu gospodarczego (wyrok z dnia 18 czerwca 2002 r., Philips, C‑299/99, EU:C:2002:377, pkt 65). Okoliczności takie nie zostały zaś wykazane dowodami przedstawionymi przez skarżącą w niniejszym przypadku. Co więcej, skarżąca nie jest jedynym podmiotem oferującym na polskim rynku czasopisma zawierające krzyżówki.
90 Ponadto, co się tyczy dokumentu „Badania i opinia [profesora F.] na temat zdolności odróżniającej cyfr”, zgodnie z którym „[w] świadomości konsumentów, tak korzystających z czasopism krzyżówkowych, ale także i niekorzystających powstał silny związek oznaczenia czasopisma krzyżówkowego liczbą tylko [ze skarżącą]” i „[k]onsumenci dobrze zdają sobie sprawę, że czasopismo krzyżówkowe z liczbą 100, 200, 300, 400, 500 oraz 1000 na okładce pochodzi od tego wydawnictwa” – który to dokument musi zostać zresztą odrzucony jako niedopuszczalny w niniejszych sprawach (zob. pkt 18–24 powyżej) – należy zauważyć, że oprócz tego, iż dokument ten nie dotyczy oznaczeń, o których rejestrację wniesiono w niniejszym przypadku, dokument ten nie może w żadnym razie wystarczyć w braku innych dowodów do wykazania wtórnej zdolności odróżniającej wspomnianych oznaczeń.
91 Wynika z tego, że nawet jeśli skarżąca słusznie podnosi, iż uzyskanie charakteru odróżniającego może być wynikiem zarówno używania jako części zarejestrowanego znaku towarowego jednego z jego elementów, jak i używania innego znaku towarowego łącznie z zarejestrowanym znakiem towarowym (zob. wyrok z dnia 18 kwietnia 2013 r., Colloseum Holding, C‑12/12, EU:C:2013:253, pkt 27 i przytoczone tam orzecznictwo), i że przedstawienie rozpatrywanych oznaczeń w formie wskazanej w pkt 40 zaskarżonych decyzji, to znaczy jako słownych elementów graficznych znaków towarowych 100 PANORAMICZNYCH, 300 PANORAMICZNYCH lub 500 PANORAMICZNYCH, nie wyklucza zatem faktycznego używania oznaczeń, o których rejestrację wniesiono, to jednak Izba Odwoławcza słusznie uznała w świetle dowodów przedstawionych przez skarżącą, że nie można stwierdzić, że oznaczenia te nabyły wtórną zdolność odróżniającą wskutek używania.
92 W tym względzie Trybunał uściślił zresztą, że w obu przypadkach wymienionych w pkt 91 powyżej jest ważne, by w następstwie tego używania zainteresowany krąg odbiorców faktycznie postrzegał towar lub usługę, oznaczone samym tylko znakiem zgłoszonym do rejestracji, jako pochodzące z określonego przedsiębiorstwa (zob. wyrok z dnia 16 września 2015 r., Société des Produits Nestlé, C‑215/14, EU:C:2015:604, pkt 64 i przytoczone tam orzecznictwo).
93 W rezultacie niezależnie od faktu, czy mamy do czynienia z używaniem oznaczenia jako części zarejestrowanego znaku towarowego, czy też łącznie z nim, podstawowym warunkiem jest to, by w następstwie tego używania oznaczenie, o którego rejestrację w charakterze znaku towarowego wniesiono, mogło wskazywać zainteresowanemu kręgowi odbiorców, że opatrzone nim towary pochodzą z określonego przedsiębiorstwa (zob. wyrok z dnia 16 września 2015 r., Société des Produits Nestlé, C‑215/14, EU:C:2015:604, pkt 65 i przytoczone tam orzecznictwo).
94 Skarżąca nie była zaś właśnie w stanie udowodnić, że ta zasadnicza przesłanka została w niniejszym przypadku spełniona.
95 Oceny tej nie podważa poczynione przez skarżącą odesłanie do wyroku Sądu Najwyższego (Polska) z dnia 21 lutego 2008 r. (nr III CSK 264/07). W tym względzie wystarczy przypomnieć, że system unijnych znaków towarowych jest systemem autonomicznym, złożonym ze zbioru norm i zmierzającym do osiągnięcia szczególnych dla niego celów, a jego stosowanie jest niezależne od wszelkich systemów krajowych. W konsekwencji zdolność rejestrowa oznaczenia jako unijnego znaku towarowego powinna być oceniana wyłącznie na podstawie właściwych przepisów prawa Unii, wobec czego EUIPO i, w stosownym przypadku, sąd Unii nie są związane decyzją wydaną w państwie członkowskim, uznającą zdolność rejestrową tegoż oznaczenia jako krajowego znaku towarowego. Jest tak również, nawet jeśli taka decyzja została wydana na podstawie ustawodawstwa krajowego zharmonizowanego z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/95/WE z dnia 22 października 2008 r. mającą na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (Dz.U. 2008, L 299, s. 25) [zob. podobnie wyrok z dnia 6 marca 2012 r., ThyssenKrupp Steel Europe/OHIM (Highprotect), T‑565/10, niepublikowany, EU:T:2012:107, pkt 27 i przytoczone tam orzecznictwo].
96 W świetle powyższego zarzuty trzeci i piąty należy zatem oddalić.
W przedmiocie zarzutów czwartego i siódmego, dotyczących nadużycia władzy przez Izbę Odwoławczą odnoszącego się, odpowiednio, do zarejestrowania przez EUIPO innych oznaczeń zawierających liczby oraz do nieposzanowania przez Izbę Odwoławczą zasady autonomii systemu ochrony znaków towarowych
97 W pierwszej kolejności skarżąca podnosi, że we wcześniejszej praktyce decyzyjnej EUIPO rejestrowało już znaki towarowe zawierające wyrazy połączone z cyframi arabskimi, w szczególności w sektorze motoryzacyjnym, sektorze leków, sektorze czasopism i sektorze finansowym, co według niej dowodzi, że wspomniane znaki towarowe cechowały się charakterem odróżniającym w chwili ich rejestracji. W tych okolicznościach Izba Odwoławcza, twierdząc, iż nie mogła ona zarejestrować zgłoszonych znaków towarowych w oparciu o potencjalny błąd popełniony w innych postępowaniach w sprawie rejestracji znaków towarowych, dopuściła się zdaniem skarżącej ewidentnego nadużycia prawa.
98 W drugiej kolejności skarżąca utrzymuje, że Izba Odwoławcza naruszyła zasadę autonomii ochrony unijnych znaków towarowych ze względu na to, iż oparła odmowę rejestracji zgłoszonych znaków towarowych na decyzjach Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie oznaczeń słownych 100 PANORAMICZNYCH, 200 PANORAMICZNYCH i 300 PANORAMICZNYCH.
99 Zdaniem skarżącej w świetle rozporządzenia 2017/1001 jedynym miarodajnym dowodem w niniejszym przypadku jest rejestracja przez EUIPO na rzecz skarżącej słownego unijnego znaku towarowego 100 PANORAMICZNYCH pod numerem 3418639. Zgłoszone znaki towarowe należą do tej samej rodziny zarówno w warstwie słownej, jak i graficznej, oraz są promowane łącznie z wyżej wymienionym unijnym znakiem towarowym, dlatego jest to najważniejszy, miarodajny odnośnik, w pełni uzasadniający rejestrację zgłoszonych znaków towarowych.
100 Skarżąca dodaje, że nieposzanowanie autonomicznego systemu ochrony prawa znaków towarowych Unii Europejskiej zmusiło ją do podjęcia innych niewystarczających, zamiennych środków ochrony, których celem nie jest ochrona znaków towarowych, takich jak środki wynikające z ogólnych przepisów prawa cywilnego, prawa prasowego, praw autorskich i zakazu nieuczciwych praktyk rynkowych wobec konsumentów lub deliktów związanych z nieuczciwą konkurencją.
101 EUIPO kwestionuje argumenty skarżącej.
102 Przede wszystkim należy przypomnieć, że zgodnie z art. 72 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001 Sąd może stwierdzić nieważność lub dokonać zmiany decyzji izby odwoławczej EUIPO jedynie „na podstawie braku właściwości, naruszenia istotnego wymogu proceduralnego, naruszenia TFUE, naruszenia niniejszego rozporządzenia lub każdego przepisu prawnego dotyczącego ich stosowania lub nadużycia władzy”.
103 W tym względzie z utrwalonego orzecznictwa wynika, że wydanie decyzji stanowi nadużycie władzy jedynie wtedy, gdy na podstawie obiektywnych, właściwych i spójnych przesłanek okazuje się, że decyzja została wydana dla osiągnięcia innych celów niż te, na które się powołano [zob. wyrok z dnia 17 lutego 2017 r., Unilever/EUIPO – Technopharma (Fair & Lovely), T‑811/14, niepublikowany, EU:T:2017:98, pkt 41 i przytoczone tam orzecznictwo].
104 Następnie, co się tyczy argumentu skarżącej dotyczącego nieposzanowania zasady autonomii systemu ochrony unijnych znaków towarowych, jest prawdą, że zgodnie z tą zasadą system unijnych znaków towarowych jest systemem autonomicznym, złożonym ze zbioru norm i zmierzającym do osiągnięcia szczególnych dla niego celów, a jego stosowanie jest niezależne od wszelkich systemów krajowych i że w konsekwencji zdolność rejestrowa oznaczenia jako unijnego znaku towarowego powinna być oceniana wyłącznie na podstawie właściwych przepisów prawa Unii (zob. podobnie wyrok z dnia 6 marca 2012 r., Highprotect, T‑565/10, niepublikowany, EU:T:2012:107, pkt 27 i przytoczone tam orzecznictwo).
105 Niemniej jednak z orzecznictwa wynika, że z tym zastrzeżeniem rejestracje dokonane już w państwach członkowskich stanowią czynnik, który – choć nie jest czynnikiem rozstrzygającym i nie może wiązać izby odwoławczej w okolicznościach, w których uważa ona, że zgłoszony znak towarowy koliduje z bezwzględnymi przesłankami odmowy rejestracji wskazanymi w rozporządzeniu 2017/1001 – może być brany pod uwagę przy dokonywaniu rejestracji unijnego znaku towarowego (zob. podobnie wyrok z dnia 6 marca 2012 r., Highprotect, T‑565/10, niepublikowany, EU:T:2012:107, pkt 28 i przytoczone tam orzecznictwo).
106 Na tej samej zasadzie i z tym samym zastrzeżeniem odmowa rejestracji dokonana w państwach członkowskich również może być brana pod uwagę.
107 W niniejszym przypadku Izba Odwoławcza uznała w pkt 38 zaskarżonych decyzji, że ocena dokonana przez instancje krajowe jest jednym z istotnych elementów, ponieważ podstawa odmowy rejestracji dotyczy terytorium Polski, a zdolność rejestrowa i charakter odróżniający oznaczeń identycznych ze zgłoszonymi znakami towarowymi lub analogicznych do nich były przedmiotem wielu postępowań krajowych. W tym względzie wskazała ona w pkt 39–41 zaskarżonych decyzji, że decyzje polskich organów dotyczące oznaczeń słownych 100 PANORAMICZNYCH, 200 PANORAMICZNYCH i 300 PANORAMICZNYCH, a także orzeczenia sądów polskich dotyczące w szczególności oznaczeń graficznych 100 PANORAMICZNYCH, 300 PANORAMICZNYCH i 500 PANORAMICZNYCH potwierdzają, iż oznaczenia skarżącej zawierające liczby, takie jak zgłoszone znaki towarowe, nie mają charakteru odróżniającego.
108 W tym stanie rzeczy Izba Odwoławcza odmówiła rejestracji zgłoszonych znaków towarowych na podstawie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001 w zakresie, w jakim oznaczenia te mają charakter opisowy względem „czasopism [periodyków]”, oraz na podstawie art. 7 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001 w zakresie, w jakim wspomniane znaki towarowe nie uzyskały charakteru odróżniającego w następstwie używania.
109 Wynika z tego, że o ile zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 105 powyżej Izba Odwoławcza wzięła pod uwagę wspomniane w pkt 107 powyżej rozstrzygnięcia krajowe, o tyle nie naruszyła ona zasady autonomii określonej w orzecznictwie przytoczonym w pkt 104 powyżej.
110 Co się tyczy argumentu skarżącej dotyczącego rejestracji przez EUIPO innych oznaczeń zawierających liczby, należy przypomnieć, że EUIPO jest zobowiązane wykonywać swe kompetencje w zgodzie z ogólnymi zasadami prawa Unii, takimi jak zasada równego traktowania i zasada dobrej administracji, oraz że ze względu na te dwie ostatnie zasady EUIPO musi przy rozpatrywaniu zgłoszenia unijnego znaku towarowego brać pod uwagę decyzje wydane już w odniesieniu do podobnych zgłoszeń i ze szczególną uwagą rozważyć, czy w danym przypadku rozstrzygnięcie winno brzmieć podobnie (zob. wyrok z dnia 10 marca 2011 r., Agencja Wydawnicza Technopol/OHIM, C‑51/10 P, EU:C:2011:139, pkt 73, 74 i przytoczone tam orzecznictwo).
111 Niemniej jednak zasady równości traktowania i dobrej administracji muszą pozostawać w zgodzie z przestrzeganiem legalności (wyrok z dnia 10 marca 2011 r., Agencja Wydawnicza Technopol/OHIM, C‑51/10 P, EU:C:2011:139, pkt 75).
112 W konsekwencji osoba, która wystąpiła o rejestrację oznaczenia jako znaku towarowego, nie może przywoływać na swój użytek ewentualnej bezprawności popełnionej na korzyść osoby trzeciej celem uzyskania identycznej decyzji (zob. wyrok z dnia 10 marca 2011 r., Agencja Wydawnicza Technopol/OHIM, C‑51/10 P, EU:C:2011:139, pkt 76 i przytoczone tam orzecznictwo).
113 W pozostałym zakresie ze względów pewności prawa, a dokładniej dobrej administracji każde zgłoszenie do rejestracji musi zostać rozpatrzone w sposób dokładny i kompletny, tak aby uniknąć nieprawidłowego rejestrowania znaków towarowych. Takie rozpatrzenie musi mieć miejsce w każdym konkretnym przypadku. Rejestracja oznaczenia jako znaku towarowego zależy bowiem od specyficznych kryteriów, które znajdują zastosowanie w kontekście stanu faktycznego danej sprawy i służą weryfikacji, czy dane oznaczenie nie jest objęte podstawą odmowy rejestracji (zob. wyrok z dnia 10 marca 2011 r., Agencja Wydawnicza Technopol/OHIM, C‑51/10 P, EU:C:2011:139, pkt 77 i przytoczone tam orzecznictwo).
114 Ponadto należy przypomnieć, że zgodność z prawem decyzji izby odwoławczej, które wchodzą w zakres wykonywania ograniczonej kompetencji, a nie uprawnień dyskrecjonalnych, należy oceniać wyłącznie na podstawie rozporządzenia 2017/1001, zgodnie z jego wykładnią dokonaną przez sąd Unii, a nie na podstawie wcześniejszej praktyki decyzyjnej EUIPO, która w żadnym przypadku nie jest wiążąca dla sądu Unii [zob. podobnie wyrok z dnia 2 czerwca 2016 r., Revolution/EUIPO (REVOLUTION), T‑654/14, niepublikowany, EU:T:2016:334, pkt 57 i przytoczone tam orzecznictwo].
115 W niniejszych sprawach okazało się, inaczej niż w przypadku niektórych innych wcześniejszych oznaczeń składających się z cyfr lub je zawierających, które zostały zgłoszone do rejestracji w charakterze znaków towarowych, że wobec rozpatrywanych zgłoszeń zastosowanie znalazła – z uwagi na towary, dla których wystąpiono o rejestrację, i sposób postrzegania przez właściwy krąg odbiorców – jedna z podstaw odmowy rejestracji określonych w art. 7 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001.
116 W tych okolicznościach Izba Odwoławcza mogła słusznie uznać w pkt 35 zaskarżonych decyzji, że zważywszy na wniosek, do którego doszła już w poprzednich punktach wspomnianych decyzji i zgodnie z którym rejestracja rozpatrywanych oznaczeń jako znaków towarowych dla towarów wymienionych w zgłoszeniach skarżącej jest niezgodna z rozporządzeniem 2017/1001, fakt rejestracji przez EUIPO innych znaków towarowych zawierających liczby nie jest argumentem na rzecz rejestracji rozpatrywanych oznaczeń.
117 Co prawda, należy stwierdzić, że o ile zaskarżone decyzje biorą pod uwagę wcześniejszą rejestrację przez EUIPO znaków towarowych zawierających liczby, o tyle ani decyzje eksperta, ani zaskarżone decyzje nie zawierają uzasadnienia dotyczącego słownego unijnego znaku towarowego 100 PANORAMICZNYCH, zgłoszonego w EUIPO w dniu 20 października 2003 r. i zarejestrowanego w dniu 11 marca 2005 r. z datą wygaśnięcia w dniu 20 października 2023 r. (zwanego dalej „wcześniejszym znakiem towarowym”).
118 Należy zauważyć w tym względzie, że wcześniejszy znak towarowy i zgłoszone znaki towarowe są prawie identyczne w zakresie, w jakim zawierają element słowny „panoramicznych”, poprzedzony liczbą, a mianowicie 100 w przypadku wcześniejszego znaku towarowego oraz 200, 300, 400, 500 lub 1000 w przypadku zgłoszonych znaków towarowych. Ponadto wcześniejszy znak towarowy został zarejestrowany przez EUIPO na korzyść skarżącej, między innymi w odniesieniu do „czasopism krzyżówkowych i rebusowych”, należących do klasy 16.
119 Przy uwzględnieniu zaś dużych podobieństw pomiędzy wcześniejszym znakiem towarowym a zgłoszonymi znakami towarowymi, identyczności właściciela oraz częściowej, lecz kluczowej identyczności (zob. pkt 57 i 58 powyżej) oznaczanych towarów należy uznać, że zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 110 powyżej to do instancji EUIPO – które zresztą same przywołują decyzje organów i sądów polskich dotyczące w szczególności polskiego słownego znaku towarowego identycznego z wcześniejszym znakiem towarowym i polskiego graficznego znaku towarowego zawierającego element „100 panoramicznych” – należało wzięcie pod uwagę wcześniejszego znaku towarowego i w ramach postępowania administracyjnego rozważenie ze szczególną uwagą, czy w danym przypadku rozstrzygnięcie winno brzmieć podobnie, i to niezależnie od tego, czy skarżąca nawiązała do tego znaku towarowego w toku postępowania administracyjnego.
120 Jako że w uzasadnieniu decyzji eksperta oraz zaskarżonych decyzji pominięto wcześniejszy znak towarowy, należy stwierdzić, że instancje EUIPO nie dopełniły tego obowiązku w niniejszym przypadku, a zatem zaskarżone decyzje są dotknięte uchybieniem proceduralnym.
121 Jednakże uchybienie proceduralne skutkuje stwierdzeniem nieważności decyzji w całości lub w części jedynie wtedy, gdy ustalono, że w przypadku braku takiego uchybienia zaskarżona decyzja mogła mieć inne brzmienie [zob. wyrok z dnia 1 lutego 2018 r., Philip Morris Brands/EUIPO – Explosal (Superior Quality Cigarettes FILTER CIGARETTES Raquel), T‑105/16, EU:T:2018:51, pkt 78 i przytoczone tam orzecznictwo].
122 Izba Odwoławcza zaś, przeprowadziwszy kompletne i konkretne badanie zgłoszonych znaków towarowych, słusznie stwierdziła, że owe znaki mają charakter opisowy w odniesieniu do rozpatrywanych towarów, jak to wynika z pkt 30–59 powyżej, oraz że nie uzyskały one charakteru odróżniającego w następstwie używania ze względów przedstawionych w pkt 72–96 powyżej. W związku z tym uchybienie obowiązkowi wzięcia pod uwagę wcześniejszego słownego unijnego znaku towarowego 100 PANORAMICZNYCH nie ma wpływu na zasadność zaskarżonych decyzji [zob. podobnie wyrok z dnia 12 września 2013 r., „Rauscher” Consumer Products/OHIM (Przedstawienie tamponu), T‑492/11, niepublikowany, EU:T:2013:421, pkt 34].
123 Z powyższego wynika, że Izba Odwoławcza nie dopuściła się nadużycia władzy w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 103 powyżej ani nie naruszyła zasady równego traktowania bądź zasady pewności prawa, odmawiając rejestracji zgłoszonych znaków towarowych na podstawie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001.
124 Wreszcie wystarczy stwierdzić, iż podnoszone ograniczenie ochrony oznaczeń, które zostało według skarżącej jej narzucone, jest całkowicie uwarunkowane rozpatrzeniem szczegółowych zarzutów badanych wcześniej, a nawet rozpatrywanych skarg w całości. Nieuniknioną konsekwencją odmowy rejestracji oznaczenia na podstawie rozporządzenia 2017/1001 jest bowiem korzystanie przez zgłaszającego oznaczenie do rejestracji z innych środków ochrony takiego oznaczenia.
125 W konsekwencji należy także oddalić zarzuty czwarty i siódmy.
W przedmiocie zarzutów szóstego i od ósmego do dwunastego, dotyczących, odpowiednio, nadużycia władzy, naruszenia art. 118 TFUE, naruszenia art. 4 lit. a) rozporządzenia 2017/1001, naruszenia art. 4 rozporządzenia 2017/1001, naruszenia istotnego wymogu proceduralnego oraz naruszenia art. 36 TFUE i art. 14 rozporządzenia 2017/1001
126 W pierwszej kolejności w zakresie, w jakim skarżąca podnosi w ramach zarzutów szóstego, dziewiątego i dziesiątego, że Izba Odwoławcza dopuściła się nadużycia władzy, ponieważ ograniczyła swobodę skarżącej co do wyboru sposobu ochrony i naruszyła art. 4 rozporządzenia 2017/1001, zgodnie z którym unijny znak towarowy może składać się z „jakichkolwiek oznaczeń” umożliwiających „odróżnianie towarów lub usług jednego przedsiębiorstwa od towarów lub usług innych przedsiębiorstw”, wystarczy zauważyć, że swoboda wyboru wynikająca z brzmienia art. 4 rozporządzenia 2017/1001 jest ograniczona w szczególności art. 7 tegoż rozporządzenia, który wymienia bezwzględne podstawy odmowy rejestracji znaku towarowego.
127 Według bowiem utrwalonego orzecznictwa, nawet jeśli z brzmienia art. 4 rozporządzenia 2017/1001 wynika jasno, że wszystkie oznaczenia mogą zostać zarejestrowane jako unijne znaki towarowe, to jest tak tylko z zastrzeżeniem wymienionych w art. 7 tegoż rozporządzenia wyraźnych warunków, zgodnie z którymi muszą one mieć charakter odróżniający w odniesieniu do towarów i usług objętych zgłoszeniem oraz nie stanowić zwykłego opisu tych towarów i usług [zob. podobnie wyrok z dnia 7 grudnia 2017 r., Colgate-Palmolive/EUIPO (360°), T‑332/16, niepublikowany, EU:T:2017:876, pkt 26 i przytoczone tam orzecznictwo].
128 W konsekwencji, biorąc pod uwagę, iż Izba Odwoławcza słusznie uznała, że wobec oznaczeń, o których rejestrację wniesiono w niniejszym przypadku, zastosowanie znajduje bezwzględna podstawa odmowy rejestracji określona w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001 i że za pomocą przedstawionych przez skarżącą dowodów nie wykazano, że wspomniane oznaczenia uzyskały w odniesieniu do rozpatrywanych towarów charakter odróżniający w następstwie używania w rozumieniu art. 7 ust. 3 tegoż rozporządzenia, nie można uwzględnić omawianych argumentów skarżącej.
129 W tych okolicznościach nie można również zarzucać Izbie Odwoławczej, że nie wzięła pod uwagę realiów rynkowych. Nawet jeśli skarżąca słusznie podnosi, że na rynku periodyków tytuły czasopism są dla konsumenta jedynym sposobem odróżniania jednego towaru od drugiego, nie może to wyłączyć tych tytułów, w tym oznaczeń, o których rejestrację wniesiono w niniejszym przypadku, z zastosowania warunków określonych w art. 7 rozporządzenia 2017/1001.
130 Ponadto w zakresie, w jakim skarżąca utrzymuje, że znakomita większość znaków towarowych – tytułów czasopism zawiera element opisowy, wystarczy przypomnieć orzecznictwo przytoczone już w pkt 114 powyżej, według którego zgodność z prawem decyzji izby odwoławczej, które wchodzą w zakres wykonywania ograniczonej kompetencji, a nie uprawnień dyskrecjonalnych, należy oceniać wyłącznie na podstawie rozporządzenia 2017/1001, zgodnie z jego wykładnią dokonaną przez sąd Unii, a nie na podstawie wcześniejszej praktyki decyzyjnej EUIPO, która w żadnym przypadku nie jest wiążąca dla sądu Unii (zob. podobnie wyrok z dnia 2 czerwca 2016 r., REVOLUTION, T‑654/14, niepublikowany, EU:T:2016:334, pkt 57 i przytoczone tam orzecznictwo).
131 W drugiej kolejności w zakresie, w jakim skarżąca podnosi w ramach zarzutów ósmego i dwunastego naruszenie art. 118 TFUE i nadużycie władzy z uwagi na to, że Izba Odwoławcza pozbawiła skarżącą efektywnego środka ochrony, oraz naruszenie art. 36 TFUE i art. 14 rozporządzenia 2017/1001, jako że Izba Odwoławcza dokonała niewłaściwej interpretacji prawa wyłącznego związanego z zarejestrowanym znakiem towarowym, po pierwsze, należy zauważyć, że na mocy art. 118 akapit pierwszy TFUE w ramach ustanowienia lub funkcjonowania rynku wewnętrznego Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej, stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, ustanawiają środki dotyczące tworzenia europejskich praw własności intelektualnej w celu zapewnienia jednolitej ochrony praw własności intelektualnej w Unii oraz utworzenia scentralizowanych na poziomie Unii systemów zezwoleń, koordynacji i nadzoru.
132 Skarżąca nie może zaś wywodzić z tego postanowienia prawa podmiotowego do rejestracji oznaczenia lub prawa do żądania stwierdzenia nieważności decyzji odmawiającej tej rejestracji na podstawie art. 7 ust. 1 lit. c) i art. 7 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001. W tym względzie EUIPO słusznie zresztą podnosi, że system ustanowiony przez to rozporządzenie ma gwarantować ochronę znakom spełniającym warunki rejestracji i że efektywność tego systemu przejawia się właśnie w zapewnieniu, że znaki niespełniające tych przesłanek nie otrzymają ochrony.
133 Po drugie, co się tyczy art. 36 TFUE i art. 14 rozporządzenia 2017/1001, wystarczy stwierdzić, że przepisy te przewidują jedynie pewne skutki rejestracji oznaczenia jako unijnego znaku towarowego, a zatem są pozbawione znaczenia w kontekście niniejszych spraw dotyczących warunków, które muszą zostać spełnione przed rejestracją.
134 Po trzecie, co się tyczy argumentu skarżącej, zgodnie z którym zastosowana wobec niej procedura nie cechowała się „przejrzystością, dokładnością, uczciwością i sprawiedliwością”, należy stwierdzić, podobnie jak to uczyniło EUIPO, że ten zarzut szczegółowy nie został w żaden sposób poparty dalszymi wyjaśnieniami w skargach.
135 Wreszcie w trzeciej kolejności w zakresie, w jakim skarżąca podnosi w ramach zarzutu jedenastego nadużycie władzy i naruszenie istotnego wymogu proceduralnego z uwagi na to, że Izba Odwoławcza dopuściła się stawiania bezprawnych warunków co do przedstawiania kolejnych dowodów, należy stwierdzić, że to do skarżącej należało przedstawienie wystarczających dowodów, w szczególności w świetle art. 7 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001. W tym kontekście okoliczność, że instancje EUIPO dały skarżącej – z własnej inicjatywy i z poszanowaniem zasady dobrej administracji – szereg sposobności do przedstawienia uwag lub dowodów (zob. pkt 4, 5 i 8–11 powyżej), nie stanowi nadużycia władzy w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 103 powyżej lub naruszenia istotnych wymogów proceduralnych.
136 Ponadto należy uznać, że wbrew temu, co twierdzi skarżąca, Izba Odwoławcza nie popełniła błędu w ocenie, gdy uznała w pkt 52 zaskarżonych decyzji, iż przedstawienie sondaży opinii publicznej wskazujących na to, że docelowy krąg odbiorców postrzega tytuły z zawierającej liczby serii skarżącej (w tym w szczególności rozpatrywane oznaczenia) jako pochodzące od skarżącej, mogłoby być pomocne dla wykazania wtórnej zdolności odróżniającej tych oznaczeń. O ile bowiem jest prawdą, że skarżąca przedstawiła przed EUIPO sondaże opinii publicznej, o tyle Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła w pkt 54 zaskarżonych decyzji, że sondaże te potwierdzają wysoki udział w rynku czasopism krzyżówkowych skarżącej, ale nie dowodzą, że rozpatrywane oznaczenia są postrzegane przez odbiorców jako znak towarowy. To zresztą przed Sądem skarżąca przedstawiła po raz pierwszy taki sondaż, do jakiego odniosła się Izba Odwoławcza w pkt 52 zaskarżonych decyzji, co uzasadnia w każdym razie odrzucenie takiego dokumentu jako niedopuszczalnego (zob. pkt 18–24 powyżej).
137 W odniesieniu do dowodów przedstawionych przez skarżącą w odpowiednim terminie z powyższych rozważań wynika (zob. w szczególności pkt 72–96 powyżej), że ich interpretacja dokonana przez Izbę Odwoławczą nie jest dotknięta błędem w ocenie.
138 W świetle wszystkich powyższych rozważań należy oddalić także zarzuty szósty i od ósmego do dwunastego, a tym samym skargę w całości.
W przedmiocie kosztów
139 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy zgodnie z żądaniami EUIPO obciążyć ją kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (ósma izba)
orzeka, co następuje:
1) Skargi zostają oddalone.
2) Agencja Wydawnicza Technopol sp. z o.o. zostaje obciążona kosztami, w tym kosztami poniesionymi przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 26 czerwca 2019 r.