POSTANOWIENIE PREZESA SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
z dnia 17 grudnia 2008 r.
Sprawa F‑80/08 R
Fritz Harald Wenig
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Służba publiczna – Postępowanie w sprawie zastosowania środków tymczasowych – Wniosek o zawieszenie wykonania decyzji o zawieszeniu w czynnościach służbowych zainteresowanego – Pilny charakter – Brak
Przedmiot: Wniosek złożony na podstawie art. 242 WE, 243 WE, 157 EWEA i 158 EWEA, w którym F.H. Wenig żąda zawieszenia wykonania decyzji Komisji z dnia 18 września 2008 r. wydanej na podstawie art. 23 i 24 załącznika IX do regulaminu pracowniczego o zawieszeniu go w czynnościach służbowych na czas nieokreślony i potrąceniu mu z wynagrodzenia 1000 EUR miesięcznie przez okres maksymalnie sześciu miesięcy.
Orzeczenie: Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego zostaje oddalony. Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
Streszczenie
1. Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Zawieszenie wykonania – Środki tymczasowe – Przesłanki zastosowania – Fumus boni iuris – Pilny charakter – Charakter kumulatywny – Kolejność badania i sposób weryfikacji
(art. 242 WE, 243 WE; regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 102 § 2)
2. Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Zawieszenie wykonania – Przesłanki zastosowania – Wyważenie wszystkich spornych interesów
(art. 242 WE; regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 102 § 2; regulamin pracowniczy, załącznik IX, art. 23, 24)
3. Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Zawieszenie wykonania – Przesłanki zastosowania – Pilny charakter – Ciężar dowodu
(art. 242 WE; regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 102 § 2; regulamin pracowniczy, załącznik IX, art. 23, 24)
4. Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Zawieszenie wykonania – Moc wsteczna – Brak
(art. 242 WE)
1. Zgodnie z przepisami art. 102 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej we wnioskach dotyczących środków tymczasowych należy wskazać w szczególności okoliczności dowodzące pilnego charakteru oraz zarzuty dotyczące stanu faktycznego i prawnego uzasadniające prima facie (fumus boni iuris) zastosowanie wnioskowanego środka. Przesłanki te mają charakter kumulatywny, co oznacza, że wniosek o zastosowanie środków tymczasowych należy odrzucić, jeśli jedna z nich nie jest spełniona. Ponadto żądane środki muszą mieć charakter tymczasowy w tym znaczeniu, że nie mogą przesądzać o rozstrzygnięciu sprawy co do istoty.
Sędziemu rozpatrującemu wniosek o zastosowanie środków tymczasowych przysługuje ponadto szeroki zakres swobodnej oceny w ramach całościowej analizy i ma on – w świetle konkretnych okoliczności danego przypadku – swobodę w określeniu sposobu, w jaki poszczególne przesłanki powinny być zbadane oraz kolejności ich badania, gdyż żaden przepis prawa wspólnotowego nie narzuca mu z góry określonego schematu postępowania przy ocenie konieczności zarządzenia środków tymczasowych.
(zob. pkt 20–23)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑41/97 R Antillean Rice Mills przeciwko Radzie, 21 marca 1997 r., Rec. s. II‑447, pkt 19; sprawa T‑120/01 R De Nicola przeciwko EBI, 9 sierpnia 2001 r., RecFP s. I‑A‑171, II‑783, pkt 12, 13
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑38/06 R Bianchi przeciwko ETF, 31 maja 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑27, II‑A‑1‑93, pkt 20, 22
2. Gdy w ramach wniosku o zastosowanie środków tymczasowych sędzia rozpatrujący wniosek, przed którym podnosi się istnienie ryzyka poniesienia przez wnioskodawcę poważnej i nieodwracalnej szkody, waży poszczególne wchodzące w grę interesy, powinien on w szczególności zbadać, czy ewentualne stwierdzenie nieważności spornej decyzji przez sędziego orzekającego co do istoty sprawy umożliwi odwrócenie skutków sytuacji, którą wywołałoby natychmiastowe wykonanie tej decyzji, i a contrario, czy zawieszenie wykonania tej decyzji może przeszkodzić w jej pełnym wykonaniu w razie, gdyby skarga w postępowaniu głównym została odrzucona.
Tymczasem decyzja o zawieszeniu urzędnika w czynnościach służbowych na podstawie art. 23 i 24 załącznika IX do regulaminu pracowniczego może wywierać skutki w danym okresie. Okres ten odpowiada początkowo czasowi trwania dochodzenia i przedłuża się, jeżeli instytucja uzna, że interes służby, a niekiedy urzędnika, wymaga odsunięcia go od instytucji do chwili, aż określi ona swoje ostateczne stanowisko w przedmiocie zarzucanych uchybień. Z tego wynika, że decyzja o zawieszeniu w czynnościach służbowych faktycznie zostałaby w zasadniczej mierze pozbawiona skuteczności, gdyż nie mogłaby wywierać skutków w czasie, w którym ma je właśnie wywoływać.
W związku z tym zawieszenie wykonania tego rodzaju decyzji wywiera skutki do tego stopnia nieodwracalne, że może przesądzić o rozstrzygnięciu Sądu do spraw Służby Publicznej orzekającego w przedmiocie skargi w postępowaniu głównym. Inaczej jest w przypadku, jeżeli zawieszenie wykonania nie zostanie zastosowane. Szkodę zawieszonego w czynnościach służbowych urzędnika związaną z naruszeniem jego reputacji będzie można bowiem naprawić poprzez stwierdzenie nieważności omawianej decyzji, czy nawet, w razie potrzeby, poprzez zasądzenie od instytucji rekompensaty finansowej. Przy ważeniu wchodzących w grę interesów należy zatem uwzględnić wspomniany nieodwracalny charakter i zawiesić wykonanie decyzji o zawieszeniu w czynnościach służbowych wyłącznie, jeżeli w szczególności, zawieszenie wykonania decyzji ma niezaprzeczalnie pilny charakter.
(zob. pkt 27–31, 36)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: ww. sprawa Antillean Rice Mills przeciwko Radzie, pkt 46; sprawa T‑65/08 R Hiszpania przeciwko Komisji, 30 kwietnia 2008 r., dotychczas nieopublikowana w Zbiorze, pkt 82 i przytoczone tam orzecznictwo
3. Celem postępowania w przedmiocie zastosowania środków tymczasowych nie jest zagwarantowanie naprawienia szkody, lecz zapewnienie pełnej skuteczności wyroku co do istoty sprawy. Aby cel ten został osiągnięty, żądane środki muszą być niecierpiące zwłoki, w tym znaczeniu, że zastosowanie tych środków i wywarcie przez nie skutku przed ogłoszeniem wyroku w postępowaniu głównym jest niezbędne dla uniknięcia poważnej i nieodwracalnej szkody dla interesów skarżącego. Do strony wnoszącej o zastosowanie środków tymczasowych należy wykazanie, że nie może oczekiwać na rozstrzygnięcie sprawy w postępowaniu głównym bez poniesienia szkody tego rodzaju.
Chociaż krzywda wynika z niekorzystnego wpływu, jaki decyzja o zawieszeniu urzędnika w obowiązkach służbowych wywiera na jego wizerunek, to chodzi tu jednak zasadniczo o nieunikniony i natychmiastowy skutek tej decyzji. Co więcej, ewentualne zawieszenie wykonania takiej decyzji nie mogłoby naprawić tego rodzaju krzywdy w większym stopniu, niż uczyni to w przyszłości ewentualne stwierdzenie nieważności omawianej decyzji kończące postępowanie główne.
Ponadto choćby nawet zawieszony w czynnościach służbowych urzędnik podniósł konkretną szkodę dotyczącą przebiegu swojej kariery zawodowej, która byłaby różna od naruszenia jego reputacji, to taka ewentualna szkoda wynikałaby z postępowania dyscyplinarnego, które może zostać przeciw niemu wszczęte, a nie ze spornej decyzji.
(zob. pkt 41, 43, 44)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa C‑65/99 P(R) Willeme przeciwko Komisji, 25 marca 1999 r., Rec. s. I‑1857, pkt 60–62
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑173/99 R Elkaïm Mazuel przeciwko Komisji, 10 września 1999 r., RecFP s. I‑A‑155, II‑811, pkt 25; ww. sprawa De Nicola przeciwko EBI, pkt 43; sprawa T‑320/02 R Esch‑Leonhardt i in. przeciwko EBC, 19 grudnia 2002 r., RecFP s. I‑A‑325, II‑1555, pkt 27
4. Orzeczenie sądu zarządzające zawieszenie wykonania ma charakter środka tymczasowego mającego zapewnić zabezpieczenie na przyszłość. Tym samym zawieszenie wykonania, w odróżnieniu od stwierdzenia nieważności, nie może mieć mocy wstecznej.
(zob. pkt 53)