Language of document : ECLI:EU:F:2010:87

POSTANOWIENIE SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(pierwsza izba)

z dnia 9 lipca 2010 r.


Sprawa F-91/09


Luigi Marcuccio

przeciwko

Komisji Europejskiej

Służba publiczna – Urzędnicy – Rozsądny termin do złożenia wniosku o odszkodowanie – Przekroczenie terminu

Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i art. 152 EWEA, w której L. Marcuccio żąda w szczególności, po pierwsze, uznania dorozumianej decyzji odmownej Komisji w sprawie jego wniosku z dnia 9 września 2008 r. o naprawienie szkody, jaką jakoby poniósł z uwagi na pismo służby medycznej Komisji z dnia 9 grudnia 2003 r. w sprawie dotyczących go badań lekarskich za nieistniejącą lub ewentualnie stwierdzenia jej nieważności; po drugie, stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 30 czerwca 2009 r. oddalającej jego zażalenie z dnia 16 marca 2009 r. na powyższą dorozumianą decyzję i uznania jej za nieistniejącą; po trzecie, zasądzenie od Komisji na jego rzecz kwoty 300 000 EUR tytułem odszkodowania, lub innej dowolnej kwoty, którą Sąd uzna za słuszną i sprawiedliwą, powiększonej o odsetki liczone od dnia, w którym Komisja otrzymała wniosek z dnia 9 września 2008 r. w stosunku rocznym 10% z coroczną kapitalizacją.

Orzeczenie: Skarga zostaje w części odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna, a w części oddalona jako oczywiście bezzasadna. Skarżący zostaje obciążony całością kosztów postępowania.


Streszczenie


Urzędnicy – Skarga – Termin – Wniosek o odszkodowanie skierowany do instytucji – Dochowanie rozsądnego terminu – Kryteria oceny

(statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 46; regulamin pracowniczy, art. 90)


Do urzędników lub pracowników należy zwrócenie się w rozsądnym terminie do instytucji z jakimkolwiek wnioskiem mającym na celu uzyskanie od Unii odszkodowania z powodu przypisywanej jej szkody, przy czym termin ten biegnie od chwili, kiedy dowiedzieli się oni o sytuacji, na którą się skarżą. Rozsądny charakter terminu powinien być oceniany w zależności od właściwych dla każdej sprawy okoliczności, a w szczególności znaczenia sporu dla zainteresowanego, złożoności sprawy i zachowania stron.

Należy również wziąć pod uwagę w tym względzie punkt odniesienia, jaki stanowi pięcioletni termin przedawnienia przewidziany w zakresie odpowiedzialności pozaumownej w art. 46 statutu Trybunału Sprawiedliwości, choć nie ma on zastosowania w sporach między Unią a jej pracownikami. Zainteresowani, którzy w swoim mniemaniu podlegali niezgodnemu z prawem dyskryminującemu traktowaniu, powinni w rozsądnym terminie nieprzekraczającym pięciu lat od chwili, w której dowiedzieli się o sytuacji, na którą się skarżą, wystąpić do instytucji z wnioskiem o podjęcie stosownych środków celem naprawienia tej sytuacji oraz spowodowania jej zakończenia.

Jednakże pięcioletni termin nie może stanowić sztywnej i nieprzekraczalnej granicy, poniżej której dopuszczalne są wszystkie wnioski, bez względu na to, ile czasu zajęło skarżącemu wystąpienie do instytucji z wnioskiem, i bez względu na okoliczności danej sprawy.

(zob. pkt 32–35)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa 9/75 Meyer-Burckhardt przeciwko Komisji, 22 października 1975 r., Rec. s. 1171, pkt 7, 10, 11

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑45/01 Sanders i in. przeciwko Komisji, 5 października 2004 r., Zb.Orz. s. II‑3315, pkt 62; sprawa T‑144/02 Eagle i in. przeciwko Komisji, 5 października 2004 r., Zb.Orz. s. II‑3381, pkt 60, 65, 66 i przytoczone tam orzecznictwo, pkt 71; sprawa T‑114/08 P Marcuccio przeciwko Komisji, 26 czerwca 2009 r., Zb.Orz.SP s. I‑B‑1‑53, II‑B‑1‑313, pkt 28

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑125/05 Tsarnavas przeciwko Komisji, 1 lutego 2007 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑43, II‑A‑1‑231, pkt 71, 76, 77