WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(druga izba)

z dnia 8 września 2011 r.

Sprawa F‑89/10

François-Carlos Bovagnet

przeciwko

Komisji Europejskiej

Służba publiczna – Urzędnicy – Wynagrodzenie – Dodatki rodzinne – Dodatek edukacyjny – Koszty kształcenia – Pojęcie

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której F.C. Bovagnet żąda stwierdzenia nieważności odmownej decyzji Komisji w sprawie zwrotu części poniesionych przez niego kosztów kształcenia związanych z udziałem w funduszu na inwestycje i funduszu operacyjnym prywatnej placówki oświatowej, do której uczęszcza jego dwoje dzieci.      

Orzeczenie:      Stwierdza się nieważność decyzji Komisji z dnia 17 grudnia 2009 r. w zakresie, w jakim odmówiono w niej skarżącemu zwrotu części poniesionych przez niego kosztów kształcenia związanych z udziałem w funduszu na inwestycje i funduszu operacyjnym prywatnej placówki oświatowej, do której uczęszcza jego dwoje dzieci. Komisja wypłaci skarżącemu różnicę pomiędzy kwotą przyznanego mu dodatku edukacyjnego a kwotą, która wynikałaby z wyliczenia rzeczonego dodatku z uwzględnieniem poniesionych kosztów związanych z udziałem w funduszu na inwestycje i funduszu operacyjnym prywatnej placówki oświatowej, do której uczęszcza jego dwoje dzieci, z zastrzeżeniem pułapu wskazanego w art. 3 załącznika VII do regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej. Komisja pokrywa całość kosztów postępowania.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Wynagrodzenie – Dodatki rodzinne – Dodatek edukacyjny – Koszty kształcenia – Pojęcie

(regulamin pracowniczy, załącznik VII, art. 3 ust. 1)

2.      Urzędnicy – Skarga – Nieograniczone prawo orzekania – Spory o charakterze majątkowym w rozumieniu art. 91 ust. 1 regulaminu pracowniczego – Pojęcie

(regulamin pracowniczy, art. 91 ust. 1)

1.      Zawarte w regulaminie pracowniczym pojęcie „kosztów kształcenia” jest autonomicznym pojęciem, którego treść nie może zależeć od istniejącego nazewnictwa czy klasyfikacji stosowanych na szczeblu krajowym, lecz zależy od samego charakteru elementów składowych wydatku, który podlega zwrotowi.

Zgodnie z ogólnymi przepisami wykonawczymi dotyczącymi przyznania dodatku edukacyjnego, o którym mowa w art. 3 załącznika VII do regulaminu pracowniczego, przyjętymi przez Komisję, koszty kształcenia obejmują koszty zapisu i uczęszczania do placówki oświatowej. Zdefiniowane w ten sposób koszty kształcenia obejmują zarówno koszty umożliwiające uczniowi uzyskanie wstępu do placówki oświatowej (wpisowe), jak i koszty pozwalające na uczestniczenie w zajęciach i udział w programach danej placówki (czesne). Ponieważ edukację szkolną prowadzić można jedynie w odpowiedniej infrastrukturze wymagającej ponoszenia kosztów jej funkcjonowania, koszty związane z taką infrastrukturą i jej funkcjonowaniem są kosztami umożliwiającymi uczniowi najpierw uzyskanie dostępu do szkoły, a następnie uczęszczanie do niej. Tego rodzaju koszty, odpowiadające udziałowi w funduszu na inwestycje i funduszu operacyjnym prywatnej placówki oświatowej są zatem, ze względu na ich cel i przeznaczenie, kosztami kształcenia podlegającymi zwrotowi z tytułu dodatku edukacyjnego, o ile jego suma ogółem nie przekracza miesięcznego pułapu określonego w art. 3 ust. 1 załącznika VII do regulaminu pracowniczego.

(zob. pkt 22, 23, 32)

2.      Żądanie dotyczące zapłacenia przez instytucję na rzecz jednego z jej urzędników kwoty, którą uważa on za należną mu na mocy regulaminu pracowniczego, wchodzi w zakres pojęcia „sporów o charakterze majątkowym” w rozumieniu art. 91 ust. 1 zdanie drugie regulaminu pracowniczego i różni się od skarg pracowników dotyczących stwierdzenia odpowiedzialności odszkodowawczej instytucji mających na celu uzyskanie odszkodowania. Na mocy powyższego przepisu Sąd do spraw Służby Publicznej ma w tych sporach nieograniczone prawo orzekania, które nakłada nań obowiązek ich zakończenia w sposób zupełny i tym samym rozstrzygnięcia w przedmiocie całokształtu praw i obowiązków pracownika, z zastrzeżeniem przekazania odnośnej instytucji wykonania, pod swoją kontrolą, danej części orzeczenia na określonych przez sąd szczegółowo warunkach. Wynika z tego, że w sporach o charakterze majątkowym Sąd do spraw Służby Publicznej jest właściwy do zasądzenia od pozwanej instytucji określonych kwot powiększonych w razie potrzeby o odsetki za zwłokę.

(zob. pkt 35)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa C‑135/06 P Weiβenfels przeciwko Parlamentowi, 18 grudnia 2007 r., pkt 65, 67, 68

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑197/98 Rudolph przeciwko Komisji, 23 marca 2000 r., pkt 33, 92 i przytoczone tam orzecznictwo

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑49/08 Giannini przeciwko Komisji, 2 lipca 2009 r., pkt 39–42; sprawa F‑105/09 Scheefer przeciwko Parlamentowi, 13 kwietnia 2011 r., pkt 68