Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen (Belgia) w dniu 20 marca 2017 r. – postępowanie karne przeciwko Van Gennip BVBA i in.

(Sprawa C-137/17)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen

Strony w postępowaniu głównym

Van Gennip BVBA, Antonius Johannes Maria ten Velde, Original BVBA, Antonius Cornelius Ignatius Maria van der Schoot

Pytania prejudycjalne

Czy następujące naruszenia belgijskich przepisów dotyczących materiałów pirotechnicznych kwalifikują się jako „[poważne¹ ] naruszenia” w rozumieniu art. 45 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/29/UE z dnia 12 czerwca 2013 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do udostępniania na rynku wyrobów pirotechnicznych² :

a)    sprzedaż wyrobów pirotechnicznych zawierających 2,666 kg materiałów pirotechnicznych, stanowiąca naruszenie art. 265 pkt 7 i art. 257 Koninklijk besluit van 23 september 1958 houdende algemeen reglement betreffende het fabriceren, opslaan, onder zich houden, verkopen, vervoeren en gebruiken van springstoffen [dekretu królewskiego z dnia 23 września 1958 r. w sprawie ogólnego uregulowania produkcji, składowania, posiadania, sprzedaży, transportu i wykorzystywania materiałów wybuchowych], zabraniających sprzedaży wyrobów pirotechnicznych zawierających ponad 1 kg materiałów pirotechnicznych, jeżeli konsument nie posiada uzyskanego indywidualnie zezwolenia administracyjnego na posiadanie większej ilości materiałów pirotechnicznych;

b)    przekroczenie ustalonego limitu dla składowania i nieprzestrzeganie miejsc składowania ustalonych w federalnym zezwoleniu wydanym na podstawie ww. dekretu królewskiego z 1953 r., mimo iż na poziomie gminnym wydane zostało już zezwolenie w kontekście ustawodawstwa dotyczącego ochrony środowiska na skład we wskazanych miejscach rzeczywiście składowanych większych ilości;

c)    krótkoterminowe tymczasowe składowanie bardzo niewielkich ilości wyrobów pirotechnicznych w różnych, nieobjętych konkretnie zezwoleniem miejscach w ramach posesji zajmowanej przez sklep detaliczny prowadzący sprzedaż wyrobów pirotechnicznych, będący w posiadaniu zarówno federalnego zezwolenia wydanego na podstawie ww. dekretu królewskiego z 1953 r., jak i gminnego zezwolenia wydanego w kontekście ustawodawstwa dotyczącego ochrony środowiska?

Czy zasada swobodnego przepływu wyrobów pirotechnicznych w rozumieniu art. 6 ust. 1 dyrektywy 2007/23/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 maja 2007 r. w sprawie wprowadzania do obrotu wyrobów pirotechnicznych³ (obecnie art. 4 ust. 1 dyrektywy 2013/29/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia [12] czerwca 2013 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do udostępniania na rynku wyrobów pirotechnicznych), w odnośnym przypadku w związku z art. 10 dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym⁴ stoi na przeszkodzie uregulowaniu prawa krajowego, które w odniesieniu do miejsc składowania zgodnych z dyrektywą wyrobów pirotechnicznych w kontekście handlu detalicznego ustanawia podwójny wymóg uzyskania z jednej strony zezwolenia wydanego na podstawie przepisów dotyczących produkcji, składowania, posiadania, sprzedaży, transportu i wykorzystywania materiałów wybuchowych, jak zezwolenia wydanego w kontekście ustawodawstwa dotyczącego ochrony środowiska w stosunku do szkodliwych przedsiębiorstw, mimo iż obydwa systemy wydawania zezwoleń w istocie dążą do realizacji tego samego celu (prewencyjnej oceny zagrożenia bezpieczeństwa), a jeden z tych dwóch systemów (mianowicie ten dotyczący materiałów wybuchowych) przewiduje (bardzo) niską górną granicę dla składowania sztucznych ogni (50 kg materiałów pirotechnicznych (tzn. aktywnych substancji)?

Czy zasada swobodnego przepływu wyrobów pirotechnicznych w rozumieniu art. 4 ust. 1 dyrektywy 2013/29 […] oraz art. 6 ust. 2 dyrektywy 2007/23 […] (w odnośnym przypadku w związku z art. 34, 35 i 36 TFUE) i w związku z zasadą proporcjonalności stoi na przeszkodzie uregulowaniu prawa krajowego, które zabrania konsumentom posiadania sztucznych ogni lub wykorzystywania ich oraz sprzedaży na ich rzecz sztucznych ogni (wyrobów pirotechnicznych należących do klas 2 i 3 w rozumieniu dyrektywy 2007/23/WE) zawierających więcej niż 1 kg materiałów pirotechnicznych?

____________

¹     Przyp. tłum.: zarówno w polskiej jak i niderlandzkiej wersji językowej w art. 45 dyrektywy mowa jest jedynie o naruszeniach, a nie o poważnych naruszeniach.

²     Dz.U. 2013 L 178, s. 27.

³     Dz.U. 2007, L 154, s. 1.

⁴     Dz.U. 2006, L 376, s. 36.