WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ (druga izba)
z dnia 13 grudnia 2007 r. (*)
Służba publiczna – Członkowie personelu tymczasowego – Zatrudnienie – Stanowisko dyrektora administracyjnego – Państwa trzecie – Negatywna opinia służby medycznej
W sprawie F‑95/05
mającej za przedmiot skargę wniesioną na podstawie art. 236 WE i art. 152 EA,
N, pracownik kontraktowy Komisji Wspólnot Europejskich, zamieszkały w Brukseli (Belgia), początkowo reprezentowany przez adwokata K.H. Hagenaara, a następnie przez adwokatów J. van Drooghenbroecka oraz T. Demaseura, a wreszcie przez adwokata I. Kletzlena,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez J. Curralla oraz K. Herrmann, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
SĄD (druga izba),
w składzie: S. Van Raepenbusch, prezes, I. Boruta i H. Kanninen (sprawozdawca), sędziowie,
sekretarz: S. Boni, administrator,
uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 28 czerwca 2007 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 W skardze, która wpłynęła w dniu 5 października 2005 r. do sekretariatu Sądu Pierwszej Instancji za pośrednictwem faksu (oryginał złożono w dniu 11 października 2005 r.), strona skarżąca żąda zasadniczo po pierwsze, stwierdzenia przez Sąd nieważności decyzji dyrektora dyrekcji K „Służba zagraniczna” dyrekcji generalnej (DG) „Stosunki zewnętrzne” Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 15 kwietnia 2005 r. zawiadamiającej ją, że nie zostanie zatrudniona na stanowisku dyrektora administracyjnego przedstawicielstwa Komisji w Gwinei, a po drugie, zasądzenia od Komisji odszkodowania za rzekomo poniesioną szkodę i zadośćuczynienia za rzekomo doznaną krzywdę.
Ramy prawne
2 Zgodnie z art. 12 ust. 2 lit. d) Warunków zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich (zwanych dalej „WZIP”):
„Członek personelu tymczasowego może zostać zatrudniony tylko pod warunkiem, że:
?…?
d) jest wystarczająco sprawny fizycznie, aby wykonywać swoje obowiązki;
?…?”.
3 Artykuł 13 akapit pierwszy WZIP stanowi, że „przed zatrudnieniem członek personelu tymczasowego poddany zostaje badaniom medycznym wykonanym przez lekarza danej instytucji w celu stwierdzenia, że spełnia wymogi art. 12 ust. 2 lit. d)”.
4 Artykuł 13 akapit drugi WZIP stanowi, że „[art.] 33 akapit drugi regulaminu pracowniczego [urzędników Wspólnot Europejskich] stosuje się na zasadzie analogii”.
5 Zgodnie z art. 33 akapit drugi regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”), „w przypadku gdy w wyniku badania lekarskiego, o którym mowa w akapicie pierwszym, wydana zostanie negatywna opinia lekarska, kandydat może, w ciągu 20 dni od powiadomienia go przez instytucję o tej opinii, zażądać rozpatrzenia jego przypadku przez komisję lekarską składającą się z trzech lekarzy wybranych przez organ powołujący spośród personelu lekarskiego Wspólnoty[; k]omisja ta wysłuchuje lekarza, który wydał pierwotną, negatywną opinię[; k]andydat może przedstawić komisji lekarskiej opinię wybranego przez siebie lekarza[; w] przypadku gdy opinia komisji lekarskiej potwierdzi wnioski badania lekarskiego, o którym mowa w akapicie pierwszym, kandydat pokrywa połowę związanych z jej sporządzeniem opłat i kosztów dodatkowych”.
Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu
6 Strona skarżąca pracowała w Komisji w charakterze członka personelu pomocniczego w okresie od czerwca 1993 r. do maja 1994 r., a następnie jako członek personelu tymczasowego objętego art. 2 lit. b) WZIP od dnia 1 lipca 2002 r. do dnia 31 lipca 2004 r. W tym drugim okresie strona skarżąca pracowała najpierw w DG „Kontrola finansowa”, a następnie od dnia 1 marca 2003 r. w DG „Wymiar sprawiedliwości i sprawy wewnętrzne”.
7 Od dnia 27 października 2003 r. do dnia 31 marca 2004 r. strona skarżąca przebywała na zwolnieniu chorobowym. W dniu 16 marca 2004 r. została zatrudniona w biurze administracji i rozliczania uprawnień indywidualnych (PMO) i do dnia 31 lipca 2004 r. pracowała tam w charakterze członka personelu tymczasowego, a następnie od 1 sierpnia 2004 r. jako pracownik kontraktowy.
8 W następstwie ogłoszenia o naborze COM/2004/2982/F w dniu 7 lipca 2004 r. strona skarżąca złożyła swoją kandydaturę na stanowisko dyrektora administracyjnego przedstawicielstwa Komisji w Kongo.
9 W dniu 5 stycznia 2005 r. DG „Stosunki zewnętrzne” powiadomiła stronę skarżącą, że po przeprowadzeniu naboru została ona zakwalifikowana, i zwróciła się do niej z zapytaniem, czy zgodzi się na podjęcie pracy w innym przedstawicielstwie niż przedstawicielstwo w Kongo. W przypadku odpowiedzi twierdzącej strona skarżąca zostałaby poproszona o sporządzenie listy pierwszeństwa, mając do wyboru cztery przedstawicielstwa.
10 W przesłanej pocztą elektroniczną w dniu 7 stycznia 2005 r. wiadomości strona skarżąca powiadomiła DG „Stosunki zewnętrzne”, że potwierdza swoje zainteresowanie pracą w Kongo, i wyraziła podobne zainteresowanie w stosunku do przedstawicielstwa w Gwinei.
11 W ogłoszeniu o naborze COM/2004/3510/F dotyczącym stanowiska dyrektora administracyjnego przedstawicielstwa w Gwinei, wyszczególniono, że „powołanie urzędnika [...] uzależnione jest od wcześniejszej pozytywnej opinii służby medycznej [...]”.
12 W dniu 15 lutego 2005 r. strona skarżąca stawiła się na badaniu lekarskim wymaganym w ogłoszeniu o naborze COM/2004/3510/F.
13 W dniu 17 lutego 2005 r. DG „Stosunki zewnętrzne” zwróciła się do DG „Personel i administracja” o jak najszybsze zatrudnienie przez organ upoważniony do zawierania umów o pracę (zwany dalej „OUZU”) osób umieszczonych na liście, na której znajdowało się nazwisko strony skarżącej, na stanowiskach dyrektorów administracyjnych przedstawicielstw, w charakterze członków personelu tymczasowego objętych art. 2 lit. b) WZIP.
14 W dniu 28 lutego 2005 r. strona skarżąca otrzymała wyniki badań lekarskich przeprowadzonych w celu jej zatrudnienia w przedstawicielstwie.
15 W dniu 1 marca 2005 r. lekarz A, lekarz Komisji, powiadomił stronę skarżącą o swoich zastrzeżeniach odnośnie do jej wyjazdu do Afryki. Zdaniem Komisji, lekarz A zwrócił się do strony skarżącej, aby skontaktowała się z lekarzem B, psychiatrą, którego nazwisko znajdowało się w wykazie niezależnych ekspertów medycznych Komisji, celem sporządzenia ekspertyzy zewnętrznej.
16 W dniu 2 marca 2005 r. strona skarżąca odbyła wizytę u lekarza B, a sprawozdanie z niej zostało doręczone lekarzowi A w dniu 7 marca 2005 r. W swoich wnioskach lekarz B przedstawił zastrzeżenia co do zdrowia psychicznego strony skarżącej, w perspektywie stanowiska kierowniczego w Afryce.
17 Pismem z dnia 3 marca 2005 r., przesłanym pocztą elektroniczną, DG „Stosunki zewnętrzne” powiadomiła stronę skarżącą, że oczekuje na zgodę służby medycznej, aby kontynuować procedurę jej zatrudnienia na stanowisku dyrektora administracyjnego w przedstawicielstwie.
18 W dniu 9 marca 2005 r. strona skarżąca ponownie spotkała się z lekarzem A, który na podstawie sprawozdania lekarza B, potwierdził swoje negatywne stanowisko odnośnie do jej wyjazdu do Gwinei.
19 W piśmie z dnia 17 marca 2005 r. lekarz A zawiadomił DG „Stosunki zewnętrzne”, że strona skarżąca nie jest wystarczająco sprawna fizycznie, aby wykonywać obowiązki dyrektora administracyjnego w przedstawicielstwie w Gwinei.
20 W dniu 22 marca 2005 r. lekarz A przekazał faksem stronie skarżącej, na jej żądanie, nazwiska i adresy trzech ekspertów z dziedziny psychiatrii, których nazwiska widniały w wykazie lekarzy specjalistów Komisji. Strona skarżąca nie przeprowadziła konsultacji z żadnym z tych trzech lekarzy.
21 W dniu 4 kwietnia 2005 r. strona skarżąca przedstawiła lekarzowi A sprawozdania z ekspertyz sporządzone przez czterech psychiatrów, z którymi konsultowała się z własnej inicjatywy. Były to: zaświadczenie lekarza C z dnia 10 marca 2005 r., sprawozdanie lekarza D z dnia 31 marca 2005 r. i sprawozdanie z ekspertyzy medyczno‑psychologicznej z dnia 4 kwietnia 2005 r., podpisane przez lekarzy E i F.
22 Pismem z dnia 15 kwietnia 2005 r. (zwanym dalej „zaskarżoną decyzją”) dyrektor dyrekcji K „Służba zagraniczna” DG „Stosunki zewnętrzne” powiadomił stronę skarżącą, że „mając na uwadze negatywny wynik przekazany w dniu 17 marca 2005 r. przez [s]łużbę [m]edyczną, przesłany do DG [»Personel i administracja«] wniosek z dnia 17 [lutego 2005 r.] o [jej] zatrudnienie na przedmiotowe stanowisko nie może skutkować zaoferowaniem umowy dla członka personelu tymczasowego [o której mowa w art. 2 lit. b) WZIP], zatem objęcie przez [nią] funkcji w Gwinei [...] nie może mieć miejsca”.
23 W dniu 18 kwietnia 2005 r. lekarz E skierował do lekarza A pismo, w którym odniósł się do sprawozdania lekarza B i sprawozdania podpisanego między innymi przez lekarza F. Lekarz E stwierdził w swoim piśmie, że lekarz B „położył nacisk na zasadę ostrożności na podstawie wcześniejszych wydarzeń i cech osobowościowych”, podczas gdy lekarz F i on sam „w wyniku przeprowadzonych badań medyczno‑psychologicznych i psychometrycznych nie wykryli zaburzeń psychicznych będących przeciwwskazaniem do objęcia stanowiska pracy, o które ubiega się [strona skarżąca]”.
24 W piśmie z dnia 19 kwietnia 2005 r., skierowanym do dyrektora dyrekcji K „Służba zagraniczna” DG „Stosunki zewnętrzne”, strona skarżąca stwierdziła:
„[…] w przeciwieństwie do pisma lekarza […] z dnia 17 marca mogę potwierdzić, że wyniki badań przeprowadzonych przez służbę medyczną, których kopię otrzymałam, są pozytywne, a zatem oznaczają »TAK«, jeśli chodzi o stan zdrowia.
Mając na uwadze [art.] 33 regulaminu pracowniczego: »Przed powołaniem wybrany kandydat poddawany jest badaniom lekarskim przeprowadzanym przez jednego z lekarzy instytucji, w celu stwierdzenia, czy spełnia on wymóg określony w art. 28 lit. e)« – art. 28 lit. e): »[n]a urzędnika może zostać powołany jedynie ten, kto […] jest odpowiednio sprawny fizycznie, aby wykonywać swoje obowiązki«. Dziwi mnie zatem wiadomość od lekarza [A] z dnia 17 marca 2005 r. dotycząca mojego »stanu zdrowia«, jak wskazał Pan w swoim piśmie. W przypadku gdyby chciał Pan otrzymać kopie wyników przeprowadzonych testów, dostarczę je Panu”.
25 Strona skarżąca wysłała do dyrektora w dyrekcji C „Polityka społeczna, personel w Luksemburgu, zdrowie, higiena” DG „Personel i administracja” pismo z dnia 20 kwietnia 2005 r. w istocie identyczne z wyżej wspomnianym pismem z dnia 19 kwietnia 2005 r.
26 Pismem z dnia 26 kwietnia 2005 r., wystosowanym na żądanie dyrektora Dyrekcji C „Polityka społeczna, personel w Luksemburgu, zdrowie, higiena” DG „Personel i administracja”, kierownik działu służby medycznej w tej dyrekcji udzielił odpowiedzi na pismo strony skarżącej z dnia 20 kwietnia 2005 r. Wyjaśnia w nim, że „każda osoba będąca kandydatem do podjęcia pracy w przedstawicielstwie musi wcześniej poddać się badaniu lekarskiemu i to w tych ramach, a nie w ramach [art.] 33 [r]egulaminu pracowniczego, [strona skarżąca] uzyskała [...] negatywną opinię lekarza odnośnie do możliwości zatrudnienia w Gwinei [...]; opinia ta jest przeznaczona dla [organu powołującego] [DG »Stosunki zewnętrzne«], który będzie musiał wydać ostateczną decyzję, ponieważ opinia jest tylko jednym z elementów, jakie musi on uwzględnić w tym zakresie”.
27 W dniu 19 maja 2005 r. strona skarżąca wniosła, na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego, zażalenie na zaskarżoną decyzję.
28 Decyzją z dnia 5 lipca 2005 r. organ powołujący oddalił zażalenie.
Przebieg postępowania i żądania stron
29 Niniejsza skarga została pierwotnie zarejestrowana w sekretariacie Sądu Pierwszej Instancji pod numerem T‑377/05.
30 Postanowieniem z dnia 15 grudnia 2005 r. Sąd Pierwszej Instancji, na podstawie decyzji Rady 2004/752/WE, Euratom z dnia 2 listopada 2004 r. ustanawiającej Sąd do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (Dz.U. L 333, s. 7) odesłał niniejszą sprawę do rozpatrzenia przez Sąd. Skarga została zarejestrowana w sekretariacie tego Sądu pod numerem F‑95/05.
31 Postanowieniem z dnia 24 maja 2007 r. prezes drugiej izby Sądu zezwolił stronie skarżącej na skorzystanie z pomocy prawnej.
32 Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– zasądzenie od Komisji odszkodowania za wyrządzoną stronie skarżącej szkodę i zadośćuczynienia za doznaną przez nią krzywdę, w ustalonej tymczasowo i z ogólnym zastrzeżeniem wysokości 1 EUR;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
33 Komisja wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi jako bezzasadnej;
– orzeczenie o kosztach postępowania zgodnie z prawem.
W przedmiocie wniosku o stwierdzenie nieważności
W przedmiocie zakresu zarzutów podniesionych przez stronę skarżącą
34 W uzasadnieniu swojego wniosku o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji strona skarżąca podnosi w swojej skardze kilka zarzutów opartych, po pierwsze, na braku kompetencji dyrektora dyrekcji K „Służba zagraniczna” DG „Stosunki zewnętrzne” do wydania zaskarżonej decyzji, po drugie, na nadużyciu uprawnień przez lekarza A, DG „Stosunki zewnętrzne” i organ powołujący oraz, po trzecie, na naruszeniu przez lekarza A obowiązku uzasadnienia opinii lekarskiej.
35 Zdaniem Komisji strona skarżąca zgłosiła na wstępie zarzut oparty na braku kompetencji dyrektora dyrekcji K „Służba zagraniczna” DG „Stosunki zewnętrzne” do wydania zaskarżonej decyzji. Drugi zarzut dotyczy nadużycia uprawnień przy wydawaniu tej decyzji przez dyrektora dyrekcji K „Służba zagraniczna” DG „Stosunki zewnętrzne”. Wreszcie, trzeci zarzut oparty jest na oczywistym błędzie w ocenie, nadużyciu uprawnień, jak również braku uzasadnienia opinii lekarskiej przez lekarza A.
36 W replice strona skarżąca wyjaśniła podstawę drugiego i trzeciego zarzutu, które zostały przedstawione przez Komisję. Po pierwsze zauważa ona, że drugi zarzut oparty jest na naruszeniu obowiązku uzasadnienia, o którym mowa w art. 25 akapit drugi regulaminu pracowniczego, jak również na naruszeniu zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań. Po drugie wskazuje, że trzeci zarzut oparty jest na naruszeniu obowiązku uzasadnienia, zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań i obowiązku staranności.
37 Z pism procesowych stron wynika, że strona skarżąca podnosi zasadniczo trzy główne zarzuty. Po pierwsze, podnosi brak kompetencji dyrektora dyrekcji K „Służba zagraniczna” DG „Stosunki zewnętrzne” do wydania zaskarżonej decyzji. Po drugie, strona skarżąca utrzymuje, że zaskarżona decyzja jest niezgodna z prawem, ponieważ sprawozdania i ekspertyzy lekarzy, którzy ją badali z jej własnej inicjatywy, nie zostały uwzględnione w trakcie postępowania. Ponadto strona skarżąca twierdzi, że zgodnie z art. 33 akapit drugi regulaminu pracowniczego miała ona prawo zwrócenia się do komisji lekarskiej o wydanie opinii, po tym jak lekarz A wydał opinię negatywną. Po trzecie, strona skarżąca zauważa, że zaskarżona decyzja i opinia lekarska wydana przez lekarza A nie spełniają wymogów obowiązku uzasadnienia. Dodatkowo argumentacja strony skarżącej zawiera elementy mające na celu wykazanie istnienia nadużycia uprawnień i oczywistego błędu w ocenie.
38 Ta prezentacja zarzutów powołanych przez stronę skarżącą wynika ze sprawozdania na rozprawę, przekazanego stronom w dniu 24 maja 2007 r. Ani strona skarżąca, ani Komisja nie przedstawiły uwag dotyczących tego sprawozdania. W pierwszej kolejności należy rozpatrzyć drugi zarzut.
W przedmiocie zarzutu drugiego
Argumenty stron
39 Po pierwsze, zdaniem strony skarżącej lekarz A, DG „Stosunki zewnętrzne” i organ powołujący nie uwzględnili zaświadczenia wystawionego przez lekarza D, jak również jasnego i korzystnego dla niej sprawozdania lekarzy E i F, podobnie jak pisma z dnia 18 kwietnia 2005 r. sporządzonego przez lekarza E.
40 W związku z tym oczywiste jest, że zaskarżona decyzja wydana została w innych celach niż przedstawione. Nie uwzględniając tej dokumentacji medycznej, administracja działała wobec strony skarżącej w sposób nieżyczliwy. Żaden przepis nie wyklucza możliwości uwzględnienia sprawozdań z ekspertyz zewnętrznych.
41 Strona skarżąca dodaje, że lekarz A nie przekazał administracji opinii specjalistów, którzy ją badali. W tej kwestii twierdzi ona, że szczególnie istotne jest to, że lekarz ogólny, znając wyjątkowo szczegółowe sprawozdania z badań psychiatrycznych i psychologicznych, sporządzone przez czterech specjalistów z danej dziedziny, utrzymał swoją zwięzłą diagnozę stanu zdrowia fizycznego. Strona skarżąca uważa, że słusznie nie udała się do lekarzy zalecanych przez lekarza A.
42 Po drugie, strona skarżąca twierdzi, że zgodnie z przepisami art. 33 akapit drugi regulaminu pracowniczego miała ona prawo zwrócić się do komisji lekarskiej o wydanie opinii, po tym jak lekarz A wydał opinię negatywną. Strona skarżąca podkreśla, że w odpowiedzi na pismo z dnia 20 kwietnia 2005 r. otrzymała pismo DG „Personel i administracja” z dnia 26 kwietnia 2005 r., w którym wskazano, że procedura przewidziana w art. 33 regulaminu pracowniczego nie znajduje zastosowania w jej przypadku. A zatem Komisja wprowadziła ją w błąd co do możliwości zastosowania tej procedury.
43 Komisja zauważa, że w tym przypadku zaskarżona decyzja została wydana w wyniku przekazania opinii służby medycznej z dnia 17 marca 2005 r. stwierdzającej, że strona skarżąca nie jest wystarczająco sprawna fizycznie, aby wykonywać swoje obowiązki w Gwinei.
44 Komisja podkreśla, że uprzednia pozytywna opinia służby medycznej była wymogiem zawartym w ogłoszeniu o naborze COM/2004/3510/F. W istocie każda osoba będąca kandydatem na stanowisko zajmowane w przedstawicielstwie w państwie trzecim musi poddać się badaniu lekarskiemu, które przeprowadza lekarz Komisji w celu umożliwienia zatrudniającej komórce upewnienia się, że osoba ta jest wystarczająco sprawna fizycznie, aby wykonywać wszystkie obowiązki, które mogą zostać na nią nałożone, z uwzględnieniem charakteru zadań i warunków istniejących w miejscu, w którym muszą być wykonywane.
45 W tej kwestii opinia o przydatności, wydana w wyniku badania lekarskiego, któremu strona skarżąca została poddana na podstawie art. 28 regulaminu pracowniczego i art. 13 WZIP, w celu jej zatrudnienia w charakterze członka personelu tymczasowego w lipcu 2002 r. na stanowisko w Brukseli, nie mogła przesądzać o jej zdolności do pracy w innym miejscu w latach późniejszych.
46 Specjalistyczne badanie lekarskie było tym bardziej uzasadnione, że po pierwsze, szczególny charakter zadań wykonywanych w przedstawicielstwie w państwie trzecim wynika z przepisów szczególnych i stanowiących odstępstwa od załącznika X do regulaminu pracowniczego, a po drugie, otoczenie sanitarne, warunki klimatyczne i bezpieczeństwa, jak również stopień izolacji mogą różnić się od normalnych warunków we Wspólnocie w takim stopniu, że okoliczności te są często podstawą do wypłacenia rekompensaty.
47 W związku z tym wymóg uzyskania opinii lekarskiej do celów wydania decyzji o takim zatrudnieniu jest całkowicie uzasadniony interesem służby. Taka opinia nie może ograniczać się do stanu fizycznego kandydata, ale powinna również uwzględniać jego stan psychiczny, w tym poprzez sporządzenie prognozy problemów zdrowotnych, jakie mogą wystąpić w przyszłości i które w dającej się przewidzieć przyszłości mogą przeszkodzić normalnemu wypełnianiu obowiązków na takim stanowisku lub które mogą doprowadzić do wcześniejszego wyjazdu urzędnika lub pracownika.
48 W tej kwestii Komisja zauważa, że strona skarżąca błędnie uznaje pismo z dnia 28 lutego 2005 r., w którym przekazano jej wyniki badań lekarskich przeprowadzonych w celu zatrudnienia w przedstawicielstwie za granicą, za pozytywną opinię, która jest wymagana w ogłoszeniu o naborze pracowników COM/2004/3510/F. W piśmie tym przekazano stronie skarżącej wyniki badań lekarskich, uznając je, z kilkoma wyjątkami, za prawidłowe. Dodatkowo z treści tego pisma wynika, że nie jest to opinia lekarska, która jest wymagana w ogłoszeniu o naborze. Zresztą pismo to nie stanowi dla samej strony skarżącej takiej opinii lekarskiej, ponieważ w swojej skardze stwierdza ona, że DG „Stosunki zewnętrzne” powiadomiła ją w dniu 3 marca 2005 r., iż w dalszym ciągu czeka na zgodę służby medycznej.
49 W przedmiocie sprawozdań i ekspertyz wykonanych przez lekarzy specjalistów wybranych przez stronę skarżącą Komisja uważa, że nie mogą one być wiążące dla DG „Stosunki zewnętrzne” ani OUZU odnośnie do zatrudnienia zainteresowanej osoby, ponieważ nie zostały wykonane w ramach ponownego rozpatrzenia opinii lekarskiej lekarza A.
50 Komisja nie kwestionuje tego, że pracownik, któremu wystawiono negatywną opinię lekarską, może odwołać się od tej opinii na płaszczyźnie medycznej. Skądinąd Komisja twierdzi, że aby umożliwić stronie skarżącej skorzystanie z tej możliwości, lekarz A podał jej dane personalne trzech lekarzy specjalistów z dziedziny psychiatrii, aby mogła ona uzyskać odmienną opinię w ramach procedury zatrudnienia w przedstawicielstwie. W tej kwestii Komisja stwierdziła podczas rozprawy, że prawodawca wspólnotowy nie przewidział procedury zaskarżenia opinii lekarskiej w odniesieniu do powołania na stanowiska w służbie zagranicznej.
51 Skorzystanie z dodatkowej opinii niezależnych specjalistów wskazanych przez lekarza A było decydujące dla wydania rozstrzygnięcia w sprawie odmiennych opinii lekarza B, jak również lekarzy E i F. Tak więc niezrozumiałe jest, dlaczego strona skarżąca nie udała się do tych specjalistów, chociaż zwróciła się o podanie jej ich nazwisk.
52 Komisja dodaje, że okoliczność, iż strona skarżąca nie postępowała zgodnie z procedurą przewidzianą dla zatrudniania pracowników w przedstawicielstwie, nie uprawnia jej do uwzględnienia opinii, które uzyskała ze swojej własnej inicjatywy. Zdaniem Komisji urzędnik lub pracownik nie może zastąpić opinii lekarza, którego regulaminowym zadaniem jest wydanie wymaganej opinii, opinią lekarzy, do których zwrócił się z własnej inicjatywy. Jedyną drogą zakwestionowania przez stronę skarżącą opinii lekarza A byłoby przeprowadzenie badania przez jednego z lekarzy konsultantów wskazanych przez niego w faksie z dnia 22 marca 2005 r.
53 Zdaniem Komisji pozytywna opinia służby medycznej, przewidziana w ogłoszeniu o naborze COM/2004/3510/F, powinna zostać wydana w okolicznościach odmiennych od badania lekarskiego poprzedzającego zatrudnienie, w rozumieniu art. 33 regulaminu pracowniczego i art. 13 WZIP. A zatem w tym przypadku przepisy te nie znajdują zastosowania. Ponadto żaden akt prawny nie reguluje procedury badań lekarskich w przypadku zatrudnienia w państwie trzecim. W związku z tym Komisja postępowała zgodnie z niezależną procedurą, wprowadzoną na podstawie ogłoszenia o naborze i opracowaną w interesie służby.
54 Podczas rozprawy Komisja wyjaśniła, że procedura przewidziana w art. 59 regulaminu pracowniczego nie znajduje również zastosowania do obsadzania stanowiska w służbie zagranicznej.
55 Następnie Komisja podkreśla, że zakładając nawet, że opinia lekarza A jest taka sama jak opinia lekarska poprzedzająca zatrudnienie, o której mowa w art. 33 regulaminu pracowniczego, to należy stwierdzić, że strona skarżąca nie zażądała ponownego rozpatrzenia opinii lekarza A zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 33 akapit drugi regulaminu pracowniczego.
56 Z powyższego wynika, że z uwagi na brak opinii sprzecznej z opinią lekarza A na podstawie wprowadzonej w tym celu procedury, zaskarżona decyzja nie jest dotknięta nadużyciem uprawnień, ponieważ opiera się wyłącznie na opinii lekarza A.
57 Jeśli chodzi o rzekome nadużycie uprawnień przez lekarza A, Komisja wskazuje, że miał on prawo wydać negatywną opinię, mając na uwadze, po pierwsze, znajomość dokumentacji medycznej strony skarżącej i ekspertyzy sporządzonej przez lekarza B i, po drugie, brak odmiennej opinii. A zatem lekarz A wydał tylko opinię specjalisty. Dodatkowo strona skarżąca nie twierdziła ani nie wykazała, że lekarz A działał z innego powodu.
Ocena Sądu
58 Zgodnie z art. 10 akapit czwarty WZIP, tytuł VIIIa regulaminu pracowniczego, dotyczący przepisów szczególnych i stanowiących odstępstwa, mających zastosowanie do urzędników pełniących służbę w państwie trzecim, stosuje się na zasadzie analogii wobec pracowników personelu tymczasowego pełniących służbę w państwie trzecim. Zgodnie z art. 101a regulaminu pracowniczego, który jest jedynym artykułem wchodzącym w skład tego tytułu, „z zastrzeżeniem innych przepisów regulaminu pracowniczego, załącznik X określa przepisy szczególne mające zastosowanie do urzędników pełniących służbę w państwie trzecim”.
59 Należy zauważyć, że załącznik X do regulaminu pracowniczego nie zawiera przepisów szczególnych lub stanowiących odstępstwa w zakresie badania lekarskiego w trakcie naboru.
60 Natomiast na wzór tego, co zostało określone w art. 33 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego w odniesieniu do urzędników, art. 13 akapit pierwszy WZIP stanowi, że przed zatrudnieniem członek personelu tymczasowego poddany zostaje badaniom medycznym przez lekarza danej instytucji w celu stwierdzenia, że spełnia wymogi wystarczającej sprawności fizycznej określone w art. 12 ust. 2 lit. d) WZIP, aby wykonywać swoje obowiązki.
61 Ponadto art. 33 akapit drugi regulaminu pracowniczego, znajdujący zastosowanie przez analogię do członków personelu tymczasowego na podstawie art. 13 akapit drugi WZIP, przewiduje wewnętrzną procedurę odwoławczą od opinii wydanych przez lekarza instytucji.
62 W tej kwestii należy stwierdzić, że ustanawiając w art. 33 akapit drugi regulaminu pracowniczego odwoławczą komisję lekarską prawodawca miał na celu stworzenie kandydatom dodatkowej gwarancji i w ten sposób wzmocnienie ochrony ich praw (wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 14 kwietnia 1994 r. w sprawie T‑10/93 A przeciwko Komisji, RecFP s. I‑A‑119 i II‑387, pkt 23).
63 W istocie, po pierwsze, komisja lekarska składająca się z trzech lekarzy, wśród których nie ma lekarza, który wydał pierwotną opinię o niezdolności do pracy, wybranych spośród lekarzy wszystkich instytucji, a nie wyłącznie spośród lekarzy danej instytucji, stanowi dodatkową rzeczywistą gwarancję dla kandydatów (ww. wyrok w sprawie A przeciwko Komisji, pkt 24). Po drugie, z art. 33 akapit drugi wynika, że kandydat może przedstawić komisji lekarskiej opinię wybranego przez siebie lekarza. Ponadto kandydat może zawsze zażądać, aby uzasadnienie opinii o niezdolności do pracy zostało przekazane do wiadomości wybranemu przez niego lekarzowi prowadzącemu. Takie powiadomienie może nastąpić przed zwołaniem komisji lekarskiej (ww. wyrok w sprawie A przeciwko Komisji, pkt 25). Po trzecie, z art. 33 akapit drugi regulaminu pracowniczego wynika, że komisja lekarska musi odwołać się do dokumentacji medycznej sporządzonej w ramach instytucji, wysłuchania lekarza, który wydał opinię o niezdolności do pracy, jak również, w stosownym przypadku, opinii wydanej przez lekarza dowolnie wybranego przez kandydata. Komisja lekarska może również wydać swoją opinię na podstawie rozmowy z kandydatem lub jego lekarzem prowadzącym oraz na podstawie wszystkich dokumentów, które kandydat uzna za właściwe przedstawić. Dodatkowo komisja lekarska może, jeśli uzna to za właściwe, poddać kandydata ponownemu badaniu, ewentualnie nakazując przeprowadzenie dodatkowych testów lub żądając przedstawienia opinii innych lekarzy specjalistów. Wynika z tego, że komisja jest w stanie w pełni i bezstronnie ponownie rozpatrzyć sytuację kandydata (ww. wyrok w sprawie A przeciwko Komisji, pkt 27).
64 Ponadto należy stwierdzić, że regulamin pracowniczy przewiduje również, w odniesieniu do innych sytuacji niż nabór, mechanizmy pozwalające urzędnikowi na przedstawienie swojego stanowiska w trakcie procedury badań lekarskich. W art. 59 ust. 1 akapity piąty, szósty i siódmy regulaminu pracowniczego stworzona została możliwość skorzystania z systemu niezależnych lekarzy w przypadku, gdy urzędnik uważa, że wynik badania lekarskiego zorganizowanego przez organ powołujący podczas zwolnienia chorobowego jest nieuzasadniony z punktu widzenia sztuki lekarskiej. Jeśli chodzi o procedurę orzekania o niezdolności do pracy, art. 7 akapit pierwszy załącznika II do regulaminu pracowniczego przewiduje, że urzędnik może w szczególności wyznaczyć jednego z trzech lekarzy wchodzących w skład komisji powołanej w celu oceny niezdolności do pracy.
65 W tym przypadku należy przypomnieć, po pierwsze, że strona skarżąca pracowała w służbie Komisji w chwili złożenia swojej kandydatury na stanowisko dyrektora administracyjnego przedstawicielstwa w Gwinei i zamierzano powołać ją na to stanowisko w charakterze członka personelu tymczasowego objętego art. 2 lit. b) WZIP, jak wynika z pisma DG „Stosunki zewnętrzne” z dnia 17 lutego 2005 r.
66 Po drugie, zgodnie z ogłoszeniem o naborze COM/2004/3510/F, powołanie kandydata na stanowisko dyrektora administracyjnego przedstawicielstwa w Gwinei „uzależnione jest od wcześniejszej pozytywnej opinii [s]łużby [m]edycznej […]”. W tym przypadku służba medyczna wydała opinię o niezdolności strony skarżącej do zatrudnienia jej na danym stanowisku. W zaskarżonej decyzji powiadomiono stronę skarżącą, że nie zostanie zatrudniona.
67 Zdaniem Komisji żaden akt nie przyznaje stronie skarżącej prawa do domagania się, w drodze szczególnej procedury, ponownego rozpatrzenia pod względem medycznym opinii o niezdolności do pracy wydanej przez lekarza instytucji w celu zatrudnienia w przedstawicielstwie. Jednakże Komisja nie kwestionuje faktu, że osoba, wobec której wydano negatywną opinię lekarską, może odwołać się od tej opinii na płaszczyźnie medycznej. Zresztą Komisja potwierdza, że lekarz instytucji podał stronie skarżącej dane personalne trzech lekarzy specjalistów z dziedziny psychiatrii, aby mogła uzyskać odmienną opinię.
68 Strona skarżąca utrzymuje po pierwsze, że opinie lekarskie wydane przez wybranych przez nią lekarzy powinny zostać uwzględnione w ramach procedury naboru. Po drugie uważa ona, że możliwość przedstawienia Komisji opinii lekarskiej, przewidziana w art. 33 akapit drugi regulaminu pracowniczego znajduje zastosowanie w jej przypadku. Zatem stanowisko strony skarżącej należy rozumieć jako odnoszące się do przestrzegania prawa do obrony, ponieważ przed wydaniem zaskarżonej decyzji nie dano jej możliwości skutecznego przedstawienia swego stanowiska, w szczególności za pośrednictwem wybranego przez nią lekarza, zgodnie z art. 33 akapit drugi regulaminu pracowniczego.
69 Należy przede wszystkim stwierdzić, że prowadzona przez Komisję procedura, na podstawie której wydano zaskarżoną decyzję, nie zapewniała gwarancji związanych z prawem do obrony, które zostały przewidziane w art. 33 akapit drugi regulaminu pracowniczego.
70 W istocie nawet jeśli w tym przypadku należy uznać, że procedura wystawiania opinii lekarskiej nie jest pozbawiona wszelkich gwarancji właściwych dla procedury kontradyktoryjnej, gdyż strona skarżąca miała możliwość zasięgnięcia opinii trzech niezależnych specjalistów, które stanowiłyby przeciwwagę dla opinii lekarza A i ekspertyzy lekarza B, to trzeba stwierdzić, że procedura ta w istotny sposób różni się od procedur opisanych w pkt 63 i 64 powyżej, ponieważ nie daje w szczególności gwarancji, że opinia lekarza swobodnie wybranego przez kandydata zostanie uwzględniona przy sporządzaniu ostatecznej opinii lekarskiej.
71 Ponadto należy zauważyć, że z argumentacji Komisji nie wynika, iż procedura prowadzona w tym przypadku jest przewidziana w akcie prawnym. Co więcej, procedura ta nie wynika z wcześniej ustalonej praktyki, która byłaby uprzednio znana zainteresowanym osobom.
72 Jednakże Komisja twierdzi, że interes służby wymaga, ze względu na szczególne warunki istniejące w niektórych państwach trzecich, aby służba medyczna wydała opinię na podstawie wymogów odmiennych niż wymogi dotyczące badania lekarskiego przewidzianego w art. 13 WZIP dla członków personelu tymczasowego i badania przewidzianego w art. 33 regulaminu pracowniczego, które dotyczą tylko pierwszego naboru. Zdaniem Komisji procedura stosowana w tym przypadku jest niezależna, wprowadzona na podstawie ogłoszenia o naborze i opracowana w interesie służby.
73 Niemniej Komisja nie wyjaśniła podczas rozprawy powodów, dla których w procedurze przewidzianej w art. 13 WZIP i art. 33 regulaminu pracowniczego nie mogły zostać uwzględnione szczególne wymogi co do wystarczającej sprawności fizycznej kandydatów na stanowiska w państwach trzecich. Komisja nie wyjaśniła również, dlaczego interes służby uzasadnia lub wymaga, aby ten kandydat nie korzystał z takich samych gwarancji jak gwarancje przewidziane w art. 13 WZIP i art. 33 regulaminu pracowniczego.
74 Wreszcie żaden przepis zawarty w art. 13 WZIP i w art. 33 regulaminu pracowniczego nie pozwala stwierdzić, że przewidziana w nich procedura może być stosowana tylko do personelu tymczasowego zatrudnionego po raz pierwszy we Wspólnotach. W tej kwestii twierdzenie Komisji, zgodnie z którym nowo zatrudnieni w Komisji kandydaci w celu objęcia stanowiska w państwach trzecich poddawani byli dwóm badaniom lekarskim, jednemu przewidzianemu w art. 33 regulaminu pracowniczego i drugiemu przewidzianemu w ogłoszeniu o naborze, nie jest przekonujące. Zresztą w odpowiedzi na zażalenie złożone przez stronę skarżącą organ powołujący bezpośrednio odwołuje się do przepisów art. 33 regulaminu pracowniczego i art. 13 WZIP.
75 Z powyższych rozważań wynika, że prawodawca wspólnotowy ustanowił, w zakresie procedury badania lekarskiego, mechanizmy dające kandydatom ubiegającym się o pracę, urzędnikom czy też pracownikom możliwość skutecznego przedstawienia swojego stanowiska, umożliwiając im w szczególności zasięgnięcie opinii wybranego przez nich lekarza.
76 Mając na uwadze zapewnienie przestrzegania prawa do obrony poprzez zastosowanie wymienionych mechanizmów i wobec braku, po pierwsze, przepisów ustanawiających niezależną procedurę znajdującą zastosowanie do członków personelu tymczasowego zatrudnionych w państwie trzecim lub z innych właściwych powodów i wobec braku po drugie, względów uzasadniających niemożność zastosowania, w okolicznościach niniejszego przypadku, art. 33 akapit drugi regulaminu pracowniczego, należy uznać, że procedura naboru tych pracowników musi być zgodna z art. 33 akapit drugi regulaminu pracowniczego. W tym przypadku, jak wyjaśniono w pkt 69 i 70 niniejszego wyroku, w ramach prowadzonej procedury naruszono przepisy art. 33 akapit drugi regulaminu pracowniczego.
77 W związku z tym należy uznać, że wydając zaskarżoną decyzję, naruszono art. 33 akapit drugi regulaminu pracowniczego.
78 Z powyższego wynika, że należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji, bez konieczności rozpatrywania pozostałych zarzutów podniesionych przez stronę skarżącą w ramach żądania stwierdzenia nieważności.
W przedmiocie wniosku o odszkodowanie i zadośćuczynienie
Argumenty stron
79 Strona skarżąca twierdzi, że z powodu wydania zaskarżonej decyzji poniosła szkodę o wyjątkowym charakterze, wynikającą z utraty szansy i niezgodnego z prawem postępowania.
80 Tym samym domaga się uznania zasady odszkodowania z przyczyn o charakterze materialnym (przygotowania do przeprowadzki, czynsz, itd.) i zadośćuczynienia z przyczyn o charakterze moralnym. W replice strona skarżąca żąda wypłacenia jej z tytułu naprawienia szkody oraz zadośćuczynienia krzywdy, tymczasowo i z ogólnym zastrzeżeniem, kwoty jednego euro.
81 Komisja utrzymuje po pierwsze, że w przypadku gdy szkoda spowodowana jest postępowaniem administracji niemającym charakteru decyzyjnego, postępowanie administracyjne musi rozpocząć się od złożenia wniosku w rozumieniu art. 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego. W tym przypadku strona skarżąca nie przestrzegała tego wymogu proceduralnego. Wobec powyższego jej wniosek o odszkodowanie jest niedopuszczalny.
82 Po drugie, Komisja twierdzi, że strona skarżąca nie określiła w swojej skardze zakresu poniesionej szkody. W związku z tym nie spełniła wymogów art. 44 § 1 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji. Komisja twierdzi, że o ile Sąd Pierwszej Instancji uznał, że w pewnych szczególnych przypadkach, sprecyzowanie w skardze dokładnego zakresu poniesionej szkody nie jest konieczne, w tym przypadku strona skarżąca nie wykazała, ani nawet nie stwierdziła istnienia okoliczności uzasadniających takie zaniechanie.
83 Po trzecie, Komisja wskazuje, że ze względu na to, że zaskarżona decyzja nie jest niezgodna z prawem, nie istnieje potrzeba przyznania stronie skarżącej odszkodowania i zadośćuczynienia.
Ocena Sądu
84 Na podstawie art. 3 ust. 4 decyzji 2004/752 do czasu wejścia w życie regulaminu Sądu, to znaczy do dnia 1 listopada 2007 r., art. 44 § 1 lit. c) regulaminu Sądu Pierwszej Instancji ma odpowiednio zastosowanie do Sądu.
85 Ponieważ skarga wpłynęła do sekretariatu Sądu Pierwszej Instancji w dniu 5 października 2005 r., przepisy art. 44 § 1 lit. c) regulaminu wspomnianego Sądu znajdują zastosowanie w niniejszym przypadku.
86 Zgodnie z tym przepisem skarga powinna, między innymi, zawierać przedmiot sporu oraz zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów. Aby uczynić zadość tym wymogom, skarga mająca na celu naprawienie szkód wyrządzonych przez instytucję wspólnotową powinna zawierać elementy umożliwiające zidentyfikowanie zachowania, które skarżący jej zarzuca, powody dla których uważa on, że istnieje związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem oraz szkodą, którą rzekomo poniósł, a także charakter i zakres tej szkody. Natomiast żądanie jakiegokolwiek odszkodowania jest pozbawione niezbędnej precyzji i w związku z tym musi zostać uznane za niedopuszczalne (wyrok Trybunału z dnia 2 grudnia 1971 r. w sprawie 5/71 Zuckerfabrik Schöppenstedt przeciwko Radzie, Rec. s. 975, pkt 9; postanowienia Sądu Pierwszej Instancji z dnia 1 lipca 1994 r. w sprawie T‑505/93 Osório przeciwko Komisji, RecFP s. I‑A‑179 i II‑581, pkt 33 oraz z dnia 15 lutego 1995 r. w sprawie T‑112/94 Moat przeciwko Komisji, RecFP s. I‑A‑37 i II‑135, pkt 32; wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 7 lutego 2007 r. w sprawie T‑175/04 Gordon przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 42).
87 W tym przypadku należy stwierdzić, że żądając w skardze „uznania [wobec niej] [...] zasady roszczeń odszkodowawczych, których wysokość określona zostanie później, wynikających ze spowodowanych przez Komisję szkody i krzywdy”, strona skarżąca nie określiła wysokości szkody, jaką uważa, że poniosła. Fakt, że wniosła ona w replice o zasądzenie od Komisji „odszkodowania za szkodę i zadośćuczynienia za krzywdę, ograniczonych tymczasowo i z ogólnym zastrzeżeniem do kwoty jednego euro”, także nie może dostarczyć wyjaśnień wymaganych wymienionym wyżej orzecznictwem.
88 Strona skarżąca nie wskazała również okoliczności faktycznych, które umożliwiłyby dokonanie oceny zakresu rzekomo poniesionej szkody (ww. postanowienie w sprawie Moat przeciwko Komisji, pkt 35). Wprawdzie wyjaśniła Sądowi, że poniosła szkodę z powodu utraty wynagrodzenia w związku z odmową zatrudnienia i jej przygotowaniami do wyjazdu, a mianowicie krótkoterminowym wynajęciem jej mieszkania, szkoleniami, szczepieniami, itd. Jednakże te ubogie wskazówki nie pozwalają na dokonanie dokładnej oceny zakresu szkody.
89 Tymczasem należy uznać, że szkodę, przy założeniu, że została udowodniona, można dokładnie oszacować począwszy od etapu zażalenia i, a fortiori, przy wnoszeniu skargi, ponieważ szkoda wynika po pierwsze z utraty dochodów ze względu na brak zatrudnienia i po drugie z kosztów poniesionych przez stronę skarżącą w związku z wyjazdem do Afryki.
90 Ponadto, chociaż sąd wspólnotowy uznał, że w pewnych szczególnych okolicznościach sprecyzowanie w skardze dokładnego zakresu poniesionej szkody i określenie wysokości żądanego odszkodowania nie jest konieczne (wyrok Trybunału z dnia 23 września 2004 r. w sprawie C‑150/03 P Hectors przeciwko Parlamentowi, Zb.Orz. s. I‑8691, pkt 62; ww. postanowienie w sprawie Osório przeciwko Komisji, pkt 35), należy w tym przypadku zauważyć, że strona skarżąca ani nie wykazała, ani nawet nie powołała się na istnienie takich okoliczności (zob. podobnie postanowienia w ww. sprawie Osório przeciwko Komisji, pkt 35, i w ww. sprawie Moat przeciwko Komisji, pkt 37).
91 Co do krzywdy, należy podkreślić, że oprócz braku jakiegokolwiek oszacowania tej krzywdy, strona skarżąca nie umożliwiła Sądowi dokonania oceny jej zakresu i charakteru. Tymczasem, bez względu na to, czy zażądano zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w formie symbolicznej, czy też w celu otrzymania rzeczywistego zadośćuczynienia, skarżący ma obowiązek sprecyzowania charakteru doznanej w swoim przekonaniu krzywdy w związku z zachowaniem zarzucanym Komisji, a następnie przynajmniej w przybliżony sposób oszacowania rozmiaru tej krzywdy (ww. postanowienie w sprawie Moat przeciwko Komisji, pkt 38; ww. wyrok w sprawie Gordon przeciwko Komisji, pkt 45).
92 Z powyższego wynika, że wniosek o odszkodowanie i zadośćuczynienie nie spełnia wymogów dopuszczalności.
93 Co więcej, należy dodać, że nawet zakładając, iż strona skarżąca zażądała tylko zasądzenia symbolicznego odszkodowania i zadośćuczynienia, to stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji stanowi w tym przypadku wystarczające i odpowiednie odszkodowanie za poniesioną przez nią szkodę i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę (zob. podobnie wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 9 marca 2000 r. w sprawie T‑10/99 Vicente Nuñez przeciwko Komisji, RecFP s. I‑A-47 i II‑203, pkt 48).
94 Z całości powyższych rozważań wynika, że należy uwzględnić skargę w przedmiocie wniosku o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i oddalić ją w przedmiocie wniosku o odszkodowanie i zadośćuczynienie.
W przedmiocie kosztów
95 Zgodnie z art. 122 regulaminu Sądu, przepisy rozdziału ósmego tytułu drugiego tego regulaminu dotyczącego kosztów postępowania przed Sądem stosują się tylko do spraw wniesionych do Sądu po dniu wejścia w życie tego regulaminu. Istotne w tym zakresie przepisy regulaminu Sądu Pierwszej Instancji znajdują nadal zastosowanie odpowiednio do spraw zawisłych przed Sądem przed tą datą.
96 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Jednakże na mocy art. 88 regulaminu, w sporach między Wspólnotami a ich pracownikami instytucje pokrywają poniesione przez nie koszty. Jeśli żądania stron są uwzględnione tylko częściowo, Sąd może postanowić, na podstawie art. 87 § 3 akapit pierwszy tego regulaminu, że koszty zostaną podzielone albo że każda ze stron poniesie swoje własne koszty.
97 Ponieważ Komisja co do zasady przegrała sprawę, należy ją obciążyć kosztami.
Z powyższych względów
SĄD (druga izba)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność decyzji dyrektora generalnego dyrekcji K „Służba zagraniczna” dyrekcji generalnej „Stosunki zewnętrzne” Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 15 kwietnia 2005 r. zawiadamiającej stronę skarżącą, że nie została zatrudniona w charakterze dyrektora administracyjnego przedstawicielstwa Komisji w Gwinei.
2) W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.
3) Komisja Wspólnot Europejskich zostaje obciążona kosztami postępowania.
Van Raepenbusch | Boruta | Kanninen |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 13 grudnia 2007 r.
W. Hakenberg | | S. Van Raepenbusch |
Sądy wspólnotowe są w przytoczonych orzeczeniach oznaczone literą poprzedzającą numer sprawy: „C” w przypadku Trybunału Sprawiedliwości, „T” w przypadku Sądu Pierwszej Instancji i „F” w przypadku Sądu do Spraw Służby Publicznej. Orzeczenia, których numer sprawy nie jest poprzedzony literą, zostały wydane przez Trybunał Sprawiedliwości przed dniem 16 listopada 1989 r.
Treść niniejszego orzeczenia, jak również cytowanych w nim, a dotychczas nieopublikowanych orzeczeń sądów wspólnotowych, jest dostępna na stronie internetowej Trybunału Sprawiedliwości www.curia.europa.eu