WYROK TRYBUNAŁU (trzecia izba)
z dnia 25 lipca 2018 r.(*)
Odwołanie – Znak towarowy Unii Europejskiej – Trójwymiarowy znak towarowy w kształcie tabliczki czekolady złożonej z czterech batonów – Odwołanie od uzasadnienia – Niedopuszczalność – Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 – Artykuł 7 ust. 3 – Dowód uzyskania charakteru odróżniającego w następstwie używania
W sprawach połączonych C‑84/17 P, C‑85/17 P i C‑95/17 P
mających za przedmiot trzy odwołania w trybie art. 56 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, z których dwa pierwsze zostały wniesione w dniu 15 lutego 2017 r., a ostatnie w dniu 22 lutego 2017 r.
Société des produits Nestlé SA, z siedzibą w Vevey (Szwajcaria), reprezentowana przez G.S.P. Vosa, advocaat, oraz S. Malynicza, QC,
strona wnosząca odwołanie,
popierana przez:
European Association of Trade Mark Owners (Marques), z siedzibą w Leicester (Zjednoczone Królestwo), reprezentowane przez M. Viefhuesa, Rechtsanwalt,
interwenient w postępowaniu odwoławczym,
w której pozostałymi uczestnikami postępowania są:
Mondelez UK Holdings & Services Ltd, dawniej Cadbury Holdings Ltd, z siedzibą w Uxbridge (Zjednoczone Królestwo), reprezentowana przez T. Mitchesona, QC, oraz J. Lane’a Healda, barrister, upoważninych przez P. Walsha oraz J. Bluma, solicitors,
strona skarżąca w pierwszej instancji,
Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), reprezentowany przez A. Folliarda-Monguirala, działającego w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana w pierwszej instancji (C‑84/17 P),
Mondelez UK Holdings & Services Ltd, dawniej Cadbury Holdings Ltd, z siedzibą w Uxbridge, reprezentowana przez T. Mitchesona, QC, oraz J. Lane’a Healda, barrister, upoważnionych przez P. Walsha, J. Bluma oraz C. MacLeod, solicitors,
strona wnosząca odwołanie
w której pozostałymi uczestnikami postępowania są:
Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO),reprezentowany przez A. Folliarda-Monguirala, działającego w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana w pierwszej instancji,
Société des produits Nestlé SA, z siedzibą w Vevey, reprezentowana przez G.S.P. Vosa, advocaat, oraz S. Malynicza, QC,
interwenient w pierwszej instancji (C‑85/17 P),
oraz
Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), reprezentowany przez A. Folliarda-Monguirala, działającego w charakterze pełnomocnika,
strona wnosząca odwołanie,
w której pozostałymi uczestnikami postępowania są:
Mondelez UK Holdings & Services Ltd, dawniej Cadbury Holdings Ltd, z siedzibą w Uxbridge, reprezentowana przez T. Mitchesona, QC, oraz J. Lane’a Healda, barrister, upoważnionych przez P. Walsha oraz J. Bluma, solicitors,
strona skarżąca w pierwszej instancji,
Société des produits Nestlé SA, z siedzibą w Vevey, reprezentowana przez G.S.P. Vosa, advocaat, oraz S. Malynicza, QC,
interwenient w pierwszej instancji (C‑95/17 P),
TRYBUNAŁ (trzecia izba),
w składzie: L. Bay Larsen, prezes izby, J. Malenovský, M. Safjan, D. Šváby i M. Vilaras (sprawozdawca), sędziowie,
rzecznik generalny: M. Wathelet,
sekretarz: C. Strömholm, administrator,
uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 22 lutego 2018 r.,
po zapoznaniu się z opinią rzecznika generalnego na posiedzeniu w dniu 19 kwietnia 2018 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 W swoich odwołaniach Société des produits Nestlé SA (zwana dalej „Nestlé”), Mondelez UK Holdings & Services Ltd, dawniej Cadbury Holdings Ltd (zwana dalej „Mondelez”) i Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) wnoszą o uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 15 grudnia 2016 r., Mondelez UK Holdings & Services/EUIPO – Société des produits Nestlé (Kształt tabliczki czekolady) (T‑112/13, niepublikowanego, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”, EU:T:2016:735), w którym Sąd stwierdził nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 11 grudnia 2012 r. (sprawa R 513/2011‑2) dotyczącej postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Cadbury Holdings a Nestlé (zwanej dalej „sporną decyzją”).
Ramy prawne
2 Zgodnie z brzmieniem art. 1 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie [znaku towarowego Unii Europejskiej] (Dz.U. 2009, L 78, s. 1):
„[Unijny] znak towarowy ma charakter jednolity. Wywołuje on ten sam skutek w całej [Unii]: może on być zarejestrowany, zbyty, być przedmiotem zrzeczenia się lub decyzji stwierdzającej wygaśnięcie praw właściciela znaku lub unieważnienie znaku, a jego używanie może być zakazane jedynie w odniesieniu do całej [Unii]. Zasadę tę stosuje się, jeżeli niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej”.
3 Artykuł 7 tego rozporządzenia stanowił:
„1. Nie są rejestrowane:
[…]
b) znaki towarowe, które pozbawione są jakiegokolwiek odróżniającego charakteru;
[…]
2. Ustęp 1 stosuje się bez względu na fakt, że podstawy odmowy rejestracji istnieją tylko w części [Unii].
3. Ustęp 1 lit. b), c) i d) nie ma zastosowania, jeżeli w następstwie używania znak towarowy uzyskał charakter odróżniający w odniesieniu do towarów lub usług, dla których występuje się o rejestrację”.
4 Artykuł 52 omawianego rozporządzenia miał następujące brzmienie:
„1. Nieważność [unijnego] znaku towarowego stwierdza się na podstawie wniosku do [EUIPO] lub roszczenia wzajemnego w postępowaniu w sprawie naruszenia:
a) w przypadku gdy [unijny] znak towarowy został zarejestrowany z naruszeniem przepisów art. 7;
[…]
2. W przypadku gdy [unijny] znak towarowy został zarejestrowany z naruszeniem przepisów art. 7 ust. 1 lit. b), c) [lub] d), nie można jednakże stwierdzić jego nieważności, jeżeli w wyniku jego używania uzyskał on po jego rejestracji odróżniający charakter w odniesieniu do towarów lub usług, dla których jest on zarejestrowany.
3. W przypadku gdy podstawa unieważnienia istnieje jedynie w odniesieniu do niektórych towarów lub usług, dla których [unijny] znak towarowy jest zarejestrowany, stwierdza się nieważność znaku towarowego jedynie w odniesieniu do tych towarów lub usług”.
5 Artykuł 65 tego samego rozporządzenia stanowił:
„1. Na decyzje izb odwoławczych w sprawie odwołań mogą być wnoszone skargi do Trybunału Sprawiedliwości.
2. Skarga może być wniesiona na podstawie braku właściwości, naruszenia istotnego wymogu proceduralnego, naruszenia traktatu, niniejszego rozporządzenia lub każdego przepisu prawnego dotyczącego ich stosowania lub nadużycia władzy.
3. Trybunał Sprawiedliwości ma właściwość w sprawie stwierdzenia nieważności lub zmiany zaskarżanej decyzji.
4. Skargę może wnieść każda strona uczestnicząca w postępowaniu przed izbą odwoławczą, dla której decyzja ma niekorzystny skutek.
5. Skargę wnosi się do Trybunału Sprawiedliwości w terminie dwóch miesięcy od doręczenia decyzji izby odwoławczej.
6. [EUIPO] zobowiązan[e] jest do podjęcia niezbędnych środków w celu zastosowania się do orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości”.
Okoliczności powstania sporu
6 Okoliczności powstania sporu są przedstawione w pkt 1–11 zaskarżonego wyroku i dla celów niniejszego postępowania mogą zostać streszczone w następujący sposób:
7 W dniu 21 marca 2002 r. Nestlé dokonała w EUIPO zgłoszenia do rejestracji następującego trójwymiarowaego oznaczenia:
8 Zgłoszenie do rejestracji zostało dokonane dla towarów z klasy 30 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami. W dniu 28 lipca 2006 r. wyżej przedstawione oznaczenie zostało zarejestrowane jako unijny znak towarowy dla towarów z klasy 30, odpowiadających następującemu opisowi: „cukierki [sweets], pieczywo, wyroby cukiernicze, ciastka, ciasta i gofry” (zwany dalej „spornym znakiem towarowym”).
9 W dniu 23 marca 2007 r. Cadbury Schweppes plc (następnie Cadbury Holdings Ltd, obecnie Mondelez) wystąpiła do EUIPO o unieważnienie rejestracji na podstawie, w szczególności, art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009. W dniu 11 stycznia 2011 r. Wydział Unieważnień EUIPO uwzględnił ten wniosek i unieważnił sporny znak towarowy. W wyniku odwołania wniesionego przez Nestlé Druga Izba Odwoławcza EUIPO uchyliła sporną decyzją decyzję Wydziału Unieważnień. Uznała ona w szczególności, że mimo iż sporny znak towarowy był w sposób oczywisty pozbawiony charakteru odróżniającego nieodłącznie związanego z towarami, dla których został on zarejestrowany, to jednak Nestlé wykazała, zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009, że znak ten uzyskał taki charakter w odniesieniu do tych towarów w następstwie używania.
Postępowanie przed Sądem i zaskarżony wyrok
10 Pismem, które wpłynęło do sekretariatu Sądu w dniu 19 lutego 2013 r., Mondelez wniosła skargę mającą na celu stwierdzenie nieważności spornej decyzji. Na poparcie swej skargi podniosła trzy zarzuty. Sąd zbadał wyłącznie pierwszy zarzut, oparty na naruszeniu art. 52 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 w związku z art. 7 ust. 3 tego rozporządzenia, dzielący się na cztery części.
11 W pkt 21–44 zaskarżonego wyroku Sąd przeanalizował i uwzględnił część drugą wysuniętego przez Mondelez zarzutu pierwszego. Jak wynika z pkt 41–44 zaskarżonego wyroku, Sąd uznał, że Izba Odwoławcza błędnie stwierdziła, że Nestlé wykazała używanie spornego znaku towarowego dla wyrobów piekarniczych, artykułów cukierniczych, ciast i gofrów. W rezultacie Sąd przeanalizował pozostałe części wysuniętego przez Mondelez zarzutu pierwszego jedynie w odniesieniu do słodyczy (sweets) i ciastek. Punkty 21–44 zaskarżonego wyroku nie są objęte żadnym z tych odwołań.
12 W pkt 45–64 zaskarżonego wyroku Sąd przeanalizował i oddalił pierwszą część wysuniętego przez Mondelez zarzutu pierwszego dotyczącą nieużywania spornego znaku towarowego w kształcie, w jakim został on zarejestrowany.
13 W pkt 65–111 zaskarżonego wyroku Sąd zbadał i oddalił trzecią część wysuniętego przez Mondelez zarzutu pierwszego, dotyczącą nieużywania spornego znaku towarowego jako wskaźnika pochodzenia i niewystarczających dowodów w tym zakresie. Na poparcie tego rozstrzygnięcia Sąd z jednej strony, w pkt 94 zaskarżonego wyroku, wskazał, że dowody rzeczywistego używania spornego znaku towarowego przedstawione przez Nestlé przed EUIPO stanowią dowody istotne, które, oceniane globalnie, mogły wykazać, że w odczuciu właściwego kręgu odbiorców znak ten był postrzegany jako wskazanie pochodzenia handlowego rozpatrywanych towarów. Z drugiej strony, w pkt 107 tego wyroku, Sąd stwierdził, że Izba Odwoławcza przeprowadziła dzięki temu ocenę uzyskania charakteru odróżniającego przez sporny znak towarowy i w konkretny sposób uzasadniła swoje ustalenia dotyczące tego uzyskania w Danii, Niemczech, Hiszpanii, Francji, Włoszech, Królestwie Niderlandów, Austrii, Finlandii, Szwecji i w Zjednoczonym Królestwie.
14 W ostatniej kolejności Sąd przeanalizował, w pkt 112–178 zaskarżonego wyroku, część czwartą wysuniętego przez Mondelez zarzutu pierwszego. W pkt 143 tego wyroku Sąd zaznaczył, że Izba Odwoławcza popełniła błąd, stwierdzając w istocie, że dla celów wykazania uzyskania charakteru odróżniającego w następstwie używania w całej Unii wystarczyło wykazać, że znaczna część właściwego kręgu odbiorców w Unii, we wszystkich państwach członkowskich i wszystkich regionach łącznie, postrzega znak towarowy jako wskazanie pochodzenia handlowego towarów oznaczonych wspomnianym znakiem towarowym oraz że nie jest konieczne udowodnienie, iż znak towarowy uzyskał charakter odróżniający w następstwie używania we wszystkich odnośnych państwach członkowskich.
15 Niemniej jednak, jak wynika z pkt 144 i 145 rzeczonego wyroku, Sąd uznał, że nie można wykluczyć, że pomimo iż dokonano błędnej wykładni kryterium oceny stosowanego w celu wykazania, iż znak towarowy uzyskał charakter odróżniający w następstwie używania w całej Unii, Izba Odwoławcza prawidłowo zastosowała to kryterium podczas badania dowodów przedstawionych przez Nestlé. Stwierdził on zatem, iż należy zbadać ocenę tych dowodów dokonaną przez Izbę Odwoławczą.
16 Po przeanalizowaniu dowodów odnoszących się do Francji, Włoch, Hiszpanii, Zjednoczonego Królestwa, Niemiec, Niderlandów, Danii i Szwecji, Finlandii oraz Austrii Sąd stwierdził, odpowiednio w pkt 146, 148, 151, 153, 155, 158, 159, 164, 167 zaskarżoengo wyroku, iż Izba Odwoławcza słusznie uznała, że zostało wykazane, iż sporny znak towarowy uzyskał charakter odróżniający w następstwie używania w każdym z tych państw członkowskich.
17 Jednakże w pkt 173 zaskarżonego wyroku Sąd zaznaczył, że Izba Odwoławcza nie wypowiedziała się wprost na temat tego, czy zostało ustalone, iż sporny znak towarowy uzyskał charakter odróżniający w Belgii, Irlandii, Grecji i Portugalii oraz że nie wymieniła ona również tych państw członkowskich wśród państw, co do których uznała, że uzyskanie charakteru odróżniającego znaku zostało dowiedzione.
18 Z pkt 177–179 tego wyroku wynika, że Sąd uwzględnił w konsekwencji czwartą część wysyniętego przez Mondelez zarzutu pierwszego i stwierdził nieważność spornej decyzji w całości, ponieważ Izba Odwoławcza nie przeprowadziła skutecznie badania dotyczącego uzyskania charakteru odróżniającego przez sporny znak towarowy w następstwie używania, skoro organ ten nie zajął stanowiska w przedmiocie postrzegania omawianego znaku przez właściwy krąg odbiorców zwłaszcza w Belgii, Irlandii, Grecji i Portugalii oraz zaniechał dokonania analizy dowodów przedstawionych w odniesieniu do tych państw członkowskich przez Nestlé.
Żądania stron i postępowanie przed Trybunałem
19 W swoim odwołaniu w sprawie C‑84/17 P Nestlé wnosi do Trybunału o:
– uchylenie zaskarżonego wyroku na tej podstawie, że Sąd naruszył art. 7 ust. 3 i art. 52 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009, oraz
– obciążenie Mondelez kosztami postępowania.
20 W swoim odwołaniu w sprawie C‑85/17 P Mondelez wnosi do Trybunału o uchylenie pkt 37–44, 58–64, 78–111 i 144–169 zaskarżonego wyroku, a także pkt 177 tego wyroku, w następującej części: „chociaż zostało wykazane, że [sporny] znak towarowy uzyskał charakter odróżniający w następstwie używania w Danii, w Niemczech, w Hiszpanii, we Francji, we Włoszech, w Niderlandach, w Austrii, w Finlandii, w Szwecji i w Zjednoczonym Królestwie”.
21 W swoim odwołaniu w sprawie C‑95/17 P EUIPO wnosi do Trybunału o:
– uchylenie zaskarżonego wyroku, oraz
– obciążenie Mondelez kosztami postępowania.
22 Postanowieniem prezesa Trybunału z dnia 10 maja 2017 r. sprawy C‑84/17 P, C‑85/17 P i C‑95/17 P zostały połączone do celów pisemnego i ustnego etapu postępowania oraz wydania wyroku.
23 W odpowiedzi na odwołanie Nestlé wnosi do Trybunału o:
– odrzucenie odwołania w sprawie C‑85/17 P jako oczywiście niedopuszczalnego albo oddalenie jako oczywiście bezzasadnego postanowieniem, albo, tytułem żądania ewentualnego, wyrokiem;
– obciążenie Mondelez kosztami postępowania.
24 W odpowiedzi na odwołanie Mondelez wnosi do Trybunału o:
– oddalenie odwołania w sprawach C‑84/17 P i C‑95/17 P, oraz
– obciążenie, odpowiednio, Nestlé i EUIPO kosztami postępowania w obu tych sprawach.
25 W odpowiedzi na odwołanie EUIPO wnosi do Trybunału o:
– uwzględnienie odwołania w sprawie C‑84/17 P;
– oddalenie odwołania w sprawie C‑85/17 P, oraz
– obciążenie Mondelez kosztami poniesionymi przez EUIPO.
26 Pismem złożonym w sekretariacie Trybunału w dniu 13 listopada 2017 r. European Association of Trade Mark Owners (Marques) [Europejskie Stowarzyszenie Właścicieli Znaków Towarowych (Marques)] wniosło, na podstawie art. 40 akapit drugi statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta w sprawie C‑84/15 P, na poparcie żądań Nestlé, będącej stroną wnoszącą odwołanie w tej sprawie. Postanowieniem z dnia 12 stycznia 2018 r. prezes Trybunału uwzględnił ten wniosek.
W przedmiocie wniosku o otwarcie ustnego etapu postępowania na nowo
27 Pismem złożonym w sekretariacie Trybunału w dniu 17 maja 2018 r. Nestlé wniosła do Trybunału o zarządzenie ponownego otwarcia ustnego etapu postępowania na podstawie art. 83 regulaminu postępowania przed Trybunałem.
28 Na poparcie swojego wniosku z jednej strony powołuje się ona na jej zdaniem nową okoliczność faktyczną, która pojawiła się w wyniku lektury opinii rzecznika generalnego. Podnosi ona mianowicie, że przedłożyła do akt sprawy przed EUIPO dowody mające na celu wykazanie, że jeżeli chodzi o towar oznaczony spornym znakiem towarowym, dowody przedstawione w odniesieniu do rynków duńskiego, niemieckiego, hiszpańskiego, francuskiego, włoskiego, niderlandzkiego, austriackiego, fińskiego, szwedzkiego i rynku Zjednoczonego Królestwa miały również zastosowanie w odniesieniu do rynków belgiskiego, irlandzkiego, greckiego, luksemburskiego i portugalskiego. Informacja przeciwna zawarta w pkt 87 opinii rzecznika generalnego wynika z błednej odpowiedzi adwokata Nestlé, który nie zrozumiał sensu pytania zadanego mu w trakcie rozprawy przez rzecznika generalnego.
29 Z drugiej strony Nestlé podnosi, że istnienie błędu w tłumaczeniu na język angielski wyroku z dnia 24 maja 2012 r., Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli/OHIM (C‑98/11 P, EU:C:2012:307), przywołane przez rzecznika generalnego w pkt 70 jego opinii, powinno stać się przedmiotem dyskusji stron.
30 Należy przypomnieć, iż statut Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i regulamin postępowania nie dają stronom możliwości przedkładania uwag w odpowiedzi na opinię przedstawioną przez rzecznika generalnego (wyrok z dnia 21 grudnia 2016 r., Komisja/Aer Lingus i Ryanair Designated Activity, C‑164/15 P i C‑165/15 P, EU:C:2016:990, pkt 31 i przytoczone tam orzecznictwo).
31 Zgodnie z art. 252 akapit drugi TFUE zadaniem rzecznika generalnego jest publiczne przedstawianie, przy zachowaniu całkowitej bezstronności i niezależności, uzasadnionych opinii w sprawach, które zgodnie ze statutem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wymagają jego zaangażowania. Trybunał nie jest związany ani opinią rzecznika generalnego, ani jej uzasadnieniem.
32 W konsekwencji okoliczność, że jedna ze stron nie zgadza się z opinią rzecznika generalnego, bez względu na to, jakie kwestie poruszono w tej opinii, nie może sama w sobie stanowić uzasadnienia dla ponownego otwarcia ustnego etapu postępowania (wyrok z dnia 28 lutego 2018 r., mobile.de/EUIPO, C‑418/16 P, EU:C:2018:128, pkt 30).
33 Niemniej w myśl art. 83 regulaminu postępowania Trybunał może w każdej chwili, po zapoznaniu się ze stanowiskiem rzecznika generalnego, postanowić o otwarciu lub otwarciu ustnego etapu postępowania na nowo, w szczególności jeśli uzna, że okoliczności zawisłej przed nim sprawy nie są wystarczająco wyjaśnione lub jeśli po zamknięciu ustnego etapu postępowania strona przedstawiła nowy fakt mogący mieć decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia Trybunału.
34 Taka sytuacja nie ma miejsca w omawianym przypadku. Trybunał, po zapoznaniu się ze stanowiskiem rzecznika generalnego, stwierdza bowiem, że dysponuje wszystkimi informacjami niezbędnymi do wydania orzeczenia oraz że nie trzeba rozpatrywać sprawy w kontekście nowej okoliczności faktycznej mogącej mieć decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia lub argumentu, który nie stanowił przed nim przedmiotu dyskusji.
35 W istocie twierdzenia Nestlé streszczone w pkt 28 niniejszego wyroku nie ujawniają istnienia żadnej nowej okoliczności faktycznej, gdyż odnoszą sie one do dowodów figurujących już w aktach sprawy przed rozprawą. Twierdzenia te stanowią w rzeczywistości próbę powtórzenia oświadczeń złożonych podczas rozprawy przez jej adwokata. Jeżeli chodzi o rozbieżności między różnymi wersjami językowymi wyroku z dnia 24 maja 2012 r., Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli/OHIM (C‑98/11 P, EU:C:2012:307), należy zaznaczyć, że w dniu rozprawy wyrok ten był dostępny we wszystkich językach urzędowych i strony mogły przedstawić swoje uwagi w przedmiocie ewentualnych błedów w tłumaczeniu, jeżeli uważały, że takie błędy miały szczególne znaczenie dla niniejszych spraw.
36 Mając na uwadze powyższe rozważania, Trybunał uważa, że nie należy zarządzać otwarcia ustnego etapu postępowania na nowo.
W przedmiocie odwołań
W przedmiocie dopuszczalności odwołania w sprawie C‑85/17 P
Argumentacja stron
37 Nestlé utrzymuje, że odwołanie Mondelez jest niedopuszczalne, zważywszy, że wnioskuje ona jedynie o to, aby Trybunał uchylił niektóre fragmenty uzasadnienia zaskarżonego wyroku, a nie jego sentencję.
38 Mondelez podnosi, że jej odwołanie jest dopuszczalne, mimo iż Sąd stwierdził w całości nieważność spornej decyzji. Oddalenie przez Sąd niektórych z jej argumentów będzie miało wpływ na badanie, do którego dokonania zostanie wezwana Izba Odwoławcza w wyniku stwierdzenia nieważności spornej decyzji. Zważywszy, że izba ta będzie związana oddaleniem tych argumentów, Mondelez uważa, że powinna posiadać możliwość zakwestionowania zaskarżonego wyroku. Na poparcie swojej argumentacji powołuje się ona na pkt 19–26 wyroku z dnia 20 września 2001 r., Procter & Gamble/OHIM (C‑383/99 P, EU:C:2001:461).
Ocena Trybunału
39 Zgodnie z art. 56 akapity pierwszy i drugi statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej odwołanie może zostać wniesione do Trybunału od orzeczeń Sądu kończących postępowanie w sprawie przez „każdą stronę, której żądania nie zostały uwzględnione w całości lub w części”.
40 Żądnia strony postępowania są co do zasady uwzględnione lub oddalone w sentencji wyroku. I tak art. 169 § 1 regulaminu postępowania stanowi, że żądania odwołania mają na celu uchylenie, w całości lub w części, orzeczenia Sądu, w brzmieniu zawartym w sentencji tego orzeczenia.
41 Jak zaznaczył rzecznik generalny w pkt 43 swojej opinii, przepis ten jest przejawem podstawowej zasady rządzącej odwołaniami, zgodnie z którą odwołanie powinno być skierowane przeciwko sentencji zaskarżonego orzeczenia Sądu i nie może zmierzać wyłącznie do zmiany niektórych fragmentów uzasadnienia tego orzeczenia (wyrok z dnia 14 listopada 2017 r., British Airways/Komisja, C‑122/16 P, EU:C:2017:861, pkt 51).
42 Odwołanie bowiem, które ma na celu nie uchylenie, choćby w części, zaskarżonego wyroku, to jest jego sentencji, lecz jedynie zmianę określonych fragmentów uzasadnienia, jest niedopuszczalne (wyrok z dnia 15 listopada 2012 r., Al‑Aqsa/Rada i Niderlandy/Al‑Aqsa, C‑539/10 P i C‑550/10 P, EU:C:2012:711, pkt 44, 50).
43 W niniejszej sprawie należy stwierdzić, że żądania odwołania Mondelez mają na celu uchylenie nie sentencji zaskarżonego wyroku, lecz jedynie niektórych fragmentów uzasadnienia tego wyroku.
44 Prawdą jest, iż w wyroku z dnia 20 września 2001 r., Procter & Gamble/OHIM (C‑383/99 P, EU:C:2001:461, pkt 19–26) Trybunał stwierdził dopuszczalność odwołania, które nie miało na celu uchylenia konkretnego punktu sentencji wyroku Sądu, ponieważ z uzasadnienia tegoż zaskarżonego wyroku wynikało, że Sąd wydał rozstrzygnięcie, które nie zostało w sposób wyraźny wyrażone w jego sentencji.
45 Niemniej w odróżnieniu od tego, co było przedmiotem sprawy, która doprowadziła do wydania tego ostatniego wyroku, z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, którego dotyczy odwołanie Mondelez, nie wynika, by uzasadnienie to zawierało roztrzygnięcie Sądu oddalające jedno z jego żądań.
46 W spornej decyzji Izba Odwoławcza uznała, że sporny znak towarowy był pozbawiony samoistnego charakteru odróżniającego, lecz uzyskał on taki charakter w następstwie używania, tak że wysunięte przez Mondelez żądanie zmierzające do unieważnienia prawa do tego znaku musiało zostać oddalone.
47 Pierwsza część spornej decyzji, która ponadto była korzystna dla Mondelez, nie dotyczyła sporu przed Sądem, ponieważ jak wynika z pkt 16 zaskarżonego wyroku, Nestlé wycofała w trakcie rozprawy swoje żądanie zmierzające do stwierdzenia nieważności tej pierwszej części.
48 Druga część spornej decyzji była zatem jako jedyna przedmiotem sprawy przed Sądem. W tym względzie z pkt 12 i 15 zaskarżonego wyroku wynika, że żądania skargi Mondelez zmierzały jedynie do stwierdzenia nieważności spornej decyzji oraz do obciążenia pozostałych stron kosztami postępowania.
49 Chociaż w punktach zaskarżonego wyroku, których dotyczy odwołanie Mondalez, Sąd oddalił niektóre argumenty wysunięte przez nią na poparcie jej żądania stwierdzenia nieważności spornej decyzji, to jednak przychlił się do innych z tych argumentów i ostatecznie uwzględnił wysunięte przez Mondalez żądania stwierdzenia nieważności, ponieważ stwierdził w całości nieważność spornej decyzji.
50 Wynika z tego, że odwołanie Mondelez zmierza jedynie do uzyskania zmiany niektórych fragmentów uzasadnienia zaskarżonego wyroku, tak że takie odwołanie należy uznać za niedopuszczalne, zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 42 niniejszego wyroku.
51 Ze względu na jednoznaczny charakter wymogu ustanowionego w art. 169 § 1 regulaminu postępowania wniosku tego nie można podważyć poprzez posłużenie się wysuniętym przez Mondelez argumentem, że Izba Odwoławcza jest związana kwetstionowanym w jej odwołaniu uzasadnieniem zaskarżonego wyroku.
52 W każdym wypadku powaga rzeczy osądzonej rozciąga się jedynie na te fragmenty uzasadnienia wyroku, które stanowią konieczne wsparcie jego sentencji i z tego względu są z nią nierozerwalne (wyrok z dnia 15 listopada 2012 r., Al-Aqsa/Rada i Niderlandy/Al-Aqsa, C‑539/10 P et C‑550/10 P, EU:C:2012:711, pkt 49 i przytoczone tam orzecznictwo).
53 W konsekwencji w wypadku stwierdzenia przez Sąd nieważności decyzji EUIPO nie można uznać, że uzasadnienie, na podstawie którego Sąd ten oddala niektóre podniesione przez strony argumenty, uzyskało powagę rzeczy osądzonej.
54 W nieniejszej zatem sprawie, w przeciwieństwie do tego, co utrzymuje Mondelez, Izba Odwoławcza nie jest związana dokonanym przez Sąd oddaleniem niektórych argumentów i spółka ta będzie mogła, w razie potrzeby, wysunąć te same argumenty w ramach ewentuanego odwołania wniesionego od decyzji, która została właśnie wydana w wyniku stwierdzenia nieważności spornej decyzji przez Sąd.
55 Z całości powyższych rozważań wynika, że odwołanie w sprawie C‑85/17 P należy odrzucić jako niedopuszczalne.
Odwołania w sprawach C‑84/17 P i C‑95/17 P
56 Na poparcie swojego odwołania w sprawie C‑84/17 P Nestlé podnosi jeden tylko zarzut, dotyczący naruszenia art. 52 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 w związku z art. 7 ust. 3 tego rozporządzenia.
57 EUIPO ze swej strony podnosi na poparcie swojego odwołania w sprawie C‑95/17 P dwa zarzuty, dotyczące, pierwszy, naruszenia obowiązku uzasadnienia, i drugi, naruszenia art. 52 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 w związku z art. 7 ust. 3 tego rozporządzenia.
58 Należy jednak stwierdzić, podobnie jak uczynił to rzecznik generalny w pkt 49 swojej opinii, że pierwszy zarzut odwołania EUIPO, chociaż formalnie opiera się na naruszeniu obowiązku uzasadnienia, stanowi w rzeczywistości ponowny zarzut tego samego naruszenia prawa przez Sąd, o którym mowa w drugim zarzucie tego samego odwołania. W zarzucie pierwszym bowiem EUIPO podnosi, że dokonana przez Sąd w pkt 139 zaskarżonego wyroku wykładnia art. 7 ust 3 rozporządzenia nr 207/2009 jest dotknięta sprzecznością. Tymczasem gdyby tak było, należałoby wówczas dojść do wniosku, że Sąd naruszył prawo przy wykładni tego przepisu.
59 W konsekwencji należy zbadać łącznie jedyny zarzut odwołania w sprawie C‑84/17 P i dwa zarzuty odwołania w sprawie C‑95/17 P.
Argumentacja stron
60 Nestlé, wspierana przez Marques i EUIPO, podnosi, iż orzekając w pkt 139 zaskarżonego wyroku, że uzyskanie przez znak towarowy charakteru odróżniajacego w następstwie używania należy wykazać na całym terytorium Unii, a nie jedynie w znacznej lub większej jego części, i że w konsekwencji nie można było wywnioskować o uzyskaniu takiego charakteru, w sytuacji gdy dowody używania nie obejmowały całości Unii, nawet w nieznacznej lub składającej się tylko z jednego państwa członkowskiego części, Sąd naruszył art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 w kształcie wynikającym z wykładni, jaka została mu nadana w wyroku Trybunału z dnia 24 maja 2012 r., Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli/OHIM (C‑98/11 P, EU:C:2012:307).
61 Według Nestlé, Marques i EUIPO Sąd niesłusznie orzekł, iż Izba Odwoławcza naruszyła prawo, uznając, że wystarczyło wykazać, że znaczna część właściwego kręgu odbiorców w całej Unii, tj. we wszystkich państwach członkowskich i wszystkich regionach łącznie, postrzega znak towarowy jako wskazanie pochodzenia handlowego towarów objętych spornym znakiem towarowym oraz że nie było potrzeby udowodniania uzyskania charakteru odróżniającego w następstwie używania w każdym z odnośnych państw członkowskich.
62 W konsekwencji Sąd niesłusznie orzekł, że Izba Odwoławcza naruszyła prawo poprzez stwierdzenie uzyskania przez sporny znak charakteru odróżniającego w następstwie używania, bez zajęcia stanowiska w przedmiocie sposobu postrzegania tego znaku towarowego przez właściwy krąg odbiorców w Belgii, Irlandii, Grecji i Portugalii oraz bez zbadania dowodów przedstawionych w odniesieniu do tych państw członkowskich.
63 Nestlé, Marques i EUIPO twierdzą, że skupiwszy się na rynkach krajowych ocenianych indywidualnie, Sąd wydał orzeczenie stojące w sprzeczności z jednolitym charakterem unijnego znaku towarowego, a wręcz istnieniem jednolitego rynku. Jednolity charakter unijnego znaku towarowego oznaczałby bowiem niebranie pod uwagę granic terytorialnych państw członkowskich przy ocenie uzyskania charakteru odróżniającego w następstwie używania, jak zdaje się to potwierdzać pkt 44 wyroku z dnia 19 grudnia 2012 r., Leno Merken (C‑149/11, EU:C:2012:816).
64 Mondelez, przeciwnie, uważa, że Sąd prawidłowo zinterpretował i zastosował art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 oraz wyrok z dnia 24 maja 2012 r., Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli/OHIM (C‑98/11 P, EU:C:2012:307). Jej zdaniem nie wystarczy, że unijny znak towarowy ma charakter odróżniający w znacznej części Unii, jeżeli nie ma on charakteru odróżniającego w innej jej części, nawet jeżeli ta część obejmuje wyłącznie jedno państwo członkowskie.
65 Mondelez uważa, że odmienne roztrzygnięcie prowadziłoby do paradoksalnego rozwiązania, zgodnie z którym znak towarowy, którego zgłoszenie do rejestracji należy odrzucić ze względu na brak charakteru odróżniającego w jednym tylko państwie członkowskim, mógłby jednak zostać zarejestrowany jako unijny znak towarowy, co w konsekwencji spowodowałoby możliwość powoływania się na niego przed sądami tego państwa członkowskiego.
Ocena Trybunału
66 Należy przypomnieć, że zgodnie z brzmieniem art. 1 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 unijny znak towarowy ma charakter jednolity i wywołuje ten sam skutek w całej Unii.
67 Jak Sąd słusznie zaznaczył w pkt 119 i 120 zaskarżonego wyroku, z jednolitego charakteru unijnego znaku towarowego wynika, że aby zostało dopuszczone do rejestracji, oznaczenie powinno posiadać charakter odróżniający w całej Unii. Dlatego więc zgodnie z brzmieniem art. 7 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia w związku z art. 7 ust. 2 nie rejestruje się znaku towarowego, jeśli znak ten pozbawiony jest charakteru odróżniającego w części Unii.
68 Artykuł 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009, umożliwiający rejestrację oznaczeń, które uzyskały charakter odróżniający w następstwie używania, powinien być interpretowany w świetle tego wymogu. Z jednolitego charakteru unijnego znaku towarowego wynika zatem, że aby oznaczenie mogło zostać dopuszczone do rejestracji, musi ono posiadać charakter odróżniający – samoistny lub uzyskany w następstwie używania – w całej Unii.
69 W tym względzie należy od razu zaznaczyć, że wyrok z dnia 19 grudnia 2012 r., Leno Merken (C‑149/11, EU:C:2012:816), na który powołały się Nestlé i EUIPO, nie ma znaczenia dla niniejszej sprawy, gdyż dotyczy wykładni art. 15 ust. 1 tego rozporządzenia, odnoszącego się do rzeczywistego używania zarejestrowanego już unijnego znaku towarowego.
70 Prawdą jest, iż Trybunał orzekł, że wymogi obowiązujące w zakresie oceny rzeczywistego używania znaku towarowego w rozumieniu art. 15 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1), który to przepis został bez zmian powtórzony w art. 15 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 207/2009, są analogiczne z tymi dotyczącymi uzyskania przez oznaczenie charakteru odróżniającego w następstwie używania do celów jego rejestracji w rozumieniu art. 7 ust. 3 tego rozporządzenia (wyrok z dnia 18 kwietnia 2013 r., Colloseum Holding, C‑12/12, EU:C:2013:253, pkt 34).
71 Należy jednak zaznaczyć, że w przeciwieństwie do sprawy, która doprowadziła do wydania wyroku z dnia 19 grudnia 2012 r., Leno Merken (C‑149/11, EU:C:2012:816), w której Trybunał uściślił, że aby dokonać oceny istnienia „rzeczywistego używania we Wspólnocie” w rozumieniu art. 15 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009, należy to uczynić w oderwaniu od granic terytoriów państw członkowskich, wyrok z dnia 18 kwietnia 2013 r., Colloseum Holding (C‑12/12, EU:C:2013:253) nie dotyczy zakresu geograficznego właściwego do oceny istnienia rzeczywistego używania w rozumieniu tego przepisu, lecz możliwości uznania, że warunek rzeczywistego używania znaku towarowego w rozumieniu tego przepisu zostaje spełniony, wówczas gdy zarejestrowany znak towarowy, który uzyskał charakter odróżniający w następstwie używania innego złożonego znaku towarowego, którego znak ten stanowi jeden z elementów, jest używany wyłącznie za pośrednictwem tego innego złożonego znaku towarowego lub wówczas gdy jest on używany jedynie w połączeniu z innym znakiem, a połączenie tych dwóch znaków jest ponadto zarejestrowane jako znak towarowy.
72 Punktu 34 wyroku z dnia 18 kwietnia 2013 r., Colloseum Holding (C‑12/12, EU:C:2013:253) nie należy zatem odczytywać w ten sposób, że wymogi obowiązujące w odniesieniu do oceny terytorialnego zakresu umożliwiające rejestrację znaku towarowego w następstwie używania są analogiczne z tymi, które umożliwiają utrzymanie praw przysługujących właścicielowi zarejestrowanego znaku towarowego.
73 Należy również zaznaczyć, że w zakresie rzeczywistego używania zarejestrowanego już unijnego znaku towarowego nie istnieje przepis analogiczny z przepisem art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009, tak że nie można od razu uznać, iż nie było takiego używania, jedynie na tej podstawie, że dany znak towarowy nie był używany w części Unii.
74 Trybunał orzekł zatem, że o ile uzasadnione jest oczekiwanie, iż unijny znak towarowy powinien być używany na obszarze większym niż jedno państwo członkowskie, aby mógł zostać uznany za „rzeczywiście używany”, o tyle nie można wykluczyć, że w niektórych okolicznościach rynek towarów lub usług, dla których unijny znak towarowy został zarejestrowany, będzie faktycznie ograniczony do obszaru jednego państwa członkowskiego, z takim skutkiem, że używanie takiego znaku towarowego na tym obszarze spełniałoby warunek rzeczywistego używania unijnego znaku towarowego (wyrok z dnia 19 grudnia 2012 r., Leno Merken, C‑149/11 (EU:C:2012:816, pkt 50).
75 Jeżeli chodzi natomiast o uzyskanie przez znak towarowy charakteru odróżniającego w następstwie używania tego znaku, to należy przypomnieć, że Trybunał zaznaczył już, że oznaczenie może być zarejestrowane jako unijny znak towarowy na podstawie art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 tylko wówczas, gdy wykazane zostanie, iż oznaczenie to nabyło w drodze używania charakter odróżniający w tej części Unii, w której początkowo nie miało ono takiego charakteru w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. b) (wyrok z dnia 22 czerwca 2006 r., Storck/OHIM, C‑25/05 P, EU:C:2006:422, pkt 83). Trybunał uściślił również, że częścią Unii, o której mowa w art. 7 ust. 2, może być, w danym wypadku, jedno państwo członkowskie.
76 Wynika z tego, że znak towarowy pozbawiony ab initio charakteru odróżniającego we wszystkich państwach członkowskich może zostać zarejestrowany zgodnie z tym przepisem jedynie wówczas, gdy zostało wykazane, iż uzyskał on charakter odróżniający w następstwie używania na całym obszarze Unii (zob. podobnie wyrok z dnia 24 maja 2012 r., Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli/OHIM, C‑98/11 P, EU:C:2012:307, pkt 61, 63).
77 Z pewnością w pkt 62 wyroku z dnia 24 maja 2012 r., Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli/OHIM (C‑98/11 P, EU:C:2012:307), na który powołały się Nestlé i EUIPO, Trybunał zaznaczył, że chociaż prawdą jest, iż uzyskanie przez znak charakteru odróżniającego w następstwie używania musi zostać wykazane dla części Unii, w której nie miał on początkowo takiego charakteru, to jednak wymaganie dowodu takiego uzyskania dla każdego z państw członkowskich osobno byłoby zbyt wygórowane.
78 Niemniej w przeciwieństwie do tego, co twierdzą Nestlé i EUIPO, z rozważania tego nie wynika, że w sytuacji gdy znak towarowy pozbawiony jest samoistnego charakteru odróżniającego w całej Unii aby uzyskać jego rejestrację jako unijnego znaku towarowego na podstawie art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009, wystarczy udowodnić, iż uzyskał on charakter odróżniający w następstwie używania w znacznej części Unii, mimo iż dowód ten nie został przedstawiony w odniesieniu do każdego z tych państw członkowskich.
79 W tym względzie należy podkreślić różnicę między z jednej strony stanem faktycznym, jaki należy udowonić, a mianowicie uzyskaniem charakteru odróżniającego w następastwie używania przez oznaczenie pozbawione takiego samoistnego charakteru, a z drugiej strony środkami dowodowymi, za pomocą których można wykazać ten stan faktyczny.
80 Żaden bowiem przepis rozporządzenia nr 207/2009 nie wymaga wykazania w drodze odmiennych dowodów uzyskania charakteru odróżniającego w następstwie używania w każdym z państw członkowskich osobno. Nie można zatem wykluczyć, że dowody uzyskania przez określone oznaczenie charateru odróżniającego w następstwie używania mają znaczenie w odniesieniu do kilku państw członkowskich, a wręcz do całej Unii.
81 W szczególności, jak zasadniczo wskazał w pkt 78 swojej opinii rzecznik generalny, może się zdarzyć, że podmioty gospodarcze zgrupują, w odniesieniu do niektórych towarów lub usług, kilka państw członkowskich w tej samej sieci dystrybucji i potraktują te państwa członkowskie, zwłaszcza z punktu widzenia ich strategii marketingowych, jako stanowiące jeden i ten sam rynek krajowy. W tym przypadku dowody używania danego oznaczenia na tym transgranicznym rynku mogą posiadać znaczenie dla wszystkich odnośnych państw członkowskich.
82 Tak samo jest wówczas, gdy z powodu bliskości geograficznej, kulturowej lub językowej między dwoma państwami członkowskimi właściwy krąg odbiorców w pierwszym z tych państw posiada wystarczającą znajomość towarów lub usług obecnych na rynku krajowym drugiego.
83 Z rozważań tych wynika, że chociaż nie jest konieczne, by do celów rejestracji, na podstawie art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009, znaku towarowego pozbawionego ab initio charakteru odróżniającego we wszystkich państwach członkowskich Unii przedstawiono dowody uzyskania przez ten znak charakteru odróżniającego w następstiwie używania w odniesieniu do każdego z państw członkowskich osobno, to jednak przedstawione dowody powinny umożliwić wykazanie uzyskania takiego charakteru we wszystkich państwach członkowskich Unii.
84 W takim stanie rzeczy kwestia, czy przedstawione dowody są wystarczające do tego, aby udowodnić uzyskanie przez okreśone oznaczenie charakteru odróżnającego w następstwie używania w części terytorium Unii, na którym oznaczenie to nie miało początkowo takiego charakteru, objęta jest zakresem oceny dowodów, która spoczywa w pierwszej kolejności na instancjach EUIPO.
85 Ocena ta podlega kontroli Sądu, który w sytuacji gdy wniesiono do niego skargę na decyzję izby odwoławczej, jest jedynym właściwym do dokonywania ustaleń faktycznych i w konsekwencji dokonywania ich oceny. Natomiast ocena okoliczności faktycznych nie stanowi, z wyjątkiem przypadków wypaczenia przez Sąd dowodów, jakie zostały mu przedstawione, kwestii prawnej, podlegającej jako taka kontroli Trybunału w ramach odwołania (wyrok z dnia 19 września 2002 r., DKV/OHIM, C‑104/00 P, EU:C:2002:506, pkt 22 i przytoczone tam orzecznictwo).
86 Nie zmienia to faktu, że jeśli instancje EUIPO lub Sąd, po dokonaniu oceny całości dowodów, które zostały im przedłożone, orzekną, że niektóre z tych dowodów wystarczają do tego, aby wykazać uzyskanie przez określone oznaczenie charakteru odróżniającego w następstwie używania w części Unii, w której jest ono pozbawione ab initio takiego charakteru, i aby uzasadnić tym samym rejestrację tego oznaczenia jako unijnego znaku towarowego, muszą one wyraźnie stwierdzić, że tak w istocie jest, w swoich własnych orzeczeniach.
87 W niniejszej sprawie z jednej strony z powyższych rozważań wynika, że Sąd nie naruszył prawa, kiedy stwierdził w pkt 139 zaskarżonego wyroku, że do celów stosowania art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009, w przypadku znaku towarowego, który nie posiada samoistnego charakteru odróżniającego w całej Unii, uzyskanie charakteru odróżniającego w następstwie używania tego znaku należy wykazać na całym jej terytorium, a nie jedynie w znacznej lub większej części terytorium Unii, i w konsekwencji że chociaż tego rodzaju dowód może zostać przedstawiony całościowo w stosunku do wszystkich odnośnych państw członkowskich lub osobno w odniesieniu do różnych państw członkowskich lub grup państw członkowskich, nie jest jednak wystarczające, by strona, na której spoczywa ciężar dostarczenia takiego dowodu, ograniczyła się do przedstawienia dowodu uzyskania takiego charakteru nieobejmującego części Unii, która składa się choćby z jednego państwa członkowskiego.
88 Z drugiej strony w świetle tych samych rozważań Sąd słusznie stwierdził w pkt 170–178 zaskarżonego wyroku, że sporna decyzja naruszała prawo z uwagi na to, że Izba Odwoławcza uznała, iż sporny znak towarowy uzyskał charakter odróżniający w następstwie używania, i że w konsekwencji uzasadnione było zastosowanie wobec niego art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009, bez zajęcia stanowiska w przedmiocie uzyskania przez ten znak towarowy takiego charakteru odróżniającego w Belgii, w Irlandii, w Grecji i w Portugalii.
89 Wynika z tego, że jedyny zarzut odwołania w sprawie C‑84/17 P i obydwa zarzuty odwołanie w sprawie C‑95/17 P są bezzasadne i że należy je, podobnie jak wniesione odwołania, oddalić w całości.
W przedmiocie kosztów
90 Zgodnie z art. 184 § 2 regulaminu postępowania jeżeli odwołanie jest bezzasadne, Trybunał rozstrzyga o kosztach. Artykuł 138 §§ 1 i 2 tego regulaminu, mający zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 regulaminu, stanowi, po pierwsze, że kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę, a po drugie, że Trybunał rozstrzyga o rozdziale kosztów, jeżeli więcej niż jedna strona przegrała sprawę.
91 Ponieważ wszystkie odwołania zostały oddalone, każda ze stron pokryje własne koszty, w tym Marques jako interwenient w postępowaniu odwoławczym, zgodnie z art. 140 § 3 regulaminu postępowania.
Z powyższych względów Trybunał (trzecia izba) orzeka, co następuje:
1) Odwołania zostają odpowiednio odrzucone i oddalone.
2) Société des produits Nestlé SA, European Association of Trade Mark Owners (Marques), Mondelez UK Holdings & Services Ltd oraz Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) pokrywają własne koszty.
Podpisy