WYROK SĄDU (druga izba)

z dnia 7 grudnia 2010 r.(*)

Pomoc państwa – Częściowe zwolnienie z zobowiązania podatkowego w ramach układu – Decyzja uznająca pomoc za niezgodną ze wspólnym rynkiem i nakazująca jej odzyskanie – Kryterium wierzyciela prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej

W sprawie T‑11/07

Frucona Košice a.s., z siedzibą w Koszycach (Słowacja), reprezentowana przez B. Hartnetta, barrister, oraz adwokatów O.H. Geissa i A. Bargera,

strona skarżąca,

przeciwko

Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez B. Martenczuka oraz K. Walkerovą, działających w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

popieranej przez:

St. Nicolaus‑trade a.s., z siedzibą w Bratysławie (Słowacja), reprezentowaną przez adwokata N. Smaha,

interwenient,

mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2007/254/WE z dnia 7 czerwca 2006 r. w sprawie pomocy państwa C 25/05 (ex NN 21/05) przyznanej przez Republikę Słowacką na rzecz Frucona Košice a.s. (Dz.U. L 112, s. 14),

SĄD (druga izba),

w składzie: I. Pelikánová, prezes, K. Jürimäe (sprawozdawca) i S. Soldevila Fragoso, sędziowie,

sekretarz: C. Kantza, administrator,

uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 14 października 2009 r.,

wydaje następujący

Wyrok

 Ramy prawne

1.     Uregulowania wspólnotowe

1        Komisja Wspólnot Europejskich wydała w 1999 r. wspólnotowe wytyczne dotyczące pomocy państwa na rzecz wspomagania i restrukturyzacji przedsiębiorstw przeżywających trudności (Dz.U. C 288, s. 2, zwane dalej „wytycznymi z 1999 r.”.).

2        Zgodnie z pkt 31 wytycznych z 1999 r.:

„Przyznanie pomocy jest uwarunkowane wdrożeniem planu restrukturyzacji, który w przypadku każdej pomocy indywidualnej podlega zatwierdzeniu przez Komisję”.

3        Jeśli chodzi o małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP), pkt 55 – zawarty w tytule „Pomoc na rzecz restrukturyzacji [MŚP]” – stanowi, co następuje:

„Z reguły pomoc przekazywana przedsiębiorstwom należącym do kategorii MŚP [.…] wyrządza mniejszą szkodę warunkom wymiany handlowej, niż pomoc udzielana wielkim przedsiębiorstwom. Względy powyższe zachowują również ważność w odniesieniu do pomocy na rzecz restrukturyzacji w ten sposób, że wymóg jest mniej ostry w stosunku do warunków przedstawionych w punktach 29–47. W tym przypadku przyznawanie pomocy nie będzie z reguły związane z kompensatami (patrz punkty 35–39), chyba że istnieją sprzeczne [odmienne] zapisy w rozporządzeniach sektorowych dotyczących pomocy państwa, a ograniczenia [wymogi] w zakresie zawartości sprawozda[ń] będą mniejsze (patrz punkty 45, 46 i 47). Natomiast zasada »jednorazowej pomocy« (punkty 48–51) w pełni stosuje się do MŚP”.

2.     Uregulowania krajowe

4        Zákon 328/1991 Zb. o konkurze a vyrovnaní [ustawa nr 328/1991 dotycząca postępowania likwidacyjnego i układowego (zwana dalej „ustawą o postępowaniu likwidacyjnym i układowym”)] zawiera mające zastosowanie na Słowacji przepisy dotyczące postępowania likwidacyjnego i układowego.

 Okoliczności powstania sporu

1.     Skarżąca

5        Skarżąca, Frucona Košice a.s., jest spółką prawa słowackiego z siedzibą w Koszycach (Słowacja) – mieście położonym w regionie, który w dniu 7 czerwca 2006 r. kwalifikował się do objęcia pomocą regionalną stosownie do art. 87 ust. 3 lit. a) WE. Skarżąca, która została utworzona w 1995 r., nabyła w tym samym roku aktywa i pasywa dawnego przedsiębiorstwa państwowego.

6        Początkowo skarżąca prowadziła działalność, po pierwsze, w sektorze produkcji alkoholi i napojów alkoholowych, a po drugie, w sektorze wytwórstwa produktów spożywczych takich jak owoce, warzywa i soki konserwowane oraz w sektorze produkcji napojów gazowanych i niegazowanych. W dniu 6 marca 2004 r. odebrano jej licencję na produkcję i przetwórstwo alkoholi i napojów alkoholowych z tego względu, że nie uiściła podatku akcyzowego, do którego zapłaty była zobowiązana. Od tego czasu skarżąca nie produkowała już napojów alkoholowych, ale je dystrybuowała zgodnie z porozumieniem zawartym w dniu 24 sierpnia 2004 r. z Old Herold, s.r.o. Na mocy tego porozumienia skarżąca wynajmowała spółce Old Herold swe wytwórnie napojów alkoholowych położone w Koszycach i w Obišovcach (Słowacja), gdzie Old Herold produkowała na podstawie licencji napoje alkoholowe, które skarżąca następnie kupowała, by je odsprzedać swoim klientom pod marką Frucona.

2.     Krajowe postępowanie administracyjne i sądowe

7        Po tym jak w dniu 1 stycznia 2004 r. wszedł w życie zákon č. 609/2003 Z.z., ktorým sa mení a dopĺňa zákon Slovenskej národnej rady č. 511/1992 Zb. o správe daní a poplatkov a o zmenách v sústave územných finančných orgánov v znení neskorších predpisov a ktorým sa menia a dopľňajú niektoré ďalšie zákony (ustawa nr 609/2003 zmieniająca i uzupełniająca ustawę słowackiej rady narodowej nr 511/1992 o wymiarze podatków i opłat oraz o zmianie systemu lokalnych organów podatkowych, a także zmieniająca i uzupełniająca niektóre inne ustawy), która stanowi między innymi, że podatnik może wnieść o odroczenie zapłaty podatku tylko jeden raz w ciągu roku, skarżąca stanęła w obliczu trudności finansowych uniemożliwiających jej zapłatę podatku akcyzowego, który winna była uiścić za styczeń 2004 r. i który przypadał do zapłaty w dniu 25 lutego 2004 r. W przeszłości skarżąca kilkakrotnie korzystała z odroczenia wykonania zobowiązania podatkowego, które było jej przyznawane po udzieleniu gwarancji finansowych na rzecz słowackiej administracji podatkowej. W konsekwencji skarżąca znalazła się w sytuacji zadłużenia w rozumieniu ustawy o postępowaniu likwidacyjnym i układowym.

8        Przewidując trudności finansowe wynikające z projektów zmiany i wreszcie z samej zmiany przepisów dotyczących odroczenie zapłaty podatków, skarżąca – reprezentowana między innymi przez jej dyrektora generalnego – spotkała się w dniu 16 grudnia 2003 r. i w dniu 23 stycznia 2004 r. z przedstawicielami słowackiej dyrekcji generalnej ds. podatków. W dniu 30 stycznia 2004 r. dyrektor generalny skarżącej spotkał się również ze słowackim ministrem finansów. Podczas tych spotkań skarżąca w szczególności przedstawiła swoim rozmówcom propozycję określenia wysokości jej zobowiązania podatkowego w ramach ewentualnego postępowania układowego.

9        W międzyczasie skarżąca skontaktowała się też z lokalnym organem podatkowym, któremu podlegała, mianowicie z urzędem Košice IV (zwanym dalej „lokalnym organem podatkowym”). Pismem z dnia 8 stycznia 2004 r. skarżąca poinformowała ów organ, że nie będzie w stanie zapłacić w lutym 2004 r. kwot należnych z tytułu podatku akcyzowego, i zaproponowała mu rozłożenie zapłaty tychże kwot na okres pięciu lat lub przyjęcie projektu układu, na podstawie którego zapłata ograniczałaby się do 35% należnych kwot. Pismem z dnia 3 lutego 2004 r. dyrektor lokalnego organu podatkowego odrzucił pierwszą możliwość zaproponowaną przez skarżącą, a jeśli chodzi o drugą możliwość, mianowicie projekt układu, odpowiedział, co następuje: „[…] zasadniczo referent podatkowy nie sprzeciwia się zawarciu układu, jednak nie może zgodzić się na Państwa propozycję zawarcia układu ograniczającego się do zapłaty 35% należnej kwoty. Rozumiemy, że treść i warunki układu zostaną omówione przed złożeniem projektu układu”.

10      W dniu 8 marca 2004 r. skarżąca złożyła w Krajský súd v Košiciach (sądzie okręgowym w Koszycach, Słowacja) wniosek o wszczęcie postępowania układowego, w którym przedstawiła swój stan nadmiernego zadłużenia i opisała – zgodnie z przepisami ustawy o postępowaniu likwidacyjnym i układowym – różne środki mające umożliwić jej odzyskanie równowagi finansowej po zakończeniu postępowania układowego. Całkowita wysokość jej zobowiązania podatkowego wskazana w jej projekcie układu wynosiła około [poufne] koron słowackich (SKK), a łączna kwota zadłużenia – około 644,6 mln SKK. W ramach projektu układu skarżąca zaproponowała wszystkim swym wierzycielom niezabezpieczonym oraz niektórym wierzycielom uprzywilejowanym zapłatę na rzecz każdego z nich części odpowiadającej 35% łącznej kwoty, którą była winna każdemu z nich.

11      Postanowieniem z dnia 29 kwietnia 2004 r. Krajský súd v Košiciach uznał, że przesłanki przewidziane w art. 46 i następnych ustawy o postępowaniu likwidacyjnym i układowym zostały spełnione, w związku z czym zezwolił na wszczęcie postępowania układowego na podstawie art. 50 ust. 3 rzeczonej ustawy. W ramach tego postępowania ów sąd w szczególności wezwał wierzycieli skarżącej do przedstawienia dowodów na istnienie ich wierzytelności. Ponadto wyznaczył zarządcę układowego oraz wezwał skarżącą i jej wierzycieli na posiedzenie dotyczące układu, które wyznaczył na dzień 9 lipca 2004 r. (zwane dalej „posiedzeniem w dniu 9 lipca 2004 r.”.). Wreszcie wspomniany sąd powtórzył szczegółowe zasady układu sformułowane przez skarżącą w jej projekcie układu z dnia 8 marca 2004 r.

12      Aby umożliwić lokalnemu organowi podatkowemu oszacowanie korzyści wynikających na gruncie prawa słowackiego kolejno z: układu, likwidacji oraz egzekucji należności podatkowych, skarżąca przedłożyła mu kilka sprawozdań z audytu przed zatwierdzeniem układu przez Krajský súd v Košiciach. W dniu 26 kwietnia 2004 r. skarżąca przekazała pierwsze sprawozdanie z audytu sporządzone przez jej audytora wewnętrznego, Panią K. (zwane dalej „sprawozdaniem K”), w którym dochód ze sprzedaży aktywów skarżącej w ramach postępowania likwidacyjnego został oszacowany na [poufne]. W dniu 7 lipca 2004 r. skarżąca przekazała drugie sprawozdanie z audytu sporządzone przez niezależną spółkę audytorską, mianowicie spółkę E (zwane dalej „sprawozdaniem E”), w którym wskazano [poufne]. Pod koniec czerwca 2004 r. tymczasowa wersja sprawozdania E została przesłana lokalnemu organowi podatkowemu.

13      W dniu 21 czerwca 2004 r. słowacki organ skarbowy przeprowadził kontrolę w pomieszczeniach skarżącej. Podczas tej kontroli ustalono, że w dniu 17 czerwca 2004 r. skarżąca dysponowała środkami płynnymi w wysokości [poufne] SKK.

14      Pismem z dnia 6 lipca 2004 r. dyrektor generalna słowackiej dyrekcji generalnej ds. podatków wezwała lokalny organ podatkowy do tego, by nie zgodził się na projekt układu skarżącej podczas posiedzenia w dniu 9 lipca 2004 r., jako że nie był on korzystny dla Republiki Słowackiej w świetle załączonego pisma słowackiego ministra finansów z dnia 15 stycznia 2004 r., w którym minister polecił czuwać nad tym, by referenci podatkowi nie udzielali podatnikom zgody na zmniejszenie wysokości zobowiązania podatkowego.

15      Podczas posiedzenia w dniu 9 lipca 2004 r. wierzyciele skarżącej, w tym słowacki organ skarbowy, przyjęli projekt układu skarżącej.

16      Postanowieniem z dnia 14 lipca 2004 r. Krajský súd v Košiciach, zatwierdził układ. Najpierw wskazał on wierzycieli skarżącej, którzy przedstawili dowody na istnienie ich wierzytelności w ramach postępowania układowego. W szczególności zaznaczył, że słowacki organ skarbowy posiadał dopuszczalną wierzytelność sięgającą około [poufne] SKK, w przypadku której układ przewidywał zwrot w wysokości 35%, co odpowiadało kwocie do zapłaty w wysokości 224,3 mln SKK. Następnie ów sąd stwierdził, że podczas posiedzenia w dniu 9 lipca 2004 r. wszyscy wierzyciele skarżącej, w tym lokalny organ podatkowy jako wierzyciel uprzywilejowany, głosujący w związku z tym oddzielnie, opowiedzieli się w drodze głosowania – na podstawie art. 58 ust. 4 i 5 oraz art. 58b ust 1 lit. a) i ust. 2 ustawy o postępowaniu likwidacyjnym i układowym – za projektem układu skarżącej. Przypomniał też przesłanki, które winny zostać spełnione, aby zgodnie z art. 60 ust. 1 rzeczonej ustawy wspomniany układ mógł zostać później zatwierdzony, a następnie orzekł, że owe przesłanki zostały spełnione w niniejszej sprawie.

17      W dniu 14 lipca 2004 r. słowacka dyrekcja generalna ds. podatków zawiesiła i zastąpiła dyrektora lokalnego organu podatkowego.

18      Pismem z dnia 20 października 2004 r. lokalny organ podatkowy poinformował skarżącą, że szczegółowe zasady układu zatwierdzone przez niego podczas posiedzenia w dniu 9 lipca 2004 r., zgodnie z którymi część zobowiązania podatkowego nie musiała zostać wykonana, stanowiły pośrednią pomoc państwa podlegającą zatwierdzeniu przez Komisję. Wezwał też skarżącą do przekazania mu przed dniem 19 listopada 2004 r. planu inwestycyjnego dotyczącego kwot, które nie musiały zostać zwrócone na podstawie postanowienia wydanego w dniu 29 kwietnia 2004 r. przez Krajský súd v Košiciach.

19      Wyrokiem z dnia 25 października 2004 r. Najvyšší súd Slovenskej republiky (sąd najwyższy Republiki Słowackiej) odrzucił jako niedopuszczalne odwołanie wniesione w sierpniu 2004 r. przez lokalny organ podatkowy od postanowienia wydanego przez Krajský súd v Košiciach w dniu 14 lipca 2004 r. i orzekł, że wspomniane postanowienie jest prawomocne i wykonalne od dnia 23 lipca 2004 r.

20      Pismem z dnia 9 listopada 2004 r. skarżąca odpowiedziała na pismo lokalnego organu podatkowego z dnia 20 października 2004 r., wskazując, że wystąpiła z „wnioskiem o zawarcie układu” a nie z „wnioskiem o przyznanie pomocy państwa”. W piśmie tym skrytykowała fakt uznania za pomoc państwa zgody udzielonej przez referenta zatrudnionego w organie skarbowym. Zaznaczyła też, że wniosek o przekazanie planu inwestycyjnego wydaje się jej „bezzasadny”.

21      W dniu 14 grudnia 2004 r. dyrektor lokalnego organu podatkowego, którego zawieszono w dniu 14 lipca 2004 r., został oskarżony o nadużycie finansowe i malwersację.

22      W dniu 17 grudnia 2004 r. skarżąca, działając zgodnie z układem, zapłaciła w szczególności lokalnemu organowi podatkowemu kwotę 224,3 mln SKK odpowiadającą 35% jej całkowitego zadłużenia. Postanowieniem z dnia 30 grudnia 2004 r. Krajský súd v Košiciach orzekł, że układ jest prawomocny od dnia 23 lipca 2004 r. i zamknął postępowanie układowe.

23      Aby potwierdzić przewagę postępowania układowego nad postępowaniem likwidacyjnym, skarżąca uzyskała również trzecie sprawozdanie z audytu z dnia 27 stycznia 2005 r. sporządzone przez Panią H., [poufne] (zwane dalej „sprawozdaniem H”), w którym wskazała ona, że [poufne].

24      Wyrokiem z dnia 6 marca 2006 r. Špeciálny súd v Pezinku (sąd specjalny w Pezinku, Słowacja) uniewinnił dyrektora lokalnego organu podatkowego, który został zawieszony w dniu 14 lipca 2004 r., ze wszystkich skierowanych przeciwko niemu zarzutów.

25      Po wniesieniu nadzwyczajnego środka odwoławczego od postanowienia z dnia 14 lipca 2004 r. wydanego przez Krajský súd v Košiciach Najvyšší súd Slovenskej republiky wydał w dniu 27 kwietnia 2006 r. orzeczenie, w którym uchylił w części postanowienie z dnia 14 lipca 2004 r. wydane przez Krajský súd v Košiciach z tego względu, że zaległości z tytułu podatku drogowego sięgające 424 490 SKK zostały niesłusznie objęte układem. W pozostałym zakresie Najvyšší súd Slovenskej republiky oddalił nadzwyczajny środek odwoławczy. Postanowieniem z dnia 18 sierpnia 2006 r. Krajský súd v Košiciach wykonał orzeczenie z dnia 27 kwietnia 2006 r. wydane przez Najvyšší súd Slovenskej republiky i ustalił, że kwota po korekcie należna lokalnemu organowi podatkowemu wynosiła 640,4 mln SKK (35% tej kwoty odpowiadało 224,1 mln SKK).

3.     Postępowanie administracyjne przed Komisją

26      Pismem z dnia 15 października 2004 r. złożono do Komisji skargę dotyczącą pomocy przyznanej podobno bezprawnie skarżącej.

27      Pismem z dnia 6 grudnia 2004 r. Komisja wezwała Republikę Słowacką do przekazania jej informacji dotyczących rozpatrywanego środka, mianowicie częściowego zwolnienia skarżącej z zobowiązania podatkowego w ramach układu.

28      Pismem z dnia 4 stycznia 2005 r. Republika Słowacka poinformowała Komisję, że prawdopodobnie skarżącej przyznano bezprawnie pomoc, i wniosła do Komisji o zatwierdzenie tej pomocy jako pomocy na ratowanie przedsiębiorstwa przeżywającego trudności.

29      Zebrawszy dodatkowe informacje, pismem z dnia 5 lipca 2005 r. Komisja doręczyła Republice Słowackiej swą decyzję o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego przewidzianego w art. 88 ust. 2 WE w sprawie rozpatrywanego środka (zwaną dalej „decyzją o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego”). Owa decyzja została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 22 września 2005 r. (Dz.U. C 233, s. 47), a zainteresowane strony zostały przy tej okazji wezwane do przedstawienia uwag w przedmiocie rozpatrywanego środka.

30      Pismem z dnia 10 października 2005 r. Republika Słowacka przekazała Komisji swe uwagi w przedmiocie rozpatrywanego środka. Podobnie, pismem z dnia 24 października 2005 r. skarżąca przekazała Komisji swe uwagi odnośnie do rozpatrywanego środka, które zostały następnie podane do wiadomości Republiki Słowackiej, aby umożliwić jej zajęcie stanowiska, co też uczyniła pismem z dnia 16 grudnia 2005 r.

31      W dniu 28 marca 2006 r. odbyło się spotkanie między Komisją a skarżącą. Podczas tego spotkania skarżąca wskazała w szczególności, że zdecydowała się na postępowanie układowe zamiast postępowania likwidacyjnego, że Old Herold zajmowała się produkcją, korzystając z jej aktywów i z jej marki, że ich współpraca, która rozpoczęła się w lipcu 2004 r., opierała się na zawartym na wyłączność porozumieniu w sprawie dystrybucji produktów Old Herold, że kwota gwarantowanych aktywów wynosiła 194 mln SKK, że sprawozdanie E służyło wykazaniu lokalnemu organowi podatkowemu, iż postępowanie układowe było korzystniejsze niż postępowanie likwidacyjne, że nie była ona w stanie wyjaśnić, dlaczego spółka E wykorzystała dane pochodzące z dnia 31 marca 2004 r., że Old Herold przyznała jej w drugim półroczu 2004 r. pożyczkę dostawcy i że standardowy czas wykonania jej zobowiązań wynosił od 14 do 60 dni.

32      Pismem z dnia 4 kwietnia 2006 r. skarżąca przekazała Komisji kopię wyroku wydanego w dniu 6 marca 2006 r. przez Špeciálny súd v Pezinku.

33      Pismem z dnia 5 maja 2006 r. Republika Słowacka przekazała Komisji dodatkowe informacje.

34      W dniu 7 czerwca 2006 r. Komisja wydała decyzję 2007/254/WE w sprawie pomocy państwa C 25/05 (ex NN 21/05) przyznanej skarżącej przez Republikę Słowacką (Dz.U. L 112, s. 14, zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”).

35      Sentencja zaskarżonej decyzji ma następujące brzmienie:

„Artykuł 1

Pomoc państwa, której Republika Słowacka udzieliła na rzecz [skarżącej] w wysokości 416 515 990 SKK, jest niezgodna ze wspólnym rynkiem.

Artykuł 2

1.      Republika Słowacka podejmie wszelkie niezbędne środki, aby odzyskać od [skarżącej] bezprawnie przyznaną pomoc, o której mowa w art. 1.

2.      Zwrot pomocy [odzyskanie pomocy] nastąpi [niezwłocznie] i zgodnie z procedurami prawa krajowego, pod warunkiem że umożliwiają one natychmiastowe i skuteczne wykonanie niniejszej decyzji.

3.      Do sum podlegających zwrotowi [odzyskaniu] doliczone zostaną odsetki za cały okres od dnia przyznania pomocy [skarżącej] aż do [dnia] jej faktycznego odzyskania.

4.      Odsetki zostaną naliczone zgodnie z przepisami określonymi w rozdziale V rozporządzenia Rady [Komisji] (WE) nr 794/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. [88 WE]. Stopę procentową stosuje się narastająco przez cały okres wymieniony w ust. 3.

Artykuł 3

Republika Słowacka, w ciągu […] dwóch miesięcy od powiadomienia o niniejszej decyzji, poinformuje Komisję o już podjętych […] środkach służących jej realizacji. Informacje te przedstawi, posługując się kwestionariuszem dołączonym do załącznika I do niniejszej decyzji.

Artykuł 4

Niniejsza decyzja jest skierowana do Republiki Słowackiej”.

36      W dniu 2 listopada 2006 r. skarżąca otrzymała od ambasady Republiki Słowackiej w Brukseli (Belgia) egzemplarz zaskarżonej decyzji.

 Przebieg postępowania i żądania stron

37      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 12 stycznia 2007 r. skarżąca wniosła skargę w niniejszej sprawie.

38      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 8 czerwca 2007 r. przedsiębiorstwo St. Nicolaus‑trade a.s. wniosło o dopuszczenie go do niniejszego postępowania w charakterze interwenienta popierającego żądania Komisji.

39      Postanowieniem z dnia 11 października 2007 r. prezes drugiej izby Sądu uwzględnił ów wniosek i uznał, że skoro został on złożony po upływie terminu sześciu tygodni określonego w art. 115 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem, przedsiębiorstwu St. Nicolaus‑trade a.s. będą przysługiwać prawa wskazane w art. 116 § 6 tegoż regulaminu.

40      Na podstawie sprawozdania sędziego sprawozdawcy Sąd (druga izba) zarządził otwarcie procedury ustnej i w ramach środków organizacji postępowania przewidzianych w art. 64 regulaminu wezwał skarżącą i Komisję do przedstawienia pewnych dokumentów oraz udzielenia odpowiedzi na piśmie na zadane pytania. Strony zastosowały się do tego wezwania w wyznaczonych terminach.

41      Na rozprawie w dniu 14 października 2009 r. wysłuchano wystąpień stron oraz ich odpowiedzi na pytania ustne postawione przez Sąd.

42      Skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, a przynajmniej stwierdzenie nieważności w całości lub w części art. 1 tej decyzji;

–        obciążenie Komisji kosztami postępowania.

43      Komisja, popierana przez interwenienta, wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

44      Podczas rozprawy interwenient, popierając żądania Komisji, wniósł zasadniczo do Sądu o oddalenie skargi i obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

 Co do istoty

45      Na poparcie swego żądania stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji skarżąca podnosi dziesięć zarzutów opartych po pierwsze na oczywistym błędzie w oszacowaniu kwoty rozpatrywanego środka pomocowego, po drugie na naruszeniu podstawowej zasady postępowania i art. 33 WE, po trzecie zasadniczo na twierdzeniu, że Komisja nie była uprawniona do wydania zaskarżonej decyzji, po czwarte na naruszeniu prawa i błędnym ustaleniu faktycznym, gdyż Komisja uznała, że postępowanie likwidacyjne było korzystniejsze niż postępowanie układowe, po piąte na naruszeniu prawa i błędnym ustaleniu faktycznym, jako że Komisja uznała, iż egzekucja należności podatkowych była korzystniejsza niż postępowanie układowe, po szóste na naruszeniu prawa i błędnym ustaleniu faktycznym, gdyż Komisja nie wywiązała się ze spoczywającego na niej obowiązku przeprowadzenia dowodu i naruszyła zasady prawa dotyczące stosowania kryterium wierzyciela prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej, po siódme na naruszeniu prawa i błędnym ustaleniu faktycznym, gdyż Komisja ani nie oceniła poprawnie dowodów, jakimi dysponowała, ani nie uwzględniła ich, po ósme na naruszeniu prawa i błędnym ustaleniu faktycznym, jako że Komisja uwzględniła dowody pozbawione znaczenia dla sprawy, po dziewiąte na naruszeniu art. 253 WE, ponieważ Komisja nie uzasadniła dostatecznie zaskarżonej decyzji, a po dziesiąte na naruszeniu prawa i błędnym ustaleniu faktycznym, gdyż Komisja nie zwolniła układu jako pomocy na restrukturyzację i zastosowała z mocą wsteczną wytyczne wspólnotowe dotyczące pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw (Dz.U. 2004, C 244, s. 2, zwane dalej „wytycznymi z 2004 r.”.).

1.     W przedmiocie zarzutu pierwszego, opartego na oczywistym błędzie w oszacowaniu kwoty rozpatrywanego środka pomocowego

 Argumenty stron

46      Skarżąca podnosi, że kwota wskazana w art. 1 zaskarżonej decyzji, mianowicie 416 515 990 SKK, jest ewidentnie błędna. Jej zdaniem Komisja nie wzięła pod uwagę orzeczenia wydanego w dniu 27 kwietnia 2006 r. przez Najvyšší súd Slovenskej republiky, który obniżył o 424 490 SKK kwotę zobowiązania podatkowego uwzględnionego w postępowaniu układowym. Dokładna kwota wynosi 416 240 072 SKK. W konsekwencji zaskarżona decyzja jest dotknięta oczywistym błędem w ocenie. Dlatego też należy stwierdzić nieważność tej decyzji, a przynajmniej jej art. 1.

47      Komisja, popierana przez interwenienta, kwestionuje wszystkie argumenty podniesione przez skarżącą na poparcie zarzutu pierwszego.

 Ocena Sądu

48      Tytułem wstępu należy przypomnieć, że w ramach skargi o stwierdzenie nieważności zgodność z prawem danego aktu winna być oceniana w oparciu o okoliczności faktyczne i prawne istniejące w momencie wydania owego aktu (wyrok Trybunału z dnia 7 lutego 1979 r. w sprawach połączonych 15/76 i 16/76 Francja przeciwko Komisji, Rec. s. 321, pkt 7; wyroki Sądu: z dnia 25 czerwca 1998 r. w sprawach połączonych T‑371/94 i T‑394/94 British Airways i in. przeciwko Komisji, Rec. s. II‑2405, pkt 81, z dnia 14 stycznia 2004 r. w sprawie T‑109/01 Fleuren Compost przeciwko Komisji, Rec. s. II‑127, pkt 50).

49      Z orzecznictwa wynika konkretnie, że zgodność z prawem decyzji w sprawie pomocy państwa powinna być oceniana w oparciu o informacje, którymi Komisja mogła dysponować w momencie jej wydania (wyrok Trybunału z dnia 24 września 2002 r. w sprawach połączonych C‑74/00 P i C‑75/00 P Falck i Acciaierie di Bolzano przeciwko Komisji, Rec. s. I‑7869, pkt 168; zob. również podobnie wyrok Trybunału z dnia 10 lipca 1986 r. w sprawie 234/84 Belgia przeciwko Komisji, Rec. s. 2263, pkt 16).

50      Tak więc skarżący nie może powoływać się przed sądem na okoliczności faktyczne, które nie zostały podniesione w trakcie przewidzianego w art. 88 WE postępowania poprzedzającego wniesienie skargi (zob. podobnie wyroki Trybunału: z dnia 14 września 1994 r. w sprawach połączonych od C‑278/92 do C‑280/92 Hiszpania przeciwko Komisji, Rec. s. I‑4103, pkt 31, z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie C‑382/99 Niderlandy przeciwko Komisji, Rec. s. I‑5163, pkt 49, 76; ww. w pkt 48 wyrok w sprawie Fleuren Compost przeciwko Komisji, pkt 51).

51      Podobnie, nie można zarzucać Komisji nieuwzględnienia ewentualnych okoliczności faktycznych lub prawnych, które mogły zostać jej przedstawione w toku postępowania administracyjnego, lecz nie zostały jej przedstawione, ponieważ na Komisji nie spoczywa obowiązek badania z urzędu i na podstawie przypuszczeń okoliczności, jakie mogły zostać jej przedstawione (ww. w pkt 48 wyrok w sprawie Fleuren Compost przeciwko Komisji, pkt 49 i przytoczone tam orzecznictwo).

52      W niniejszej sprawie ze streszczenia decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego, które zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym (C 233, s. 47), wynika, że celem określenia kwoty pomocy państwa Komisja oparła się na okolicznościach zawartych w wydanym w dniu 14 lipca 2004 r. przez Krajský súd v Košiciach postanowieniu zatwierdzającym układ, które nie zostały zakwestionowane przez Republikę Słowacką w jej uwagach z dnia 10 października 2005 r. ani przez skarżącą w jej uwagach z dnia 24 października 2005 r.

53      Ponadto nie jest kwestionowana okoliczność, że w momencie wydania przez Komisję zaskarżonej decyzji Komisja nie została poinformowana ani przez skarżącą, ani przez Republikę Słowacką o orzeczeniu wydanym w dniu 27 kwietnia 2006 r. przez Najvyšší súd Slovenskej republiky, w którym ów sąd zmniejszył zobowiązanie podatkowe skarżącej podlegające uwzględnieniu w ramach postępowania układowego.

54      W świetle orzecznictwa przytoczonego w pkt 48–50 powyżej nie można więc zarzucać Komisji tego, że przy określaniu kwoty pomocy państwa oparła się na okolicznościach zwartych w postanowieniu wydanym w dniu 14 lipca 2004 r. przez Krajský súd v Košiciach i że nie uwzględniła orzeczenia wydanego w dniu 27 kwietnia 2006 r. przez Najvyšší súd Slovenskej republiky. Dlatego też należy oddalić zarzut pierwszy jako bezzasadny.

2.     W przedmiocie zarzutu drugiego, opartego na naruszeniu podstawowej zasady postępowania i art. 33 WE

 Argumenty stron

55      Skarżąca twierdzi, po pierwsze, że zaskarżona decyzja narusza podstawową zasadę postępowania, w związku z czym należy stwierdzić jej nieważność. Skarżąca uważa, że skoro w momencie przyjęcia środka wytwarzała głównie produkty rolne objęte załącznikiem I do traktatu WE, dyrekcją generalną (DG) Komisji uprawnioną do przeprowadzenia dochodzenia i podjęcia działań, które doprowadziły do wydania zaskarżonej decyzji, była DG ds. rolnictwa i rozwoju obszarów wiejskich, a nie DG ds. konkurencji. Z tych samych powodów decyzja o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego oraz zaskarżona decyzja winny były zostać podpisane przez członka Komisji odpowiedzialnego za sprawy rolnictwa i rozwoju obszarów wiejskich, a nie przez członka Komisji odpowiedzialnego za sprawy konkurencji. Po drugie, skarżąca zarzuca Komisji to, że nie uwzględniła w zaskarżonej decyzji celów art. 33 WE.

56      Komisja, popierana przez interwenienta, kwestionuje wszystkie argumenty podniesione przez skarżącą na poparcie zarzutu drugiego.

 Ocena Sądu

57      Jeśli chodzi o pierwszą część zarzutu drugiego, opartą na naruszeniu podstawowej zasady postępowania, należy zaznaczyć, iż opiera się ona na założeniu, że w momencie przyznania rozpatrywanego środka skarżąca wytwarzała głównie produkty rolne objęte załącznikiem I do traktatu WE, tak że wyłącznie DG ds. rolnictwa i rozwoju obszarów wiejskich i członek Komisji odpowiedzialny za sprawy rolnictwa i rozwoju obszarów wiejskich byli uprawnieni do prowadzenia dochodzenia w sprawie rozpatrywanego środka i do wydania decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego oraz zaskarżonej decyzji.

58      Tymczasem jak podnosi Komisja, z uwag skarżącej z dnia 24 października 2005 r., a konkretnie z tabeli 1 zawartej w tychże uwagach, wyraźnie wynika, że w 2004 r. całkowity obrót skarżącej wynosił około 880,3 mln SKK, a obrót osiągany z działalności związanej z produkcją alkoholi i napojów alkoholowych sięgał około 728,8 mln SKK. Ten drugi rodzaj działalności generował więc obrót stanowiący ponad 82% całkowitego obrotu skarżącej. Należy stwierdzić, iż z uwagi na tą znaczną część obrotu osiąganego z działalności związanej z produkcją alkoholi i napojów alkoholowych skarżąca nie wykazała, że jej działalność w zakresie wytwórstwa produktów rolnych objętych załącznikiem I do traktatu WE przewyższała w momencie przyjęcia środka działalność związaną z produkcją alkoholi i napojów alkoholowych. Dlatego też w świetle okoliczności zawartych w aktach sprawy należy stwierdzić, że w okresie zaistnienia zdarzeń przeważająca część całkowitego obrotu skarżącej wynikała z jej działalności związanej z produkcją alkoholi i napojów alkoholowych. Należy więc oddalić pierwszą część zarzutu drugiego jako ewidentnie pozbawioną podstawy faktycznej.

59      Jeśli chodzi o drugą część zarzutu drugiego, opartą na twierdzeniu, że Komisja nie uwzględniła celów art. 33 WE, należy przypomnieć, iż zgodnie z art. 21 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, mającym zastosowanie do postępowania przed Sądem stosownie do art. 53 akapit pierwszy tegoż statutu, i art. 44 § 1 lit. c) regulaminu Sądu skarga powinna zawierać przedmiot sporu i zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem dla dopuszczalności skargi konieczne jest, aby istotne okoliczności faktyczne i prawne, na których została ona oparta, wynikały przynajmniej skrótowo, lecz w sposób spójny i zrozumiały z treści samej skargi (zob. wyrok Sądu z dnia 17 września 2007 r. w sprawie T‑201/04 Microsoft przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑3601, pkt 94 i przytoczone tam orzecznictwo).

60      Tymczasem w niniejszej sprawie skarżąca nie przedstawiła okoliczności faktycznych lub prawnych na poparcie swego zarzutu opartego na naruszeniu art. 33 WE. Dlatego też skarżąca nie przedstawiła zwięźle – zgodnie z art. 44 § 1 lit. c) regulaminu – drugiej części zarzutu drugiego. Należy więc odrzucić drugą część zarzutu drugiego jako ewidentnie niedopuszczalną.

61      Z powyższych rozważań wynika, że pierwsza część zarzutu drugiego winna zostać oddalona jako ewidentnie pozbawiona podstawy faktycznej, zaś druga część zarzutu drugiego winna zostać odrzucona jako ewidentnie niedopuszczalna.

3.     W przedmiocie zarzutu trzeciego, opartego na naruszeniu sekcji 3 załącznika IV do traktatu o przystąpieniu, art. 253 WE, art. 88 WE i rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999, w zakresie w jakim Komisja nie była uprawniona do wydania zaskarżonej decyzji

 Argumenty stron

62      Zdaniem skarżącej Komisja nie była uprawniona do zbadania rozpatrywanego środka. Skarżąca twierdzi, że zakładając, iż ów środek stanowił pomoc państwa w rozumieniu art. 87 WE, został on przyznany oraz wdrożony, gdy słowacka administracja podatkowa postanowiła – przed przystąpieniem Republiki Słowackiej do Unii Europejskiej w dniu 1 maja 2004 r. (zwanym dalej „przystąpieniem Republiki Słowackiej do UE”) – zrezygnować z postępowania likwidacyjnego i z postępowania w sprawie egzekucji należności podatkowych. Skarżąca uważa, że w chwili wszczęcia postępowania układowego w dniu 29 kwietnia 2004 r. mogła ona oczekiwać w uzasadniony sposób, że słowacka administracja podatkowa podejmie wszelkie formalne czynności niezbędne do wykonania układu. Po tej dacie zatwierdzenie projektu układu na posiedzeniu w dniu 9 lipca 2004 r. było jedynie formalnością. Skarżąca dodaje, że rozpatrywany środek nie był już stosowany po dniu 9 lipca 2004 r. W konsekwencji rzeczony środek stanowił pomoc istniejącą, a nie nową pomoc, tak że Komisja nie była uprawniona do tego, by żądać jej odzyskania na podstawie art. 88 ust. 2 WE i art. 14 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. [88 WE] (Dz.U. L 83, s. 1).

63      Konkretnie stanowisko, jakie Komisja zajęła w zaskarżonej decyzji, jest wewnętrznie sprzeczne, jeśli chodzi o moment, w którym pomoc państwa została przyznana w niniejszej sprawie. Z jednej strony Komisja przytoczyła ww. w pkt 48 wyrok w sprawie Fleuren Compost przeciwko Komisji na poparcie swej oceny, zgodnie z którą rozpatrywany środek został przyznany dopiero w momencie wydania wiążącego aktu prawnego, mianowicie w dniu 9 lipca 2004 r. Z drugiej strony Komisja oparła swój wniosek, że rozpatrywany środek stanowi pomoc państwa, na fakcie, iż słowacka administracja podatkowa nie wdrożyła „stosownego postępowania przed wszczęciem postępowania układowego”. Tymczasem zarówno z praktyki administracyjnej Komisji, jak i z orzecznictwa wynika, że w wielu przypadkach stwierdzono istnienie pomocy z uwagi na brak działania, nawet jeśli nie istniał prawnie wiążący formalny dokument.

64      Ponadto skarżąca twierdzi, że rozpatrywany środek nie był już stosowany po przystąpieniu Republiki Słowackiej do UE. Podnosi ona w tym względzie, że układ nie rodził żadnego obowiązku po stronie Republiki Słowackiej po tym przystąpieniu, ponieważ żadna zapłata i żadne dodatkowe zwolnienie z długu nie były wymagane.

65      Komisja, popierana przez interwenienta, kwestionuje wszystkie argumenty podniesione przez skarżącą na poparcie zarzutu trzeciego.

 Ocena Sądu

66      W motywach 61–68 zaskarżonej decyzji Komisja stwierdziła, że niektóre fakty mające znaczenie w niniejszej sprawie zaistniały przed przystąpieniem Republiki Słowackiej do UE. Następnie wskazała, że środki wdrożone po tym przystąpieniu były wyraźnie objęte właściwością Komisji zgodnie z traktatem WE i dodała, że jej zdaniem stosownym kryterium pozwalającym na określenie momentu, gdy dany środek zostaje wdrożony, jest kryterium wiążącego aktu prawnego, w którym „właściwy organ krajowy zobowiązuje się do udzielenia pomocy”. Komisja uznała w niniejszej sprawie po pierwsze, że propozycja wszczęcia postępowania układowego nie została złożona przez „organ udzielający pomocy”, lecz „przez beneficjenta”, a po drugie że postanowienie sądu zezwalające na przeprowadzenie postępowania układowego nie było aktem wydanym przez „organ udzielający pomocy”. Ponadto Komisja uznała, że nie istniał żaden dowód na to, iż słowacka dyrekcja generalna ds. podatków wyraziła zgodę na rozpatrywany środek na spotkaniu w grudniu 2003 r. Przeciwnie, władze słowackie zaprzeczyły istnieniu jakiejkolwiek wstępnej zgody tego rodzaju. Zdaniem Komisji „decyzja właściwego organu dotycząca umorzenia części należności” została podjęta w dniu 9 lipca 2004 r., to znaczy po przystąpieniu Republiki Słowackiej do UE, kiedy lokalny organ podatkowy wyraził zgodę na projekt układu skarżącej. Dlatego też Komisja uznała, że była uprawniona do „wydania opinii” w przedmiocie rozpatrywanego środka zgodnie z art. 88 WE.

67      Zarzut trzeci, oparty na twierdzeniu, że Komisja nie była uprawniona do wydania zaskarżonej decyzji, opiera się na założeniu, że rozpatrywany środek został przyznany przed przystąpieniem Republiki Słowackiej do UE.

68      Aby zająć stanowisko w przedmiocie zasadności zarzutu trzeciego, należy przyjąć, że stosownym kryterium jest kryterium „wiążącego aktu prawnego, w którym właściwy organ krajowy zobowiązuje się do przyznania pomocy” (zob. podobnie ww. w pkt 48 wyrok w sprawie Fleuren Compost przeciwko Komisji, pkt 74).

69      W tym względzie należy najpierw określić przedmiot rozpatrywanego środka. Zdaniem skarżącej rozpatrywany środek został przyznany przed przystąpieniem Republiki Słowackiej do UE, gdy lokalny organ podatkowy postanowił nie wszczynać postępowania likwidacyjnego ani postępowania w sprawie egzekucji należności podatkowych.

70      Tymczasem jak słusznie zauważa Komisja, należy uznać, że decyzja organu państwa członkowskiego o niewszczynaniu postępowania likwidacyjnego lub postępowania w sprawie egzekucji należności podatkowych jest odrębna od decyzji zatwierdzającej projekt układu, która skutkuje w niniejszej sprawie tym, że lokalny organ podatkowy rezygnuje z 65% swych wierzytelności w stosunku do skarżącej. Podczas gdy decyzja wierzyciela o niewszczynaniu postępowania likwidacyjnego lub postępowania w sprawie egzekucji należności podatkowych odracza jedynie w czasie ewentualne przymusowe odzyskanie wierzytelności, decyzja wierzyciela o zatwierdzeniu projektu układu oznacza, pod warunkiem zatwierdzenia rzeczonego układu przez właściwy sąd, że ów wierzyciel rezygnuje definitywnie z całości lub z części tej wierzytelności. Dlatego też obie te decyzje są wyraźnie odrębne od siebie.

71      Podobnie, jak wynika to wyraźnie zarówno z treści decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego, jak i z treści zaskarżonej decyzji, rozpatrywany środek polega wyłącznie na zrzeczeniu się przez lokalny organ podatkowy 65% jego wierzytelności w stosunku do skarżącej w ramach układu. Rozpatrywany środek nie dotyczy w żadnym razie decyzji lokalnego organu podatkowego o niewszczynaniu postępowania likwidacyjnego lub postępowania w sprawie egzekucji należności podatkowych.

72      Dlatego też aby ocenić zasadność zarzutu trzeciego, opartego na twierdzeniu, że Komisja nie była uprawniona do wydania zaskarżonej decyzji, należy wyłącznie określić moment, w którym lokalny organ podatkowy przyjął decyzję o zatwierdzeniu projektu układu skarżącej.

73      W szczególności należy zauważyć po pierwsze, że skarżąca twierdzi, iż postanowieniem z dnia 29 kwietnia 2004 r. Krajský súd v Košiciach zezwolił na postępowanie układowe. Natomiast Komisja utrzymuje, że w tymże postanowieniu Krajský súd v Košiciach zezwolił jedynie na wszczęcie postępowania układowego. Należy zatem zbadać zakres postanowienia wydanego w dniu 29 kwietnia 2004 r. przez Krajský súd v Košiciach, w zakresie w jakim na poparcie zarzutu trzeciego skarżąca podnosi, iż rozpatrywany środek został przyjęty przed przystąpieniem Republiki Słowackiej do UE, tak że Komisja nie była uprawniona do zbadania zgodności rzeczonego środka z przepisami traktatu WE.

74      Przede wszystkim z przepisów ustawy o postępowaniu likwidacyjnym i układowym, a w szczególności z jej art. 50 wynika w tym względzie, że przed zatwierdzeniem układu sąd winien stwierdzić w postanowieniu, że przesłanki wszczęcia postępowania układowego zostały spełnione. Postanowienie wydane w dniu 29 kwietnia 2004 r. przez Krajský súd v Košiciach nie może w żadnym razie stanowić w niniejszej sprawie decyzji zatwierdzającej układ.

75      Z jednej strony bowiem zgodnie z postanowieniami art. 58 ust. 1 ustawy o postępowaniu likwidacyjnym i układowym zainteresowani wierzyciele, którzy przedstawili dowody na istnienie swych wierzytelności, mogą składać propozycje lub oświadczenia oraz głosować na piśmie w sprawie projektu układu, i to nawet przed posiedzeniem dotyczącym układu, przewidzianym w art. 58 ust. 2 omawianej ustawy.

76      Z drugiej strony zgodnie z art. 50 ust. 3 lit. b) i art. 58 ust. 2 ustawy o postępowaniu likwidacyjnym i układowym wszczęcie postępowania układowego winno umożliwić sądowi ustalenie podczas posiedzenia dotyczącego układu, którzy zainteresowani wierzyciele zatwierdzają projekt układu, a którzy go nie zatwierdzają. Sąd może zatwierdzić układ, tylko jeśli przesłanki dotyczące większości wskazane w art. 58a i 58b ustawy o postępowaniu likwidacyjnym i układowym są spełnione i pod warunkiem poszanowania przepisów art. 60 i 61 rzeczonej ustawy. Dlatego też z przepisów ustawy o postępowaniu likwidacyjnym i układowym wynika, że sąd może wydać postanowienie zatwierdzające układ dopiero po wszczęciu postępowania układowego i po tym jak zainteresowani wierzyciele przedstawią dowody na istnienie ich wierzytelności i zostaną wezwani – najpóźniej podczas posiedzenia dotyczącego układu – do głosowania w sprawie układu.

77      Następnie z samej treści postanowienia wydanego w dniu 29 kwietnia 2004 r. przez Krajský súd v Košiciach wynika, że ów sąd wezwał zainteresowanych wierzycieli do przedstawienia w ramach postępowania układowego w terminie dziesięciu tygodni dowodu na istnienie ich wierzytelności, zwołał posiedzenie dotyczące układu na dzień 9 lipca 2004 r. i powtórzył szczegółowe zasady układu sformułowane przez skarżącą w jej projekcie układu z dnia 8 marca 2004 r.

78      Należy wreszcie zaznaczyć, że skarżąca wskazała w swych uwagach z dnia 24 października 2005 r., że w dniu 29 kwietnia 2004 r. Krajský súd v Košiciach zezwolił na pierwszy etap postępowania układowego, gdyż wszystkie wymagane przesłanki formalne i materialne zostały spełnione. Dodała też, że drugi etap postępowania układowego zakończył się wydaniem postanowienia z dnia 14 lipca 2004 r., w którym Krajský súd v Košiciach zatwierdził układ.

79      W świetle rozważań zaprezentowanych w pkt 74–78 powyżej należy uznać, że postanowienie wydane w dniu 29 kwietnia 2004 r. przez Krajský súd v Košiciach nie stanowi wiążącego aktu prawnego w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 68 powyżej. W rzeczonym postanowieniu Krajský súd v Košiciach poprzestał na stwierdzeniu, że w niniejszej sprawie przesłanki wszczęcia postępowania układowego zostały spełnione.

80      Po drugie, jeśli chodzi o skutki postanowienia o wszczęciu postępowania układowego, bezsporne jest, że zgodnie z przepisami prawa krajowego mającymi zastosowanie w niniejszej sprawie owo postanowienie pozbawia zwłaszcza dłużnika, jak również jego wierzycieli prawa do wszczęcia postępowania likwidacyjnego w ciągu całego postępowania układowego. Jednakże art. 66 ustawy o postępowaniu likwidacyjnym i układowym stanowi, że jeśli projekt układu nie zostanie zatwierdzony przez zainteresowanych wierzycieli, sąd winien zakończyć postępowanie układowe. Tak więc od tego momentu zainteresowani wierzyciele mają prawo wszczęcia postępowania likwidacyjnego.

81      Po trzecie, bezsporne jest, że słowacka administracja podatkowa była w niniejszej sprawie wierzycielem uprzywilejowanym. Bezsporne jest również to, że zgodnie z przepisami ustawy o postępowaniu likwidacyjnym i układowym projekt układu winien zostać zatwierdzony przez wierzycieli uprzywilejowanych, aby następnie układ mógł zostać zatwierdzony przez sąd. Tymczasem wbrew twierdzeniom skarżącej z akt sprawy nie wynika, że przed wydaniem postanowienia w dniu 29 kwietnia 2004 r. przez Krajský súd v Košiciach skarżąca otrzymała od lokalnego organu podatkowego jakąkolwiek gwarancję zatwierdzenia jej projektu układu z dnia 8 marca 2004 r. Dlatego też skarżąca niesłusznie twierdzi, iż rozpatrywany środek został przyznany przez Republikę Słowacką przed dniem 1 maja 2004 r.

82      Ponadto należy zaznaczyć, że – jak wynika to z motywu 57 zaskarżonej decyzji – władze słowackie wyraziły formalnie, dwukrotnie w 2004 r., swój sprzeciw wobec zatwierdzenia projektu układu skarżącej. Pismem z dnia 15 stycznia 2004 r. słowacki minister finansów wezwał słowacką dyrekcję generalną ds. podatków do tego, by nie udzielała zgody na projekty układów, które prowadziłyby do umorzenia wierzytelności podatkowych. Pismem z dnia 6 lipca 2004 r. wspomniana słowacka dyrekcja generalna ds. podatków wezwała lokalny organ podatkowy do tego, by nie zgodził się na projekt układu skarżącej.

83      Prawdą jest, że z akt sprawy wynika, iż w wyroku z dnia 6 marca 2006 r. Špeciálny súd v Pezinku uznał, że pisma z dnia 15 stycznia i z dnia 6 lipca 2004 r. nie miały skutku wiążącego. Jednakże nawet w braku wiążącego skutku tychże pism takie zalecenia określały w szczególnie wyraźny sposób stanowisko słowackiej dyrekcji generalnej ds. podatków, a ta ostatnia była przychylna nie tylko projektowi układu skarżącej, ale również generalnie wszelkiemu zwolnieniu z zobowiązania podatkowego na obszarze Republiki Słowackiej. Dlatego też nie można zarzucać Komisji tego, że przedstawiła w zaskarżonej decyzji pisma z dnia 15 stycznia i z dnia 6 lipca 2004 r. jako elementy pozwalające wykazać brak zgody władz słowackich na projekt układu skarżącej.

84      Jak wynika to z akt sprawy, lokalny organ podatkowy wyraził zgodę na projekt układu skarżącej dopiero na posiedzeniu w dniu 9 lipca 2004 r. Bezsporne jest bowiem, że w dniu 14 lipca 2004 r. Krajský súd v Košiciach wydał postanowienie zatwierdzające układ na podstawie jednomyślnego zatwierdzenia projektu układu skarżącej przez jej wierzycieli.

85      Przed dniem 9 lipca 2004 r. słowacka administracja podatkowa mogła, jako wierzyciel uprzywilejowany, sprzeciwić się projektowi układu skarżącej, co spowodowałoby automatycznie zamknięcie przez Krajský súd v Košiciach postępowania układowego wszczętego w dniu 29 kwietnia 2004 r. Strony nie kwestionują bowiem tego, że w razie braku takiego zatwierdzenia przez lokalny organ podatkowy reprezentujący wierzyciela uprzywilejowanego skarżącej Krajský súd v Košiciach nie mógłby zatwierdzić układu. Dlatego też do dnia 9 lipca 2004 r. lokalny organ podatkowy mógł wyrazić swój sprzeciw wobec projektu układu skarżącej, w związku z czym miałby on prawo wszczęcia postępowania w sprawie egzekucji należności podatkowych albo postępowania likwidacyjnego po zamknięciu postępowania układowego przez Krajský súd v Košiciach. Ponadto z uwag skarżącej z dnia 24 października 2005 r. wynika, że celem wykazania, iż lokalny organ podatkowy był przekonany, że rozwiązanie w postaci układu, które ów organ zatwierdził w dniu 9 lipca 2004 r., było korzystniejsze niż postępowanie likwidacyjne, skarżąca twierdzi, iż rzeczony organ mógł interweniować na różnych etapach postępowania układowego, aby nie dopuścić do tego układu. Takie stwierdzenie pozostaje w sprzeczności z argumentem skarżącej, że rozpatrywany środek został przyznany przed dniem 29 kwietnia 2004 r.

86      Z całości powyższych rozważań wynika, że w niniejszej sprawie lokalny organ podatkowy przyjął decyzję o zrzeczeniu się 65% jego wierzytelności wobec skarżącej dopiero wówczas, gdy ów organ formalnie zatwierdził projekt układu, mianowicie w dniu 9 lipca 2004 r. Tak więc wiążący akt prawny, w którym władze słowackie zobowiązały się do przyznania rozpatrywanego środka pomocowego, został przyjęty po przystąpieniu Republiki Słowackiej do UE.

87      W związku z tym należy oddalić zarzut trzeci jako bezzasadny.

4.     W przedmiocie zarzutów czwartego, piątego, szóstego, siódmego, ósmego i dziewiątego, opartych zasadniczo na naruszeniach prawa i błędnych ustaleniach faktycznych, jeśli chodzi o uznanie rozpatrywanego środka za pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE

 Uwagi wstępne

88      Należy zaznaczyć, że zarzuty czwarty i piąty są oparte odpowiednio na naruszeniu prawa i błędnym ustaleniu faktycznym, gdyż Komisja uznała, że postępowanie likwidacyjne było korzystniejsze niż postępowanie układowe, oraz na naruszeniu prawa i błędnym ustaleniu faktycznym, jako że Komisja uznała, iż egzekucja należności podatkowych była korzystniejsza niż postępowanie układowe.

89      Tymczasem z motywu 75 zaskarżonej decyzji wynika, że w celu zbadania, czy rozpatrywany środek mógł zostać uznany za pomoc państwa w rozumieniu przepisów art. 87 ust. 1 WE, Komisja posłużyła się kryterium wierzyciela prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej. Komisja zbadała na tej podstawie, czy korzyść uzyskana przez administrację podatkową Republiki Słowackiej z postępowania układowego przewyższała korzyść, jaką owa administracja mogłaby uzyskać z postępowania likwidacyjnego lub z postępowania w sprawie egzekucji należności podatkowych. Wystarczyło zatem, by jedno z tych dwóch postępowań było korzystniejsze niż postępowanie układowe, aby Komisja mogła uznać, że kryterium wierzyciela prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej zostało naruszone w niniejszej sprawie, w związku z czym rozpatrywany środek stanowił pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE.

90      Ponadto należy zauważyć, że zarzuty szósty, siódmy, ósmy i dziewiąty – w zakresie, w jakim zmierzają do podważenia zgodności zaskarżonej decyzji z prawem w części, w jakiej Komisja uznała w niej rozpatrywany środek za pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE – związane są albo z zarzutem czwartym, albo z zarzutem piątym.

91      Jeśli chodzi o zarzut czwarty i o zarzuty szósty, siódmy, ósmy i dziewiąty, w zakresie w jakim związane są z zarzutem czwartym, należy więc w pierwszej kolejności zbadać zgodność zaskarżonej decyzji z prawem w części, w jakiej Komisja uznała, że postępowanie likwidacyjne było korzystniejsze niż postępowanie układowe.

92      Tylko gdyby zostało ustalone, że Komisja niesłusznie uznała, iż postępowanie likwidacyjne było korzystniejsze niż postępowanie układowe, trzeba będzie w drugiej kolejności zbadać zgodność zaskarżonej decyzji z prawem – w kontekście zarzutu piątego i zarzutów szóstego, siódmego, ósmego i dziewiątego, w zakresie w jakim związane są z zarzutem piątym – w części, w jakiej Komisja uznała, że egzekucja należności podatkowych była korzystniejsza niż postępowanie układowe.

 W przedmiocie zgodności zaskarżonej decyzji z prawem, w zakresie w jakim Komisja uznała, że postępowanie likwidacyjne było korzystniejsze niż postępowanie układowe

 W przedmiocie argumentów przedstawionych w ramach zarzutu czwartego

–       Argumenty stron

93      Skarżąca twierdzi, że układ nie zapewniał jej przewagi konkurencyjnej, ponieważ słowacka administracja podatkowa działała jako wierzyciel prywatny, którego jedynym zamiarem było zapewnienie Republice Słowackiej maksymalnych dochodów. Jej zdaniem układ nie tylko nie zapewniał jej „ewidentnie większej” korzyści, ale stanowił on też oczywisty wybór dla każdego wierzyciela prywatnego między, z jednej strony, częściową, ale natychmiastową realizacją wierzytelności, a z drugiej strony, długim i kosztownym postępowaniem likwidacyjnym wiążącym się z ryzykiem otrzymania jedynie kwoty niższej od kwoty, jaką mógłby on otrzymać dzięki wykonaniu układu. Komisja doszła w zaskarżonej decyzji do odmiennego wniosku, ponieważ oparła się na błędnej ocenie okoliczności faktycznych, błędnych wnioskach, bezzasadnych przypuszczeniach i niepopartych dowodami twierdzeniach państwa członkowskiego, które z niejasnych i wątpliwych powodów przyjęło od samego początku, że przyznało bezprawnie pomoc państwa.

94      W pierwszej kolejności skarżąca podnosi, że Komisja nie uwzględniła czasu trwania postępowania likwidacyjnego na Słowacji i raportów sporządzonych w tym zakresie przez osoby trzecie. Twierdzi ona, że najbardziej uderzająca różnica między postępowaniem układowym a postępowaniem likwidacyjnym dotyczy czasu trwania każdego z tych postępowań. Podczas gdy przy wykonaniu układu należne kwoty zostaną zapłacone wierzycielom w kolejnych miesiącach, dochód ze sprzedaży jej aktywów w ramach postępowania likwidacyjnego zostanie przekazany wierzycielom dopiero po zakończeniu znacznie dłuższego postępowania. Ponadto w motywie 54 zaskarżonej decyzji Komisja poprzestała na odesłaniu do wyrażonej przez władze słowackie opinii, że z uwagi na ograniczoną liczbę wierzycieli oraz istnienie aktywów o dodatniej wartości likwidacyjnej postępowanie likwidacyjne zostałoby przeprowadzone w niniejszej sprawie szybciej niż normalnie, lecz nie wyjaśniła, w jaki sposób owe czynniki mogły skrócić czas trwania postępowania. Ponadto skarżąca twierdzi, że Komisja przyznała w odpowiedzi na skargę, iż nie starała się wyrobić sobie opinii w przedmiocie prawdopodobnego czasu trwania postępowania likwidacyjnego w zakresie aktywów skarżącej. Komisja nie uwzględniła więc „dochodów z utraconych odsetek”, gdy porównywała postępowanie likwidacyjne z postępowaniem układowym.

95      Zdaniem skarżącej nawet jeśli rzeczone czynniki mogły przyczynić się do tego, że postępowanie likwidacyjne zostałoby przeprowadzone szybciej niż normalnie, Komisja powinna uwzględnić liczne okoliczności sprawy mogące wydłużyć czas trwania wspomnianego postępowania. Skarżąca podnosi w tym względzie, że większość jej aktywów stanowiły urządzenia służące w szczególności do produkcji i przetwórstwa napojów, w związku z czym liczba potencjalnych nabywców była ograniczona. Ponadto lokalizacja geograficzna tychże urządzeń była niekorzystna, jeśli chodzi o transport oraz wykwalifikowanych pracowników. Uważa ona zatem, że zarówno należące do niej grunty, jak i jej środki produkcji nie miały żadnej wartości dla znaczącego producenta napojów alkoholowych mającego siedzibę na Słowacji i że byłoby trudno je sprzedać.

96      Skarżąca twierdzi, że pochodzące z różnych źródeł informacje dotyczące średniego czasu trwania postępowania likwidacyjnego na Słowacji zostały przekazane Komisji w toku dochodzenia. Po pierwsze, twierdzi ona, że przekazała Komisji w załączeniu do swych uwag z dnia 24 października 2005 r. raport Banku Światowego z 2004 r., z którego wynika, że według idealnego scenariusza średni czas trwania postępowania likwidacyjnego na Słowacji wynosił cztery lata i osiem miesięcy. Ponadto z raportu Banku Światowego z 2002 r., który został załączony do skargi, wynika też, że postępowanie likwidacyjne jest najgorszym wyborem dla wierzyciela i trwa od trzech do siedmiu lat oraz że wierzyciele uprzywilejowani wskazują na wyjątkowo niską stopę odzyskiwania swych wierzytelności wynoszącą 5–10% po uiszczeniu kosztów administracyjnych. Po drugie, skarżąca zauważa, że w przekazanym Komisji w załączeniu do jej uwag z dnia 24 października 2005 r. raporcie z 2004 r. słowackie ministerstwo sprawiedliwości oceniło czas trwania postępowania likwidacyjnego na Słowacji na 3–7 lat. Po trzecie, ze sprawozdania H wynika, że [poufne]. Po czwarte, Komisja wskazała w swych raportach z 2002 r. i 2003 r. dotyczących postępów osiągniętych przez Republikę Słowacką w ramach przygotowania jej członkostwa w Unii na trudności i konieczność poprawy, jeśli chodzi o postępowanie likwidacyjne i postępowanie upadłościowe.

97      Zdaniem skarżącej, zakładając nawet, iż dochód ze sprzedaży jej aktywów w ramach postępowania likwidacyjnego wskazany w zaskarżonej decyzji został obliczony na podstawie współczynnika użytego w sprawozdaniu E, oczywiste jest, że nawet najbardziej optymistycznie nastawiony wierzyciel prywatny wolałby otrzymać 225 mln SKK w grudniu 2004 r. niż otrzymać ewentualnie do 239 mln SKK (kwota 275 mln SKK odpowiada prawdopodobnemu całkowitemu dochodowi ze sprzedaży jej aktywów w ramach postępowania likwidacyjnego i zostaje pomniejszona o kwotę wynoszącą co najmniej 36 mln SKK, która odpowiada kosztom postępowania likwidacyjnego) w terminie, który jest „krótszy niż średnia” i może wynieść siedem lat. Skarżąca podnosi, że w świetle, po pierwsze, różnicy sięgającej 14 mln SKK między kwotą, jaką można uzyskać przy wykonaniu układu, a kwotą, jaką można uzyskać w ramach postępowania likwidacyjnego, a po drugie, stopy dyskontowej w wysokości 5,1% stosowanej w marcu 2004 r., postępowanie likwidacyjne nie mogłoby trwać dłużej niż trzynaście i pół miesiąca, aby wierzyciel prywatny zdecydował się na postępowanie likwidacyjne, a nie na postępowanie układowe. Tymczasem tak krótki termin jest nie do pomyślenia w niniejszej sprawie.

98      W drugiej kolejności skarżąca wskazuje, że Komisja nie uwzględniła kosztów postępowania likwidacyjnego na Słowacji i raportów sporządzonych w tym zakresie przez osoby trzecie. Podnosi, że owe koszty wynosiły według sprawozdania E [poufne] SKK, to jest [poufne] dochodu ze sprzedaży jej aktywów w ramach takiego postępowania, który oszacowano na [poufne] SKK, a według sprawozdania K – [poufne] SKK, to jest [poufne] dochodu ze sprzedaży jej aktywów w ramach takiego postępowania, który oszacowano na [poufne] SKK. Komisja odjęła od dochodu ze sprzedaży jej aktywów w ramach postępowania likwidacyjnego, który oszacowano na 275 mln SKK, kwotę 36 mln SKK odpowiadającą kosztom postępowania likwidacyjnego, która tak naprawdę odpowiada kosztowi związanemu z dochodem ze sprzedaży jej aktywów w ramach postępowania likwidacyjnego, oszacowanym na 204 mln SKK. Względna proporcja kosztów do rzeczonego dochodu zmniejsza się w miarę, jak ów dochód rośnie. Dlatego też Komisja niesłusznie uznała, że koszty wskazane w sprawozdaniu K były niższe od kosztów określonych w sprawozdaniu E. Skarżąca dodaje, że Komisja – opierając się na kosztach postępowania likwidacyjnego na Słowacji oszacowanych w raporcie Banku Światowego z 2004 r., odpowiadających 18% dochodu ze sprzedaży aktywów w ramach tegoż postępowania – stwierdziła, że całkowity dochód, spodziewany na podstawie danych z dnia 17 czerwca 2004 r., był niższy od dochodu wynikającego z układu lub był mu równy. Argument Komisji, że zarządca likwidacyjny kontynuował proces produkcyjny, nie jest „przekonywający”, ponieważ odebrano jej licencję na produkcję i przetwórstwo alkoholi i napojów alkoholowych, w związku z czym nie mogła już produkować napojów alkoholowych.

99      W trzeciej kolejności skarżąca zarzuca Komisji to, że nie uwzględniła dodatkowej pracy i kosztów zarządzania, którym skarżąca musiałaby sprostać w razie wszczęcia postępowania likwidacyjnego. Skarżąca podnosi, że nie tylko musiałaby nadal wypłacać wynagrodzenie swym pracownikom oraz ponosić koszty funkcjonowania, ale również prawdopodobnie rozwiązywałaby stopniowo umowy o pracę, w związku z czym musiałaby wypłacić odszkodowania z tego tytułu.

100    W czwartej kolejności skarżąca zarzuca Komisji to, że nie uwzględniła precedensu na słowackim rynku napojów alkoholowych, który zostałby uwzględniony przez rozważnego wierzyciela prywatnego. Skarżąca przypomina w tym zakresie, że w swych uwagach z dnia 24 października 2005 r. zwróciła uwagę Komisji na ogłoszoną likwidację Liehofruct White Lady Distillery, s.r.o. Levoča (zwanej dalej „Liehofructą”). Skarżąca twierdzi, że przedsiębiorstwo to – podobnie jak ona – nabyło wytwórnię napojów alkoholowych należącą wcześniej do państwa i dodaje, że „organy podatkowe były również najważniejszymi wierzycielami”. Zauważa, że postępowanie likwidacyjne Liehofructy rozpoczęło się w lipcu 1999 r., że aktywa zostały zbyte po dziesięciu rundach licytacyjnych, podczas których najwyższe oferty nie przekroczyły 30% szacunkowej wartości przedsiębiorstwa, oraz że po ośmiu latach postępowanie nie zostało jeszcze zakończone. Dowodzi to tego, że znalezienie nabywcy wytwórni napojów alkoholowych wyposażonej w przestarzałe urządzenia i położonej na wschodzie Słowacji nie było łatwe.

101    W odpowiedzi na argument Komisji, że skarżąca nie wyjaśniła, w jakim zakresie likwidacja Liehofructy była podobna do jej sytuacji, skarżąca podnosi, że do Komisji należało przeprowadzenie dochodzenia w tej konkretnej kwestii i że jej bezczynność stanowi ewidentny błąd. Kwestionuje również twierdzenie Komisji, że aktywa zostały sprzedane po cenie rynkowej. Jej zdaniem każdy rozważny wierzyciel prywatny winien spodziewać się tego, że cena sprzedaży aktywów jego dłużnika w ramach postępowania likwidacyjnego będzie niższa od normalnej ceny rynkowej.

102    W piątej kolejności skarżąca twierdzi, że Komisja nie uwzględniła raportu słowackiego ministerstwa sprawiedliwości z 2004 r., przytoczonego w pkt 96 powyżej, zgodnie z którym w ramach postępowania likwidacyjnego wierzycielom uprzywilejowanym bardzo rzadko udawało się odzyskać więcej niż 5–10% ich wierzytelności od niewypłacalnego dłużnika. Tymczasem to pesymistyczne stwierdzenie pozostaje w sprzeczności z nadzwyczaj pozytywną oceną postępowania likwidacyjnego dokonaną przez władze słowackie w niniejszej sprawie. Nie zwróciwszy uwagi na ową sprzeczność, Komisja dopuściła się zatem oczywistego błędu w ocenie.

103    Skarżąca przypomina w replice, że oszacowanie wysokości środków płynnych na [poufne] SKK uwzględniało fakt odroczenia przez Old Herold terminu zapłaty kwot w następstwie projektu układu, których zapłata była początkowo należna w lipcu 2004 r. Nie kwestionując istnienia tych środków płynnych, skarżąca twierdzi, że w ramach postępowania likwidacyjnego Old Herold, jako jej wierzyciel, również musiałaby zostać spłacona. Rozważny wierzyciel prywatny nie liczyłby więc na sprzedaż dóbr niebędących dobrami zwyczajnymi, zapasów i wierzytelności krótkoterminowych za kwotę przekraczającą 63,3 mln SKK, i to po odjęciu kosztów związanych z wypłatą wynagrodzeń, kosztów administracyjnych i prawnych, jak również częściowej spłaty istniejących wierzycieli, do których należy też Old Herold. Wreszcie skarżąca podnosi, że kwota około [poufne] SKK uzyskana ze sprzedaży jej zapasów spółce Old Herold opierała się na długoterminowym porozumieniu zawartym z Old Herold oraz na wierze tej ostatniej w powodzenie układu. Old Herold nie kupiłaby wspomnianych zapasów w razie upadłości. Dlatego też nie jest zasadne uwzględnienie takich środków w ramach oceny „potencjalnej korzyści finansowej” wynikającej z postępowania likwidacyjnego.

104    Skarżąca dodaje, że twierdzenie Komisji, że w przypadku środków płynnych egzekucja należności podatkowych mogłaby nastąpić poprzez zwykłe pozbawienie własności, nie ma znaczenia, ponieważ wspomniane środki płynne były w każdym razie zastrzeżone dla słowackiej administracji podatkowej.

105    Komisja, popierana przez interwenienta, kwestionuje wszystkie argumenty podniesione przez skarżącą na poparcie zarzutu czwartego.

–       Ocena Sądu

106    W pierwszej kolejności należy przypomnieć, że – jak zostało to już stwierdzone w pkt 49 powyżej – zgodność z prawem decyzji w sprawie pomocy państwa powinna być oceniana w oparciu o informacje, którymi Komisja mogła dysponować w momencie jej wydania.

107    Następnie należy zaznaczyć, że bezsporna jest okoliczność, iż rozpatrywany środek, polegający na zwolnieniu z długu przez wierzycieli w ramach zatwierdzonego przez nich układu, przysparza skarżącej korzyści. Strony toczą natomiast spór co do tego, czy w niniejszej sprawie w świetle kryterium wierzyciela prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej skarżąca uzyskałaby w normalnych warunkach rynkowych taką korzyść gospodarczą, a zatem co do tego, czy ów środek stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE.

108    Należy przypomnieć w tym względzie, że w zakresie w jakim stosowanie przez Komisję kryterium wierzyciela prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej wiąże się – podobnie jak stosowanie kryterium inwestora prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej – z dokonywaniem złożonych ocen ekonomicznych, owo stosowanie jest zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przedmiotem kontroli ograniczonej do sprawdzenia poszanowania przepisów proceduralnych i przepisów dotyczących uzasadnienia, prawidłowości ustaleń faktycznych, braku oczywistego błędu w ocenie stanu faktycznego oraz braku nadużycia władzy (zob. wyrok Sądu z dnia 21 października 2004 r. w sprawie T‑36/99 Lenzing przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑3597, pkt 150 i przytoczone tam orzecznictwo, utrzymany w mocy wyrokiem Trybunału z dnia 22 listopada 2007 r. w sprawie C‑525/04 P Hiszpania przeciwko Lenzing, Zb.Orz. s. I‑9947, pkt 59).

109    Należy również przypomnieć, że chociaż Trybunał uznaje, iż Komisji przysługuje pewien zakres uznania w dziedzinie ekonomicznej, nie oznacza to, że sąd Unii powinien powstrzymać się od kontroli interpretacji danych natury ekonomicznej dokonanej przez Komisję (wyrok Trybunału z dnia 15 lutego 2005 r. w sprawie C‑12/03 P Komisja przeciwko Tetra Laval, Zb.Orz. s. I‑987, pkt 39; ww. w pkt 108 wyrok w sprawie Hiszpania przeciwko Lenzing, pkt 56).

110    Zgodnie z orzecznictwem Trybunału sąd Unii winien bowiem dokonać nie tylko weryfikacji materialnej prawidłowości przytoczonych dowodów, ich wiarygodności i spójności, ale także kontroli tego, czy te dowody stanowią zbiór istotnych danych, które należy wziąć pod uwagę w celu oceny złożonej sytuacji, i czy mogą one stanowić poparcie dla wniosków wyciągniętych na ich podstawie (zob. podobnie wyroki Trybunału: z dnia 25 stycznia 1979 r. w sprawie 98/78 Racke, Rec. s. 69, pkt 5; z dnia 22 października 1991 r. w sprawie C‑16/90 Nölle, Rec. s. I‑5163, pkt 12; z dnia 18 lipca 2007 r. w sprawie C‑326/05 P Industrias Químicas del Vallés przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I‑6557, pkt 76). Jednakże w ramach tej kontroli sąd Unii nie może zastąpić oceny ekonomicznej dokonanej przez Komisję swoją własną oceną (postanowienie Trybunału z dnia 25 kwietnia 2002 r. w sprawie C‑323/00 P DSG przeciwko Komisji, Rec. s. I‑3919, pkt 43).

111    Wreszcie w przypadkach, gdy instytucji Unii przysługuje szeroki zakres uznania, podstawowego znaczenia nabiera kontrola przestrzegania pewnych gwarancji proceduralnych. Otóż Trybunał sprecyzował, że wśród tych gwarancji znajduje się obowiązek starannego i bezstronnego zbadania przez właściwą instytucję wszystkich istotnych elementów danego przypadku oraz uzasadnienia w wystarczający sposób jej decyzji (wyroki: z dnia 21 listopada 1991 r. w sprawie C‑269/90 Technische Universität München, Rec. s. I‑5469, pkt 14; z dnia 7 maja 1992 r. w sprawach połączonych C‑258/90 i C‑259/90 Pesquerias De Bermeo i Naviera Laida przeciwko Komisji, Rec. s. I‑2901, pkt 26).

112    Dlatego też kontrola zgodności z prawem zaskarżonej decyzji, w zakresie w jakim Komisja uznała, że kryterium wierzyciela prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej nie zostało spełnione, winna ograniczyć się do sprawdzenia, czy Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie okoliczności faktycznych.

113    W drugiej kolejności aby dokonać tej kontroli legalności, należy w szczególności wziąć pod uwagę w niniejszej sprawie następujące cztery parametry.

114    Pierwszym parametrem jest okoliczność, której zresztą nie zakwestionowano, że słowacka administracja podatkowa, która przyznała rozpatrywany środek, jest wierzycielem. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem organ publiczny, który udzielił zwolnienia z długu, winien zostać porównany z wierzycielem prywatnym podejmującym działania w celu uzyskania zapłaty kwot należnych mu od dłużnika przeżywającego trudności finansowe. Należy bowiem odróżnić status wierzyciela od statutu inwestora prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej, który prowadzi ogólną lub sektorową politykę strukturalną i który kieruje się długookresowymi perspektywami rentowności zainwestowanego kapitału (zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 11 lipca 2002 r. w sprawie T‑152/99 HAMSA przeciwko Komisji, Rec. s. II‑3049, pkt 167 i przytoczone tam orzecznictwo).

115    Drugim parametrem jest okoliczność, której strony nie zakwestionowały, że administracja publiczna, która przyznała rozpatrywany środek, jest wierzycielem uprzywilejowanym. Należy bowiem przypomnieć, że gdy przedsiębiorstwo stojące w obliczu poważnego pogorszenia się jego sytuacji finansowej proponuje porozumienie lub szereg porozumień w sprawie uregulowania długów względem jego wierzycieli w celu uzdrowienia jego sytuacji oraz uniknięcia likwidacji, każdy z wierzycieli musi wybrać między, z jednej strony, kwotą oferowaną mu w ramach proponowanego porozumienia, a z drugiej strony, kwotą, którą według swoich szacunków będzie mógł odzyskać po zakończeniu ewentualnej likwidacji przedsiębiorstwa. Na jego wybór ma wpływ szereg czynników, takich jak: jego statut wierzyciela hipotecznego, uprzywilejowanego lub zwykłego, charakter i zakres zabezpieczeń, jakie ewentualnie posiada, jego ocena szans na uzdrowienie sytuacji przedsiębiorstwa, jak również zysk, jaki mu przypadnie w razie likwidacji (ww. w pkt 114 wyrok w sprawie HAMSA przeciwko Komisji, pkt 168).

116    Trzecim parametrem jest szczególnie ostrożny charakter szacunku dokonanego przez Komisję w odniesieniu do dochodu ze sprzedaży aktywów skarżącej w ramach postępowania likwidacyjnego. Sąd uważa w tym zakresie, że dochód z likwidacji, który został oszacowany przez Komisję w tabeli 4 zawartej w zaskarżonej decyzji na 275 mln SKK, stanowił minimalny szacunek. Wartość księgowa aktywów skarżącej wskazana w tejże tabeli opierała się bowiem, z jednej strony, w przeważającym zakresie na danych przekazanych przez skarżącą, a z drugiej strony, jeśli chodzi o dane z dnia 17 czerwca 2004 r., na wynikach kontroli przeprowadzonej przez słowacką administrację podatkową w pomieszczeniach skarżącej w dniu 21 czerwca 2004 r.

117    Należy zaznaczyć w tym względzie, po pierwsze, że skarżąca nie podważa zasadności danych zebranych przez słowacką administrację podatkową podczas kontroli w dniu 21 czerwca 2004 r. Po drugie, Komisja nie tylko wykazała się – jak wynika to w szczególności z przypisów nr 20 i 23 zaskarżonej decyzji – maksymalną ostrożnością, gdy dokonywała szacunku aktywów, ale również zastosowała w tej tabeli – jak wynika to z motywów 84–87 zaskarżonej decyzji – współczynniki likwidacji przyjęte w sprawozdaniu E, podczas gdy uważała, że owe współczynniki były niezbyt zadowalające.

118    Ponadto w tabeli 4 zaskarżonej decyzji Komisja oszacowała na 90 mln SKK dochód na dzień 17 czerwca 2004 r. ze sprzedaży w ramach postępowania likwidacyjnego aktywów trwałych skarżącej, podczas gdy ich wartość księgowa wynosiła 200 mln SKK. Tymczasem jak wynika to z motywu 87 zaskarżonej decyzji, Komisja twierdzi, że skoro owe wierzytelności były zabezpieczone – zdaniem samej skarżącej – przynajmniej do kwoty 194 mln SKK, dochód, jaki mogłaby ona osiągnąć z likwidacji aktywów trwałych, winien być przynajmniej równy wartości tychże zabezpieczonych wierzytelności. Natomiast w tabeli 4 zaskarżonej decyzji Komisja zastosowała współczynnik likwidacji przyjęty w sprawozdaniu E.

119    Wreszcie w tabeli 4 zaskarżonej decyzji Komisja zastosowała przyjęty w sprawozdaniu E współczynnik likwidacji wynoszący 20%, aby obliczyć dochód ze sprzedaży zapasów skarżącej w ramach postępowania likwidacyjnego, podczas gdy w dniu 17 czerwca 2004 r. wartość księgowa tych zapasów zmniejszyła się o 125 mln SKK, co stanowi spadek o 60% w porównaniu z zapasami istniejącymi w marcu 2004 r.

120    Z powyższych rozważań wynika, że oszacowanie dochodu ze sprzedaży aktywów skarżącej w ramach postępowania likwidacyjnego na dzień 17 czerwca 2004 r., wynikające z tabeli 4 zaskarżonej decyzji, stanowiło w mniemaniu Komisji niezbędne minimum, które wierzyciel prywatny wziąłby pod uwagę, aby ocenić korzyści wynikające z postępowania likwidacyjnego w porównaniu z dochodem uzyskanym na podstawie układu zatwierdzonego w dniu 9 lipca 2004 r.

121    Czwartym parametrem jest częściowe zwolnienie skarżącej z długu. W przeciwieństwie do postępowania układowego postępowanie likwidacyjne nie pozwala bowiem wierzycielowi na zwolnienie dłużnika z długu. Innymi słowy, jeśli po zakończeniu postępowania likwidacyjnego dochód ze sprzedaży aktywów dłużnika nie wystarczył, by zaspokoić wszystkich jego wierzycieli, owi wierzyciele mogą zawsze żądać od tego dłużnika zwrotu należnych jeszcze kwot.

122    Tak więc argumenty przedstawione przez skarżącą na poparcie zarzutu czwartego należy zbadać w świetle powyższych rozważań.

123    Po pierwsze, jeśli chodzi o argument skarżącej, że Komisja nie uwzględniła czasu trwania postępowania likwidacyjnego na Słowacji i raportów sporządzonych w tym zakresie przez osoby trzecie, należy zaznaczyć przede wszystkim, że wbrew twierdzeniom skarżącej Komisja nie tylko wskazała w motywie 54 zaskarżonej decyzji, iż zdaniem Republiki Słowackiej w świetle szczególnych okoliczności niniejszej sprawy czas trwania postępowania likwidacyjnego byłby krótszy niż normalnie, ale również wspomniała w motywie 40 zaskarżonej decyzji, że według skarżącej postępowanie likwidacyjne na Słowacji trwa średnio od trzech do siedmiu lat. Komisja wyjaśniła, że skarżąca oparła swoje stanowisko na okolicznościach, statystykach i przykładzie spółki słowackiej, która znajdowała się w sytuacji podobnej do jej sytuacji. Dlatego też nie można zarzucać Komisji, że pominęła tę kwestię i stanowisko skarżącej w tym względzie.

124    Ponadto jeśli chodzi o dowody, jakimi Komisja dysponowała, należy zaznaczyć, że same dane przekazane przez skarżącą nie odpowiadają wymogom wiarygodności i spójności. Szacunki dotyczące czasu trwania postępowania likwidacyjnego na Słowacji, jakie skarżąca przekazała Komisji, były bowiem ogólne i nie uwzględniały szczególnych okoliczności niniejszej sprawy. Podobnie, niektóre z tych szacunków były podane w przybliżeniu i w pewnym zakresie nie zgadzały się z sobą. Skarżąca powołuje się bowiem na cztery sprawozdania wskazane w pkt 96 powyżej, w których ów czas trwania postępowania został oszacowany odpowiednio na: cztery lata i osiem miesięcy, na okres od trzech do siedmiu lat oraz na ponad sześć lat.

125    Innymi raportami, do których skarżąca nawiązuje, są raporty Komisji z 2002 r. i 2003 r. dotyczące postępów osiągniętych przez Republikę Słowacką w ramach przygotowania jej członkostwa w Unii. Zdaniem skarżącej Komisja wskazała w tych raportach na trudności i konieczność poprawy, jeśli chodzi o postępowanie likwidacyjne i postępowanie upadłościowe na Słowacji. Tymczasem należy stwierdzić, że owe raporty Komisji dotyczą postępowania likwidacyjnego na Słowacji w ogólności i nie zajmują się szczególnymi okolicznościami niniejszej sprawy.

126    Ponadto należy zauważyć, że skarżąca nie wspomniała o wnioskach wynikających ze sprawozdania K, jeśli chodzi o czas, przez jaki mogłoby trwać w stosunku do niej postępowanie likwidacyjne. W tymże sprawozdaniu, które sama skarżąca przedstawiła w tej sprawie, ów czas został oszacowany na „około 2 lata (w zależności od warunków i pracy zarządcy)”. Należy zaznaczyć, że poza faktem, iż owo oszacowanie czasu trwania takiego postępowania likwidacyjnego jest ewidentnie znacznie bardziej optymistyczne niż inne szacunki przedstawione przez skarżącą, rzeczony szacunek dotyczył konkretnie skarżącej.

127    Należy również uznać, że – jak podnosi Komisja – gdy tak jak w niniejszej sprawie liczba wierzycieli dłużnika jest ograniczona oraz istnieją aktywa o dodatniej wartości likwidacyjnej, postępowanie likwidacyjne może być przeprowadzone szybciej niż normalnie. Twierdzenie to jest tym bardziej słuszne w niniejszej sprawie, że strony są zgodne co do tego, iż wierzytelność słowackiej administracji podatkowej wobec skarżącej stanowiła około 99% pasywów tej ostatniej i co do tego, że wspomniana administracja była wierzycielem uprzywilejowanym. Wynika stąd, że słowacka administracja podatkowa miałaby decydujący wpływ na czas trwania postępowania likwidacyjnego. Prawdą jest, że skarżąca twierdzi, iż szczególne cechy, lokalizacja geograficzna i przestarzały charakter większości jej aktywów utrudniłyby znalezienie nabywcy, a zatem spowolniłyby przebieg postępowania likwidacyjnego. Jednakże jak wskazała Komisja w motywie 88 zaskarżonej decyzji, szereg okoliczności, a w szczególności fakt, iż niektóre z aktywów produkcyjnych skarżącej znalazły nabywcę po odebraniu jej licencji na produkcję i przetwórstwo alkoholi i napojów alkoholowych, wskazuje na to, że to twierdzenie skarżącej jest bezzasadne.

128    Wreszcie jeśli chodzi o kwestię, czy najbardziej optymistycznie nastawiony wierzyciel prywatny wolałby otrzymać 225 mln SKK w grudniu 2004 r. niż otrzymać ewentualnie do 239 mln SKK w terminie, który jest „krótszy niż średnia” i może wynieść siedem lat, jak wskazano w pkt 116–120 powyżej, należy przypomnieć, że dochód ze sprzedaży aktywów skarżącej w ramach postępowania likwidacyjnego, który został oszacowany przez Komisję na 275 mln SKK, stanowił minimalny szacunek. Dlatego też dokonane przez skarżącą – w świetle czasu trwania postępowania likwidacyjnego – obliczenie dotyczące dochodu, jakiego wierzyciel prywatny mógłby spodziewać się ze sprzedaży aktywów skarżącej w ramach postępowania likwidacyjnego, przy uwzględnieniu odsetek należnych wierzycielowi, jest pozbawione znaczenia w kontekście okoliczności niniejszej sprawy, a w szczególności faktu, iż Komisja wykazała się ostrożnością przy szacowaniu tego dochodu.

129    Z powyższych rozważań wynika, że Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie w odniesieniu do czasu trwania postępowania likwidacyjnego.

130    Po drugie, jeśli chodzi o argument skarżącej, że Komisja nie uwzględniła kosztów postępowania likwidacyjnego na Słowacji i raportów sporządzonych w tym zakresie przez osoby trzecie, skarżąca podnosi, że według sprawozdania E owe koszty stanowiły 22% dochodu ze sprzedaży jej aktywów w ramach takiego postępowania, który oszacowano na 204 mln SKK, a według sprawozdania K – 28% dochodu ze sprzedaży jej aktywów w ramach takiego postępowania, który oszacowano na 78 mln SKK.

131    Należy zaznaczyć w tym względzie przede wszystkim, że wartość 28% wskazana przez skarżącą jest ewidentnie wadliwa. Jak wynika bowiem ze sprawozdania K, dochód ze sprzedaży aktywów skarżącej w ramach postępowania likwidacyjnego stosownie do wariantu III został oszacowany na 100 mln SKK. Aby obliczyć ów dochód, audytor odjął kwotę 22 mln SKK odpowiadającą kosztom postępowania likwidacyjnego. Rzeczone koszty stanowiły zatem 22%, a nie – jak twierdzi skarżąca – 28% dochodu ze sprzedaży jej aktywów w ramach takiego postępowania.

132    Ponadto skarżąca zarzuca Komisji, że odjęła od dochodu ze sprzedaży jej aktywów w ramach postępowania likwidacyjnego, który został oszacowany na 275 mln SKK, kwotę 36 mln SKK odpowiadającą kosztom takiego postępowania. Tymczasem zdaniem skarżącej owa kwota 36 mln SKK odpowiadała kosztowi związanemu z dochodem ze sprzedaży jej aktywów w ramach postępowania likwidacyjnego, oszacowanym na 204 mln SKK.

133    Należy zaznaczyć w tym względzie, że w motywie 89 zaskarżonej decyzji Komisja stwierdziła, co następuje:

„Na wiarygodność [sprawozdania E] ma wpływ także sposób obliczenia różnych opłat związanych z postępowaniem upadłościowym [likwidacyjnym], które zostałyby odliczone od ogólnego przychodu ze sprzedaży aktywów. [Spółka E] obliczyła, że opłaty wyniosą 45 mln SKK, [skarżąca] zaś w przedłożonych przez [nią] dokumentach podał[a] sumę 36 mln SKK, a według szacunków [Pani K, jej audytora wewnętrznego,] opłaty wyniosłyby maksymalnie 22 mln SKK. Różnice te budzą wątpliwości dotyczące dokładności szacunków [spółki E] w odniesieniu do wysokości opłat, a więc także wysokości zysków w ramach postępowania upadłościowego [likwidacyjnego]. Należy jednak podkreślić, że z punktu widzenia sytuacji [skarżącej] na dzień 17 czerwca 2004 r., nawet jeśli opłaty wyniosłyby 36 mln SKK, to zysk w przypadku upadłości [likwidacji] byłby wyższy niż w przypadku wnioskowanego układu”.

134    Prawdą jest, że skarżąca słusznie zarzuca Komisji, że porównała obie wartości dotyczące kosztów postępowania likwidacyjnego podane w sprawozdaniu E i w sprawozdaniu K, nie uwzględniwszy okoliczności, że zostały one obliczone w stosunku do dwóch wartości bezwzględnych, mianowicie dochodów ze sprzedaży aktywów skarżącej w ramach postępowania likwidacyjnego oszacowanych w rzeczonych sprawozdaniach, które to wartości nie były porównywalne. W konsekwencji skarżąca słusznie kwestionuje też powody, jakie skłoniły Komisję do nieuwzględnienia danych wynikających w tym zakresie z owych sprawozdań. Jak wynika z pkt 130 i 131 powyżej, w tych dwóch sprawozdaniach koszty postępowania likwidacyjnego stanowiły 22% szacunkowej wartości dochodu ze sprzedaży aktywów skarżącej w ramach postępowania likwidacyjnego, określonej w tychże sprawozdaniach.

135    Podobnie, należy oddalić jako bezzasadny argument Komisji, że w toku postępowania wyjaśniającego skarżąca poprzestała na wskazaniu, że w przypadku dochodu w wysokości 203,6 mln SKK koszty zarządcy likwidacyjnego wyniosłyby 1,9%, i nie określiła prawdopodobnej wysokości wszystkich pozostałych kosztów. Z pkt 50 uwag skarżącej z dnia 24 października 2005 r. wynika bowiem wyraźnie, że skarżąca wskazała, iż koszty likwidacji oszacowane na około 18% wyniosłyby 32 mln SKK, obok kosztów zarządcy likwidacyjnego oszacowanych na 3,8 mln SKK (to jest 1,9% dochodu ze sprzedaży aktywów skarżącej w ramach postępowania likwidacyjnego, oszacowanego na 203,6 mln SKK).

136    Należy jednak zaznaczyć, że w motywie 89 zaskarżonej decyzji Komisja nie tylko wyraźnie uwzględniła fakt, iż skarżąca wskazała kwotę 36 mln SKK odpowiadającą kosztom postępowania likwidacyjnego, ale też podniosła, że nawet odejmując te koszty od dochodu ze sprzedaży aktywów skarżącej w ramach takiego postępowania, kwota uzyskana przez władze słowackie byłaby wyższa niż kwota proponowana w ramach postępowania układowego. Z pkt 50 uwag skarżącej z dnia 24 października 2005 r. wynika, że oszacowanie kosztów postępowania likwidacyjnego na 36 mln SKK było następstwem zsumowania kosztów zarządcy likwidacyjnego i kosztów likwidacji (3,8 mln SKK + 32 mln SKK = 35,8 mln SKK). Ponadto nie podlega zakwestionowaniu okoliczność, że to oszacowanie kosztów postępowania likwidacyjnego opierało się na dochodzie ze sprzedaży aktywów skarżącej w ramach tegoż postępowania likwidacyjnego, oszacowanym na 204 mln SKK.

137    Tymczasem jak przyznaje sama skarżąca w swych pismach, względny stosunek kosztów postępowania likwidacyjnego do dochodu ze sprzedaży aktywów dłużnika w ramach takiego postępowania zmniejsza się w miarę, jak ów dochód rośnie. Przyjmując, że kwota 36 mln SKK była kwotą, jaką należało odjąć od dochodu ze sprzedaży aktywów skarżącej w ramach postępowania likwidacyjnego, który został oszacowany na 275 mln SKK, Komisja uwzględniła więc część kosztów postępowania likwidacyjnego odpowiadającą też 13% tegoż dochodu (275 mln SKK – 36 mln SKK = 239 mln SKK). Gdyby Komisja odjęła kwotę odpowiadającą 18% tegoż dochodu, to znaczy wartość, która zdaniem skarżącej jest stosowna w świetle raportu Banku Światowego z 2004 r., powinna ona faktycznie stwierdzić, że dochód ze sprzedaży aktywów skarżącej w ramach postępowania likwidacyjnego, po odjęciu kosztów z nim związanych, wyniósłby 225,5 mln SKK. Jednak chociaż kwota ta jest niemal równa kwocie zwróconej wierzycielom przy wykonaniu układu, należy mieć na względzie okoliczność, że – jak wskazano w pkt 116–120 powyżej – Komisja wykazała się szczególną ostrożnością, gdy oszacowała dochód ze sprzedaży aktywów skarżącej w ramach postępowania likwidacyjnego. Należy zatem uznać, że w niniejszej sprawie kwota, jaką władze słowackie mogły uzyskać ze sprzedaży aktywów skarżącej w ramach postępowania likwidacyjnego, po odjęciu kosztów z nim związanych, byłaby niewątpliwie wyższa niż kwota, jaką uzyskały przy wykonaniu układu. Z powyższych argumentów wynika, że Komisja nie popełniła oczywistego błędu, uznając, iż dochód ze sprzedaży aktywów skarżącej w ramach postępowania likwidacyjnego, po odjęciu kosztów z nim związanych, byłby wyższy od kwoty uzyskanej przez władze słowackie przy wykonaniu układu.

138    Po trzecie, argument skarżącej, że Komisja nie uwzględniła dodatkowej pracy i kosztów zarządzania, którym skarżąca musiałaby sprostać w razie wszczęcia postępowania likwidacyjnego, nie może zostać uwzględniony. Skarżąca nie poparła bowiem swych twierdzeń żadnymi dowodami. Ponadto skarżąca nie kwestionuje tego, że – jak podniosła Komisja – pomimo odebrania jej licencji na produkcję i przetwórstwo alkoholi i napojów alkoholowych w dniu 6 marca 2004 r. w dalszym ciągu wykonywała inne rodzaje działalności w zakresie produkcji i dystrybucji, które niewątpliwie umożliwiały osiągnięcie obrotu pozwalającego na pokrycie części kosztów związanych z personelem i kosztów zarządzania.

139    Po czwarte, jeśli chodzi o argument skarżącej, że Komisja nie uwzględniła precedensu na słowackim rynku napojów alkoholowych, mianowicie ogłoszonej likwidacji Liehofructy, należy stwierdzić, że wbrew twierdzeniom skarżącej Komisja nie pominęła tego precedensu w zaskarżonej decyzji.

140    Z jednej strony, Komisja wskazała bowiem w przypisie nr 9 do motywu 40 zaskarżonej decyzji, w odniesieniu do argumentów skarżącej dotyczących czasu trwania postępowania likwidacyjnego na Słowacji i dochodu ze sprzedaży aktywów skarżącej w ramach postępowania likwidacyjnego na Słowacji, że „[skarżąca] jako przykład podaje spółkę, która posiada podobne składniki majątku i prowadzi działalność w tym samym sektorze [.…]”. Natomiast z uwag skarżącej z dnia 24 października 2005 r. wynika, że jedyny precedens na Słowacji, na który skarżąca powołała się, dotyczy Liehofructy. Dlatego też należy uznać, że przykład wskazany przez Komisję w zaskarżonej decyzji dotyczy likwidacji Liehofructy.

141    Z drugiej strony, z pkt 43 uwag skarżącej z dnia 24 października 2005 r. wynika, że skarżąca nie przekazała Komisji na etapie postępowania wyjaśniającego informacji, które pozwoliłyby stwierdzić, że – jak utrzymuje skarżąca – sytuacja Liehofructy była podobna do jej sytuacji.

142    Ponadto skarżąca niesłusznie twierdzi, że do Komisji należało przeprowadzenie dochodzenia w tej konkretnej kwestii i że jej bezczynność w tym zakresie stanowi ewidentny błąd. Z orzecznictwa wynika bowiem, że na Komisji nie spoczywa obowiązek badania z urzędu i na podstawie przypuszczeń okoliczności, jakie mogły zostać jej przedstawione (ww. w pkt 48 wyrok w sprawie Fleuren Compost przeciwko Komisji, pkt 49 i przytoczone tam orzecznictwo).

143    Wreszcie wbrew twierdzeniom skarżącej, z pism Komisji nie wynika, że Komisja twierdzi, iż sprzedaż aktywów skarżącej w ramach postępowania likwidacyjnego pozwoliłaby na uzyskanie kwoty równej cenie rynkowej tych aktywów. Z pkt 123 odpowiedzi na skargę wynika bowiem, że Komisja stwierdziła jedynie, iż słowacka administracja podatkowa mogłaby – z uwagi na status wierzyciela uprzywilejowanego – otrzymać blisko 100% dochodu ze sprzedaży aktywów skarżącej w ramach postępowania likwidacyjnego, który oszacowano w tabeli poprzedzającej pkt 123 odpowiedzi na skargę według wartości rynkowej po zastosowaniu współczynników likwidacji. Ponadto jak wynika to z zaskarżonej decyzji, a w szczególności z jej tabeli 4, Komisja nie zakwestionowała tego, że należało zastosować współczynnik likwidacji do wartości księgowej aktywów skarżącej, aby oszacować ich wartość na rynku.

144    Po piąte, jeśli chodzi o argument skarżącej, że Komisja nie uwzględniła raportu słowackiego ministerstwa sprawiedliwości z 2004 r., zgodnie z którym w ramach postępowania likwidacyjnego wierzycielom uprzywilejowanym bardzo rzadko udawało się odzyskać więcej niż 5–10% ich wierzytelności od niewypłacalnego dłużnika, należy zaznaczyć, że – jak podniosła Komisja – rzeczony raport był ogólny i nie służył do dokonania oceny szczególnej sytuacji skarżącej i charakterystycznych cech jej głównego wierzyciela, mianowicie słowackiej administracji podatkowej. Ponadto informacje przekazane Komisji przez Republikę Słowacką w ramach postępowania wyjaśniającego mającego za przedmiot rozpatrywany środek dotyczyły niewątpliwie szczególnej sytuacji skarżącej i uwzględniały szczególne cechy jej głównego wierzyciela. Nie można zatem zarzucać Komisji, że popełniła oczywisty błąd, gdyż nie wzięła pod uwagę raportu słowackiego ministerstwa sprawiedliwości z 2004 r.

145    Wreszcie po szóste, jeśli chodzi o twierdzenie skarżącej, że niekwestionowane przez nią oszacowanie kwoty jej środków płynnych na [poufne] SKK na dzień 17 czerwca 2004 r. uwzględniało fakt odroczenia przez Old Herold terminu zapłaty należności w następstwie projektu układu, należy zaznaczyć, że – jak zauważa Komisja – owo twierdzenie nie zostało poparte żadną okolicznością wynikającą z akt sprawy, pozwalającą uznać, że Komisja winna była uwzględnić część tych środków płynnych wynikającą z tego odroczenia.

146    Przede wszystkim z akt sprawy nie wynika bowiem, by w toku postępowania skarżąca chciała poinformować Komisję w tym zakresie. Następnie należy uznać, podobnie jak czyni to Komisja, że motywy, jakie skarżąca stara się przedstawić w swych pismach, by oszacować kwotę środków płynnych wynikającą z faktu odroczenia przez Old Herold terminu zapłaty należności, są niejasne, a nawet sprzeczne z sobą.

147    Należy zauważyć w tym względzie, podobnie jak czyni to Komisja, że skarżąca twierdzi w skardze, iż wierzytelność Old Herold wynosiła [poufne] SKK w dniu 31 lipca 2004 r. i że owa wierzytelność w dalszym ciągu rosła, by wynieść [poufne] SKK w chwili wykonania układu w grudniu 2004 r. Tak więc skarżąca nie może teraz twierdzić, nie przecząc sama sobie, że całość lub znaczna część środków płynnych, którymi dysponowała w dniu 17 czerwca 2004 r., nie mogła zostać wzięta pod uwagę, ponieważ wynikała z faktu odroczenia przez Old Herold terminu zapłaty należności. Poza tym fakt, iż skarżąca podnosi na poparcie zarzutu piątego, o czym mowa w pkt 104 powyżej, że te środki płynne były w każdym razie zastrzeżone dla słowackiej administracji podatkowej, wzmacnia przekonanie, że jej argumenty w tym zakresie są niejasne i wewnętrznie sprzeczne. W świetle powyższych rozważań należy uznać, że ewidentnie skarżąca nie jest w stanie uzasadnić powodów, z jakich środki płynne, jakimi dysponowała w dniu 17 czerwca 2004 r., nie mogły zostać uwzględnione w ramach ewentualnego postępowania likwidacyjnego.

148    Ponadto z danych zawartych w tabeli 4 zaskarżonej decyzji, którą sporządzono – jak wynika to z motywów 80 i 82 zaskarżonej decyzji – w szczególności w oparciu o współczynnik likwidacji oraz dane wskazane w sprawozdaniu E, co się tyczy sytuacji na dzień 31 marca 2004 r., wynika po pierwsze, że miedzy dniem 31 marca a dniem 17 czerwca 2004 r. wartość księgowa zapasów skarżącej zmniejszyła się o 125 mln SKK, to znaczy o niewiele ponad 40%. Tak więc warunki sprzedaży zapasów skarżącej między tymi dwiema datami były znacznie korzystniejsze niż warunki przyjęte w sprawozdaniu E, gdzie uwzględniono współczynnik likwidacji zapasów w wysokości 20%. Po drugie, miedzy dniem 31 marca a dniem 17 czerwca 2004 r. wartość księgowa środków płynnych skarżącej wzrosła o 111 mln SKK. W tych okolicznościach oraz z uwagi na fakt, iż skarżąca nie przekazała żadnej informacji w tym względzie, nie można zarzucać Komisji, że uznała, iż ów wzrost środków płynnych wynikał ze sprzedaży zapasów w tym okresie. Skarżąca nie kwestionuje zresztą tego, że dochód ze sprzedaży jej zapasów Old Herold sięgnął [poufne] SKK. Skarżąca twierdzi natomiast, że wspomniana sprzedaż opierała się na długoterminowym porozumieniu zawartym z Old Herold oraz na wierze tej ostatniej w powodzenie układu. Nie można uwzględnić takiego twierdzenia, ponieważ nie zostało ono poparte żadnym dowodem przedstawionym w toku postępowania wyjaśniającego dotyczącego rozpatrywanego środka.

149    Z całości powyższych rozważań wynika, że skoro żaden z argumentów podniesionych przez skarżącą na poparcie jej zarzutu czwartego nie jest zasadny, skarżąca nie wykazała, iż Komisja dopuściła się oczywistego błędu, uznając, że postępowanie likwidacyjne było korzystniejsze niż postępowanie układowe.

150    Ponadto analiza zaskarżonej decyzji w zakresie oceny ustalenia, że postępowanie likwidacyjne było korzystniejsze niż postępowanie układowe, nie pozwala na podważenie materialnej prawidłowości dowodów przytoczonych przez Komisję oraz ich wiarygodności i spójności. Wprost przeciwnie, wspomniane dowody stanowią zbiór istotnych danych, które Komisja mogła przyjąć na poparcie swego wniosku, że kryterium wierzyciela prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej nie zostało spełnione w niniejszej sprawie.

151    Z całości powyższych rozważań wynika, że należy oddalić jako bezzasadne argumenty przedstawione w ramach zarzutu czwartego, w zakresie w jakim zmierzają do wykazania, że Komisja niesłusznie uznała, iż postępowanie likwidacyjne było korzystniejsze niż postępowanie układowe.

 W przedmiocie argumentów przedstawionych w ramach zarzutu szóstego, w zakresie w jakim dotyczą postępowania likwidacyjnego

–       Argumenty stron

152    Skarżąca twierdzi, że Komisja nie wykazała, iż Republika Słowacka nie postępowała jak wierzyciel prywatny, lecz oparła się wyłącznie na braku dowodu na poparcie stanowiska skarżącej, przerzucając w ten sposób niesłusznie na skarżącą ciężar dowodu. Komisja nie uwzględniła też „określonych przez [Trybunał] zasad prawa dotyczących stosowania kryterium wierzyciela prywatnego”.

153    Konkretnie, aby ocenić, czy zwolnienie z długu zapewnia przewagę konkurencyjną jego beneficjentowi, Komisja powinna w szczególności – jak wynika to z pkt 170 ww. w pkt 114 wyroku w sprawie HAMSA przeciwko Komisji – określić, czy jest ono ewidentnie większe niż zwolnienie z długu, jakie zostałoby przyznane przez wierzyciela prywatnego, którego postępowanie jest rozważne i nacechowane pesymizmem. Na poparcie wniosku, że kryterium wierzyciela prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej nie zostało spełnione w niniejszej sprawie, w związku z czym zwolnienie z długu stanowi pomoc państwa, Komisja winna przedstawić „obiektywny dowód ekonomiczny”, który będzie mógł zostać zbadany przez Sąd. Ani do danego państwa członkowskiego, ani do beneficjenta rzeczonego zwolnienia z długu nie należy przedstawienie dowodu na okoliczność, że nie chodzi o pomoc państwa.

154    Tymczasem w niniejszej sprawie Komisja nie tylko wysnuła błędne wnioski odnośnie do przekazanych przez skarżącą raportów sporządzonych przez niezależne osoby trzecie, ale również uchybiła spoczywającemu na niej obowiązkowi przedstawienia dowodów na poparcie jej stanowiska, że postępowanie likwidacyjne było korzystniejsze niż postępowanie układowe. Komisja nie wykazała w żadnym razie, że układ skutkował ewidentnie większym zwolnieniem z długów niż zwolnienie, jakie zostałoby przyznane przez wierzyciela prywatnego, którego postępowanie jest rozważne i nacechowane pesymizmem. Komisja poprzestała na stwierdzeniu w oparciu o przedstawione dowody, że sprzedaż aktywów skarżącej w ramach postępowania likwidacyjnego zapewniłaby wierzycielom najprawdopodobniej większy „przychód” niż kwoty uiszczone przy wykonaniu układu. Podobnie, Komisja nie uwzględniła postulatu przyjętego w decyzji Komisji 2003/283/WE z dnia 27 listopada 2002 r. w sprawie środków przyjętych przez Królestwo Hiszpanii na rzecz Refractarios Especiales SA (Dz.U. 2003, L 108, s. 21, zwanej dalej „decyzją w sprawie Refractarios Especiales”), zgodnie z którym postępowanie wierzyciela prywatnego jest rozważne i nacechowane pesymizmem. Dlatego też taki wierzyciel przywiązuje dużą wagę do „negatywnego obrazu” postępowań likwidacyjnych na Słowacji.

155    Skarżąca podnosi też, że Komisja niesłusznie zarzuca jej kilkakrotnie w swych pismach, że nie przedstawiła dowodów w toku dochodzenia. Ów argument wskazuje po pierwsze na braki, jakie można przypisać Komisji, a po drugie na fakt niezrozumienia przez Komisję obowiązków, jakie na niej spoczywają na mocy traktatu WE.

156    Komisja, popierana przez interwenienta, wnosi o oddalenie wszystkich argumentów podniesionych na poparcie zarzutu szóstego, w zakresie w jakim dotyczą one postępowania likwidacyjnego.

–       Ocena Sądu

157    Argumenty przedstawione w ramach zarzutu szóstego, w zakresie w jakim zmierzają do wykazania, że Komisja niesłusznie uznała, iż postępowanie likwidacyjne było korzystniejsze niż postępowanie układowe, mogą zostać streszczone w następujący sposób. Po pierwsze, skarżąca zarzuca Komisji, że ta oparła się wyłącznie na fakcie, iż nie przedstawiła ona dowodu na poparcie swego stanowiska, by uznać, że Republika Słowacka nie postępowała jak wierzyciel prywatny. Po drugie, skarżąca uważa, że Komisja nie zastosowała poprawnie kryterium wierzyciela prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej.

158    W pierwszej kolejności, jeśli chodzi o argument skarżącej, że Komisja oparła się wyłącznie na fakcie, iż nie przedstawiła ona dowodu na poparcie swego stanowiska, by uznać, że Republika Słowacka nie postępowała jak wierzyciel prywatny, należy stwierdzić po pierwsze, że – jak przypomniano w pkt 142 powyżej – w ramach kontroli przez Komisję środków pomocowych Komisja nie jest zobowiązana do badania z urzędu i na podstawie przypuszczeń okoliczności, jakie mogły zostać jej przedstawione.

159    Po drugie, z akt sprawy wynika, że w trakcie przewidzianego w art. 88 WE postępowania poprzedzającego wniesienie skargi skarżącej kilkakrotnie umożliwiono przekazanie Komisji – nie tylko w drodze wymiany korespondencji, ale również podczas spotkania w dniu 28 marca 2006 r. – wszelkich informacji będących w jej posiadaniu, mogących stanowić dla Komisji wskazówkę co do jej działań w przyszłości.

160    Po trzecie, z zaskarżonej decyzji, a zwłaszcza z jej motywów 78–92 wynika, że Komisja uwzględniła informacje przekazane jej przez skarżącą na etapie przewidzianego w art. 88 WE postępowania poprzedzającego wniesienie skargi, by wykazać, że dochód ze sprzedaży aktywów skarżącej w ramach postępowania likwidacyjnego byłby niższy niż kwota uzyskana przy wykonaniu układu.

161    Po czwarte, jeśli chodzi o twierdzenie skarżącej, że Komisja nie tylko wysnuła błędne wnioski odnośnie do przekazanych jej raportów sporządzonych przez niezależne osoby trzecie, ale również uchybiła spoczywającemu na niej obowiązkowi przedstawienia dowodów na poparcie jej stanowiska, że postępowanie likwidacyjne było korzystniejsze niż postępowanie układowe, ze względów przedstawionych w pkt 123–151 powyżej wynika, że owo twierdzenie nie jest zasadne.

162    Po piąte, należy zaznaczyć, że podczas gdy Komisja wskazała w pkt 38 decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego, iż wartość aktywów stanowiących zabezpieczenie dla władz słowackich wynosiła około 397,5 mln SKK, Komisja nie tylko wskazała w zaskarżonej decyzji, iż zdaniem skarżącej wartość aktywów danych władzom słowackim na zabezpieczenie wynosiła 194 mln SKK (zob. motyw 87 zaskarżonej decyzji), ale wzięła też ową kwotę pod uwagę, aby porównać dochód ze sprzedaży aktywów skarżącej w ramach postępowania likwidacyjnego i kwotę uzyskaną przy wykonaniu układu.

163    Z powyższego wynika, iż nie zasługuje na uwzględnienie argument skarżącej, że Komisja oparła się wyłącznie na fakcie, iż nie przedstawiła ona dowodu na poparcie swego stanowiska, by uznać, że Republika Słowacka nie postępowała jak wierzyciel prywatny.

164    W drugiej kolejności, jeśli chodzi o argument skarżącej, że Komisja nie zastosowała poprawnie kryterium wierzyciela prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej, należy uznać po pierwsze, że skarżąca niesłusznie twierdzi, opierając się na ww. w pkt 114 wyroku w sprawie HAMSA przeciwko Komisji, iż aby ocenić, czy zwolnienie z długu zapewnia przewagę konkurencyjną jego beneficjentowi, Komisja powinna wykazać, że wspomniane zwolnienie było ewidentnie większe niż zwolnienie z długu, jakie zostałoby jej przyznane przez wierzyciela prywatnego, którego postępowanie jest rozważne i nacechowane pesymizmem.

165    Z jednej strony, jak zostało to przypomniane w pkt 114 powyżej, organ publiczny, taki jak lokalny organ podatkowy, winien zostać porównany z wierzycielem prywatnym podejmującym działania w celu uzyskania zapłaty kwot należnych mu od dłużnika przeżywającego trudności finansowe. Ponadto skarżąca nie może powoływać się na decyzję w sprawie Refractarios Especiales, by poprzeć swe twierdzenie, że postępowanie wierzyciela prywatnego jest rozważne i nacechowane pesymizmem. Komisja uznała bowiem po prostu w rzeczonej decyzji, że należało zbadać rozpatrywane okoliczności „z perspektywy rozważnej i pesymistycznej oraz zgodnie z zasadą wierzyciela prywatnego” (zob. motyw 62 decyzji w sprawie Refractarios Especiales). W konsekwencji Komisja – daleka od scharakteryzowania wierzyciela prywatnego jako rozważnego i nastawionego pesymistycznie – wyraźnie wyróżniła w tejże decyzji dwa parametry badania charakterystyczne dla danego przypadku, a mianowicie po pierwsze badanie z perspektywy rozważnej i pesymistycznej, a po drugie badanie w świetle kryterium wierzyciela prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej. W związku z tym twierdzenie skarżącej, że postępowanie wierzyciela prywatnego jest rozważne i nacechowane pesymizmem, jest bezpodstawne.

166    Z drugiej strony, jeśli chodzi o kwestię, czy Komisja powinna wykazać, że zwolnienie z długu przyznane skarżącej przy wykonaniu układu było ewidentnie większe niż zwolnienie z długu, jakie zostałoby jej przyznane przez wierzyciela prywatnego, należy przypomnieć, że jak wskazano w pkt 116–120 powyżej, dochód ze sprzedaży aktywów skarżącej w ramach postępowania likwidacyjnego, który został oszacowany przez Komisję na 275 mln SKK, stanowił minimalny szacunek. Podobnie, jak wskazano w pkt 121 powyżej, należy uwzględnić okoliczność, że jeśli po zakończeniu postępowania likwidacyjnego dochód ze sprzedaży aktywów dłużnika nie wystarczył, by zaspokoić wszystkich jego wierzycieli, owi wierzyciele mogą zawsze żądać od tego dłużnika zwrotu należnych jeszcze kwot. Dlatego też kwota 275 mln SKK przyjęta przez Komisję jako dochód ze sprzedaży aktywów skarżącej w ramach postępowania likwidacyjnego nie może stanowić poziomu odniesienia przy ocenie, czy owa kwota byłaby wyższa od kwoty pobranej przy wykonaniu układu zatwierdzonego w dniu 9 lipca 2004 r. Mając na względzie zabezpieczenia, z jakich korzystała Republika Słowacka, jak również warunki sprzedaży zapasów skarżącej między marcem a czerwcem 2004 r., które – jak stwierdzono w pkt 148 powyżej – były znacznie korzystniejsze niż warunki przyjęte w sprawozdaniu E, a także środki płynne, jakimi skarżąca dysponowała w dniu 17 czerwca 2004 r., rozsądny jest wniosek, że dochód ze sprzedaży aktywów skarżącej w ramach postępowania likwidacyjnego byłby znacznie większy niż kwota uzyskana przy wykonaniu układu. Tak więc Komisja słusznie uznała, że kryterium wierzyciela prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej nie zostało spełnione w niniejszej sprawie.

167    Po drugie, skarżąca niesłusznie zarzuca Komisji, że ta nie przedstawiła „obiektywnego dowodu ekonomicznego” na poparcie swych wniosków dotyczących kryterium wierzyciela prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej. Jak zostało przypomniane w pkt 108 powyżej, stosowanie przez Komisję rzeczonego kryterium wiąże się bowiem z dokonywaniem złożonych ocen ekonomicznych. Jak wskazano w tym względzie w pkt 109 i 110 powyżej, Komisji przysługuje pewien zakres uznania i wprawdzie sąd Unii może kontrolować interpretację danych natury ekonomicznej dokonaną przez Komisję, jednak nie może on w ramach tej kontroli zastąpić oceny ekonomicznej dokonanej przez Komisję swoją własną oceną. Nie można zatem wymagać od Komisji przedstawienia „obiektywnego dowodu ekonomicznego” na poparcie jej wniosków dotyczących stosowania kryterium wierzyciela prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej.

168    Z powyższego wynika, że argument skarżącej, iż Komisja nie zastosowała poprawnie kryterium wierzyciela prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej, nie zasługuje na uwzględnienie. Dlatego też wszystkie argumenty przedstawione w ramach zarzutu szóstego, w zakresie w jakim zmierzają do wykazania, że Komisja niesłusznie uznała, iż postępowanie likwidacyjne było korzystniejsze niż postępowanie układowe, winny zostać oddalone.

 W przedmiocie argumentów przedstawionych w ramach zarzutu siódmego, w zakresie w jakim dotyczą postępowania likwidacyjnego

–       Argumenty stron

169    Skarżąca zarzuca Komisji zasadniczo, że instytucja ta nie przeprowadziła sumiennego dochodzenia i nie dokonała oceny sprawozdań przekazanych jej przez skarżącą.

170    Skarżąca podnosi, że skoro Komisja uznała, iż przekazane przez skarżącą sprawozdania, a w szczególności sprawozdanie E, nie były wiarygodne z uwagi na „swoiste niespójności”, winna ona zażądać od niej wyjaśnień co do przekazanych danych i uzyskać opinię rzeczoznawcy na temat sprawozdania E lub całego układu, co skarżąca wyraźnie zaproponowała. Fakt, iż Komisja nie zażądała udzielenia wyjaśnienia, pozbawia zaskarżoną decyzję „wszelkiej wiarygodności” i stanowi „poważne naruszenie” przez Komisję obowiązku przeprowadzenia dochodzenia w sposób sumienny i bezstronny oraz zbadania dostępnych dowodów.

171    Żadne z twierdzeń Komisji zmierzających do wykazania braku wiarygodności sprawozdania E nie jest zasadne pod względem faktycznym. Nie można zarzucać spółce E, że wykorzystała dane z dnia 31 marca 2004 r., ponieważ w chwili przygotowania rzeczonego sprawozdania w maju 2004 r. tylko te dane były dostępne.

172    Komisja niesłusznie zarzuciła spółce E, że ta przyjęła w swym sprawozdaniu zbyt niski współczynnik likwidacji zapasów, mianowicie 20%. Po pierwsze, skarżąca twierdzi, że zarządca likwidacyjny nie mógłby sprzedać zapasów produktów gotowych po cenie umownej i przypomina, że zapasy produktów niegotowych oraz surowców nie mogły zostać wprowadzone do obrotu. Po drugie, skarżąca utrzymuje, że spółka E uznała, iż dochód ze sprzedaży zapasów nie przekraczał 20%.

173    Jeśli chodzi o wierzytelności krótkoterminowe, skarżąca zauważa, że spółka E uznała w swym sprawozdaniu, iż „dochód” z nich przekraczał 20%. Twierdzi też, że duża część wierzytelności, do których nawiązano w sprawozdaniu E, nie mogła zostać odzyskana i winna zostać umorzona. Ponadto kwota 10 mln SKK powinna zostać odjęta od „całkowitej wartości nominalnej” wierzytelności krótkoterminowych, ponieważ owa kwota odpowiadała odroczonej wierzytelności podatkowej. Wreszcie skarżąca utrzymuje, że podwójne dostosowanie zastosowane w motywie 86 zaskarżonej decyzji „nie odpowiada rzeczywistości”.

174    Co się tyczy współczynnika likwidacji aktywów nienadających się do sprzedaży i wartości aktywów obciążonych hipoteką, Komisja również niesłusznie stwierdziła, na podstawie wartości aktywów danych na zabezpieczenie, że w ramach postępowania likwidacyjnego wartość aktywów jest wyższa niż wartość wynikająca z zastosowania współczynnika wynoszącego 45%, który przyjęto w sprawozdaniu E. Wspomniany współczynnik oznacza, że zainteresowanie omawianymi urządzeniami jest znikome, że są one w złym stanie, że są przestarzałe lub że zamortyzowały się. Komisja nie może utożsamiać wartości aktywów danych na zabezpieczenie z kwotami, których uzyskania słowacka administracja podatkowa mogła spodziewać się w wyniku sprzedaży tychże aktywów w ramach postępowania likwidacyjnego. Każdy rozważny wierzyciel prywatny miałby świadomość tego, że wartość księgowa aktywów niebieżących jest wyższa niż realna wartość rynkowa, zwłaszcza w przypadku sprzedaży przymusowej. Komisja przyznała zresztą w innych decyzjach z zakresu pomocy państwa, że istnieje zasadnicza różnica między ceną sprzedaży aktywów przez zarządcę likwidacyjnego a ceną rynkową. W decyzji w sprawie Refractarios Especiales Komisja stwierdziła nawet, że perspektywa bardzo niskiej realnej wartości w razie likwidacji znajdowała potwierdzenie w tym, że inni wierzyciele również zgodzili się na bardzo duże zwolnienie z długu.

175    Wreszcie jeśli chodzi o decyzję Komisji o nieuwzględnieniu zarówno sprawozdania K, jak i sprawozdania H jako dowodów na poparcie twierdzenia skarżącej, że kryterium wierzyciela prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej zostało spełnione, lub przeciwko temu twierdzeniu, skarżąca zauważa, że w przypadku pierwszego sprawozdania Komisja nie zażądała jego przekazania i nie starała się wyjaśnić rzekomej sprzeczności tegoż sprawozdania ze sprawozdaniem E. Podobnie, nie uwzględniwszy sprawozdania H, Komisja pominęła okoliczność, że w ramach postępowania likwidacyjnego terminy odzyskania wierzytelności mogą być bardzo długie i że – jak wskazano w tym sprawozdaniu – [poufne]. Komisja nie przedstawiła żadnego dowodu podważającego twierdzenia zawarte w sprawozdaniu H.

176    Komisja, popierana przez interwenienta, kwestionuje wszystkie argumenty podniesione przez skarżącą na poparcie zarzutu siódmego, w zakresie w jakim zmierzają do wykazania, że Komisja niesłusznie uznała, iż postępowanie likwidacyjne było korzystniejsze niż postępowanie układowe.

–       Ocena Sądu

177    Po pierwsze, jeśli chodzi o argument skarżącej oparty na twierdzeniu, że skoro Komisja uznała, iż przekazane przez skarżącą sprawozdania nie były wiarygodne z uwagi na „swoiste niespójności”, winna ona zażądać wyjaśnień co do przekazanych danych i uzyskać opinię rzeczoznawcy na temat sprawozdania E lub całego układu, co skarżąca wyraźnie zaproponowała, argument ten nie zasługuje na uwzględnienie.

178    Zgodnie bowiem z orzecznictwem w ramach postępowania kontrolnego w sprawie pomocy państwa rola zainteresowanych stron innych niż dane państwo członkowskie ogranicza się do przekazania Komisji wszelkich informacji mogących stanowić dla niej wskazówkę co do jej działań w przyszłości (wyrok Trybunału z dnia 12 lipca 1973 r. w sprawie 70/72 Komisja przeciwko Niemcom, Rec. s. 813, pkt 19). Dlatego też nie mogą one rościć sobie prawa do postępowania o charakterze kontradyktoryjnym, takiego jak postępowanie wszczęte pomiędzy Komisją a danym państwem członkowskim (wyrok Trybunału w sprawie C‑367/95 P Komisja przeciwko Sytraval i Brink’s France, Rec. s. I‑1719, pkt 59; ww. w pkt 49 wyrok w sprawach połączonych Falck i Acciaierie di Bolzano przeciwko Komisji, pkt 82).

179    Ponadto żaden przepis dotyczący postępowania kontrolnego w sprawie pomocy państwa nie przyznaje beneficjentowi pomocy szczególnej roli pośród zainteresowanych stron. Należy zaznaczyć w tym względzie, że postępowanie kontrolne w sprawie pomocy państwa nie jest postępowaniem wszczętym „przeciwko” beneficjentowi pomocy, dającym mu możliwość dochodzenia tak szerokich praw, jak prawo do obrony (ww. w pkt 49 wyrok w sprawach połączonych Falck i Acciaierie di Bolzano przeciwko Komisji, pkt 83).

180    Wreszcie jak przypomniano w pkt 49 i 50 powyżej, zgodność z prawem zaskarżonej decyzji powinna być oceniana w oparciu o informacje, którymi Komisja mogła dysponować w momencie jej wydania, a do danego państwa członkowskiego oraz – stosownie do okoliczności – do beneficjenta pomocy należy przedstawienie dowodów pozwalających wykazać, że owa pomoc jest zgodna ze wspólnym rynkiem, i ewentualnie wskazanie szczególnych okoliczności dotyczących zwrotu pomocy już wypłaconej, w przypadku gdyby Komisja miała zażądać tego zwrotu.

181    Z powyższego wynika, że skarżąca niesłusznie twierdzi, iż okoliczność, że Komisja nie zażądała udzielenia wyjaśnień, stanowi poważne naruszenie przez Komisję obowiązku przeprowadzenia dochodzenia w sposób sumienny i bezstronny oraz zbadania dostępnych dowodów.

182    Po drugie, jeśli chodzi o argument skarżącej oparty na twierdzeniu, że nie można zarzucać spółce E, iż wykorzystała dane z dnia 31 marca 2004 r., winien on zostać oddalony jako bezskuteczny, ponieważ – jak wskazano w pkt 86 powyżej – lokalny organ podatkowy podjął decyzję o zatwierdzeniu układu w dniu 9 lipca 2004 r. Dlatego też Komisja była wyłącznie zobowiązana do zebrania danych, które były najbardziej aktualne w tym dniu, aby zbadać, czy kryterium wierzyciela prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej zostało spełnione w niniejszej sprawie.

183    Tymczasem Republika Słowacka przekazała Komisji dane z dnia 17 czerwca 2004 r. zebrane w toku kontroli przeprowadzonej na miejscu w dniu 21 czerwca 2004 r. przez słowacki organ skarbowy, zaś skarżąca nie zakwestionowała wiarygodności tychże danych. Należy wreszcie zaznaczyć, że nawet jeśli – jak twierdzi skarżąca – sprawozdanie E zostało przygotowane w maju 2004 r., sama skarżąca wskazuje, że projekt tego sprawozdania został przekazany słowackiemu organowi skarbowemu pod koniec czerwca 2004 r. oraz że wersja ostateczna tego sprawozdania została przekazana w dniu 7 lipca 2004 r.

184    Tak więc w tych dwóch momentach poprzedzających posiedzenie w dniu 9 lipca 2004 r. skarżąca, a w konsekwencji spółka E dysponowały danymi z czerwca 2004 r. zebranymi przez słowacki organ skarbowy w dniu 21 czerwca 2004 r. i skarżąca nie mogła nie wiedzieć, że owe dane zostały faktycznie zebrane przez służby lokalnego organu podatkowego. Skarżąca mogła zatem opracować sama lub za pośrednictwem spółki E tabelę, porównywalną z tabelą 4 zawartą w zaskarżonej decyzji, aby ocenić zmianę swej sytuacji finansowej od marca 2004 r., i to przed dniem 17 czerwca 2004 r.

185    Po trzecie, jeśli chodzi o argument skarżącej oparty na twierdzeniu, że Komisja niesłusznie zarzuciła spółce E, że ta przyjęła w swym sprawozdaniu zbyt niski współczynnik likwidacji zapasów, mianowicie 20%, należy stwierdzić, iż nie zasługuje on na uwzględnienie.

186    Zgodnie z motywem 85 zaskarżonej decyzji:

„Komisja stwierdziła, że [skarżąca mogła] uzyskać w 2004 r. [mniej niż 150] mln SKK ze sprzedaży swoich zapasów [.…], to znaczy więcej niż [40–50]% wartości księgowej zapasów, którą [spółka E] wykorzystała jako podstawę obliczeń. Fakt ten w dużym stopniu potwierdza przypuszczenie, że współczynnik likwidacji wynoszący 20% [był] zbyt niski. Zmiany w bilansie z 2004 r. dotyczące stanu zapasów potwierdzają ten wniosek. Poza tym [sama skarżąca] w swoim planie operacyjnym oszacował[a] zysk ze sprzedaży zapasów w okresie od marca do maja 2004 r. na [mniej niż 110] mln SKK [.…]. [Spółka E] zignorowała powyższe obliczenia szacunkowe. Na zakończenie trzeba dodać, że znając charakter działalności [skarżącej], [wolno] zakładać, iż na zapasy składały się gotowe produkty, które mogły zostać łatwo sprzedane bezpośrednio dystrybutorom lub konsumentom, a nie półprodukty, wymagające dalszej obróbki”.

187    Ponadto jak wskazano w pkt 119 powyżej, wartość księgowa zapasów skarżącej zmniejszyła się o 125 mln SKK, co stanowi spadek o 60% w porównaniu z zapasami istniejącymi w marcu 2004 r. Dlatego też poza dwiema innymi okolicznościami omówionymi przez Komisję w motywie 85 zaskarżonej decyzji Komisja dysponowała dostatecznie wiarygodnymi i spójnymi informacjami, by zakwestionować współczynnik likwidacji w wysokości 20% przyjęty przez spółkę E w odniesieniu do zapasów skarżącej na podstawie danych z marca 2004 r.

188    Po czwarte, jeśli chodzi o zarzuty skarżącej dotyczące wierzytelności krótkoterminowych, należy je oddalić. Przede wszystkim wbrew twierdzeniom skarżącej ze sprawozdania E nie wynika, że jego autor uznał, iż „dochód” z tych wierzytelności przekroczy 20%. Zarzut ten jest więc pozbawiony podstawy faktycznej. Następnie skarżąca podnosi, że podwójne dostosowanie zastosowane w motywie 86 zaskarżonej decyzji „nie odpowiada rzeczywistości”. Ponieważ skarżąca w ogóle nie poparła tego zarzutu, należy go odrzucić jako niedopuszczalny. Wreszcie nie zasługuje na uwzględnienie twierdzenie skarżącej po pierwsze, że duża część wierzytelności, do których spółka E nawiązuje w swym sprawozdaniu, nie mogła zostać odzyskana i winna zostać umorzona, a po drugie, że kwota 10 mln SKK powinna zostać odjęta od „całkowitej wartości nominalnej” wierzytelności krótkoterminowych, ponieważ owa kwota odpowiadała odroczonej wierzytelności podatkowej.

189    Po piąte, jeśli chodzi o argument skarżącej, że co się tyczy współczynnika likwidacji aktywów nienadających się do sprzedaży i wartości aktywów obciążonych hipoteką, Komisja stwierdziła, na podstawie wartości aktywów danych na zabezpieczenie, że w ramach postępowania likwidacyjnego wartość aktywów jest wyższa niż wartość wynikająca z zastosowania współczynnika wynoszącego 45%, który przyjęto w sprawozdaniu E, z motywu 87 zaskarżonej decyzji wynika, co następuje:

„Współczynnik likwidacji 45% w przypadku aktywów trwałych też wydaje się zbyt niski. Zdaniem [skarżącej] wartość [jej] aktywów zastawionych na rzecz urzędu skarbowego wynosiła 194 mln SKK. Wartość ta jest zdaniem [skarżącej] wyrażona w cenach szacunkowych określonych przez niezależnych rzeczoznawców na przełomie lat 2003 i 2004. Zdaniem Komisji niniejsza »cena rzeczoznawcy« powinna po prostu wyrażać ogólną cenę aktywów, która określa, za jaką cenę [powinna normalnie odzwierciedlać ogólną cenę aktywów, która odpowiada cenie, za jaką] można sprzedać aktywa w danym czasie. [Spółka E] nie wyjaśnia, dlaczego zysk ze sprzedaży aktywów trwałych w przypadku upadłości [likwidacji] wyniósłby zaledwie 45% ich wartości księgowej, czyli 205 mln SKK, natomiast [sama skarżąca] podaje o wiele wyższą wartość szacunkową powyższych aktywów”.

190    Ponadto jak Komisja podnosi w swych pismach, ani ze sprawozdania E, ani z akt sprawy nie wynika, że urządzenia stanowiące aktywa trwałe były w złym stanie, że były przestarzałe lub że zamortyzowały się. Podobnie, należy zaznaczyć, iż skarżąca nie podważa przedstawionego przez Komisję zarówno w motywie 87 zaskarżonej decyzji, jak i w jej pismach argumentu, że wartość aktywów danych na zabezpieczenie winna normalnie odzwierciedlać ogólną cenę aktywów, która odpowiada ich wartości rynkowej. Należy dodać w tym względzie, że wierzyciel, taki jak słowacka administracja podatkowa, choćby był uprzywilejowany, czuwa zasadniczo nad tym, by wartość jego zabezpieczeń odpowiadała przynajmniej wartości rynkowej aktywów, do których się one odnoszą. Gdyby – jak daje do zrozumienia skarżąca – nie należało uwzględnić w niniejszej sprawie ceny rynkowej, do skarżącej należałoby przekazanie Komisji informacji w tym zakresie. Tymczasem skarżąca poprzestaje na nawiązaniu do zachowania rozważnego wierzyciela i pomija nawet fakt, iż jej głównym wierzycielem był wierzyciel uprzywilejowany w zakresie części jej aktywów trwałych. Taki wierzyciel uprzywilejowany ocenia niewątpliwie swe szanse odzyskania należnych mu kwot, mając na względzie zakres swego zabezpieczenia.

191    Wreszcie po szóste, jeśli chodzi o argument skarżącej, że Komisja niesłusznie nie uwzględniła ani sprawozdania K, ani sprawozdania H jako dowodów na poparcie jej twierdzenia, że kryterium wierzyciela prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej zostało spełnione w niniejszej sprawie, należy go oddalić jako bezskuteczny. Wbrew twierdzeniom skarżącej i jak zauważył już Sąd, do Komisji nie należało bowiem żądanie od skarżącej przekazania sprawozdania K ani wyjaśnień w przedmiocie domniemywanej sprzeczności tego sprawozdania ze sprawozdaniem E. Jeśli chodzi o zarzuty skarżącej dotyczące oceny przez Komisję danych zawartych w sprawozdaniu H w odniesieniu do postępowania likwidacyjnego, z rozważań przedstawionych w pkt 124 powyżej wynika, że są one bezpodstawne.

192    Z całości powyższych rozważań wynika, że zarzut siódmy winien zostać oddalony jako bezzasadny, w zakresie w jakim zmierza on do wykazania, że Komisja niesłusznie uznała, iż postępowanie likwidacyjne było korzystniejsze niż postępowanie układowe.

 W przedmiocie argumentów przedstawionych w ramach zarzutu ósmego, w zakresie w jakim dotyczą postępowania likwidacyjnego

–       Argumenty stron

193    Skarżąca twierdzi, że dokonana przez Komisję ocena problemów występujących w tej sprawie została zakłócona ze względu na znaczenie, jakie Komisja przypisała faktowi, iż Republika Słowacka zakwestionowała postępowanie układowe przed sądem krajowym, oraz wewnętrznym rozbieżnościom istniejącym w ramach słowackiej administracji podatkowej. Podczas gdy owe czynniki wywarły szkodliwy i bezpodstawny wpływ na jej ocenę, Komisja nie uwzględniła wyniku postępowania wszczętego przez Republikę Słowacką przed rzeczonym sądem krajowym. Komisja zdecydowała się pominąć wszystkie dowody przedstawione przez skarżącą i poprzestała na powtórzeniu – bez krytycznej analizy – niepopartych faktami twierdzeń oraz oświadczeń Republiki Słowackiej. Tymczasem Komisja została poinformowana, że kluczowe elementy argumentacji władz słowackich zostały podważone przez sądy słowackie. Podobnie, pewne oświadczenia, takie jak oświadczenie, że Old Herold była potencjalnym nabywcą dóbr produkcyjnych skarżącej, były błędne. Old Herold nie miała żadnego interesu w nabyciu tych dóbr produkcyjnych. Zdaniem skarżącej Old Herold dysponowała nadwyżką zdolności produkcyjnych w swym zakładzie w Trenčinie (Słowacja), na co wskazuje fakt, iż w okresie od kwietnia do września 2004 r. spółka ta mogła destylować wszystkie produkty opatrzone marką Frucona bez konieczności ograniczenia swej działalności w zakresie produkcji własnej. „Bezwzględne zaufanie” Komisji do oświadczeń Republiki Słowackiej stanowi oczywisty błąd w ocenie.

194    Konkretnie skarżąca zarzuca Komisji, że w celu wykazania, iż władze słowackie nie były przychylne projektowi układu skarżącej, przyjęła ona jako dowody pisma z dnia 15 stycznia i z dnia 6 lipca 2004 r. Tymczasem z wyroku wydanego w dniu 6 marca 2006 r. przez Špeciálny súd v Pezinku wynika, że słowacka dyrekcja generalna ds. podatków naruszyła zasadę niezależności decyzyjnej lokalnych organów podatkowych. Podobnie, z orzeczeń wydanych w dniu 25 października 2004 r. i  w dniu 27 kwietnia 2006 r. przez Najvyšší súd Slovenskej republiky wynika, że słowacka administracja podatkowa była należycie reprezentowana podczas posiedzenia w dniu 9 lipca 2004 r. Skarżąca dodaje, że skoro pojęcie pomocy państwa jest pojęciem obiektywnym, a Komisja nie powinna zajmować stanowiska w przedmiocie wewnętrznych rozbieżności w ramach administracji, które są niezaprzeczalne w niniejszej sprawie, Komisja winna uwzględnić wyłącznie kryterium inwestora prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej. Tymczasem Komisja postanowiła pominąć fakt, iż dyrektor lokalnego organu podatkowego, który zatwierdził układ, został uwolniony przez Špeciálny súd v Pezinku od wszystkich zarzutów ciążących na nim. Wspomniany sąd krajowy uznał w swym wyroku po pierwsze, że ów dyrektor działał w granicach swych uprawnień i należycie chronił interesy Republiki Słowackiej, godząc się na układ, a po drugie, że wbrew twierdzeniom prokuratora słowacka administracja podatkowa nie mogła „niezwłocznie uzyskać” kwoty 308 mln SKK z aktywów obrotowych skarżącej, która to kwota została przyjęta przez Komisję w motywie 97 zaskarżonej decyzji. Zdaniem skarżącej Špeciálny súd v Pezinku stwierdził, że ta kwota 308 mln SKK była zbyt wysoka. Ponadto skarżąca wskazuje, że sąd krajowy uznał, iż pisma z dnia 15 stycznia i z dnia 6 lipca 2004 r. (na których Komisja opiera się w motywie 101 zaskarżonej decyzji) nie miały wiążącego charakteru. W następstwie odwołania wniesionego do Najvyšší súd Slovenskej republiky od wyroku wydanego przez Špeciálny súd v Pezinku pierwszy sąd krajowy przekazał sprawę do ponownego rozpoznania drugiemu sądowi krajowemu, nakazując mu zebranie większej liczby dowodów. We wrześniu 2006 r., celem oceny wniosków zawartych w sprawozdaniu E, Špeciálny súd v Pezinku zażądał sprawozdania, które zostało mu przekazane w grudniu 2006 r.

195    Komisja kwestionuje wszystkie argumenty podniesione przez skarżącą na poparcie zarzutu ósmego, w zakresie w jakim zmierzają do wykazania, że Komisja niesłusznie uznała, iż postępowanie likwidacyjne było korzystniejsze niż postępowanie układowe.

–       Ocena Sądu

196    Po pierwsze, należy przypomnieć, że w świetle okoliczności niniejszej sprawy, które omówiono w pkt 114 powyżej, jedynie kryterium wierzyciela prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej miało zastosowanie w niniejszej sprawie. Dlatego też skarżąca niesłusznie twierdzi, iż Komisja winna uwzględnić wyłącznie kryterium inwestora prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej.

197    Po drugie, jak zauważono w pkt 83 powyżej, fakt, iż Špeciálny súd v Pezinku orzekł, że pisma z dnia 15 stycznia i z dnia 6 lipca 2004 r. nie miały skutku wiążącego, a zatem że stanowiły zwykłe zalecenia, nie może w niniejszej sprawie odwieść Komisji od stwierdzenia, że w tych dwóch pismach wskazano na sprzeciw słowackiej dyrekcji generalnej ds. podatków nie tylko wobec projektu układu skarżącej, ale również wobec wszelkiego zwolnienia z zobowiązania podatkowego na obszarze Republiki Słowackiej.

198    Po trzecie, jeśli chodzi o argument skarżącej, że Komisja niesłusznie uznała, iż Old Herold była potencjalnym nabywcą dóbr produkcyjnych skarżącej, z akt sprawy wynika, że Old Herold była ewidentnie zainteresowana aktywami skarżącej, zarówno krótkoterminowymi, jeśli chodzi o zapasy, jak i mniej lub bardziej długoterminowymi, jeśli chodzi o aktywa trwałe. Skoro bowiem w chwili wydania zaskarżonej decyzji Komisja nie dysponowała żadną inną informacją, nie można jej zarzucać, że uznała, iż okoliczność, że Old Herold zgodziła się wynajmować od skarżącej narzędzia produkcyjne, po tym jak skarżąca utraciła licencję na produkcję i przetwórstwo alkoholi i napojów alkoholowych, wskazywała sama w sobie nie tylko na to, że owe aktywa oddane w najem były sprawne, ale również na to, że Old Herold była zainteresowana możliwością dysponowania tymi narzędziami produkcyjnymi. W każdym razie, zakładając nawet, iż – jak twierdzi skarżąca – Old Herold mogła dysponować nadwyżką zdolności produkcyjnych w swym zakładzie w Trenčinie, nie pozwala to wykluczyć tego, że Old Herold zamierzała rozwijać swą działalność na rynku alkoholi i napojów alkoholowych, aby wzmocnić swą współpracę ze skarżącą, i to tym bardziej, że zgodnie z ich porozumieniem w sprawie współpracy skarżąca była zobowiązana do dystrybucji jej alkoholi i napojów alkoholowych. Z powyższych rozważań wynika, że należy oddalić ten argument jako bezzasadny.

199    Po czwarte, skarżąca twierdzi też niesłusznie, że w świetle wyroku wydanego w dniu 6 marca 2006 r. przez Špeciálny súd v Pezinku Komisja winna uznać, że kwota 308 mln SKK, na której się oparła, była zbyt wysoka. Ze wspomnianego wyroku wynika bowiem, że Špeciálny súd v Pezinku uznał po prostu, iż skoro kwota zabezpieczonych wierzytelności wynosiła 200 mln SKK, prokurator niesłusznie twierdził, że kwota 308 mln SKK mogłaby zostać niezwłocznie odzyskana.

200    Ponadto z wyroku wydanego w dniu 6 marca 2006 r. przez Špeciálny súd v Pezinku wynika, że ów sąd krajowy potwierdza w przybliżeniu (mianowicie na około 200 mln SKK) oszacowanie przez skarżącą (mianowicie na 194 mln SKK) wartości aktywów skarżącej danych na zabezpieczenie władzom słowackim. Dlatego też skoro Komisja zadbała w zaskarżonej decyzji o to, aby uznać, że – jak wskazano już w pkt 162 powyżej – kwota zabezpieczonych wierzytelności była co najmniej równa szacunkom skarżącej (a nie szacunkom Republiki Słowackiej, sięgającym mianowicie 397 mln SKK), nie można zarzucać Komisji, że pominęła informacje przekazane jej w tym względzie przez skarżącą.

201    W konsekwencji należy oddalić zarzut ósmy jako bezzasadny, w zakresie w jakim zmierza on do wykazania, że Komisja niesłusznie uznała, iż postępowanie likwidacyjne było korzystniejsze niż postępowanie układowe.

 W przedmiocie argumentów przedstawionych w ramach zarzutu dziewiątego, w zakresie w jakim dotyczą postępowania likwidacyjnego

–       Argumenty stron

202    Skarżąca zarzuca Komisji, że nie uzasadniła dostatecznie zaskarżonej decyzji.

203    Konkretnie Komisja nie wyjaśniła swego rozumowania w kilku względach. Po pierwsze, skarżąca nie przeczy temu, że słowacka administracja podatkowa znajdowała się jako wierzyciel uprzywilejowany w korzystniejszej sytuacji prawnej w porównaniu z sytuacją innych wierzycieli skarżącej, lecz zarzuca Komisji, że nie wyjaśniła powodów, dla których instytucja ta twierdziła, iż słowacka administracja podatkowa znajdowała się w korzystniejszej sytuacji ekonomicznej niż jej pozostali wierzyciele. Po drugie, skarżąca utrzymuje, że nie rozumie dostatecznie, „jaka jest rola pkt 100 i następnych [zaskarżonej decyzji] [.…] w kontekście wniosku Komisji dotyczącego pomocy państwa”.

204    Komisja kwestionuje wszystkie argumenty podniesione przez skarżącą na poparcie zarzutu dziewiątego.

–       Ocena Sądu

205    Po pierwsze, jeśli chodzi o argument skarżącej, że Komisja nie wyjaśniła swego twierdzenia, że słowacka administracja podatkowa znajdowała się w korzystniejszej sytuacji ekonomicznej niż pozostali wierzyciele skarżącej, należy zaznaczyć, iż w motywie 74 zaskarżonej decyzji Komisja stwierdziła, co następuje:

„Jednak [przed układem] urząd skarbowy był pod względem prawnym i ekonomicznym w lepszej sytuacji niż wierzyciele prywatni. Dlatego należy zbadać, czy urząd skarbowy wykorzystał wszystkie dostępne środki, aby odzyskać możliwie najwyższą kwotę swoich należności, tak jak uczyniłby to [.…] wierzyciel [działający w warunkach gospodarki rynkowej]”.

206    Prawdą jest, że twierdzenie Komisji dotyczące korzystniejszej pod względem prawnym i ekonomicznym sytuacji słowackiej administracji podatkowej nie zostało jasno uzasadnione w zaskarżonej decyzji.

207    Jednakże owo twierdzenie nie ma żadnego wpływu na zgodność z prawem zaskarżonej decyzji. Skarżąca nie kwestionuje bowiem ani statusu prawnego lokalnego organu podatkowego, mianowicie statusu wierzyciela uprzywilejowanego, ani korzystniejszych skutków, jakie się z tym wiązały zgodnie z ustawodawstwem słowackim obowiązującym w okresie zaistnienia okoliczności faktycznych, i to w porównaniu z innymi wierzycielami skarżącej Tymczasem jak Komisja podnosi w swych pismach, korzyść prawna, jaka przysługiwała w niniejszej sprawie lokalnemu organowi podatkowemu jako wierzycielowi uprzywilejowanemu, stanowiła też korzyść ekonomiczną, ponieważ ów organ, posiadając ten status, miał gwarancję odzyskania swej wierzytelności przed wierzycielami prywatnymi skarżącej, i to w każdym momencie postępowania likwidacyjnego dotyczącego aktywów obciążonych zabezpieczeniem przynajmniej do kwoty 194 mln SKK. Dlatego też ów pierwszy argument skarżącej winien zostać oddalony jako bezzasadny.

208    Po drugie, jeśli chodzi o argument skarżącej, że nie rozumie ona dostatecznie, „jaka jest rola motywów 100 i następnych [zaskarżonej decyzji] [.…] w kontekście wniosku Komisji dotyczącego pomocy państwa”, należy zauważyć, że w motywie 78 zaskarżonej decyzji Komisja zapowiedziała trzy etapy swej analizy w ramach tytułu „Pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 [WE]”, przy czym trzeci etap miał obejmować badanie dowodów pośrednich przedstawionych przez władze słowackie i przez skarżącą. Komisja dokonała tego badania w motywach 100–109 zaskarżonej decyzji. W związku z tym argument ten jest ewidentnie bezzasadny.

209    W konsekwencji należy oddalić zarzut dziewiąty jako bezzasadny, w zakresie w jakim zmierza on do wykazania, że Komisja niesłusznie uznała, iż postępowanie likwidacyjne było korzystniejsze niż postępowanie układowe.

210    Z wniosków wysnutych w pkt 151, 168, 192, 201 i 209 powyżej wynika, że należy oddalić jako bezzasadny zarzut czwarty, jak również z tych samych względów zarzuty szósty, siódmy, ósmy i dziewiąty, w zakresie w jakim związane są z zarzutem czwartym.

211    Wreszcie w świetle po pierwsze uwag wstępnych przedstawionych w pkt 88–92 powyżej, a po drugie wniosków wysnutych w pkt 149–151 powyżej, nie jest konieczne – w celu oceny zgodności zaskarżonej decyzji z prawem, jeśli chodzi o kwalifikację rozpatrywanego środka jako pomocy państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE – wydanie rozstrzygnięcia w przedmiocie zasadności zarzutu piątego, jak również zarzutów szóstego, siódmego, ósmego i dziewiątego, w zakresie w jakim dotyczą kwestii, czy Komisja słusznie uznała, że postępowanie w sprawie egzekucji należności podatkowych było korzystniejsze niż postępowanie układowe.

212    W związku z tym Komisja słusznie uznała rozpatrywany środek za pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE.

5.     W przedmiocie zarzutu dziesiątego, opartego na naruszeniu prawa i błędnym ustaleniu faktycznym, gdyż Komisja nie zwolniła układu jako pomocy na restrukturyzację i zastosowała z mocą wsteczną wytyczne z 2004 r.

 Argumenty stron

213    Skarżąca twierdzi, że Komisja zastosowała w niewłaściwy sposób art. 87 ust. 3 WE oraz wytyczne z 1999 r., gdyż nie objęła zwolnieniem rozpatrywanej pomocy, chociaż skarżąca była przedsiębiorstwem przeżywającym trudności, a układ opierał się na planie restrukturyzacji, który ograniczał się do ścisłego minimum i zmierzał do przywrócenia jej zdolności do utrzymania się na rynku w dłuższej perspektywie czasowej. Co więcej Komisja zastosowała z mocą wsteczną wytyczne z 2004 r., podczas gdy przyznała, iż wytyczne z 1999 r. miały zastosowanie. Ponadto skarżąca podnosi, iż Komisja poprzestała na stwierdzeniu, że zdolność skarżącej do utrzymania się na rynku nie została przywrócona i że rozpatrywana pomoc nie ograniczała się do ścisłego minimum. Komisja nie zbadała pozostałych kryteriów pozwalających uznać środek za pomoc na restrukturyzację, takich jak istnienie środków w postaci rekompensaty. Poza tym skarżąca twierdzi, że chociaż jest MŚP, Komisja nie uwzględniła postanowień pkt 55 wytycznych z 1999 r., który stanowi, że w przypadku MŚP przesłanki omówione w pkt 29–47 tych wytycznych winny być stosowane mniej ściśle.

214    Po pierwsze, skarżąca podnosi, że co się tyczy przywrócenia jej zdolności do utrzymania się na rynku w dłuższej perspektywie czasowej, przekazała ona do Krajský súd v Košiciach plan restrukturyzacji, który obejmował szereg środków. Ów plan był wdrażany i kontrolowany przez zarządcę likwidacyjnego wyznaczonego przez Krajský súd v Košiciach i pozwalał mu na „przywrócenie” jej zdolności do utrzymania się na rynku bez innej interwencji państwowej. Ponadto Komisja powinna była uwzględnić fakt, iż ten plan został sporządzony i przekazany do Krajský súd v Košiciach przed przystąpieniem Republiki Słowackiej do UE, tak że nie było możliwe zgłoszenie go przez Republikę Słowacką. Skarżąca twierdzi, że gdyby brak planu restrukturyzacji sporządzonego w sposób wymagany przez Komisję prowadził automatycznie do niezgodności danego środka ze wspólnym rynkiem, nowe państwo członkowskie Unii nie mogłoby stosować lub wdrożyć żadnego środka restrukturyzacyjnego przed jego przystąpieniem do UE, nawet jeśli wszystkie inne kryteria zostały spełnione. Taka polityka narusza art. 12 WE.

215    Po drugie, skarżąca utrzymuje, że jej zdolność do utrzymania się na rynku w dłuższej perspektywie czasowej została przywrócona. Uważa ona, że wbrew twierdzeniom Komisji zawartym w zaskarżonej decyzji restrukturyzacja jej działalności produkcyjnej i jej współpraca z Old Herold są źródłem tego sukcesu. Skarżąca podnosi, że jej trudności finansowe wynikały z warunków uiszczenia podatku akcyzowego z tytułu jej działalności w zakresie produkcji alkoholu, w związku z czym nie wytwarzając już alkoholu, skarżąca uniknęła powtórzenia się takich trudności. Ponadto argument Komisji, że skarżąca mogła ponownie wystąpić o licencję na produkcję i przetwórstwo alkoholi i napojów alkoholowych, winien zostać oddalony, ponieważ skarżąca nie wystąpiła ponownie o taką licencję i nie miała zamiaru tego czynić, co oznacza, że opuściła rynek, na którym rozpatrywany środek zakłóca zdaniem Komisji konkurencję.

216    Jeśli chodzi o kwestię, czy pomoc ogranicza się do ścisłego minimum, zdaniem skarżącej Komisja stwierdziła, że z jednej strony w przypadku układu Republika Słowacka nie powinna była wyrazić zgody na zwrot przez skarżącą poniżej 35,84% kwoty długu, a z drugiej strony że jej udział był zbyt mały. Skarżąca utrzymuje, że zwrot przekraczający 35% podałby w wątpliwość „sens układu”. Skarżąca twierdzi, że nie mogła zabezpieczyć pożyczki bankowej, a środki płynne w łącznej kwocie 231 mln SKK zebrane w celu finansowania jej zobowiązań wynikających z układu zostały uzyskane innymi sposobami. Jednym z tych sposobów była pożyczka dostawcy w wysokości [poufne] SKK udzielona przez Old Herold. Komisja nieprawidłowo oceniła wspomnianą pożyczkę, której kwota nie została wypłacona skarżącej, lecz której termin zwrotu został jedynie przełożony, aby umożliwić jej zgromadzenie środków płynnych. W orzeczeniu z dnia 27 kwietnia 2006 r. Najvyšší súd Slovenskej republiky potwierdził, że kwota aktywów ruchomych, którymi skarżąca dysponowała po zawarciu układu, stanowiła minimum niezbędne do zapewnienia jej istnienia. Skarżąca podnosi, że nie dysponowała dodatkowymi środkami płynnymi i że po lipcu 2004 r. nie stwierdzono żadnego zakłócenia konkurencji na rozpatrywanym rynku.

217    Jeśli chodzi o ocenę przez Komisję wkładu skarżącej na restrukturyzację, skarżąca zarzuca Komisji, że ta popełniła oczywisty błąd w ocenie, uznając, iż pożyczka udzielona jej przez Old Herold nie stanowiła takiego wkładu, gdyż czterdziestodniowy termin spłaty może zostać uznany za powszechną praktykę. Skarżąca utrzymuje w tym względzie, że fakt przyznania takiego terminu w toku postępowania likwidacyjnego wykraczał poza „normalną praktykę handlową”, w związku z czym stanowi środek restrukturyzacyjny. Jej zdaniem dostawca, który – w przeciwieństwie do Old Herold – nie ma „żadnego długookresowego interesu finansowego wobec [niej]” nie dostarczyłby jej towarów, nie żądając wcześniej zapłaty lub udzielenia zabezpieczeń. Ponadto z praktyki decyzyjnej Komisji wynika, że instytucja ta uznała w przeszłości, iż 35% stanowiło wystarczającą wielkość wyrażoną w procentach w zakresie wkładu beneficjenta w realizację planu restrukturyzacji.

218    Wreszcie po trzecie, skarżąca zarzuca Komisji, że zastosowała z mocą wsteczną wytyczne z 2004 r., opierając się na przewidzianym tam nowym progu udziału. Takie stosowanie z mocą wsteczną stanowi samo w sobie wystarczający powód stwierdzenia nieważności decyzji. W każdym razie stosując nowy próg z wytycznych z 2004 r., Komisja winna była też uwzględnić fakt, iż wspomniane wytyczne stanowią, że w regionach wspieranych – takich jak region, w którym położone są Košice – przesłanki oceny wielkości wkładu własnego beneficjenta mogą być mniej surowe.

219    Komisja, popierana przez interwenienta, kwestionuje wszystkie argumenty podniesione przez skarżącą na poparcie zarzutu dziesiątego.

 Ocena Sądu

220    Tytułem wstępu należy stwierdzić po pierwsze, że jeśli chodzi o argument skarżącej dotyczący naruszenia art. 12 WE, skarżąca nie wyjaśnia w żadnym momencie, w jakim zakresie ów przepis, który dotyczy zakazu dyskryminacji, został naruszony w niniejszej sprawie. Dlatego też w świetle art. 44 § 1 lit. c) regulaminu postępowania należy go odrzucić jako oczywiście niedopuszczalny.

221    Po drugie, należy zaznaczyć, iż twierdzenie skarżącej, że Komisja zastosowała wytyczne z 2004 r. z mocą wsteczną, jest bezzasadne. Z jednej strony, z wielu punktów zaskarżonej decyzji, a zwłaszcza z pkt 116–118 i 120–136, wyraźnie wynika, że Komisja nie tylko uznała, iż wytyczne z 1999 r. znajdowały zastosowanie w niniejszej sprawie, ale również zbadała zgodność rozpatrywanego środka ze wspólnym rynkiem w świetle rzeczonych wytycznych. Z drugiej strony, wprawdzie Komisja faktycznie wspomniała w motywie 152 zaskarżonej decyzji, odsyłając do przypisu nr 36 tejże decyzji, o przewidzianym w wytycznych z 2004 r. progu wkładu własnego beneficjenta w wysokości 40%, jednak to odesłanie nie stanowi wsparcia dla tezy skarżącej, że Komisja zastosowała w zaskarżonej decyzji rzeczone wytyczne z mocą wsteczną. Należy bowiem stwierdzić, że wspomniane odesłanie zostało dokonane tylko w celu zilustrowania uwagi Komisji, że jej praktyka stosowania wytycznych z 1999 r. i ewolucja jej stanowiska w kwestii kryterium ograniczenia kwoty oraz intensywności pomocy do ścisłego minimum „doprowadziły do wprowadzenia progów w [wytycznych z 2004 r.]”. Jak zresztą jasno wynika ze zdania drugiego motywu 152 zaskarżonej decyzji, Komisja wyraźnie wskazała, że wkład własny skarżącej nieprzekracząjacy 27% „mógłby być możliwy do przyjęcia na mocy wytycznych z 1999 r., tylko gdyby wszystkie pozostałe warunki umożliwiające zatwierdzenie pomocy zostały spełnione”. Dlatego też należy uznać, że Komisja zastosowała wytyczne z 1999 r., w związku z czym argument dotyczący zastosowania wytycznych z 2004 r. z mocą wsteczną winien zostać oddalony jako bezzasadny.

222    Po trzecie, skarżąca twierdzi też niesłusznie, że Komisja nie uwzględniła postanowień pkt 55 wytycznych z 1999 r., który określa przesłanki stosowania tychże wytycznych do MŚP. Z jednej strony bowiem, Komisja uznała w motywie 119 zaskarżonej decyzji, że skarżąca była „średnim przedsiębiorstwem” w rozumieniu przepisów Unii. Z drugiej strony, Komisja wskazała w motywie 129 zaskarżonej decyzji, że w przypadku MŚP wytyczne z 1999 r. stanowiły, że przesłanki zezwolenia na pomoc mogłyby być mniej surowe, jeśli chodzi o otrzymanie świadczeń wzajemnych oraz treść sprawozdań kontrolnych. Komisja dodała też w zdaniu drugim tegoż motywu, że „okoliczności te nie zwalniają jednak wspomnianych przedsiębiorstw z obowiązku opracowania planu restrukturyzacji, a państw członkowskich ze zobowiązania do udzielenia pomocy na restrukturyzację pod warunkiem wdrożenia planu restrukturyzacji”. Z powyższego wynika, że należy oddalić jako bezzasadny argument skarżącej, że Komisja nie uwzględniła postanowień pkt 55 wytycznych z 1999 r.

223    Po czwarte, z motywu 2 zaskarżonej decyzji wynika, że w piśmie z dnia 4 stycznia 2005 r. Republika Słowacka wyraźnie zwróciła się do Komisji o zatwierdzenie rozpatrywanego środka jako pomocy na ratowanie przyznanej przedsiębiorstwu przeżywającemu trudności finansowe.

224    Tytułem rozważań głównych należy zaznaczyć, że skarżąca kwestionuje zasadniczo uwagę Komisji, że rozpatrywany środek nie był zgodny ze wspólnym rynkiem w świetle wytycznych z 1999 r.

225    W pierwszej kolejności należy przypomnieć przede wszystkim, że stosownie do art. 87 ust. 3 lit. c) WE za zgodną ze wspólnym rynkiem może zostać uznana „pomoc przeznaczona na ułatwianie rozwoju niektórych działań gospodarczych lub niektórych regionów gospodarczych, o ile nie zmienia warunków wymiany handlowej w zakresie sprzecznym ze wspólnym interesem”.

226    Następnie z utrwalonego orzecznictwa wynika, że art. 87 ust. 3 WE przyznaje Komisji szeroki zakres uznania w celu zezwolenia na pomoc w drodze odstępstwa od ogólnego zakazu wyrażonego w art. 87 ust. 1 WE, ponieważ w ramach dokonywania w takich przypadkach oceny, czy pomoc państwa jest zgodna bądź niezgodna ze wspólnym rynkiem, poruszone zostają problemy, które wiążą się z uwzględnieniem i oceną złożonych pod względem gospodarczym faktów i okoliczności, które mogą szybko ulec zmianie (zob. wyrok Trybunału z dnia 11 lipca 1996 r. w sprawie C‑39/94 SFEI i in., Rec. s. I‑3547, pkt 36 i przytoczone tam orzecznictwo). Z uwagi na fakt, że sąd Unii nie może zastąpić oceny autora decyzji własną oceną faktów, zwłaszcza na płaszczyźnie gospodarczej, kontrola Sądu musi ograniczyć się w tym zakresie do zbadania, czy nie doszło do naruszenia przepisów proceduralnych i przepisów dotyczących uzasadnienia, a także czy stan faktyczny został prawidłowo ustalony oraz czy nie wystąpił oczywisty błąd w ocenie i czy nie doszło do nadużycia władzy (wyroki Sądu: z dnia 14 maja 2002 r. w sprawie T‑126/99 Graphischer Maschinenbau przeciwko Komisji, Rec. s. II‑2427, pkt 32; z dnia 14 października 2004 r. w sprawie T‑137/02 Pollmeier Malchow przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑3541, pkt 52).

227    Ponadto zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zgodność aktu z prawem ocenia się na podstawie stanu faktycznego i prawnego istniejącego w chwili wydania tego aktu, a złożone oceny Komisji należy badać jedynie pod kątem tych informacji, którymi dysponowała w chwili, gdy je przeprowadzała (wyrok Sądu z dnia 6 października 1999 r. w sprawie T‑123/97 Salomon przeciwko Komisji, Rec. s. II‑2925, pkt 48; ww. w pkt 226 wyrok w sprawie Graphischer Maschinenbau przeciwko Komisji, pkt 33).

228    Poza tym Komisja może narzucić sobie sposób wykonywania przysługującego jej uznania przez takie akty jak wytyczne, o których mowa, o ile akty te zawierają reguły wskazujące kierunek postępowania tej instytucji oraz nie odbiegają od norm traktatu (zob. wyrok Trybunału z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C‑278/00 Grecja przeciwko Komisji, Rec. s. I‑3997, pkt 98 i przytoczone tam orzecznictwo).

229    Wreszcie w braku wiarygodnego planu restrukturyzacji Komisja ma prawo odmówić zezwolenia na rozpatrywaną pomoc na podstawie wytycznych z 1999 r. (zob. podobnie i analogicznie wyrok Trybunału z dnia 22 marca 2001 r. w sprawie C‑17/99 Francja przeciwko Komisji, Rec. s. I‑2481, pkt 44–49).

230    W niniejszej sprawie Komisja zbadała pomoc przyznaną skarżącej w świetle wytycznych z 1999 r., w których zdefiniowane są kryteria oceny zgodności ze wspólnym rynkiem pomocy na restrukturyzację przedsiębiorstw przeżywających trudności.

231    Jak wynika z pkt 31 wytycznych z 1999 r., aby pomoc indywidualna dla przedsiębiorstw przeżywających trudności mogła zostać uznana za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) WE, winna ona być związana z planem restrukturyzacji, który został zatwierdzony przez Komisję. Ponadto zgodnie z pkt 32–40 wytycznych z 1999 r. plan restrukturyzacji, którego czas obowiązywania powinien być możliwie najkrótszy, winien w szczególności umożliwić przywrócenie w rozsądnym terminie zdolności przedsiębiorstwa do utrzymania się na rynku w dłuższej perspektywie czasowej w oparciu o realistyczne założenia dotyczące warunków przyszłej działalności, ograniczając jednocześnie kwotę oraz intensywność pomocy do ścisłego minimum. Poza tym zgodnie z pkt 43 i 45 wytycznych z 1999 r. do zainteresowanego przedsiębiorstwa należy wdrożenie w całości planu restrukturyzacji zatwierdzonego przez Komisję. Owo wdrożenie i sprawne wykonanie wspomnianego planu interwencyjnego podlega kontroli sprawowanej przez Komisję, której należy przekazywać corocznie szczegółowe sprawozdania. Należy więc sprawdzić, czy w niniejszej sprawie te wymogi zostały spełnione.

232    W drugiej kolejności w niniejszej sprawie z zaskarżonej decyzji wynika, że aby stwierdzić, iż przesłanki zdefiniowane w wytycznych z 1999 r. nie zostały spełnione, Komisja oparła się na braku planu restrukturyzacji oraz na okoliczności, że rozpatrywany środek nie ograniczał się do ścisłego minimum.

233    Po pierwsze, jeśli chodzi o wniosek Komisji, że nie było „planu restrukturyzacji” w rozumieniu wytycznych z 1999 r., skarżąca twierdzi z jednej strony, że przekazała do Krajský súd v Košiciach plan restrukturyzacji, który obejmował szereg środków restrukturyzacyjnych, a z drugiej strony, że ów plan był wdrażany i kontrolowany przez zarządcę likwidacyjnego wyznaczonego przez Krajský súd v Košiciach i wreszcie, że Komisja nie uwzględniła tego planu.

234    Tymczasem z dokumentów zawartych w aktach sprawy nie wynika, że w dniu przyznania rozpatrywanej pomocy władze słowackie faktycznie dysponowały planem restrukturyzacji zgodnym z wymogami omówionymi w pkt 231 powyżej, który mógłby zostać przekazany Komisji.

235    Z akt sprawy wynika bowiem, że w piśmie z dnia 20 października 2004 r. lokalny organ podatkowy zwrócił uwagę skarżącej na fakt, iż zwolnienie z długu zatwierdzone przez lokalny organ podatkowy stanowiło pomoc, która powinna zostać dozwolona przez Komisję, oraz że ów organ zażądał więc od skarżącej przekazania mu w terminie około miesiąca planu inwestycyjnego. Natomiast w piśmie z dnia 9 listopada 2004 r. skarżąca nie tylko zakwestionowała fakt uznania rozpatrywanego środka za pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE, ale również formalnie odmówiła przekazania planu inwestycyjnego, którego zażądał lokalny organ podatkowy, przewidując wystąpienie do Komisji o zezwolenie na rozpatrywaną pomoc.

236    Ponadto wbrew twierdzeniom skarżącej Komisja ewidentnie wzięła pod uwagę w zaskarżonej decyzji plan operacyjny przekazany przez skarżącą w ramach postępowania układowego. Otóż w motywach 52 i 81 zaskarżonej decyzji Komisja wyraźnie nawiązała do tego planu operacyjnego, a w pkt 130–141 zaskarżonej decyzji (które są zawarte w części poświęconej badaniu przez Komisję zgodności rozpatrywanego środka ze wspólnym rynkiem) sprawdziła zarówno pod względem formalnym, jak i materialnym, czy ów plan mógł zostać uznany za „plan restrukturyzacji” w rozumieniu wytycznych z 1999 r. W tym względzie Komisja wskazała w motywie 141 zaskarżonej decyzji, że „[z]e względu na brak formalnego planu restrukturyzacji oraz faktycznej analizy trudności i działań mających służyć rozwiązaniu niniejszych trudności, warunków rynkowych oraz perspektyw, [.…] doszła [ona] do wniosku, że plan operacyjny przedłożony przez beneficjenta nie jest faktycznym planem restrukturyzacji wymaganym na podstawie wytycznych z 1999 r.”. Komisja uznała więc, że jej wątpliwości dotyczące przywrócenia zdolności skarżącej do utrzymania się na rynku w dłuższej perspektywie czasowej nie zostały „wyjaśnione”.

237    Chociaż Komisja uwzględniła więc ewidentnie i zbadała w zaskarżonej decyzji plan operacyjny przedłożony przez skarżącą w ramach postępowania układowego, należy stwierdzić, że skarżąca poprzestaje w swych pismach na twierdzeniu, że plan operacyjny przekazany przez nią do Krajský súd v Košiciach zawierał szereg środków restrukturyzacyjnych, był wdrażany i kontrolowany przez zarządcę likwidacyjnego wyznaczonego przez Krajský súd v Košiciach oraz pozwolił mu na przywrócenie jej zdolności do utrzymania się na rynku bez innej interwencji państwowej.

238    Dlatego też należy zaznaczyć, że skarżąca nie przedstawia żadnego argumentu pozwalającego na podważenie wszystkich rozważań Komisji zawartych w motywach 130–141 zaskarżonej decyzji, na podstawie których Komisja uznała, że ów plan nie stanowi ani pod względem formalnym, ani pod względem materialnym „planu restrukturyzacji” w rozumieniu wytycznych z 1999 r.

239    Wreszcie skarżąca twierdzi też niesłusznie, że Komisja winna była uwzględnić fakt, iż wspomniany plan został sporządzony i przekazany do Krajský súd v Košiciach przed przystąpieniem Republiki Słowackiej do UE, tak że nie było możliwe zgłoszenie go przez Republikę Słowacką. Argument ten opiera się bowiem na błędnym założeniu, że skoro rozpatrywany środek został przyznany przed przystąpieniem Republiki Słowackiej do UE, obowiązek dokonania zgłoszenia przed wdrożeniem tego środka przewidziany w art. 88 ust. 3 WE nie miał zastosowania. Otóż jak wskazano w pkt 86 powyżej, lokalny organ podatkowy zrzekł się 65% swej wierzytelności wobec skarżącej dopiero wówczas, gdy ów organ formalnie zatwierdził projekt układu, mianowicie w dniu 9 lipca 2004 r. Tak więc wiążący akt prawny, w którym władze słowackie zobowiązały się do częściowego umorzenia zobowiązania podatkowego skarżącej w ramach układu, został przyjęty po przystąpieniu Republiki Słowackiej do UE. Dlatego też obowiązek uprzedniego zgłoszenia wynikający z art. 88 ust. 3 WE znajdował zastosowanie do rozpatrywanego środka, i to zgodnie z przepisami formalnoprawnymi i materialnoprawnymi obowiązującymi w dniu 9 lipca 2004 r. Jak przypomniano w pkt 231 powyżej, środek pomocowy taki jak środek rozpatrywany w niniejszej sprawie winien być związany z planem restrukturyzacji w rozumieniu wytycznych z 1999 r.

240    Z całości powyższych rozważań wynika, że skarżąca nie wykazała, iż Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, uznając w motywie 141 zaskarżonej decyzji, że plan operacyjny przekazany przez skarżącą nie był planem restrukturyzacji w rozumieniu wytycznych z 1999 r.

241    Zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 229 powyżej, jak Komisja wskazała w motywie 142 zaskarżonej decyzji, w braku wiarygodnego planu restrukturyzacji miała ona prawo odmówić zezwolenia na rozpatrywaną pomoc na podstawie wytycznych z 1999 r.

242    Po drugie, z motywu 142 zaskarżonej decyzji wynika, że Komisja dopilnowała tego, by zbadać również wymóg związany z ograniczeniem kwoty i intensywności pomocy do ścisłego minimum, przewidziany w pkt 40 wytycznych z 1999 r. Należy więc zbadać dodatkowo argumenty przedstawione przez skarżącą na poparcie zarzutu dziesiątego, w zakresie w jakim zmierzają do wykazania, że Komisja niesłusznie stwierdziła, iż rozpatrywany środek nie spełniał rzeczonego kryterium.

243    Skarżąca nie kwestionuje w tym względzie tego, że zgodnie z wytycznymi z 1999 r. beneficjenci pomocy muszą normalnie wnieść istotny wkład na poczet restrukturyzacji ze swoich własnych środków lub z zewnętrznego finansowania uzyskanego na warunkach rynkowych.

244    Natomiast strony toczą spór o to, czy odroczenie przez Old Herold terminu zapłaty należności przez skarżącą stanowi wkład własny skarżącej w realizację jej planu restrukturyzacji.

245    Tymczasem jak Komisja wskazała w motywach 147–149 zaskarżonej decyzji, odroczenie przez Old Herold terminu zapłaty należności przez skarżącą nie może zostać uznane za wkład pochodzący z zasobów zewnętrznych, a w szczególności od wierzyciela, który był przekonany o przywróceniu jej zdolności do utrzymania się na rynku. Wystarczy bowiem zauważyć, że podczas spotkania między Komisją a skarżącą w dniu 28 marca 2006 r. skarżąca wyraźnie wskazała, że Old Herold przyznała jej „pożyczkę dostawcy” w drugim półroczu 2004 r. i że standardowy czas spłaty jej długów wynosił od 14 do 60 dni. Dlatego też Komisja mogła słusznie uznać w motywie 148 zaskarżonej decyzji, że termin spłaty wynoszący 40 dni, jaki Old Herold wyznaczyła jej, stanowił powszechną praktykę, w każdym razie w świetle standardowego czasu spłaty od 14 do 60 dni wskazanego przez samą skarżącą, w związku z czym nie stanowił on wkładu z zasobów zewnętrznych na poczet restrukturyzacji.

246    Z powyższych rozważań wynika, że skarżąca nie udowodniła, iż oceny Komisji odnoszące się do kwestii proporcjonalności rozpatrywanego środka do kosztów restrukturyzacji były w oczywisty sposób błędne.

247    W konsekwencji Komisja miała prawo uznać, że przesłanki ustalone w wytycznych z 1999 r. nie zostały spełnione, a więc stwierdzić, iż rozpatrywany środek jest niezgodny z traktatem WE.

248    Wynika stąd, że cały zarzut dziesiąty winien zostać oddalony jako bezzasadny.

249    Ze wszystkich wniosków wywiedzionych w pkt 54, 61, 87, 210, 211 i 248 powyżej wynika, że należy oddalić wszystkie zarzuty podniesione na poparcie niniejszej skargi, w związku z czym należy oddalić tę skargę w całości.

 W przedmiocie kosztów

250    Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, zgodnie z żądaniem Komisji i interwenienta należy obciążyć ją kosztami postępowania.

Z powyższych względów

SĄD (druga izba)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      Frucona Košice a.s. zostaje obciążona kosztami postępowania.

Pelikánová Jürimäe Soldevila Fragoso

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 7 grudnia 2010 r.

Sekretarz        Prezes

E. Coulon        I. Pelikánová

Spis treści

Ramy prawne

1. Uregulowania wspólnotowe

2. Uregulowania krajowe

Okoliczności powstania sporu

1. Skarżąca

2. Krajowe postępowanie administracyjne i sądowe

3. Postępowanie administracyjne przed Komisją

Przebieg postępowania i żądania stron

Co do istoty

1. W przedmiocie zarzutu pierwszego, opartego na oczywistym błędzie w oszacowaniu kwoty rozpatrywanego środka pomocowego

Argumenty stron

Ocena Sądu

2. W przedmiocie zarzutu drugiego, opartego na naruszeniu podstawowej zasady postępowania i art. 33 WE

Argumenty stron

Ocena Sądu

3. W przedmiocie zarzutu trzeciego, opartego na naruszeniu sekcji 3 załącznika IV do traktatu o przystąpieniu, art. 253 WE, art. 88 WE i rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999, w zakresie w jakim Komisja nie była uprawniona do wydania zaskarżonej decyzji

Argumenty stron

Ocena Sądu

4. W przedmiocie zarzutów czwartego, piątego, szóstego, siódmego, ósmego i dziewiątego, opartych zasadniczo na naruszeniach prawa i błędnych ustaleniach faktycznych, jeśli chodzi o uznanie rozpatrywanego środka za pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE

Uwagi wstępne

W przedmiocie zgodności zaskarżonej decyzji z prawem, w zakresie w jakim Komisja uznała, że postępowanie likwidacyjne było korzystniejsze niż postępowanie układowe

W przedmiocie argumentów przedstawionych w ramach zarzutu czwartego

– Argumenty stron

– Ocena Sądu

W przedmiocie argumentów przedstawionych w ramach zarzutu szóstego, w zakresie w jakim dotyczą postępowania likwidacyjnego

– Argumenty stron

– Ocena Sądu

W przedmiocie argumentów przedstawionych w ramach zarzutu siódmego, w zakresie w jakim dotyczą postępowania likwidacyjnego

– Argumenty stron

– Ocena Sądu

W przedmiocie argumentów przedstawionych w ramach zarzutu ósmego, w zakresie w jakim dotyczą postępowania likwidacyjnego

– Argumenty stron

– Ocena Sądu

W przedmiocie argumentów przedstawionych w ramach zarzutu dziewiątego, w zakresie w jakim dotyczą postępowania likwidacyjnego

– Argumenty stron

– Ocena Sądu

5. W przedmiocie zarzutu dziesiątego, opartego na naruszeniu prawa i błędnym ustaleniu faktycznym, gdyż Komisja nie zwolniła układu jako pomocy na restrukturyzację i zastosowała z mocą wsteczną wytyczne z 2004 r.

Argumenty stron

Ocena Sądu

W przedmiocie kosztów

* Język postępowania: angielski.