WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
(druga izba)
z dnia 15 marca 2011 r.(*)
Służba publiczna – Urzędnicy – Przeniesienie dni corocznego urlopu wypoczynkowego – Artykuł 4 załącznika V do regulaminu pracowniczego – Względy związane z wymogami służby – Artykuł 73 regulaminu pracowniczego – Dyrektywa 2003/88/WE – Prawo do corocznego płatnego urlopu – Zwolnienie chorobowe
w sprawie F‑120/07
mającej za przedmiot skargę wniesioną na podstawie art. 236 WE i art. 152 EWEA,
Guido Strack, były urzędnik Komisji Europejskiej, zamieszkały w Kolonii (Niemcy), reprezentowany przez adwokata H. Tettenborna,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez J. Curralla oraz B. Eggers, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
SĄD DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(druga izba),
w składzie: H. Tagaras, prezes, S. Van Raepenbusch (sprawozdawca) i M.I. Rofes i Pujol, sędziowie,
sekretarz: J. Tomac, administrator,
uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 5 maja 2010 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 W skardze, która wpłynęła do sekretariatu Sądu faksem w dniu 22 października 2007 r. (oryginał skargi złożono w dniu 30 października 2007 r.), G. Strack żąda:
– stwierdzenia nieważności decyzji Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 30 maja 2005 r., z dnia 25 października 2005 r., z dnia 15 marca 2007 r. i z dnia 20 lipca 2007 r. w zakresie, w jakim ograniczają one do 12 liczbę przeniesionych dni niewykorzystanego urlopu za 2004 r. i ograniczają w tej mierze wysokość ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypłacanego w momencie zakończenia służby; i
– zasądzenia od Komisji Europejskiej ekwiwalentu za 26,5 dnia urlopu rocznego wraz z odsetkami za zwłokę liczonymi od dnia 1 kwietnia 2005 r.
Ramy prawne
Regulamin pracowniczy urzędników Unii Europejskiej
2 Zgodnie z art. 1e ust. 2 Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanym dalej „regulaminem pracowniczym”):
„Urzędnikom w okresie aktywnego zatrudnienia zapewnia się warunki pracy zgodne z odpowiednimi normami bezpieczeństwa i higieny pracy, co najmniej na poziomie minimalnych wymagań mających zastosowanie na mocy środków przyjętych w tych dziedzinach zgodnie z traktatami”.
3 Artykuł 57 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego stanowi:
„Urzędnicy uprawnieni są do urlopu corocznego [corocznego urlopu wypoczynkowego] w wymiarze nie mniejszym niż 24 dni robocze oraz nie większym niż 30 dni roboczych w każdym roku kalendarzowym, zgodnie z przepisami przyjętymi w drodze wspólnego porozumienia instytucji [Unii], po zasięgnięciu opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego”.
4 Zgodnie z art. 1 załącznika V do regulaminu pracowniczego:
„W roku, w którym pracownik rozpoczyna lub kończy służbę, uprawniony jest do dwóch i pół [dwóch] dni roboczych urlopu za każdy pełny miesiąc służby i do dwóch dni roboczych za część miesiąca, w którym przepracował ponad [piętnaście] dni, oraz do jednego dnia za część miesiąca, w którym przepracował nie więcej niż [piętnaście] dni”.
5 Artykuł 3 załącznika V do regulaminu pracowniczego uściśla:
„W przypadku zachorowania przez urzędnika podczas urlopu corocznego [corocznego urlopu wypoczynkowego], które uniemożliwiłoby mu wykonywanie obowiązków, gdyby nie przebywał na urlopie, jego urlop coroczny [coroczny urlop wypoczynkowy] zostaje przedłużony o czas trwania okresu niezdolności do pracy pod warunkiem przedstawienia zaświadczenia lekarskiego”.
6 Artykuł 4 załącznika V do regulaminu pracowniczego, którego wersja niemiecka została sprostowana (Dz.U. 2007, L 248, s. 26), przewiduje:
„W przypadku gdy urzędnik z przyczyn innych niż wymagania służby nie wykorzystał całego urlopu corocznego [corocznego urlopu wypoczynkowego] przed końcem danego roku kalendarzowego, długość urlopu, który może zostać przeniesiony na kolejny rok, nie może przekraczać [dwunastu] dni.
W przypadku gdy urzędnik w chwili zakończenia służby nie wykorzystał całego urlopu corocznego [corocznego urlopu wypoczynkowego], ma prawo do ekwiwalentu w wymiarze jednej trzydziestej jego miesięcznego wynagrodzenia w momencie zakończenia służby za każdy dzień urlopu, jaki pozostał mu do wykorzystania.
Kwota obliczona w sposób przewidziany w akapicie drugim potrącana jest z płatności na rzecz urzędnika, który w chwili zakończenia służby przekroczył długość przysługującego mu wtedy urlopu corocznego [corocznego urlopu wypoczynkowego]”.
7 Okólnik Dyrekcji Generalnej (DG) ds. Personelu i Administracji, opublikowany w Informacjach Administracyjnych nr 66‑2002 z dnia 2 sierpnia 2002 r., przewiduje:
„Jeśli liczba niewykorzystanych dni urlopu jest wyższa od dwunastu, można przenieść dni urlopu, które przekraczają dwanaście dni objętych regulaminem, tylko gdy zostanie ustalone, że urzędnik nie mógł z nich skorzystać w bieżącym roku kalendarzowym ze względów związanych z wymaganiami służby”.
8 Wspomniany okólnik został zastąpiony ze skutkiem od dnia 1 maja 2004 r. decyzją C(2004) 1597 Komisji z dnia 28 kwietnia 2004 r. dotyczącą ustanowienia przepisów wykonawczych w sprawie urlopów, które przewidują między innymi:
„Przeniesienie przekraczające [dwanaście] dni dopuszczalne jest tylko w razie ustalenia, że zainteresowany nie mógł skorzystać z dni urlopu w bieżącym roku kalendarzowym ze względów związanych z wymaganiami służby (co należy wyraźnie uzasadnić); dni te dodaje się do uprawnienia za następny rok kalendarzowy po wydaniu decyzji przez [osobę odpowiedzialną za zasoby ludzkie];
[…]
Nie jest dopuszczalne żadne przeniesienie przekraczające [dwanaście] dni, w razie gdy powodem niewykorzystania dni urlopu są względy inne niż wymagania służby (np. względy zdrowotne: choroba, wypadek, przedłużenie urlopu corocznego [corocznego urlopu wypoczynkowego] w następstwie wypadku lub choroby, które nastąpiły podczas urlopu corocznego [corocznego urlopu wypoczynkowego], urlop macierzyński, urlop z tytułu przysposobienia, urlop wychowawczy, urlop ze względów rodzinnych, urlop z przyczyn osobistych, urlop bezpłatny, urlop na czas odbywania służby wojskowej itd.).
[…]”.
9 Z konkluzji nr 53A/70 przełożonego administracji z 9 stycznia 1970 r. wynika również, że przeniesienie urlopu powinno ograniczać się do dwunastu dni nawet w przypadku choroby przewlekłej.
10 Artykuł 73 ust. 1 regulaminu pracowniczego stanowi:
„Urzędnik jest ubezpieczony, począwszy od dnia rozpoczęcia służby, od ryzyka choroby zawodowej oraz wypadków, zgodnie z przepisami przyjętymi w drodze wspólnego porozumienia instytucji [Unii Europejskiej], po zasięgnięciu opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego […].
Ryzyka nieobjęte powyższym ubezpieczeniem są określane we wspomnianych przepisach”.
Dyrektywa 2003/88/WE dotycząca niektórych aspektów organizacji czasu pracy
11 Zgodnie z motywem 6 dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz.U. L 299, s. 9):
„Należy wziąć pod uwagę zasady Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczące organizacji czasu pracy, włączając w to również zasady odnoszące się do pracy w porze nocnej”.
12 Artykuł 1 dyrektywy 2003/88 przewiduje, co następuje:
„Cel i zakres
1. Niniejsza dyrektywa ustala minimalne wymagania w zakresie bezpieczeństwa i ochrony zdrowia w odniesieniu do organizacji czasu pracy.
2. Niniejszą dyrektywę stosuje się do:
a) minimalnych okresów […] corocznego urlopu wypoczynkowego […]”.
13 Artykuł 7 tej dyrektywy brzmi następująco:
„Urlop roczny
1. Państwa członkowskie przyjmują niezbędne środki w celu zapewnienia, by każdy pracownik był uprawniony do corocznego płatnego urlopu w wymiarze co najmniej czterech tygodni, zgodnie z warunkami uprawniającymi i przyznającymi mu taki urlop przewidzianymi w ustawodawstwie krajowym i/lub w praktyce krajowej.
2. Minimalny okres corocznego płatnego urlopu nie może być zastąpiony wypłatą ekwiwalentu pieniężnego, z wyjątkiem przypadku gdy stosunek pracy ulega rozwiązaniu”.
14 Artykuł 7 dyrektywy 2003/88 nie jest ujęty wśród przepisów, w odniesieniu do których możliwe są odstępstwa zgodnie z art. 17 wspomnianej dyrektywy.
Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu
15 Skarżący rozpoczął służbę w Komisji w dniu 1 września 1995 r. Począwszy od tego dnia, do dnia 31 marca 2002 r. wykonywał swoje obowiązki służbowe w Urzędzie Publikacji Wspólnot Europejskich (OPOCE). W dniu 1 stycznia 2001 r. otrzymał awans do grupy zaszeregowania A 6. Od dnia 1 kwietnia 2002 r. do dnia 15 lutego 2003 r. pracował w DG ds. Przedsiębiorstw Komisji, a w dniu 16 lutego 2003 r. został przeniesiony do Eurostatu. Od dnia 1 marca 2004 r. do przejścia na rentę ze względu na niezdolność do pełnienia służby ze skutkiem od dnia 1 kwietnia 2005 r. przebywał na zwolnieniu chorobowym.
16 W dniu 27 grudnia 2004 r. skarżący zwrócił się o przeniesienie na 2005 r. 38,5 dnia urlopu niewykorzystanego w 2004 r., wskazując, że nie mógł wykorzystać tych dni urlopu ze względu w szczególności na swoją chorobę zawodową. Wniosek został oddalony w dniu 30 maja 2005 r. przez szefa jednostki zajmującej się sprawami administracyjnymi i kadrami w Dyrekcji ds. Zasobów w DG Eurostat w odniesieniu do liczby 26,5 dnia przekraczającej 12 dni przenoszonych z mocy prawa („decyzja z dnia 30 maja 2005 r.”).
17 W dniu 4 lipca 2005 r. skarżący złożył na mocy art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego zażalenie na decyzję z dnia 30 maja 2005 r., w którym zwrócił się posiłkowo o zawieszenie wydania tej decyzji do czasu wydania decyzji dotyczącej uznania zawodowego podłoża jego choroby na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego.
18 Zażalenie to zostało oddalone decyzją organu powołującego (zwanego dalej „AIPN”) z dnia 25 października 2005 r. W tej ostatniej decyzji uściślono jednakże, co następuje:
„W razie gdyby AIPN miał przychylnie rozpatrzyć późniejszy wniosek o uznanie zawodowego podłoża choroby, [skarżący] byłby uprawniony do złożenia nowego wniosku o przeniesienie pozostałych dni urlopu za rok 2004. Tylko w razie przyjęcia takiego założenia należałoby rozstrzygnąć kwestię, czy zawodowe podłoże choroby skutkuje tym, że nieskorzystanie w całości z corocznego urlopu wypoczynkowego wynikające z takiej choroby może zostać przypisane zaistnieniu względów związanych z wymaganiami służby w rozumieniu art. 4 załącznika V do regulaminu pracowniczego”.
19 Pismem z dnia 8 listopada 2006 r. Komisja powiadomiła skarżącego, że uznaje, iż od czasu badań lekarskich, którym skarżący się poddał, jego stan zdrowia uległ pogorszeniu i w rezultacie koszty leczenia związane bezpośrednio z tym pogorszeniem zostaną mu zwrócone do czasu ustabilizowania się urazów zgodnie z art. 73 regulaminu pracowniczego. Z dołączonych do tego pisma wniosków lekarza wyznaczonego przez instytucję wynikało także, że ustabilizowanie się jeszcze nie nastąpiło i że nowa ocena w tym względzie może zostać przeprowadzona po upływie okresu dwóch lat.
20 W następstwie tego pisma skarżący złożył w dniu 22 listopada 2006 r. nowy wniosek o przeniesienie pozostałych dni urlopu za rok 2004, który został oddalony decyzją z dnia 15 marca 2007 r. przez szefa jednostki odpowiedzialnej za warunki zatrudnienia oraz prawa i obowiązki o charakterze niepieniężnym w Dyrekcji B ds. Regulaminu Pracowniczego: Polityka, Zarządzanie i Doradztwo w DG ds. Personelu i Administracji („decyzja z dnia 15 marca 2007 r.”).
21 W dniu 9 kwietnia 2007 r. skarżący wniósł zażalenie na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego na tę ostatnią decyzję. Zażalenie to zostało oddalone decyzją organu powołującego z dnia 20 lipca 2007 r.
Żądania stron i postępowanie
22 Skarżący wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 30 maja 2005 r., z dnia 25 października 2005 r., z dnia 15 marca 2007 r. i z dnia 20 lipca 2007 r. w zakresie, w jakim ograniczają one do dwunastu liczbę przeniesionych dni niewykorzystanego urlopu za 2004 r. i w rezultacie ograniczają wysokość ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypłacanego skarżącemu w momencie zakończenia służby; i
– „zasądzenie od Komisji Europejskiej ekwiwalentu za 26,5 dnia niewykorzystanego urlopu, za które żaden ekwiwalent nie został wypłacony stosownie do art. 4 ust. 2 załącznika V do regulaminu pracowniczego, wraz z odsetkami liczonymi od dnia 1 kwietnia 2005 r. w wysokości [dwóch] punktów ponad stopę ustalaną przez Europejski Bank Centralny dla podstawowych operacji refinansowych dla tego okresu”;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
23 Komisja wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącego kosztami postępowania.
24 Decyzją Prezesa Sądu z dnia 16 listopada 2007 r. niniejsza sprawa została przydzielona pierwszej izbie Sądu.
25 Pismem z dnia 16 listopada 2007 r. sekretariat Sądu wezwał strony do udziału w nieformalnym spotkaniu w dniu 4 grudnia 2007 r. w celu przeprowadzenia postępowania ugodowego w odniesieniu do niniejszego sporu i pozostałych zawisłych przed Sądem sporów toczących się między stronami.
26 Po odbyciu nieformalnego spotkania w dniu 4 grudnia 2007 r. strony przekazały swoje uwagi w przedmiocie projektu ugody zawartego w protokole wspomnianego spotkania, jednak nie doszły do porozumienia co do warunków takiej ugody.
27 Strony zostały wezwane do udziału w drugim nieformalnym spotkaniu, którego data została wyznaczona na dzień 6 marca 2008 r., po powrocie skarżącego z wakacji. Skarżący odmówił jednak przybycia ze względu na to, że jego zdaniem odbycie nowego nieformalnego spotkania było bezużyteczne w świetle stanowiska zajętego przez Komisję. Komisja wyraziła żal, że nieformalne spotkanie nie może się odbyć ze względu na odmowę przybycia przez skarżącego, stwierdziła jednak, że ma nadzieję, iż dojście do ugody będzie możliwe, i wskazała na swoją gotowość do współpracy w ramach postępowania ugodowego.
28 Postanowieniem Prezesa Sądu z dnia 8 października 2008 r. niniejsza sprawa została przydzielona drugiej izbie Sądu.
29 Pismem z dnia 15 stycznia 2010 r. skarżący zwrócił się o połączenie niniejszej sprawy z postępowaniami w sprawach zawisłych wówczas skarg zarejestrowanych pod sygnaturami F‑118/07, F‑119/07, F‑121/07, F‑132/07 i F‑62/09. Sąd odmówił uwzględnienia tego wniosku decyzją z dnia 26 stycznia 2010 r. i powiadomił o tym skarżącego pismem sekretariatu z dnia 18 marca 2010 r.
30 W piśmie z dnia 30 marca 2010 r. skarżący zakwestionował przydzielenie niniejszej sprawy drugiej izbie Sądu.
31 W toku rozprawy odbytej w dniu 5 maja 2010 r. skarżący został wezwany do przedstawienia Sądowi dotyczących go dokumentów związanych z przebiegiem postępowania toczącego się na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego, do których odniósł się w swoim przemówieniu.
32 W toku tej samej rozprawy Sąd wezwał Komisję do przekazania uwag na piśmie dotyczących ewentualnych konsekwencji dla niniejszego sporu wyroku z dnia 20 stycznia 2009 r. w sprawach połączonych C‑350/06 i C‑520/06 Schultz-Hoff (zwanego dalej „wyrokiem w sprawie Schultz-Hoff”), na który powołał się skarżący na poparcie swojej skargi w uwagach ustnych.
33 Skarżący i Komisja uczynili zadość tym wezwaniom Sądu odpowiednio w dniu 26 maja i w dniu 31 maja 2010 r.
Co do prawa
W przedmiocie żądania stwierdzenia nieważności
Przedmiot skargi
34 Poza stwierdzeniem nieważności decyzji z dnia 30 maja 2005 r. i z dnia 15 marca 2007 r. skarżący żąda stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 25 października 2005 r. i z dnia 20 lipca 2007 r., które oddalają dwa zażalenia, odpowiednio złożone w dniu 4 lipca 2005 r. i w dniu 9 kwietnia 2007 r. W tym względzie należy przypomnieć, że żądania stwierdzenia nieważności formalnie skierowane przeciwko oddaleniu zażalenia skutkują poddaniem ocenie Sądu aktu, na który wniesione zostało zażalenie, gdy są jako takie pozbawione autonomicznej treści (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 17 stycznia 1989 r. w sprawie 293/87 Vainker przeciwko Parlamentowi, pkt 8; wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie T‑309/03 Camós Grau przeciwko Komisji, pkt 43; wyrok Sądu z dnia 9 lipca 2009 r. w sprawie F‑85/08 Notarnicola przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, pkt 14). Trzeba zatem stwierdzić, że skargę należy uznać za skierowaną wyłącznie przeciwko decyzjom z dnia 30 maja 2005 r. i z dnia 15 marca 2007 r.
W przedmiocie dopuszczalności skargi w zakresie, w jakim skierowana jest przeciwko decyzji z dnia 30 maja 2005 r.
35 Należy stwierdzić, że decyzja z dnia 30 maja 2005 r., w której Komisja oddaliła pierwszy wniosek o przeniesienie liczby 26,5 dnia corocznego urlopu wypoczynkowego, przekraczającej 12 dni corocznego urlopu wypoczynkowego przenoszonych z mocy prawa, nie została zgodnie z art. 91 ust. 3 regulaminu pracowniczego zaskarżona przed Sądem w terminie trzech miesięcy od oddalenia zażalenia od wspomnianej decyzji, co nastąpiło w dniu 25 października 2005 r.
36 Tymczasem terminy do wniesienia zażalenia i skargi ustanowione w art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego mają charakter bezwzględnie wiążący i nie mogą być pozostawione uznaniu stron lub sądu (wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 25 września 1991 r. w sprawie T‑54/90 Lacroix przeciwko Komisji, pkt 24; z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie T‑95/04 Lavagnoli przeciwko Komisji, pkt 41).
37 W rezultacie należy odrzucić skargę w zakresie, w jakim skierowana ona jest przeciwko decyzji z dnia 30 maja 2005 r., ze względu na uchybienie terminowi.
Co do istoty
– Argumenty stron
38 Skarżący podnosi jedyny zarzut dotyczący naruszenia art. 4 akapity pierwszy i drugi załącznika V do regulaminu pracowniczego. Jego zdaniem akapit pierwszy tego artykułu właśnie umożliwia urzędnikowi, który nie wykorzystał całości corocznego urlopu wypoczynkowego ze względów związanych z wymaganiami służby, uzyskanie przeniesienia na następny rok więcej niż dwunastu dni. Tę interpretację potwierdzają w jego opinii Informacje Administracyjne nr 66‑2002 Komisji.
39 W niniejszym przypadku zdaniem skarżącego choroba, która uniemożliwiła mu skorzystanie z jego urlopów, związana jest z wymaganiami służby właśnie w rozumieniu art. 4 akapit pierwszy załącznika V do regulaminu pracowniczego, jako że powód niemożności miał podłoże zawodowe ze względu na to, iż wykonywanie obowiązków służbowych stanowiło przyczynę choroby.
40 Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 9 czerwca 2005 r. w sprawie T‑80/04 Castets przeciwko Komisji nie jest zdaniem skarżącego sprzeczny z tą interpretacją, gdyż dotyczył nieobecności z powodu choroby niemającej podłoża zawodowego. W sprawie, w której został wydany ten wyrok, to okoliczności związane z osobą urzędnika uniemożliwiły mu skorzystanie z corocznego urlopu wypoczynkowego.
41 Według skarżącego art. 4 akapity pierwszy i drugi załącznika V do regulaminu pracowniczego przewiduje system ekwiwalentów w przypadkach, w których urzędnik nie mógł skorzystać z corocznego urlopu wypoczynkowego nie ze względu na okoliczności związane z jego osobą lub w razie wystąpienia siły wyższej, ale ze względów dotyczących służby. Otóż w niniejszym przypadku skarżący zapadł na chorobę ze względu na okoliczności związane ze służbą.
42 W toku rozprawy skarżący powołał się na wyrok w sprawie Schultz-Hoff, który zapadł po wniesieniu skargi w niniejszej sprawie, a w szczególności na pkt 25, 44 i 45 tego wyroku, z których według niego wynika, że art. 7 ust. 1 dyrektywy 2003/88 stoi na przeszkodzie temu, by pracownik, który ze względu na niezdolność do pracy z powodów medycznych nie był w stanie skorzystać z urlopu, był pozbawiony wszelkiego uprawnienia do corocznego płatnego urlopu.
43 Komisja odpowiada, że art. 4 akapit pierwszy załącznika V do regulaminu pracowniczego zakazuje przenoszenia więcej niż dwunastu dni corocznego urlopu wypoczynkowego, w przypadku gdy urzędnik z przyczyn innych niż wymagania służby nie wykorzystał całego corocznego urlopu wypoczynkowego przed końcem danego roku kalendarzowego.
44 Według Komisji z orzecznictwa (wyrok Trybunału z dnia 9 lipca 1970 r. w sprawie 32/69 Tortora przeciwko Komisji, pkt 13, 14; ww. wyrok w sprawie Castets przeciwko Komisji, pkt 28, 29) wynika, że uprawnienie do przeniesienia corocznego urlopu wypoczynkowego przysługuje, tylko gdy urzędnik nie mógł skorzystać z dni corocznego urlopu wypoczynkowego ze względów związanych z wymaganiami służby, a zatem gdy „działalność zawodowa” uniemożliwiła mu skorzystanie z całości jego corocznego urlopu wypoczynkowego. Tymczasem gdy urzędnik przebywa na zwolnieniu chorobowym, jest z definicji zwolniony z wykonywania obowiązków służbowych i nie jest zatem na służbie w rozumieniu art. 4 akapit pierwszy załącznika V do regulaminu pracowniczego. Jako że nie jest na służbie, a fortiori nie może być uznany za nieobecnego w wyniku wymagań służby.
45 Okoliczność, że choroba urzędnika zostaje następnie uznana za chorobę zawodową, nie zmienia w opinii Komisji w niczym faktu, że urzędnik ten w rozumieniu przytoczonego orzecznictwa nie był na służbie podczas zwolnienia chorobowego i tym samym niemożliwość skorzystania z corocznego urlopu wypoczynkowego nie była spowodowana wymaganiami służby.
46 Komisja dodaje, że w każdym razie uprawnienia urzędnika w zakresie ekwiwalentu w następstwie niezdolności do pracy są w sposób wyczerpujący uregulowane w art. 73 regulaminu pracowniczego i nie uzasadniają żadnego dodatkowego odszkodowania z tytułu dni corocznego urlopu wypoczynkowego niewykorzystanych ze względów zdrowotnych.
47 Jej zdaniem interpretację tę potwierdzają Informacje Administracyjne nr 66‑2002 oraz przepisy wykonawcze w sprawie urlopów.
48 Posiłkowo Komisja podnosi, że jeżeli lekarz Komisji w swojej opinii załączonej do decyzji z dnia 8 listopada 2006 r. ocenił, iż pogorszenie się choroby, na którą skarżący cierpiał już wcześniej, miało miejsce w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych, to wskazał również, że pogorszenie to nie nastąpiłoby, gdyby nie wcześniej istniejąca choroba. Komisja dodaje, że ostateczna decyzja w tym względzie na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego nie została jeszcze wydana. Tymczasem w niniejszym przypadku Sąd nie może orzekać w tym zakresie, jako że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądy Unii nie są uprawione do orzekania w przedmiocie istnienia związku przyczynowo-skutkowego między działalnością zawodową a szkodą materialną lub krzywdą, gdy związek ten jest jednocześnie przedmiotem postępowania toczącego się na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego lub co do zasady mógłby być przedmiotem takiego postępowania (zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 2 maja 2007 r. w sprawie F‑23/05 Giraudy przeciwko Komisji, pkt 200).
49 Wreszcie Komisja zauważa, że skarżący nie twierdzi, że jego choroba została wywołana zdarzeniami o charakterze zawodowym, które zaszły wyłącznie w 2004 r. Przeciwnie, wskazuje on, że powody jego niezdolności do pracy wynikają w szczególności z okoliczności sięgających lat 2002 i 2003. Tymczasem wymagania służby w rozumieniu art. 4 załącznika V do regulaminu pracowniczego powinny wystąpić w danym roku kalendarzowym i uniemożliwić urzędnikowi skorzystanie corocznego urlopu wypoczynkowego w tym samym roku.
50 Ponadto w swoich uwagach z dnia 31 maja 2010 r. dotyczących zakresu wyroku w sprawie Schultz-Hoff Komisja podniosła, że art. 4 załącznika V do regulaminu pracowniczego stanowi lex specialis, która ma pierwszeństwo przed art. 1e ust. 2 regulaminu pracowniczego i która w świetle dyrektywy 2003/88 nie może być przedmiotem wykładni contra legem. Pojęcie wymagań służby, zawarte we wspomnianym art. 4, nie może obejmować choroby.
51 Komisja dodaje, że skarżący nie podniósł zarzutu niezgodności z prawem art. 4 załącznika V do regulaminu pracowniczego w odniesieniu do art. 7 dyrektywy 2003/88 i że w rezultacie taki zarzut nie może być badany z urzędu przez Sąd.
52 Posiłkowo Komisja zauważa, że art. 7 dyrektywy 2003/88 dotyczy uprawnienia do corocznego urlopu wypoczynkowego, a nie sposobu przenoszenia tego urlopu, i nie zabrania, by doszło do wygaśnięcia uprawnienia do urlopu rocznego, z którego nie skorzystano w okresie rozliczeniowym lub w okresie dozwolonego przeniesienia. Takie ograniczenie zdaniem Komisji może chronić konkurencyjność gospodarczą Europy.
53 W wyroku w sprawie Schultz-Hoff Trybunał zdaniem Komisji stwierdził jedynie, że niemożliwość skorzystania z całości corocznego urlopu wypoczynkowego przez pracownika po okresie dozwolonego przeniesienia ze względu na przebywanie na zwolnieniu chorobowym przez cały okres rozliczeniowy, a nawet dłużej niż wynosi okres dozwolonego przeniesienia ustalony w prawie krajowym, jest niezgodna z dyrektywą 2003/88. Sytuacja ta nie jest porównywalna z sytuacją występującą w niniejszym przypadku, gdyż art. 4 załącznika V do regulaminu pracowniczego pozwala właśnie w razie, gdy nie wykorzystano corocznego urlopu wypoczynkowego ze względów medycznych, na przeniesienie dwunastu dni urlopu, co odpowiada połowie corocznego urlopu wypoczynkowego.
54 Komisja dodaje, że skarżący otrzymał w czasie niewykonywania obowiązków służbowych ekwiwalent odpowiadający połowie urlopu rocznego za 2004 r. i proporcjonalnemu wymiarowi urlopu rocznego za 2005 r. Ponadto skarżący nie był chory przez cały rok 2004 i mógł zatem wykorzystać dni urlopu rocznego, w szczególności te za 2003 r., które już wtedy były przeniesione.
– Ocena Sądu
55 Należy przypomnieć na wstępie, że na mocy art. 1e ust. 2 regulaminu pracowniczego „[u]rzędnikom w okresie aktywnego zatrudnienia zapewnia się warunki pracy zgodne z odpowiednimi normami bezpieczeństwa i higieny pracy, co najmniej na poziomie minimalnych wymagań mających zastosowanie na mocy środków przyjętych w tych dziedzinach zgodnie z traktatami”.
56 Tymczasem dyrektywa 2003/88, przyjęta na podstawie art. 137 ust. 2 WE, ma na celu – jak wynika to z jej art. 1 ust. 1 – ustalenie minimalnych wymagań w zakresie bezpieczeństwa i ochrony zdrowia w odniesieniu do organizacji czasu pracy.
57 W rezultacie bez konieczności badania na tym etapie sposobu, w jaki należałoby rozwiązać ewentualny konflikt między przepisami regulaminowymi a określonymi na szczeblu Unii minimalnymi wymaganiami w zakresie bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracowników, trzeba uznać, że na Komisji w niniejszym przypadku ciąży obowiązek zagwarantowania poszanowania wspomnianych wymagań wobec skarżącego w stosowaniu i wykładni przepisów regulaminowych dotyczących w szczególności corocznego urlopu wypoczynkowego.
58 W tych okolicznościach przed zbadaniem w odniesieniu do stanu faktycznego niniejszej sprawy zakresu art. 4 akapit pierwszy załącznika V do regulaminu pracowniczego, na którego naruszenie powołuje się skarżący, należy zbadać w świetle orzecznictwa Trybunału treść odnośnych minimalnych wymagań wynikających z dyrektywy 2003/88, a w szczególności z jej art. 7.
59 W tym względzie z utrwalonego orzecznictwa wynika, że prawo każdego pracownika do corocznego płatnego urlopu musi być uznane za zasadę prawa socjalnego Unii o szczególnej wadze, od której nie może być odstępstw i której wprowadzenie w życie przez właściwe władze krajowe może być dokonane tylko w granicach wyraźnie wytyczonych samą dyrektywą (zob. podobnie wyroki Trybunału: z dnia 26 czerwca 2001 r. w sprawie C‑173/99 BECTU, pkt 43; z dnia 18 marca 2004 r. w sprawie C‑342/01 Merino Gómez, pkt 29; z dnia 16 marca 2006 r. w sprawach połączonych C‑131/04 i C‑257/04 Robinson-Steele i in., pkt 48; w sprawie Schultz-Hoff, pkt 22). Artykuł 31 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej gwarantuje zresztą każdemu pracownikowi prawo do corocznego płatnego urlopu.
60 Ściślej art. 7 ust. 1 dyrektywy 2003/88 przewiduje obowiązek przyjęcia przez państwa członkowskie niezbędnych środków w celu zapewnienia, by każdy pracownik był uprawniony do corocznego płatnego urlopu w wymiarze co najmniej czterech tygodni. Z tego samego artykułu wynika, że pracownik powinien mieć zwykle możliwość, w celu zapewnienia efektywnej ochrony swojego bezpieczeństwa i zdrowia, skorzystania z rzeczywistego wypoczynku, gdyż tylko w przypadku rozwiązania umowy o pracę art. 7 ust. 2 dyrektywy 2003/88 pozwala na zastąpienie corocznego płatnego urlopu ekwiwalentem pieniężnym (zob. podobnie ww. wyroki: w sprawie BECTU, pkt 44; w sprawie Merino Gómez, pkt 30; w sprawie Schultz-Hoff, pkt 23). Ponadto art. 7 dyrektywy 2003/88 nie znajduje się wśród przepisów, od których na mocy jej art. 17 przewidziana jest wyraźnie możliwość odstąpienia.
61 Również bezsporne jest, że prawo do corocznego płatnego urlopu ma na celu umożliwienie pracownikowi odpoczynku oraz zapewnienie mu okresu wytchnienia i wolnego czasu. Cel ten różni się w tym względzie od prawa do zwolnienia chorobowego, które udzielane jest pracownikowi w celu umożliwienia mu powrotu do zdrowia (wyrok w sprawie Schultz-Hoff, pkt 25). Z tego względu należy stwierdzić, że zgodnie z art. 5 ust. 4 Konwencji nr 132 Międzynarodowej Organizacji Pracy z dnia 24 czerwca 1970 r. dotyczącej corocznych płatnych urlopów (zrewidowanej) – którą zgodnie z motywem 6 dyrektywy 2003/88 należy brać pod uwagę przy jej wykładni – „[…] nieobecność w pracy z przyczyn niezależnych od woli zainteresowanej osoby zatrudnionej, takich jak choroba […], będzie wliczana do okresu pracy”.
62 Na podstawie powyżej przedstawionych rozważań Trybunał doszedł do wniosku w wyroku w sprawie Schultz-Hoff (pkt 41), że jeśli chodzi o pracowników przebywających na prawidłowo udzielonym zwolnieniu chorobowym, prawo do corocznego płatnego urlopu przyznane wszystkim pracownikom przez dyrektywę 2003/88 nie może zostać uzależnione przez dane państwo członkowskie od warunku polegającego na obowiązku rzeczywistego świadczenia pracy w okresie rozliczeniowym ustalonym w ustawodawstwie wspomnianego państwa. W tym rozumieniu przepis krajowy ustalający okres dozwolonego przeniesienia niewykorzystanych corocznych urlopów wypoczynkowych po upływie okresu rozliczeniowego dąży do celu, którym jest zapewnienie pracownikowi pozbawionemu możliwości skorzystania z corocznego urlopu wypoczynkowego dodatkowej możliwości wykorzystania tego urlopu (wyrok w sprawie Schultz-Hoff, pkt 42).
63 W rezultacie, o ile art. 7 ust. 1 dyrektywy 2003/88 zasadniczo nie stoi na przeszkodzie temu, by regulacja krajowa przewidywała utratę prawa do corocznego płatnego urlopu po upływie okresu rozliczeniowego lub okresu dozwolonego przeniesienia, o tyle konieczne jest, by pracownik miał faktyczną możliwość skorzystania w toku rozpatrywanego okresu z prawa przyznanego mu na mocy dyrektywy. Tak na pewno nie jest w przypadku pracownika, który przebywał na zwolnieniu chorobowym przez całość lub cześć okresu rozliczeniowego i dłużej niż wynosi okres dozwolonego przeniesienia ustalony w prawie krajowym.
64 Trybunał orzekł zatem w wyroku w sprawie Schultz–Hoff (pkt 45, 50), iż uznanie, że w takich konkretnych okolicznościach dotyczących niezdolności do pracy odnośne przepisy krajowe, a w szczególności przepisy ustalające okres dozwolonego przeniesienia, mogą przewidywać wygaśnięcie prawa pracownika do corocznego płatnego urlopu gwarantowanego przez art. 7 ust. 1 dyrektywy 2003/88 bez faktycznej możliwości skorzystania przez tego pracownika z prawa do corocznego płatnego urlopu, naruszałoby prawo socjalne bezpośrednio przyznane każdemu pracownikowi przez art. 7 wspomnianej dyrektywy.
65 Wreszcie, gdy skorzystanie z corocznego płatnego urlopu nie jest już możliwe ze względów niezależnych od woli pracownika, art. 7 ust. 2 dyrektywy 2003/88 ustanawia prawo pracownika do ekwiwalentu pieniężnego. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału ekwiwalent pieniężny przysługujący pracownikowi powinien być obliczony w taki sposób, aby pracownik ten znalazł się w sytuacji porównywalnej z sytuacją, w jakiej znajdowałby się, gdyby skorzystał z tego prawa podczas trwania stosunku pracy. Z tego wynika, że zwykłe wynagrodzenie pracownika – czyli to, które musi być wypłacane w trakcie okresu odpoczynku odpowiadającemu corocznemu płatnemu urlopowi – jest również rozstrzygające dla obliczania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany coroczny urlop w razie ustania stosunku pracy (wyrok w sprawie Schultz-Hoff, pkt 61).
66 Należy obecnie w niniejszej sprawie wyciągnąć wnioski z dyrektywy 2003/88, zgodnie z wykładnią nadaną jej przez Trybunał, dla potrzeb stosowania i wykładni zasad regulaminowych dotyczących corocznego urlopu, a w szczególności art. 4 akapity pierwszy i drugi załącznika V do regulaminu pracowniczego.
67 Z akt sprawy, a w szczególności ze skierowanego do skarżącego pisma służby medycznej Komisji z dnia 14 kwietnia 2005 r. wynika, że był on na zwolnieniu chorobowym nieprzerwanie od dnia 2 marca 2004 r. do chwili przejścia na rentę w dniu 1 kwietnia 2005 r.
68 Należy stwierdzić zatem, że skarżący przez prawie cały rok 2004 nie był w stanie skorzystać ze swojego prawa do corocznego płatnego urlopu. Okoliczność, że mógłby był skorzystać z tego prawa w styczniu i lutym 2004 r., nie może być oczywiście brana pod uwagę, gdyż w przeciwnym razie ochrona prawa do corocznego płatnego urlopu – taka jaka została wypracowana w orzecznictwie Trybunału – stałaby się całkowicie teoretyczna. W wyroku w sprawie Schultz-Hoff (pkt 50, 51) Trybunał zresztą explicite omówił przypadek pracownika, który pracował przez część okresu rozliczeniowego, zanim znalazł się na długotrwałym zwolnieniu chorobowym, i uznał tę sytuację za równoznaczną z sytuacją pracownika, który przebywał na zwolnieniu chorobowym przez cały okres rozliczeniowy, a nawet dłużej niż wynosi okres dozwolonego przeniesienia ustalony w prawie krajowym.
69 W rezultacie z art. 7 ust. 2 dyrektywy 2003/88 wynika, że skarżący, którego niezdolność do pracy, poświadczona przez lekarza, trwała do chwili przejścia na rentę w dniu 1 kwietnia 2005 r., nie może zostać pozbawiony możliwości korzystania z ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop roczny.
70 Pozostają do zbadania kwestia zakresu tego ekwiwalentu pieniężnego i kwestia, czy – jak to twierdzi Komisja – samo brzmienie art. 4 akapit pierwszy załącznika V do regulaminu pracowniczego stoi w niniejszym przypadku na przeszkodzie wypłacie ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystane dni urlopu rocznego wykraczające poza te, których przeniesienie jest dopuszczone.
71 Według Komisji tylko względy związane z wymaganiami służby mogą uzasadniać przeniesienie na następny rok więcej niż dwunastu dni corocznego urlopu wypoczynkowego.
72 Wystarczy w tym względzie stwierdzić, że art. 4 załącznika V do regulaminu pracowniczego nie reguluje podniesionej w tym przypadku kwestii, czy należy przenieść dni corocznego płatnego urlopu, gdy podczas okresu rozliczeniowego urzędnik nie był w stanie skorzystać z dni urlopu rocznego ze względów niezależnych od swojej woli, takich jak względy medyczne.
73 Stwierdzenie to nie jest sprzeczne z wyrokiem z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie T‑368/04 Verheyden przeciwko Komisji, pkt 61–63), w którym Sąd Pierwszej Instancji orzekł, że wyrażenia „wymagania służby” użytego w art. 4 akapit pierwszy załącznika V nie można interpretować w ten sposób, że obejmuje ono brak służby uzasadniony zwolnieniem chorobowym, i to nawet w przypadku choroby przewlekłej (zob. również podobnie ww. wyrok w sprawie Castets przeciwko Komisji, pkt 33). Nie tylko bowiem stanowisko Sądu nie opiera się na jakimkolwiek zrównaniu zwolnienia chorobowego z nieobecnością uzasadnioną wymaganiami służby, ale także stan faktyczny w sprawie, w której zapadł ww. wyrok w sprawie Verheyden przeciwko Komisji, nie odpowiada stanowi faktycznemu niniejszej sprawy, w której skarżący nie był w stanie przez prawie całość okresu rozliczeniowego skorzystać ze swojego prawa do corocznego płatnego urlopu.
74 Poza tym z art. 3 załącznika V do regulaminu pracowniczego, który reguluje inny aspekt związku między zwolnieniem chorobowym a corocznym urlopem wypoczynkowym, mianowicie przypadek zachorowania podczas przebywania na corocznym urlopie wypoczynkowym, wynika, że prawodawca chciał wyraźnie odróżnić zwolnienie chorobowe i coroczny urlop wypoczynkowy, których odpowiednie cele są, jak to wynika z pkt 61 powyżej, różne.
75 W tych okolicznościach należy stwierdzić, że minimalne wymagania w zakresie bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o których mowa w art. 1e regulaminu pracowniczego, a w szczególności przepisy art. 7 dyrektywy 2003/88, uzupełniają przepisy samego regulaminu pracowniczego dotyczące urlopów.
76 Prawdą jest, że art. 7 dyrektywy 2003/88 gwarantuje minimalny okres corocznego płatnego urlopu w wymiarze czterech tygodni, podczas gdy wymiar corocznego urlopu wypoczynkowego, o który mogą ubiegać się urzędnicy Unii, wynosi zgodnie z art. 57 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego minimum 24 dni. W niniejszym przypadku pierwotny wniosek skarżącego o przeniesienie na 2005 r. niewykorzystanych przez niego w 2004 r. dni urlopu rocznego dotyczył aż 38,5 dnia przy uwzględnieniu przeniesienia dni urlopu rocznego niewykorzystanych w 2003 r. (zob. pkt 16 powyżej).
77 Jednakże nie zmienia to w niczym tego, że ponieważ prawodawca Unii ustalił wymiar corocznego urlopu wypoczynkowego dla urzędników na 24 dni, dokonaną przez Trybunał w wyroku w sprawie Schultz-Hoff wykładnię art. 7 dyrektywy 2003/88 w odniesieniu do przypadku niemożności skorzystania przez pracownika z corocznego urlopu wypoczynkowego z powodu nieobecności ze względu na długotrwałą chorobę można na podstawie art. 1e w związku z art. 57 regulaminu pracowniczego w pełni zastosować do całości określonego w regulaminie pracowniczym corocznego urlopu wypoczynkowego pomimo ograniczeń zawartych w art. 4 akapit pierwszy załącznika V do regulaminu pracowniczego dotyczących możliwości przenoszenia niewykorzystanego corocznego urlopu wypoczynkowego na następny rok.
78 Wreszcie, co się tyczy argumentu Komisji dotyczącego konieczności ochrony konkurencyjności gospodarczej Europy, wystarczy stwierdzić, że ten argument niczym nie został podparty i nie może zostać uwzględniony w tym stanie rzeczy.
79 Przy uwzględnieniu całości powyższych rozważań należy stwierdzić, że Komisja, odmawiając w okolicznościach niniejszego przypadku na podstawie art. 4 akapit pierwszy załącznika V do regulaminu pracowniczego przeniesienia dni corocznego urlopu wypoczynkowego – wykraczających poza dwanaście dni przenoszonych z mocy prawa – niewykorzystanych przez skarżącego ze względu na długotrwałe zwolnienie chorobowe, naruszyła zakres wymienionego przepisu. W rezultacie należy stwierdzić nieważność decyzji z dnia 15 marca 2007 r.
W przedmiocie żądania odszkodowawczego
Argumenty stron
80 W ocenie skarżącego dopuszczalność jego żądania odszkodowawczego wynika zgodnie z utrwalonym orzecznictwem z charakteru akcesoryjnego tego żądania w stosunku do skargi o stwierdzenie nieważności.
81 Co do istoty sprawy skarżący podnosi, że niezgodne z prawem działanie administracji zasadza się w niniejszym przypadku w niezgodności z prawem spornych decyzji. Poniesiona szkoda polega jego zdaniem na braku wypłacenia kwoty ekwiwalentu, o którym mowa w art. 4 akapit drugi załącznika V do regulaminu pracowniczego, w odniesieniu do spornej liczby dni w wymiarze 26,5 oraz nieuzyskanych od tego czasu odsetek. Związek przyczynowo-skutkowy wynika z okoliczności, że w razie niewydania zaskarżonych decyzji strona pozwana dokonałaby należnej wypłaty.
82 Na wypadek gdyby Sąd uznał, że sporne decyzje są zgodne z prawem, skarżący żąda naprawienia szkód poniesionych z tytułu licznych innych niezgodnych z prawem działań administracji, których jego zdaniem dopuściła się Komisja, „między innymi niedozwolonych działań pracowników Komisji i mobbingu doświadczanego w OPOCE, błędów popełnionych w toku dochodzenia prowadzonego przez [Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych], w szczególności bezprawnego niepoinformowania skarżącego, co zostało już zakwestionowane przez [Europejskiego] Rzecznika Praw Obywatelskich, nieprawidłowej oceny skarżącego i braku awansu, naruszającego prawa skarżącego przeniesienia na stanowisko w [OPOCE] oraz bezprawnych działań strony pozwanej wyliczonych wyczerpująco w zażaleniu”. Związek przyczynowo-skutkowy między tymi niezgodnymi z prawem działaniami administracji i chorobą skarżącego jest ustalony w świetle opinii medycznych i decyzji strony pozwanej. Tymczasem rozpatrywana choroba stanowi właśnie przyczynę niemożności skorzystania przez skarżącego z urlopu rocznego w 2004 r. Należy zatem naprawić poniesioną szkodę polegającą w szczególności na uszczupleniu radości życia wynikającym z tego, że skarżący przebywał na zwolnieniu chorobowym, zamiast móc wypoczywać podczas urlopu rocznego, oraz na braku możliwości opuszczenia miejsca zatrudnienia. Jego zdaniem możliwe jest naprawienie poniesionej szkody w sposób ryczałtowy poprzez odniesienie się do art. 4 akapit drugi załącznika V do regulaminu pracowniczego.
83 Skarżący uściśla, że żądanie to, sformułowane posiłkowo, zostało przedstawione na etapie postępowania poprzedzającego wniesienie skargi, tak że wymogi art. 90 i nast. regulaminu pracowniczego zostały spełnione.
84 Komisja kwestionuje, że skarżący przedstawił żądanie odszkodowawcze na podstawie art. 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego w odniesieniu do dni urlopu utraconych ze względu na rzekome niezgodne z prawem działanie Komisji, które zresztą opisał pobieżnie i które rzekomo wywołało jego chorobę psychiczną.
85 Skarga o odszkodowanie powinna w każdym razie zostać odrzucona ze względu na zawisłość sporu, gdyż rzekome przyczyny choroby skarżącego są w całości objęte skargą zarejestrowaną pod sygnaturą F‑118/07 Strack przeciwko Komisji.
86 Wreszcie skarga o odszkodowanie powinna również zostać odrzucona ze względu na pierwszeństwo postępowania w trybie art. 73 regulaminu pracowniczego.
Ocena Sądu
87 Z żądań odszkodowawczych wynika, że skarżący żąda tytułem głównym zastosowania do niego art. 4 akapit drugi załącznika V do regulaminu pracowniczego w odniesieniu do 26,5 dnia urlopu rocznego niewykorzystanego w 2004 r.
88 W tym względzie wystarczy stwierdzić, że wspomniane żądanie zbiega się ze środkami, która powinna podjąć Komisja w wykonaniu niniejszego wyroku stwierdzającego nieważność decyzji.
89 Nie ma ponadto potrzeby orzekania w przedmiocie żądania odszkodowawczego wysuniętego przez skarżącego posiłkowo, na wypadek gdyby zarzuty skierowane przeciwko decyzji z dnia 15 marca 2007 r. zostały przez Sąd oddalone.
90 W rezultacie żądania odszkodowawcze należy oddalić jako bezprzedmiotowe.
W przedmiocie kosztów
91 Na mocy art. 122 regulaminu postępowania przepisy tytułu II rozdział ósmy, dotyczące kosztów postępowania przed Sądem, stosują się tylko do spraw wniesionych do Sądu po dniu wejścia w życie tegoż regulaminu, czyli po dniu 1 listopada 2007 r. Mające w tym zakresie znaczenie przepisy regulaminu postępowania przed Sądem Unii Europejskiej nadal znajdują mutatis mutandis zastosowanie do spraw zawisłych przed Sądem przed tą datą.
92 Artykuł 87 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem Unii Europejskiej stanowi, że kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ Komisja zasadniczo przegrała sprawę, zgodnie z żądaniem skarżącego należy obciążyć ją kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(druga izba)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność odmownej decyzji Komisji Europejskiej z dnia 15 marca 2007 r. w sprawie wniosku G. Stracka o przeniesienie niewykorzystanych dni urlopu z 2004 r.
2) W pozostałym zakresie skarga zostaje w części odrzucona, a w części oddalona.
3) Komisja Europejska pokrywa własne koszty i koszty poniesione przez G. Stracka.
Tagaras | Van Raepenbusch | Rofes i Pujol |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 15 marca 2011 r.
Treść niniejszego orzeczenia, jak również cytowanych w nim orzeczeń sądów Unii Europejskiej, jest dostępna na stronie internetowej www.curia.europa.eu i jest co do zasady publikowana w porządku chronologicznym odpowiednio w Zbiorze Orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości i Sądu lub w Zbiorze Orzeczeń – Służba Publiczna.