WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(pierwsza izba)
z dnia 21 lutego 2008 r.
Sprawa F‑4/07
Eleni‑Eleftheria Skoulidi
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Służba publiczna – Urzędnicy – Wymiana urzędników pomiędzy Komisją a państwami członkowskimi – Oddelegowanie urzędnika wspólnotowego do administracji greckiej – Odmowa – Skarga o odszkodowanie lub zadośćuczynienie – Krzywda – Postępowanie poprzedzające wniesienie skargi – Dopuszczalność – Materialnoprawne przesłanki powstania odpowiedzialności pozaumownej Wspólnoty
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA, w której E.E. Skoulidi żąda zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez nią w związku z decyzją dyrektora generalnego Dyrekcji Generalnej ds. Personelu i Administracji Komisji, działającego w charakterze organu powołującego, z dnia 28 marca 2006 r. odmawiającą zgody na oddelegowanie do greckiego ministerstwa edukacji narodowej i spraw wyznaniowych w ramach wymiany urzędników pomiędzy Komisją a państwami członkowskimi.
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Każda ze stron pokrywa własne koszty.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Skarga – Skarga o odszkodowanie – Autonomia w stosunku do skargi o stwierdzenie nieważności
(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
2. Urzędnicy – Skarga – Skarga o odszkodowanie – Postępowanie poprzedzające wniesienie skargi
(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
3. Urzędnicy – Skarga – Skarga o odszkodowanie – Termin do wniesienia skargi
(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
4. Urzędnicy – Równość traktowania – Granice
5. Postępowanie – Skarga wszczynająca postępowanie – Skarga o naprawienie szkód wyrządzonych przez instytucję wspólnotową – Wniosek o zadośćuczynienie za krzywdę
(regulamin Sądu Pierwszej Instancji, art. 44 § 1 lit. c))
1. Skarga o stwierdzenie nieważności i skarga o odszkodowanie stanowią autonomiczne środki prawne i zainteresowanemu wolno wybrać jedną bądź drugą, bądź też obie łącznie. W rezultacie urzędnik może, w odniesieniu do aktu dla niego niekorzystnego, nie żądając stwierdzenia nieważności rozpatrywanego aktu, wnieść w oparciu o rzekomą niezgodność z prawem tego aktu skargę mającą wyłącznie na celu uzyskanie naprawienia szkody, jaką poniósł w związku z tym aktem.
(zob. pkt 49, 50)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 9/75 Meyer‑Burckhardt przeciwko Komisji, 22 października 1975 r.,Rec. s. 1171, pkt 10, 11
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑27/90 Latham przeciwko Komisji, 24 stycznia 1991 r., Rec. s. II‑35, pkt 36; sprawa T‑59/96 Burban przeciwko Parlamentowi, 28 maja 1997 r., RecFP s. I‑A‑109, II‑331, pkt 25; sprawa T‑136/03 Schochaert przeciwko Radzie, 8 lipca 2004 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑215, II‑957, pkt 24; sprawa T‑249/04 Combescot przeciwko Komisji, 12 września 2007 r., dotychczas nieopublikowana w Zbiorze, stanowiąca przedmiot odwołania przed Trybunałem, sprawa C‑525/07 P, pkt 30
Sąd do spraw Służby Publicznej: 9 października 2007 r., sprawa F‑85/06 Bellantone przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, dotychczas nieopublikowana w Zbiorze, pkt 80
2. Postępowanie poprzedzające wniesienie skargi różni się w zależności od tego, czy szkoda, której naprawienia się dochodzi, wynika z aktu niekorzystnego w rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego, czy z zachowania administracji pozbawionego charakteru decyzyjnego; w pierwszym przypadku zainteresowany powinien wnieść w wyznaczonym terminie zażalenie na taki akt do organu powołującego, przy czym roszczenia odszkodowawcze mogą zostać podniesione w zażaleniu albo po raz pierwszy w skardze; natomiast w drugim przypadku postępowanie administracyjne powinno rozpocząć się od wniesienia wniosku w rozumieniu art. 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego, mającego na celu uzyskanie odszkodowania, a następnie w razie potrzeby – zażalenia na decyzję oddalającą wniosek.
W odniesieniu do aktu niekorzystnego urzędnik winien skorzystać z procedury wniesienia zażalenia przewidzianej w art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego nie tylko w sytuacji, gdy zamierza żądać stwierdzenia nieważności aktu dla niego niekorzystnego, lecz również w ramach skargi o charakterze czysto odszkodowawczym, gdy jego celem jest wyłącznie naprawienie szkody, jaką poniósł w związku z tym aktem.
(zob. pkt 56, 66)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑14/91 Weyrich przeciwko Komisji, 7 czerwca 1991 r., Rec. s. II‑235, pkt 32–34; sprawa T‑36/93 Ojha przeciwko Komisji, 6 lipca 1995 r., RecFP s. I‑A‑161, II‑497, pkt 117; sprawa T‑500/93 Y przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 28 czerwca 1996 r., RecFP s. I‑A‑335, II‑977, pkt 64; sprawa T‑15/96 Liao przeciwko Radzie, 6 listopada 1997 r., RecFP s. I‑A‑329, II‑897, pkt 57; sprawa T‑11/01 Mascetti przeciwko Komisji, 1 kwietnia 2003 r., RecFP s. I‑A‑117, II‑579, pkt 33
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑27/05 Le Maire przeciwko Komisji, 28 czerwca 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑47, II‑A‑1‑159, pkt 36; sprawa F‑23/05 Giraudy przeciwko Komisji, 2 maja 2007 r., dotychczas nieopublikowana w Zbiorze, pkt 69; sprawa F‑87/06 Manté przeciwko Radzie, 27 marca 2007 r., dotychczas nieopublikowana w Zbiorze, pkt 19
3. Urzędnik, który zamierza wnieść skargę o odszkodowanie w oparciu o niezgodny z prawem charakter aktu niekorzystnego, powinien wszcząć postępowanie poprzedzające wniesienie skargi w terminie trzech miesięcy od dnia doręczenia tego aktu lub od dnia, w którym powziął wiadomość o jego istnieniu, w zakresie, w jakim dotyczy nie tylko szkody, lecz również krzywdy.
(zob. pkt 70)
4. Poszanowanie zasady równego traktowania musi iść w parze z poszanowaniem zasady legalności, co oznacza, że nikt nie może powoływać się na swoją korzyść na niezgodne z prawem działanie, którego dopuszczono się na rzecz innej osoby, bowiem takie podejście byłoby równoznaczne z usankcjonowaniem zasady „równego traktowania w sprzeczności z prawem”. W rezultacie urzędnik nie może powoływać się na decyzję niezgodną z prawem celem podniesienia naruszenia zasady równego traktowania. Odnosi się to nie tylko do skarg o stwierdzenie nieważności, lecz również do skarg o odszkodowanie.
(zob. pkt 81)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑120/04 Peróxidos Orgánicos przeciwko Komisji, 16 listopada 2006 r., Zb.Orz.SP. s. II‑4441, pkt 77
5. Skarga o naprawienie szkody rzekomo wyrządzonej przez instytucję wspólnotową, w części w związku z niezgodną z prawem decyzją, a w części w związku z bezprawnym zachowaniem instytucji, powinna wskazywać, jaka część kwoty żądanego przez skarżącego odszkodowania odnosi się do bezprawnego zachowania instytucji, a jaka część odpowiada niezgodnemu z prawem aktowi niekorzystnemu. Tym samym to skarżący powinien, po uściśleniu charakteru podnoszonej krzywdy, dokonać jej choćby przybliżonej oceny, z rozróżnieniem szkody wynikającej z decyzji instytucji wspólnotowej i szkody wynikającej z jej bezprawnego zachowania, aby Sąd mógł ocenić ich zakres i charakter.
(zob. pkt 82)
Odesłanie:
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑95/05 N przeciwko Komisji, 13 grudnia 2007 r., dotychczas nieopublikowana w Zbiorze, pkt 91