Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Vilniaus apygardos administracinis teismas (Litwa) w dniu 3 marca 2017 r. – UAB „Enteco Baltic” / Muitinės departamentas prie Lietuvos Respublikos finansų ministerijos
(Sprawa C-108/17)
Język postępowania: litewski
Sąd odsyłający
Vilniaus apygardos administracinis teismas
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: UAB „Enteco Baltic”
Strona pozwana: Muitinės departamentas prie Lietuvos Respublikos finansų ministerijos
Pytania prejudycjalne
Czy art. 143 ust. 2 dyrektywy VAT1 to należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie temu, by organ podatkowy państwa członkowskiego odmówił zastosowania zwolnienia przewidzianego w art. 143 ust. 1 lit. d) wyżej wymienionej dyrektywy wyłącznie z tej przyczyny, że w chwili importu dostawa towarów przeznaczona była dla określonego podatnika VAT, w związku z czym w zgłoszeniu przywozowym został podany jego numer identyfikacyjny VAT, jednakże - w wyniku późniejszej zmiany okoliczności - towary zostały przetransportowane do innego podatnika VAT, przy czym organ publiczny otrzymał pełne informacje o tożsamości rzeczywistego nabywcy?
Czy, w okolicznościach takich jak w niniejszej sprawie, art. 143 ust. 1 lit. d) dyrektywy VAT można interpretować w ten sposób, że dokumenty [e-AD (elektroniczny dokument administracyjny), listy przewozowe oraz potwierdzenia e-ROR (elektroniczny raport odbioru)], których wiarygodność nie została obalona, potwierdzające przetransportowanie towarów ze składu podatkowego znajdującego się na terytorium jednego państwa członkowskiego do składu podatkowego znajdującego się w innym państwie członkowskim, mogą być uznane za wystarczające dowody na okoliczność przetransportowania towarów do innego państwa członkowskiego?
Czy art. 143 ust. 1 lit. d) dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie temu, by organ podatkowy państwa członkowskiego odmówił zastosowania zwolnienia przewidzianego w tym przepisie, jeżeli prawo do rozporządzania towarami zostało przeniesione nie bezpośrednio na nabywcę towarów, lecz za pośrednictwem wskazanych przez niego osób (przedsiębiorstwa transportowe/składy podatkowe)?
Czy praktyka administracyjna, w ramach której interpretacja tego, co należy uważać za przeniesienie prawa do rozporządzania towarami oraz jakie dowody należy przedłożyć na udokumentowanie tegoż przeniesienia, różni się w zależności od tego, czy zastosowanie ma art. 167 czy też art. 143 ust. 1 lit. d) dyrektywy VAT - jest niezgodna z zasadą neutralności VAT i zasadą ochrony uzasadnionych oczekiwań?
Czy, w związku z poborem VAT, zasada dobrej wiary obejmuje swoim zakresem prawo osób do zwolnienia z VAT z tytułu importu [na podstawie art. 143 ust. 1 lit. d) dyrektywy VAT] w takich przypadkach jak w postępowaniu głównym, czyli w sytuacji, gdy urząd celny odmawia podatnikowi prawa do zwolnienia z VAT z tytułu importu na tej podstawie, że nie dochował on warunków dla dalszych dostaw tych towarów na terytorium Unii Europejskiej (art. 138 dyrektywy VAT)?
Czy art. 143 ust. 1 lit. d) dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, iż stoi on na przeszkodzie praktyce administracyjnej państwa członkowskiego, w ramach której domniemanie, że (i) prawo do rozporządzania towarem nie zostało przeniesione na konkretnego kontrahenta oraz (ii) że podatnik wiedział lub powinien był wiedzieć o ewentualnym naruszeniu przepisów o VAT przez kontrahenta, opiera się na okoliczności faktycznej, że przedsiębiorstwo porozumiewało się z kontrahentami przy pomocy środków elektronicznych oraz na tym, że po przeprowadzeniu kontroli przez organ podatkowy, ustalono iż kontrahenci nie prowadzili działalności pod wskazanymi adresami ani nie składali deklaracji VAT odnośnie transakcji prowadzonych z podatnikiem?
Czy art. 143 ust. 1 lit. d) dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że choć obowiązek udokumentowania prawa do zwolnienia podatkowego ciąży na podatniku, nie oznacza to jednak, że właściwy organ publiczny, przy rozstrzyganiu zagadnienia przeniesienia prawa do rozporządzania towarem, nie jest zobowiązany do gromadzenia informacji dostępnych wyłącznie dla organów publicznych?
____________1 Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, Dz.U. 2006, L 347, s. 1.