ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

της 8ης Σεπτεμβρίου 2011

Υπόθεση F‑51/11 R

Δημήτριος Παχτίτης

κατά

Ευρωπαϊκής Επιτροπής

«Υπαλληλική υπόθεση — Διαδικασία ασφαλιστικών μέτρων — Αίτηση αναστολής εκτελέσεως»

Αντικείμενο:      Αίτηση δυνάμει των άρθρων  78 ΣΛΕΕ και 157 EA, καθώς και του άρθρου 279 ΣΛΕΕ, εφαρμοστέου στη Συνθήκη ΕΚAΕ βάσει του άρθρου 106α της Συνθήκης αυτής, με την οποία ο Δ. Παχτίτης ζητεί την αναστολή εκτελέσεως της αποφάσεως της 14ης Φεβρουαρίου 2011, με την οποία η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Επιλογής Προσωπικού (EPSO) τον κάλεσε να υποβληθεί εκ νέου στις δοκιμασίες προκριματικού χαρακτήρα του γενικού διαγωνισμού EPSO/AD/77/06, προς εκτέλεση της αποφάσεως του Δικαστηρίου ΔΔ της 15ης Ιουνίου 2010, F‑35/08, Παχτίτης κατά Επιτροπής (κατά της οποίας έχει ασκηθεί αναίρεση ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου, υπόθεση T‑361/10 P).

Απόφαση:      Η αίτηση ασφαλιστικών μέτρων απορρίπτεται.

Περίληψη

1.      Ασφαλιστικά μέτρα — Αναστολή εκτελέσεως — Προσωρινά μέτρα — Προϋποθέσεις χορηγήσεως — «Fumus boni juris» — Επείγον — Σωρευτικός χαρακτήρας — Στάθμιση όλων των εμπλεκομένων συμφερόντων — Σειρά εξετάσεως και τρόπος ελέγχου — Εξουσία εκτιμήσεως του δικαστή των ασφαλιστικών μέτρων

(Άρθρα 278 ΣΛΕΕ και 279 ΣΛΕΕ· Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρο 102 § 2)

2.      Ασφαλιστικά μέτρα — Αναστολή εκτελέσεως — Προϋποθέσεις παραδεκτού — Εκ πρώτης όψεως παραδεκτό της κύριας προσφυγής

(Άρθρο 278 ΣΛΕΕ· Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρο 102 § 2)

3.      Υπάλληλοι — Προσφυγή — Βλαπτική πράξη — Προπαρασκευαστική πράξη

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρα 90 και 91)

4.      Προσφυγή ακυρώσεως — Προσφυγή κατ’ αποφάσεως επιβεβαιωτικής άλλης αποφάσεως που δεν προσβλήθηκε εμπροθέσμως — Απαράδεκτο

1.      Οι προϋποθέσεις περί του επείγοντος χαρακτήρα και του εκ πρώτης όψεως βασίμου της αιτήσεως (fumus boni juris) πρέπει να πληρούνται σωρευτικώς, οπότε τυχόν αίτηση λήψεως προσωρινών μέτρων πρέπει να απορρίπτεται εφόσον δεν συντρέχει μία εκ των προϋποθέσεων αυτών. Ο δικαστής των ασφαλιστικών μέτρων προβαίνει επίσης, ενδεχομένως, στη στάθμιση των εμπλεκομένων συμφερόντων.

Στο πλαίσιο αυτού του συνολικού ελέγχου, ο δικαστής των ασφαλιστικών μέτρων διαθέτει ευρεία εξουσία εκτιμήσεως και παραμένει ελεύθερος να καθορίσει, λαμβανομένων υπόψη των ιδιαιτεροτήτων της συγκεκριμένης υποθέσεως, τον τρόπο με τον οποίο θα διακριβωθεί αν πληρούνται οι διάφορες προϋποθέσεις αυτές, καθώς και τη σειρά της εξετάσεως αυτής, δεδομένου ότι κανένας κανόνας δικαίου δεν του επιβάλλει να ακολουθήσει προκαθορισμένη ανάλυση προκειμένου να εκτιμήσει την ανάγκη προσωρινής ρυθμίσεως.

(βλ. σκέψεις 15 και 16)

Παραπομπή:

ΠΕΚ: 10 Σεπτεμβρίου 1999, T‑173/99 R, Elkaïm και Mazuel κατά Επιτροπής, σκέψη 18

ΔΔΔΕΕ: 3 Ιουλίου 2008, F‑52/08 R, Plasa κατά Επιτροπής, σκέψεις 21 και 22 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία

2.      Το ζήτημα του παραδεκτού της κύριας προσφυγής δεν πρέπει, κατ’ αρχήν, να εξετάζεται στο πλαίσιο διαδικασίας ασφαλιστικών μέτρων, αλλά μόνον κατά την εξέταση της εν λόγω προσφυγής, εκτός αν αυτή εκτιμάται, εκ πρώτης όψεως, ως προδήλως απαράδεκτη. Πράγματι, η έκδοση αποφάσεως επί του παραδεκτού κατά το στάδιο των ασφαλιστικών μέτρων, στις περιπτώσεις κατά τις οποίες εκ πρώτης όψεως το παραδεκτό αυτό δεν αποκλείεται τελείως, θα προδίκαζε την απόφαση του Δικαστηρίου ΔΔ επί της κύριας προσφυγής.

(βλ. σκέψη 17)

Παραπομπή:

ΠΕΚ: 4 Φεβρουαρίου 1999, T‑196/98 R, Peña Abizanda κ.λπ. κατά Επιτροπής, σκέψη 10 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία

ΔΔΔΕΕ: 14 Δεκεμβρίου 2006, F‑120/06 R, Dálnoky κατά Επιτροπής, σκέψη 41

3.      Η απλή πρόσκληση στις προκριματικού χαρακτήρα δοκιμασίες ενός διαγωνισμού δεν συνιστά βλαπτική πράξη, κατά το μέτρο που δεν θίγει τη δυνατότητα του υποψηφίου να επιτύχει στις εν λόγω δοκιμασίες και στη συνέχεια να λάβει στις δοκιμασίες του διαγωνισμού τη βαθμολογία που απαιτείται για την εγγραφή του στον πίνακα επιτυχόντων.

(βλ. σκέψη 21)

Παραπομπή:

ΠΕΚ: 22 Ιουνίου 1990, T‑32/89 και T‑39/89, Μαρκόπουλος κατά Δικαστηρίου, σκέψη 22

ΔΔΔΕΕ: 23 Σεπτεμβρίου 2009, F‑22/05 RENV, Νεοφύτου κατά Επιτροπής, σκέψη 71

4.      Προσφυγή ακυρώσεως κατ’ αποφάσεως η οποία απλώς επιβεβαιώνει προγενέστερη απόφαση, μη προσβληθείσα εμπροθέσμως, είναι απαράδεκτη. Μια απόφαση επιβεβαιώνει απλώς προγενέστερη απόφαση αν δεν περιέχει κανένα νέο στοιχείο σε σχέση με την προγενέστερη πράξη και δεν προηγήθηκε αυτής επανεξέταση της καταστάσεως του αποδέκτη της προγενέστερης αυτής πράξεως.

(βλ. σκέψη 28)

Παραπομπή:

ΔΕΕ: 9 Μαρτίου 1978, 54/77, Herpels κατά Επιτροπής, σκέψεις 11 έως 14· 10 Δεκεμβρίου 1980, 23/80, Grasselli κατά Επιτροπής, σκέψη 18

ΠΕΚ: 26 Οκτωβρίου 2000, T‑83/99 έως T‑85/99, Ripa di Meana κ.λπ. κατά Κοινοβουλίου, σκέψεις 33 και 34

ΔΔΔΕΕ: 19 Δεκεμβρίου 2006, F‑78/06, Suhadolnik κατά Δικαστηρίου, σκέψεις 31 και 32· 15 Ιουλίου 2008, F‑28/08, Pouzol κατά Ελεγκτικού Συνεδρίου, σκέψη 45