Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 16 maja 2017 r. w sprawie T-122/15, Landeskreditbank Baden-Württemberg - Förderbank / Europejski Bank Centralny, wniesione w dniu 26 lipca 2017 r. przez Landeskreditbank Baden-Württemberg - Förderbank
(Sprawa C-450/17 P)
Język postępowania: niemiecki
Strony
Wnoszący odwołanie: Landeskreditbank Baden-Württemberg – Förderbank (przedstawiciele: A. Glos, T. Lübbig i M. Benzing, Rechtsanwälte)
Druga strona postępowania: Europejski Bank Centralny (EBC), Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
uchylenie wyroku z dnia 16 maja 2017 r. w sprawie T-122/15;
stwierdzenie nieważności decyzji EBC z dnia 5 stycznia 2015 r. (sygnatura: ECB/SSM/15/1 – 0SK1ILSPWNVBNQWU0W18/3) i zarządzenie utrzymania w mocy zastąpienia decyzji EBC z dnia 1 września 2014 r. (sygnatura: ECB/SSM/14/1 – 0SK1ILSPWNVBNQWU0W18/1);
pomocniczo uchylenie wskazanego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania;
obciążenie EBC kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
1. Zarzut pierwszy: naruszenie prawa Unii przy dokonywaniu wykładni i stosowaniu art. 6 ust. 4 rozporządzenia nr 1024/20131 i art. 70 rozporządzenia nr 468/20142
Sąd dokonał błędnej wykładni mających zastosowanie przepisów art. 6 ust. 4 akapit drugi rozporządzenia nr 1024/2013 w związku z art. 70 ust. 1 rozporządzenia nr 468/2014. Błędnie doszedł on do wniosku, że „szczególne okoliczności”, które muszą prowadzić do zakwalifikowania podmiotu jako mniej istotnego mają miejsce jedynie wówczas, gdy bezpośredni nadzór władz krajowych nadaje się w większym stopniu do osiągnięcia celów rozporządzenia nr 1024/2013, niż bezpośredni nadzór przez EBC. Sąd opiera się w swej wykładni jedynie na angielskiej wersji językowej rozporządzenia nr 468/2014 i narusza zasadę, wedle której wszystkie wersje językowe są jednakowo wiążące. Sąd dopuścił się błędu poprzez zaniechanie dokonania wykładni norm w oparciu o prawo nadrzędne w ramach zasady proporcjonalności w odniesieniu do kompetencji. Sąd błędnie nie przyjął oczywistego błędu w ocenie stanu faktycznego przez EBC i podobnie jak uprzednio EBC nie zbadał, czy ze względu na przedstawione przez wnoszącego odwołanie specyficzne i faktyczne okoliczności należałoby go zakwalifikować w oparciu o „szczególne okoliczności” na podstawie art. 6 ust. 4 akapit drugi rozporządzenia nr 1024/2013 w związku z art. 70 ust. 1 rozporządzenia nr 468/2014 jako podmiot mniej istotny. Sąd naruszył w związku z tym swój obowiązek pełnego badania zaskarżonej decyzji w zakresie błędów w uzasadnieniu.
2. Zarzut drugi: przeinaczenie zaskarżonej decyzji i błędna ocena wymogów co do uzasadnienia
Sąd przeinaczył uzasadnienie zaskarżonej decyzji i zastąpił uzasadnienie EBC własnym uzasadnieniem. Poprzez przeinaczenie treści zaskarżonej decyzji nie dostrzegł on, że EBC nie spełnił wymogów prawa Unii dotyczących obowiązku uzasadnienia. Uzasadnienie zaskarżonej decyzji jest nielogiczne i wewnętrznie sprzeczne.
3. Zarzut trzeci: błędy Sądu w zakresie postępowania poprzez wprowadzenie aspektów niebędących przedmiotem postępowania
Wyrok sądu narusza prawo wnoszącego odwołanie do bycia wysłuchanym przed sądem i zasadę postępowania kontradyktoryjnego. W uzasadnieniu wyroku wprowadzono aspekty istotne dla rozstrzygnięcia, które nie były przedmiotem rozpatrzenia w ramach postępowania sądowego.
____________
1 Rozporządzenie Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzające Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi, Dz.U L 287, s. 63.
2 Rozporządzenie UE nr 468/2014 Europejskiego Banku Centralnego z dnia 16 kwietnia 2014 r. ustanawiające ramy współpracy pomiędzy Europejskim Bankiem Centralnym a właściwymi organami krajowymi oraz wyznaczonymi organami krajowymi w ramach Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego (rozporządzenie ramowe w sprawie Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego), Dz.U. L 141, s. 1.