Language of document : ECLI:EU:F:2011:67

WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(druga izba)

z dnia 26 maja 2011 r.

Sprawa F-40/10

Giorgio Lebedef

przeciwko

Komisji Europejskiej

Służba publiczna – Urzędnicy – Coroczny urlop wypoczynkowy – Nieobecność bez uprzedniego zezwolenia, po wyczerpaniu prawa do corocznego urlopu wypoczynkowego – Utrata prawa do wynagrodzenia – Artykuł 60 regulaminu pracowniczego

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której G. Lebedef żąda stwierdzenia nieważności decyzji dyrektora generalnego Eurostatu z dnia 11 sierpnia 2009 r., na mocy której utracił prawo do wynagrodzenia za pięć i pół dnia z uwagi na nieobecności (odpowiadające tej liczbie dni) bez uprzedniego zezwolenia swego przełożonego, po wyczerpaniu prawa do corocznego urlopu wypoczynkowego.

Orzeczenie:      Skarga zostaje oddalona. Skarżący zostaje obciążony całością kosztów postępowania.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Urlop – Coroczny urlop wypoczynkowy – Urlop pociągający za sobą ujemne saldo dni – Konieczność wniosku o udzielenie uprzedniego zezwolenia – Urzędnik oddelegowany w 50% wymiaru czasu pracy jako przedstawiciel związkowy – Brak wpływu

(regulamin pracowniczy, art. 60)

2.      Urzędnicy – Urlop – Coroczny urlop wypoczynkowy – System wprowadzony przez Komisję – Urlop pociągający za sobą ujemne saldo dni – Wniosek o udzielenie uprzedniego zezwolenia – Obowiązek uzasadnienia

(regulamin pracowniczy, art. 60)

3.      Urzędnicy – Nieusprawiedliwiona nieobecność – Późniejsze usprawiedliwienie – Przesłanki

(regulamin pracowniczy, art. 60)

4.      Urzędnicy – Decyzja niekorzystna – Obowiązek uzasadnienia – Zakres

(regulamin pracowniczy, art. 25)

5.      Urzędnicy – Skarga – Akt niekorzystny – Decyzja wpisująca się w kontekst mobbingu – Wymóg związku pomiędzy mobbingiem a zaskarżoną decyzją

(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)

6.      Urzędnicy – Mobbing – Pojęcie

(regulamin pracowniczy, art. 12a ust. 3)

1.      Z art. 60 regulaminu pracowniczego wynika, że coroczny urlop wypoczynkowy pociągający za sobą ujemne saldo dni wymaga uprzedniego zezwolenia ze strony przełożonego zainteresowanego. W tym względzie urzędnik, który nie uzyskał takiego zezwolenia, nie może powoływać się na to, że faktycznie nie pracuje na rzecz swojej komórki organizacyjnej, ponieważ korzysta z oddelegowania w 50% wymiaru czasu pracy jako przedstawiciel związkowy.

Tymczasem na podstawie zasady, zgodnie z którą naruszenie nie może przynosić korzyści naruszającemu, nieusprawiedliwione nieobecności urzędnika przez pozostałe 50% wymiaru czasu pracy nie mogą zwalniać go z przestrzegania zasad dotyczących urlopu. Tym samym urzędnik, który decyduje się być nieobecny, nie upewniwszy się wcześniej, czy jego wniosek urlopowy został uwzględniony, stawia się w sytuacji nieusprawiedliwionej nieobecności w świetle przesłanki uprzedniego zezwolenia ze strony swego przełożonego.

(zob. pkt 26, 30)

Odesłanie:

Sąd Unii Europejskiej: sprawa T‑364/09 P Lebedef przeciwko Komisji, 16 grudnia 2010 r.; sprawa T‑52/10 P Lebedef przeciwko Komisji, 16 grudnia 2010 r.

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑39/08 Lebedef przeciwko Komisji, 7 lipca 2009 r.; sprawa F‑54/09 Lebedef przeciwko Komisji, 30 listopada 2009 r.

2.      W ramach wydanych przez Komisję przepisów wykonawczych dotyczących urlopu coroczny urlop wypoczynkowy pociągający za sobą ujemne saldo dni wymaga uprzedniego zezwolenia ze strony przełożonego zainteresowanego, które może zostać udzielone wyjątkowo, w odpowiedzi na wniosek zawierający uzasadnienie. Biorąc pod uwagę, że wspomniane zezwolenie powinno zostać udzielone przed udaniem się zainteresowanego na urlop, to samo musi z konieczności dotyczyć uzasadnienia, na podstawie którego przełożony podejmuje decyzję, czy należy udzielić wnioskowanego zezwolenia. Tym samym nie można uznać, że wniosek zawiera uzasadnienie, jeśli wyjaśnienia są przedstawiane ex post i nie są znane przełożonemu w chwili, gdy postanawia on o nieuwzględnieniu wniosku urlopowego. W rezultacie nie można zarzucać przełożonemu, że nie uwzględnił takiego wniosku.

Ponadto okoliczność, że wymagane uprzednie zezwolenie zostaje udzielone wyjątkowo i na odpowiedzialność przełożonego zainteresowanego, z konieczności oznacza, że administracji przysługuje szeroki zakres uznania w tej kwestii, z którego korzysta na podstawie swej kompetencji w zakresie organizacji wewnętrznej.

(zob. pkt 26, 31, 32)

Odesłanie:

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F-39/08 Lebedef przeciwko Komisji, 7 lipca 2009 r., pkt 55; sprawa F-54/09 Lebedef przeciwko Komisji, 30 listopada 2009 r., pkt 48

3.      Złożone po terminie zaświadczenia poświadczające obecność urzędnika w strukturach przedstawicielstwa związkowego lub mającego umocowanie w regulaminie pracowniczym nie mogą pozwalać zatwierdzić po fakcie nieusprawiedliwionych nieobecności, gdyż takie zatwierdzenie może nastąpić, na mocy art. 60 regulaminu pracowniczego, jedynie w przypadku choroby lub wypadku. W każdym razie, nawet wobec zaświadczeń ex post, właściwa administracja musi mieć możliwość zachowania pewnego prawa kontroli i oceny zasadności późniejszego usprawiedliwiania nieobecności uznawanych za nieusprawiedliwione.

(zob. pkt 32)

4.      Ewentualnemu brakowi uzasadnienia decyzji instytucji Unii wydanej względem urzędnika można zaradzić poprzez przedstawienie właściwego uzasadnienia na etapie odpowiedzi na zażalenie, ponieważ domniemywa się, że to ostatnie uzasadnienie jest zbieżne z uzasadnieniem decyzji, na którą złożono to zażalenie.

(zob. pkt 38)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑221/02 Lebedef i in. przeciwko Komisji, 18 września 2003 r., pkt 62

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑57/06 Hinderyckx przeciwko Radzie, 7 listopada 2007 r., pkt 25

5.      Wykazanie istnienia mobbingu, jakiemu podlega urzędnik, nie oznacza, że jakakolwiek decyzja niekorzystna dla tego urzędnika i wydana, z czasowego punktu widzenia, w kontekście mobbingu musi być niezgodna z prawem. Trzeba jeszcze, by istniał związek pomiędzy rozpatrywanym mobbingiem a uzasadnieniem kwestionowanej decyzji.

(zob. pkt 42)

Odesłanie:

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑2/09 Menghi przeciwko ENISA, 24 lutego 2010 r., pkt 69; sprawa F‑45/10 AO przeciwko Komisji, 4 kwietnia 2011 r., pkt 39

6.      Odmowa udzielenia urlopu ze względu na potrzebę zapewnienia sprawnego działania służby nie może być co do zasady traktowana jako przejaw mobbingu. Tym bardziej w sytuacji, gdy urzędnik nie dopełnia wymaganych formalności administracyjnych w związku z nieuzyskaniem uprzedniego zezwolenia ze strony swego przełożonego przed planowaną nieobecnością. Z tych samych względów urzędnik nie może skutecznie utrzymywać, że odmowa, z jaką spotkał się jego wniosek urlopowy lub nieuwzględnienie tego wniosku ex post stanowią element zachowania, które może zostać zakwalifikowane jako mobbing.

(zob. pkt 45, 46)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑144/03 Schmit przeciwko Komisji, 4 maja 2005 r., pkt 78; sprawa T‑154/05 Lo Giudice przeciwko Komisji, 25 października 2007 r., pkt 107