Sprawa C‑443/16
Francisco Rodrigo Sanz
przeciwko
Universidad Politécnica de Madrid
(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Contencioso-Administrativo no 8 de Madrid)
Odesłanie prejudycjalne – Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem – Dyrektywa 1999/70/WE – Porozumienie ramowe w sprawie pracy na czas określony zawarte przez UNICE, CEEP oraz ETUC – Klauzula 4 – Kolejne umowy o pracę na czas określony w sektorze publicznym – Zmiana struktury organizacyjnej uniwersytetu – Uregulowania krajowe – Włączenie nauczycieli akademickich szkół wyższych w skład korpusu nauczycieli akademickich uniwersytetów – Warunek – Uzyskanie tytułu doktora – Przekształcenie zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy w zatrudnienie w niepełnym wymiarze czasu pracy – Zastosowanie wyłącznie do nauczycieli akademickich zatrudnionych w charakterze członków personelu tymczasowego – Zasada niedyskryminacji
Streszczenie – postanowienie Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 9 lutego 2017 r.
Polityka społeczna – Porozumienie ramowe w sprawie pracy na czas określony zawarte przez UNICE, CEEP oraz ETUC – Dyrektywa 1999/70 – Zakaz dyskryminacji pracowników na czas określony – Zmiana struktury organizacyjnej uniwersytetu – Uregulowanie krajowe przewidujące włączenie nauczycieli akademickich szkół wyższych w skład korpusu nauczycieli akademickich uniwersytetów – Warunek – Uzyskanie tytułu doktora – Przekształcenie zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy w zatrudnienie w niepełnym wymiarze czasu pracy w wypadku braku tego tytułu – Zastosowanie wyłącznie do nauczycieli akademickich zatrudnionych w charakterze członków personelu tymczasowego – Niedopuszczalność
(dyrektywa Rady 1999/70, załącznik, klauzula 4 pkt 1)
Klauzulę 4 pkt 1 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r., stanowiącego załącznik do dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC, należy interpretować w ten sposób, że sprzeczny z nią jest przepis krajowy taki jak przepis rozpatrywany w postępowaniu głównym, który w kontekście środków zmieniających strukturę organizacyjną uniwersytetów pozwala właściwym organom administracji zainteresowanego państwa członkowskiego na skrócenie o połowę wymiaru czasu pracy nauczycieli akademickich szkół wyższych zatrudnionych w charakterze członków personelu tymczasowego ze względu na nieposiadanie przez nich tytułu doktora, w sytuacji gdy środkiem tym nie są objęci nieposiadający tytułu doktora nauczyciele akademiccy szkół wyższych mający status urzędników mianowanych.
Zastosowanie takiej normy opiera się bowiem na ogólnym założeniu, że określony czas stosunku pracy nauczycieli akademickich szkół wyższych sam w sobie uzasadnia odmienne traktowanie tej kategorii nauczycieli względem nauczycieli mających status urzędnika mianowanego, w sytuacji gdy obie te kategorie nauczycieli wykonują podobną pracę. Takie założenie jest nie do pogodzenia z celami dyrektywy 1999/70 i porozumienia ramowego.
Powyższego stwierdzenia nie zmienia argument, zgodnie z którym odmienne traktowanie członków personelu tymczasowego uzasadnione jest względami związanymi z zarządzaniem kadrą dydaktyczną, jak też cięciami budżetowymi wprowadzonymi w zainteresowanym państwie członkowskim, jako że Trybunał orzekł, iż względy natury budżetowej, w tym względy oparte na konieczności ścisłego zarządzania personelem, nie mogą uzasadniać dyskryminacji (zob. podobnie wyroki: z dnia 23 października 2003 r., Schönheit i Becker, C‑4/02 i C‑5/02, EU:C:2003:583, pkt 85; a także z dnia 22 kwietnia 2010 r., Zentralbetriebsrat der Landeskrankenhäuser Tirols, C‑486/08, EU:C:2010:215, pkt 46).
O ile bowiem względy natury budżetowej mogą występować u podstawy wyboru polityki społecznej państwa członkowskiego i wpływać na charakter lub zakres środków, które państwo to pragnie przyjąć, o tyle nie stanowią one jednakże same w sobie celu, do którego osiągnięcia zmierza ta polityka, a tym samym nie mogą uzasadniać stosowania uregulowania krajowego wprowadzającego odmienne traktowanie i stawiającego w gorszej sytuacji pracowników zatrudnionych na czas określony (zob. analogicznie wyroki: z dnia 24 października 2013 r., Thiele Meneses, C‑220/12, EU:C:2013:683, pkt 43; z dnia 26 listopada 2014 r., Mascolo i in., C‑22/13, od C‑61/13 do C‑63/13, C‑418/13, EU:C:2014:2401, pkt 110; a także postanowienie z dnia 21 września 2016 r., Popescu, C‑614/15, EU:C:2016:726, pkt 63). Należy wreszcie przypomnieć, że klauzula 4 pkt 1 porozumienia ramowego jest bezwarunkowa i wystarczająco precyzyjna, aby mogła być powoływana przez jednostki wobec państwa przed sądami krajowymi (zob. podobnie wyroki: z dnia 22 grudnia 2010 r., Gavieiro Gavieiro i Iglesias Torres, C‑444/09 i C‑456/09, EU:C:2010:819, pkt 78–83; z dnia 8 września 2011 r., Rosado Santana, C‑177/10, EU:C:2011:557, pkt 56; a także postanowienie z dnia 21 września 2016 r., Álvarez Santirso, C‑631/15, EU:C:2016:725, pkt 59).
(zob. pkt 51–53, 55, 56; sentencja)