Skarga wniesiona w dniu 24 lipca 2020 r. – Komisja Europejska / Republika Włoska
(Sprawa C-341/20)
Język postępowania: włoski
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Moro, A. Armenia, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Republika Włoska
Żądania strony skarżącej
Komisja wnosi do Trybunału o stwierdzenie, że Republika Włoska, przyznając zwolnienie z podatku akcyzowego od paliw silnikowych wykorzystywanych przez jednostki pływające prywatnej żeglugi niehandlowej wyłącznie jeżeli jednostki te są przedmiotem umowy czarterowej, niezależnie od rzeczywistego ich wykorzystania, uchybiła zobowiązaniom wynikającym z art. 14 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2003/96/WE1 .
Komisja wnosi ponadto o obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
1. Artykuł 14 ust. 1 lit. c) dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej przewiduje, że państwa członkowskie zwalniają od podatku produkty energetyczne dostarczane w celu zastosowania jako paliwo do celów żeglugi na wodach terytorialnych Unii (włącznie z połowami), z wyłączeniem prywatnej żeglugi niehandlowej. Z definicji prywatnej żeglugi handlowej zawartej w cytowanym przepisie wynika, że zwolnienie jest zastrzeżone dla rekreacyjnych jednostek pływających wykorzystywanych do odpłatnego świadczenia usług w celach handlowych. Zachowuje to ważność zarówno wówczas gdy użytkownikiem jednostki pływającej jest jej właściciel jak też gdy jest nim najemca lub podmiot czarterujący.
2. Pojęcie użytkownika zostało wyjaśnione w wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 21 grudnia 2011 r., Haltergemeinschaft, C-250/102 , zgodnie z którym w ramach najmu lub czarteru do celów przyznania lub odmowy odnośnego zwolnienia użytkownikiem, którego należy brać pod uwagę jest najemca lub podmiot czarterujący a nie wynajmujący lub oddający w czarter. Z wyroku tego wynika także, że aby skorzystać ze zwolnienia nie wystarcza, aby czarter był uznany jako taki za działalność gospodarczą oddającego w czarter, gdyż istotne jest zbadanie, w jaki sposób wykorzystuje jednostkę pływającą podmiot czarterujący. A zatem istotne są końcowy użytkownik i ostateczne wykorzystanie jednostki pływającej, a wykorzystanie to musi służyć „bezpośrednio do odpłatnego świadczenia usług”, aby możliwe było skorzystanie z prawa do zwolnienia, jak przypomniał Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 13 lipca 2017 r., Vakarų Baltijos laivų statykla, C-151/163 .
3. Do celów zastosowania odnośnego zwolnienia konieczne jest zatem dokonanie analizy w każdym poszczególnym przypadku jakie jest rzeczywiste wykorzystanie rekreacyjnej jednostki pływającej.
4. Tymczasem z analizy włoskich uregulowań, które wdrażają odnośne zwolnienie jak i z odpowiedzi na wezwanie do usunięcia uchybienia i na uzasadnioną opinię wynika, że odmowa zwolnienia lub jego przyznanie następują niezależnie od rzeczywistego wykorzystania jednostki pływającej.
5. W niniejszej skardze Komisja uznaje, że we Włoszech zastosowanie odnośnego zwolnienia jest sprzeczne z art. 14 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2003/96/WE.
6. Komisja podnosi w szczególności, że włoskie organy podatkowe do celów przyznania zwolnienia lub jego odmowy nie dokonują w każdym poszczególnym przypadku oceny sposobu, w jaki jest rzeczywiście wykorzystywana jednostka pływająca. Włoskie organy twierdzą w istocie, że taka ocena jest dokonywana z uwzględnieniem elementów uregulowań sektorowych, mających wyłącznie na celu ułatwienie tej oceny, takich jak fakt, że żegluga odbywa się w ramach typowej umowy czarteru czy też umowy najmu lub czarteru doraźnego. Włoskie organy twierdzą jednak, że w przypadku czarteru zwolnienie powinno być przyznane podmiotom gospodarczym świadczącym usługi żeglugi morskiej, a należy go odmówić podmiotom dokonującym najmu i doraźnego czarteru. Stwierdzając, że przyznanie zwolnienia lub jego odmowa powinny następować na podstawie rodzaju zawartej umowy, a zatem in abstracto, włoskie organy potwierdzają, że nie badają in concreto, czy zwolnienie zostało przyznane temu, kto ma do tego prawo, a odmówione podmiotowi, któremu takie prawo nie przysługuje.
7. Z wyjątkiem czarteru, w przypadku najmu i doraźnego czarteru wyłączona jest zatem jakakolwiek możliwość przyznania zwolnienia, także wówczas gdy w rzeczywistości jednostka pływająca może być wykorzystane przez użytkownika końcowego bezpośrednio do odpłatnego świadczenia usług, a bez znaczenia pozostaje w tym względzie to, że wynajmujący lub oddający w doraźny czarter ma sam zamiar prowadzić działalność żeglugową. Doraźny czarter nie jest we włoskim porządku prawnym uznawany w istocie za możliwe wykorzystanie jednostki pływającej w celach handlowych.
____________
1 Dyrektywa Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz.U. 2003, L 283, s. 51).
2 EU:C:2011:862, pkt 22.
3 EU:C:2017:537, pkt 29 i 30.