Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 13 lipca 2011 r. w sprawie T-138/07 Schindler Holding Ltd i in. przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 28 września 2011 r. przez Schindler Holding Ltd, Schindler Management AG, Schindler SA, Schindler Sàrl, Schindler Liften BV i Schindler Deutschland Holding GmbH

(Sprawa C-501/11 P)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszące odwołanie: Schindler Holding Ltd, Schindler Management AG, Schindler SA, Schindler Sàrl, Schindler Liften BV, Schindler Deutschland Holding GmbH (przedstawiciele: R. Bechtold i W. Bosch, Rechtsanwälte, a także Profesor Dr. J. Schwarze)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Rada Unii Europejskiej

Żądania wnoszących odwołanie

Wnoszące odwołanie wnoszą o:

1.    uchylenie wyroku Sądu (ósma izba) z dnia 13 lipca 2011 r. w sprawie T-138/07;

2.    stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 21 lutego 2007 r. (COMP/E-1/38.823 - Windy i schody ruchome),

a tytułem żądania ewentualnego, uchylenie bądź obniżenie grzywien nałożonych na wnoszące odwołanie we wskazanej decyzji;

3.    tytułem żądania ewentualnego względem żądań wskazanych w pkt 1 i 2, przekazanie sprawy Sadowi do ponownego rozstrzygnięcia w świetle oceny prawnej zawartej w wyroku Trybunału;

4.    w każdym razie obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez wnoszące odwołanie w postępowaniu przed Sądem i Trybunałem.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszące odwołanie podnoszą łącznie trzynaście zarzutów:

-    Po pierwsze, Sąd naruszył zasadę podziału władzy oraz wymogi postępowania państwa prawa, wyrażając pogląd, że Komisja posiada kompetencje do wymierzania grzywien, bez przeprowadzenia pełnej kontroli decyzji Komisji.

- Po drugie, Sąd naruszył zasadę bezpośredniości postępowania dowodowego, uznając za dopuszczalne przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków koronnych, co spotykane było w ówczesnej praktyce Komisji.

- Po trzecie, Sąd naruszył zasadę określoności (art. 7 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, zwanej dalej "EKPC"), uznając art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003¹ za dostatecznie określoną podstawę prawną do wymierzania grzywien.

- Po czwarte, Sąd nie uwzględnił okoliczności, że wytyczne Komisji z 1998 r. w sprawie obliczania grzywien są nieważne ze względu na brak po stronie Komisji kompetencji do ich wydania.

- Po piąte, Sąd niesłusznie oddalił argument, że wytyczne Komisji z 1998 r. w sprawie obliczania grzywien naruszają zakaz działania prawa wstecz oraz zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań.

- Po szóste, Sad naruszył zasadę winy oraz domniemanie niewinności (art. 27 ust. 2 rozporządzenia 1/2003; art. 48 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, zwanej dalej "kartą", art. 6 ust. 2 EKPC) przez to, że uznał, iż przypisanie zainteresowanym przedsiębiorstwom naruszenia popełnionego przez współpracowników nie jest konieczne lub że nie zbadał, czy naruszenie należy przypisać tym przedsiębiorstwom.

- Po siódme, Sąd błędnie uznał spółkę Schindler Holding za współodpowiedzialną. W tym względzie zastosowane zasady dotyczące współodpowiedzialności spółki dominującej wkraczają w sferę kompetencji państw członkowskich. Ponadto Sąd wykroczył poza zakres orzecznictwa Trybunału oraz naruszył zasadę domniemania niewinności (art. 48 ust. 1 karty i art. 6 ust. 2 EKPC).

- Po ósme, Sąd naruszył prawo, uznając, że górne granice określone w art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 nie zostały przekroczone.

- Po dziewiąte, naruszono przez to również prawo własności Schindler Holding, gdyż nałożenie grzywien wywiera taki sam skutek jak wywłaszczenie (art. 17 ust. 2 karty, art. 1 pierwszego protokołu dodatkowego do EKPC).

- Po dziesiąte, Sąd niesłusznie uznał,, że przyjęte przez Komisję zbyt wysokie kwoty podstawowe są uzasadnione.

- Po jedenaste, Sąd niesłusznie poparł nieuwzględnienie przez Komisję jako okoliczności łagodzących pewnych okoliczności szczególnych. W tym względzie Sąd nie wziął w szczególności pod uwagę dobrowolnego zakończenia działalności kartelu w Niemczech ani podjętych środków naprawczych.

- Po dwunaste, Sąd uznał za uzasadnione zastosowanie przez Komisję zbyt niskich obniżek przyznanych na podstawie obwieszczenia w sprawie współpracy bądź niesłuszną odmowę przyznania takich obniżek. W tym względzie Sąd nie uwzględnił współpracy podjętej przez wnoszące odwołanie. Sąd nie wziął także pod uwagę faktu, że Komisja błędnie zastosowała zbyt niskie obniżki grzywien z tytułu współpracy wykraczającej poza ramy obwieszczenia w sprawie współpracy.

- Po trzynaste, Sąd naruszył zasadę proporcjonalności, uznając, że wysokość grzywien była jeszcze dopuszczalna.

____________

¹ - Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu, Dz.U. 2003, L 1, s. 1.