ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
(τρίτο τμήμα)

της 4ης Μαΐου 2010

Υπόθεση F-100/08

Alessandro Petrilli

κατά

Ευρωπαϊκής Επιτροπής

«Υπαλληλική υπόθεση — Υπάλληλοι — Συντάξεις — Έννοια της διαμονής — Κύρια διαμονή — Δικαιολογητικά έγγραφα»

Αντικείμενο: Προσφυγή ασκηθείσα δυνάμει των άρθρων 236 ΕΚ και 152 ΕΑ, με την οποία ο A. Petrilli ζητεί, μεταξύ άλλων, την ακύρωση της απόφασης της αρμόδιας για τους διορισμούς αρχής της 16ης Σεπτεμβρίου 2008, με την οποία απορρίφθηκε η διοικητική ένσταση που υπέβαλε ο προσφεύγων δυνάμει του άρθρου 90, παράγραφος 2, του Κανονισμού Υπηρεσιακής Κατάστασης των υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά της απόφασης του Γραφείου Διαχείρισης και Εκκαθάρισης των Ατομικών Δικαιωμάτων να μην καθορίσει την Ιταλία ως τόπο κύριας διαμονής του και να μην εφαρμόσει στη σύνταξή του τον διορθωτικό συντελεστή που ορίζεται για την Ιταλία.

Απόφαση: Η προσφυγή απορρίπτεται. Ο προσφεύγων φέρει το σύνολο των δικαστικών εξόδων.

Περίληψη

Υπάλληλοι — Συντάξεις — Διορθωτικός συντελεστής

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρο 82)

Η έννοια της διαμονής, κατά το άρθρο 82 του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο εξής: ΚΥΚ), όπως ίσχυε μέχρι τις 30 Απριλίου 2004, το οποίο προέβλεπε ότι στις συντάξεις εφαρμόζεται ο διορθωτικός συντελεστής που έχει καθορισθεί για τη χώρα στην οποία ο δικαιούχος της συντάξεως αποδεικνύει ότι έχει τη διαμονή του, αναφέρεται στον τόπο που αποτελούσε πράγματι το κέντρο των συμφερόντων του πρώην υπαλλήλου, δηλαδή τον τόπο τον οποίο ο ενδιαφερόμενος επέλεξε, με τη βούληση να του προσδώσει μόνιμο χαρακτήρα, ως μόνιμο ή σύνηθες κέντρο των συμφερόντων του και στον οποίο λογίζεται ότι πραγματοποιεί τις δαπάνες του. Επιπλέον, η έννοια της διαμονής, ανεξαρτήτως του αμιγώς ποσοτικού στοιχείου που είναι ο χρόνος τον οποίο διήνυσε ο ενδιαφερόμενος στο έδαφος κάποιας χώρας, περιλαμβάνει, πέραν του φυσικού γεγονότος της διαμονής σε κάποιον τόπο, την πρόθεση να δοθεί στο γεγονός αυτό συνέχεια ως απόρροια της αποκτήσεως βιοτικών συνηθειών και της ανάπτυξης φυσιολογικών κοινωνικών σχέσεων. Αυτή η έννοια της διαμονής αποτελεί ιδιαίτερη έννοια της κοινοτικής δημόσιας διοίκησης και δεν συμπίπτει κατ’ ανάγκη με την έννοια που έχει ο όρος αυτός στις εθνικές έννομες τάξεις.

(βλ. σκέψη 32)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ: 4 Ιουνίου 2003, T‑124/01 και T‑320/01, Del Vaglio κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2003, σ. I‑A‑157 και II‑767, σκέψη 70 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία, και σκέψεις 71 και 72· 12 Σεπτεμβρίου 2005, T‑320/04, Διονυσοπούλου κατά Συμβουλίου, που δεν έχει δημοσιευθεί στη Συλλογή, σκέψη 39· 27 Σεπτεμβρίου 2006, T‑416/04, Κοντούλη κατά Συμβουλίου, Συλλογή Υπ.Υπ. 2006, σ. I‑A‑2‑181 και II‑A‑2‑897, σκέψη 71

ΔΔΔΕΕ: 8 Απριλίου 2008, F‑134/06, Bordini κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2008, σ. I‑A‑1‑87 και II‑A‑1‑435