WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
(trzecia izba)

z dnia 6 marca 2013 r.

Sprawa F‑41/12

Séverine Scheefer

przeciwko

Parlamentowi Europejskiemu

Służba publiczna – Członek personelu tymczasowego – Rozwiązanie umowy na czas nieokreślony zawartej z członkiem personelu tymczasowego – Uzasadniona przyczyna

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której S. Scheefer żąda zasadniczo, po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 20 czerwca 2011 r. w sprawie rozwiązania z nią umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego zawartej na czas nieokreślony oraz po drugie, zasądzenia od Parlamentu odszkodowania na jej rzecz.

Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Séverine Scheefer pokrywa własne koszty i zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Parlament Europejski.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Decyzja niekorzystna – Obowiązek uzasadnienia – Zakres

(regulamin pracowniczy, art. 25)

2.      Urzędnicy – Personel tymczasowy – Rozwiązanie umowy zawartej na czas nieokreślony – Uznanie administracyjne – Zakres

[warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 47 lit. c)]

3.      Urzędnicy – Personel tymczasowy – Zatrudnienie – Pracownicy zatrudnieni na podstawie art. 2 lit. a) warunków zatrudnienia innych pracowników – Przepisy wewnętrzne Parlamentu uzależniające zatrudnienie tych pracowników na stałe od złożenia egzaminu kwalifikacyjnego – Rozwiązanie umowy o pracę z członkiem personelu tymczasowego w następstwie niezaliczenia egzaminów – Dopuszczalność – Umowa z zainteresowanym, która wcześniej uległa przekształceniu w umowę na czas nieokreślony w następstwie wyroku sądu Unii – Brak wpływu

[warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 2 lit. a); przepisy wewnętrzne Parlamentu Europejskiego dotyczące zatrudniania urzędników i innych pracowników, art. 7 ust. 2, 3]

1.      Uzasadnienie decyzji niekorzystnej może być dorozumiane, pod warunkiem że umożliwia ono zainteresowanemu poznanie przyczyn, dla których została wydana ta decyzja, a właściwemu sądowi dostarcza informacji wystarczających do sprawowania kontroli.

Uzasadnienie jest bowiem wystarczające, o ile przedstawia okoliczności faktyczne i względy prawne o zasadniczym znaczeniu w kontekście danej decyzji, tak więc administracja nie jest zobowiązana do podania motywów swojego uzasadnienia.

Dodatkowo w odniesieniu do rzekomo niewystarczającego uzasadnienia może ono zostać uzupełnione przez wyjaśnienia złożone w toku postępowania przed Sądem.

Wreszcie obowiązek przedstawienia uzasadnienia aktu niekorzystnego jest spełniony, jeżeli zainteresowany został należycie poinformowany o tym uzasadnieniu w trakcie spotkań ze swymi przełożonymi. Jednak nie wymaga się wcześniejszego spotkania ze zwierzchnikami w ramach wykonania obowiązku uzasadnienia lub obowiązku przejrzystości, w przypadku gdy decyzja o zwolnieniu jest wystarczająco uzasadniona.

(zob. pkt 29–32)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa C‑3/06 P Groupe Danone przeciwko Komisji, 8 lutego 2007 r., pkt 46

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑304/06 Reber przeciwko OHIM – Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli (Mozart), 9 lipca 2008 r., pkt 55

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑1/05, Landgren przeciwko ETF, 26 października 2006 r., pkt 79, sprawa F‑80/10 AJ przeciwko Komisji, 29 września 2011 r., pkt 117

Sąd Unii Europejskiej: sprawa T‑262/09 Safariland przeciwko OHIM – DEF-TEC Defense Technology (FIRST DEFENSE AEROSOL PEPPER PROJECTOR), 13 kwietnia 2011 r., pkt 92

2.      Artykuł 47 lit. c) warunków zatrudnienia innych pracowników przyznaje organowi upoważnionemu do zawierania o pracę umów szeroki zakres uznania przy rozwiązaniu umowy z członkiem personelu tymczasowego zawartej na czas nieokreślony.

Przepis ten nie wyklucza bowiem korzystania z umów zawieranych na czas nieokreślony w zakresie, w jakim sytuacja tymczasowa może się utrzymywać przez niemożliwy do zdefiniowania czas, a umowa taka nie oferuje w żadnym razie jej beneficjentowi stabilności powołania na urzędnika, gdyż może zostać rozwiązana z uzasadnionych względów za wypowiedzeniem zgodnie z art. 47 lit. c) ppkt (i) tych warunków zatrudnienia.

Wobec powyższego motyw dotyczący braku wolnego stanowiska na liście stanowisk załączonej do sekcji budżetu odnoszącej się do instytucji, stanowi uzasadnioną przyczynę, w świetle której instytucja mogła przyjąć decyzję na podstawie tegoż art. 47 lit. c) ppkt (i).

(zob. pkt 36, 37, 39)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑404/06 P ETF przeciwko Landgren, 8 września 2009 r., pkt 162 i przytoczone tam orzecznictwo

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑105/09 Scheefer przeciwko Parlamentowi, 13 kwietnia 2011 r., pkt 56

Sąd Unii Europejskiej: sprawa T‑283/08 P Longinidis przeciwko Cedefopowi, 7 lipca 2011 r., pkt 84

3.      Z art. 7 ust. 2, 3 przepisów wewnętrznych prezydium Parlamentu Europejskiego dotyczących zatrudniania urzędników i innych pracowników wynika, że w braku laureatów konkursów członkowie personelu tymczasowego zatrudnieni na podstawie art. 2 lit. a) warunków zatrudnienia innych pracowników mogą być zatrudniani na stałe wyłącznie po złożeniu egzaminu kwalifikacyjnego. Tymczasem trzeba stwierdzić, że procedura naboru w oparciu o świadectwa posiadanych kwalifikacji oraz egzaminy przeprowadzana w celu zatrudnienia członków personelu tymczasowego na stanowiska lekarza, mimo że nieobowiązkowa według warunków zatrudnienia, stanowi integralną część wymogów formalnych, których Parlament powinien przestrzegać jako pracodawca lub przyszły pracodawca. Parlament był zobowiązany do przeprowadzenia takiej procedury, tym bardziej że powinien on przestrzegać równości traktowania kandydatów w procedurze naboru, w szczególności wobec tych laureatów tej procedury, którzy w wyniku pomyślnego jej przejścia mieli prawo ubiegać się o wakujące stanowiska.

Co się tyczy członka personelu tymczasowego zatrudnionego w charakterze lekarza, z którym umowa o pracę uległa przekształceniu w umowę na czas nieokreślony w następstwie wyroku sądu Unii, okoliczność, iż nie został on umieszczony na liście laureatów procedury naboru i nie mógł ubiegać się o zatrudnienie na jednym ze stanowisk do obsadzenia na podstawie art. 7 ust. 2 lub art. 7 ust. 3 tiret pierwsze przepisów wewnętrznych, stanowiła element decydujący, którego Parlament nie mógł pominąć, i to bez względu na swoją wcześniejszą pomyłkę w odniesieniu do kwalifikacji umowy zainteresowanego.

Dodatkowo jest przyjęte, że instytucja może rozwiązać umowę z członkiem personelu tymczasowego zawartą na czas nieokreślony na tej podstawie, że nie został on umieszczony na liście laureatów konkursu lub innego egzaminu kwalifikacyjnego. W tym względzie okoliczność, iż kandydat jako członek personelu tymczasowego wykonuje zadania o charakterze zbliżonym do zadań, dla których konkurs został zorganizowany, nie stanowi dla instytucji przeszkody, aby uwzględniła nieprzejście przez zainteresowanego tego konkursu w celu rozwiązania z nim umowy.

(zob. pkt 46–48, 58, 61)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑45/90 Speybrouck przeciwko Parlamentowi, 28 stycznia 1992 r., pkt 68; sprawa T‑70/00 Hoyer przeciwko Komisji, 5 grudnia 2002 r., pkt 44, 47