Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Corte di appello di Napoli (Ιταλία) στις 22 Ιανουαρίου 2020 – TJ κατά Balga Srl
(Υπόθεση C-32/20)
Γλώσσα διαδικασίας: η ιταλική
Αιτούν δικαστήριο
Corte di appello di Napoli
Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης
Εκκαλούσα: TJ
Εφεσίβλητη: Balga Srl
Προδικαστικά ερωτήματα
Σε περίπτωση παράνομων ομαδικών απολύσεων, πρέπει το άρθρο 30 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι κατοχυρώνει ένα δικαίωμα προστασίας το οποίο οριοθετείται από τις απαιτήσεις της αποτελεσματικότητας, της αποδοτικότητας, της καταλληλότητας και της αποτρεπτικότητας, κατά το μέτρο που οι εν λόγω απαιτήσεις αποτελούν χαρακτηριστικό των κυρώσεων που προβλέπονται από το «δίκαιο της Ένωσης» προς διασφάλιση του σεβασμού θεμελιωδών αξιών και πρέπει να τηρούνται από την εθνική νομοθεσία –ή από την εθνική πρακτική– που διασφαλίζει την επιβολή συγκεκριμένων κυρώσεων έναντι κάθε αδικαιολόγητης απολύσεως; Συνιστούν, ως εκ τούτου, οι απαιτήσεις αυτές εξωτερικό περιορισμό ο οποίος είναι λυσιτελής και εφαρμοστέος στο πλαίσιο της κρίσης που διατυπώνει ο εθνικός δικαστής κατά την άσκηση των εξουσιών που του αναγνωρίζονται, προκειμένου να διαπιστώσει εάν η εθνική νομοθεσία ή η εθνική πρακτική για την εφαρμογή της οδηγίας 98/59/ΕΚ1 είναι σύμφωνη με το δίκαιο της Ένωσης;
Για τον προσδιορισμό του επιπέδου προστασίας που επιβάλλεται από το δίκαιο της Ένωσης σε περίπτωση παράνομης ομαδικής απολύσεως, πρέπει το άρθρο 30 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ να ερμηνευθεί λαμβάνοντας δεόντως υπόψη, και επομένως, κρίνοντας ως κρίσιμο, το ουσιαστικό περιεχόμενο του άρθρου 24 του αναθεωρημένου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη, στο οποίο αναφέρονται οι Επεξηγήσεις [σχετικά με τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων], όπως προκύπτει από τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Κοινωνικών Δικαιωμάτων, και έχει, επομένως, το δίκαιο της Ένωσης την έννοια ότι αντιτίθεται σε εθνική νομοθεσία ή εθνική πρακτική η οποία, αποκλείοντας το μέτρο της επανεντάξεως στη θέση εργασίας, περιορίζει την παρεχόμενη προστασία σε ένα αμιγώς αποζημιωτικό μέτρο το οποίο χαρακτηρίζεται από ένα ανώτατο όριο που καθορίζεται, κατά κύριο λόγο, με βάση το κριτήριο του χρόνου προϋπηρεσίας και όχι την αποκατάσταση της ζημίας που υπέστη ο εργαζόμενος λόγω της απώλειας του εισοδήματος;
Οφείλει το εθνικό δικαστήριο, κατά την εκτίμηση του βαθμού συμβατότητας της εθνικής νομοθεσίας που θέτει σε εφαρμογή ή θεσπίζει το μέτρο με το οποίο παρέχεται προστασία σε περίπτωση παρανόμων ομαδικών απολύσεων (λόγω παραβάσεως των κριτηρίων επιλογής), να λαμβάνει υπόψη το περιεχόμενο του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη όπως αυτό προκύπτει από τις αποφάσεις των οικείων οργάνων του και, σε κάθε περίπτωση, να κρίνει αναγκαία την παροχή προστασίας υπό τη μορφή της πλήρους, ή τουλάχιστον σχεδόν πλήρους, αποκαταστάσεως των οικονομικών συνεπειών που απορρέουν από την απώλεια της εργασίας;
Έχουν τα άρθρα 20, 21, 34 και 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ την έννοια ότι αντιτίθενται σε νομοθετική ρύθμιση ή πρακτική κράτους μέλους κατά την εφαρμογή της οδηγίας 98/59/ΕΚ η οποία προβλέπει αποκλειστικά για τους εργαζομένους που προσελήφθησαν μετά τις 7 Μαρτίου 2015 και εμπλέκονται στην ίδια διαδικασία σύστημα κυρώσεων το οποίο, σε αντίθεση με όσα ισχύουν για τους λοιπούς εργαζομένους που εμπλέκονται στην ίδια διαδικασία αλλά προσελήφθησαν σε προγενέστερη ημερομηνία, αποκλείει την επανένταξη στη θέση εργασίας, και, σε κάθε περίπτωση, την αποκατάσταση των συνεπειών που απορρέουν από την απώλεια του εισοδήματος και την απώλεια της κοινωνικής ασφάλισης, αναγνωρίζοντας μόνον την αποζημίωση υπό τη μορφή ποσού που καθορίζεται κατά κύριο λόγο με βάση το κριτήριο του χρόνου υπηρεσίας, με αποτέλεσμα τη διαφοροποίηση της κυρώσεως ανάλογα με την ημερομηνία προσλήψεως, κατά τρόπον ώστε να δημιουργούνται διαφορετικά επίπεδα προστασίας με βάση το ανωτέρω κριτήριο και όχι με βάση τις πραγματικές συνέπειες που απορρέουν από την αδικαιολόγητη απώλεια του εισοδήματος;
____________
1 Οδηγία 98/59/ΕΚ του Συμβουλίου της 20ής Ιουλίου 1998 για προσέγγιση των νομοθεσιών των κρατών μελών που αφορούν τις ομαδικές απολύσεις (ΕΕ 1998, L 225, σ. 16).